Γιατί η αριστερά λατρεύει την ανάπτυξη;

Δεν μπορώ να κάνω τίποτα για όποιον

δεν θέτει στον εαυτό του ερωτήματα

Κομφούκιος

Γιατί η αριστερά, σχεδόν σε όλες τις εκδοχές τις, νιώθει μια ακαταμάχητη έλξη από τον οικονομισμό, την παραγωγικότητα και την ανταγωνιστικότητα, τον καταναλωτισμό, την τεχνολογική πρόοδο, την ανάπτυξη σε όλες τις μεταμφιέσεις της (βιώσιμη ανάπτυξη, λαϊκή ανάπτυξη , κλπ), ειρωνεύεται το λιτό βίο ταυτίζοντάς τον με τη λιτότητα; Γιατί η αριστερά είναι το κόμμα της προόδου και της ανάπτυξης; Η απάντηση του ερωτήματος πρέπει να αναζητηθεί στη μήτρα που τη γέννησε. Πίσω από το μύθο της ανάπτυξης και της προόδου βρίσκονται θεωρητικές και οντολογικές παραδοχές του διαφωτιστικού προτάγματος, συνιστώσα του οποίου είναι η αριστερά, παραδοχές που διατύπωσε και ο Μαρξ. Η θεοποίηση της οικονομίας παρατηρείται και στις δυο μεγάλες συνιστώσες του διαφωτισμού, τον φιλελευθερισμό και τον μαρξισμό και προϋποθέτει συγκεκριμένες παραδοχές για το χαρακτήρα της ανθρώπινης φύσης. Για τους φιλελεύθερους ο άνθρωπος είναι ιδιοτελές ον και για να μην οδηγηθεί σε ένα πόλεμο όλων εναντίον όλων (Χομπς) πρέπει να αυτορυθμιστεί και να εξισορροπηθεί η ιδιοτέλεια και η απληστία του μέσω της οικονομικής δραστηριότητας, της αγοράς. Την αντίληψη αυτή διατύπωσε με τον καλύτερο τρόπο ο Α. Σμιθ στον Πλούτο των Εθνών λέγοντας ότι «δεν θα εξασφαλιστεί το βραδινό μας από τη φιλανθρωπία του φούρναρη, αλλά από την έγνοια που έχει αυτός για το συμφέρον του». Αν επιδιώξουμε λοιπόν το προσωπικό μας συμφέρον θα έρθουμε σε αναγκαίους συμβιβασμούς και η απληστία μας θα είναι ενάρετη γιατί θα είναι το κίνητρο για να παράγουμε αγαθά και να καλύψουμε τις ακόρεστες ανάγκες μας. Η οικονομία για τους φιλελεύθερους είναι ένα σύστημα αποδοτικής οργάνωσης της ιδιοτέλειας ενός άπληστου όντος, που διοχετεύει τον αχαλίνωτο καταναλωτικό ηδονισμό του και τα εγωιστικά πάθη του στην ειρηνοποιό αγορά και όχι σε αιματηρούς πολέμους.

 

Απέναντι στο μονοδιάστατο άνθρωπο του φιλελευθερισμού, τον ορθολογικό ατομιστή, που ασκεί ελεύθερα με ρυθμιστή την αγορά την εγωιστική φύση του, ο Μαρξ φιλοτέχνησε ανθρωπολογικά το πορτρέτο ενός όντος επίσης μονοδιάστατου, τον homofaber (άνθρωπος κατασκευαστής). Ο Μαρξ είναι μονοφυσίτης διότι η ανθρωπολογική του αντίληψη αναγνωρίζει στην ανθρώπινη ταυτότητα μια ιδιότητα, αυτή του κατασκευαστή (παραγωγού) των μέσων της ύπαρξής του. Στην Γερμανική Ιδεολογία ο Μαρξ θα πει : «οι άνθρωποι ξεχωρίζουν από τα ζώα από τη στιγμή που αρχίζουν να παράγουν τα υλικά μέσα της ύπαρξής τους». Ο κοινωνιολογικός μονισμός του Μαρξ συνίσταται στην ταύτιση της ουσίας του ανθρώπου με την παραγωγική του δύναμη (Κ. Παπαϊωάννου). Ο γενικός άνθρωπος του Μαρξ, όπως σωστά παρατηρεί ο Ε. Μορέν, στερείται υποκειμενικότητας, συναισθήματος, αγάπης, τρέλας, ποίησης, είναι ταυτισμένος με την οντολογία των παραγωγικών δυνάμεων, με μια μεταφυσική της τεχνικής και γι’ αυτό ο Μαρξ στα Οικονομικά και Φιλοσοφικά Χειρόγραφα θα πει: «η φύση που παράγεται από τη βιομηχανία είναι η γνήσια ανθρωπολογική φύση» και στη Γερμανική Ιδεολογία στο ερώτημα τι είναι η ζωή θα απαντήσει: «κάθε αυθεντικά ανθρώπινη δραστηριότητα υπήρξε ίσαμε τώρα εργασία, άρα βιομηχανία»!!!

 

Όταν η ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης (Καρλ Μαρξ, Οικονομικά και Φιλοσοφικά Χειρόγραφα) είναι: «η ιστορία της βιομηχανίας που αποτελεί το ανοιχτό βιβλίο των ουσιωδών δυνάμεων του ανθρώπου, η ανθρώπινη ψυχολογία που έγινε υλικά αισθητή» τότε εύκολα μπορούμε να κατανοήσουμε γιατί η αριστερά είναι αναπτυξιολάγνα. Γι ‘ αυτό η κεντρική ιδέα της αριστεράς είναι ότι θα έρθει σύντομα η στιγμή που η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, που είναι για τον Μαρξ η γνήσια ανθρωπολογική φύση, δεν θα μπορεί να συγκρατηθεί μέσα στα όρια του καπιταλισμού κι έτσι θα δημιουργηθεί η υλική βάση για το σοσιαλισμό!!!

 

Η ανθρωπολογική λοιπόν αντίληψη του Μαρξ είναι μονοδιάστατη, ο γενικός άνθρωπος ορίζεται ως ένας προμηθεϊκός παραγωγός που εργάζεται ακατάπαυστα για να κυριαρχήσει στη φύση, οδηγώντας έτσι στο αβίαστο συμπέρασμα ότι η χρηστή κοινωνία είναι αυτή που αναπτύσσει απεριόριστα τις παραγωγικές δυνάμεις και κατανέμει ίσα τα αγαθά. Έτσι νομιμοποιείται η παράλογη ιδέα ότι κάθε επιθυμία είναι θεμιτό να μετατρέπεται σε αγαθό, σε εμπόρευμα αφού βαπτισθεί ανθρώπινη ανάγκη. Και τότε πως θα ορίζεται η άλλη κοινωνία; Σύμφωνα με τον Μαρξ: «από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του»!! Τι τραγωδία! Ο απόλυτος θρίαμβος του εμπορεύματος αφού κάθε επιθυμία θα βαφτίζεται ανάγκη και θα παράγονται τα αντίστοιχα αγαθά για την ικανοποίησή της. Ο ανθρωπολογικός τύπος μιας τέτοιας κοινωνίας είναι ένα ον χρησιμοθηρικό και κτητικό, ένα κοινωνικό φαντασιακό που καταναλώνει για να υπάρχει, που αναζητά την καταξίωσή του μέσω της αδιάκοπης επέκτασης των αναγκών και της κάλυψης τους με τη συσσώρευση πραγμάτων. Έτσι γίνονται όλο και πιο δυσδιάκριτα τα όρια ανάμεσα στο αν ζούμε για να καταναλώνουμε ή αν καταναλώνουμε για να ζούμε ή ακόμα χειρότερα αν οι άνθρωποι αγοράζουν τα εμπορεύματα ή τα εμπορεύματα τους ανθρώπους (Α. Γκορζ).

 

Ο ορθός λόγος, ο διαφωτισμός και οι συνιστώσες του, υποτίθεται ότι θα απελευθέρωνε τους ανθρώπους από τις προκαταλήψεις και τους θεούς και δημιούργησε τον πιο τυραννικό θεό, την οικονομία, την πίστη στην ανάπτυξη, στην παράλογη δηλαδή ιδέα ότι προορισμός μας είναι να παράγουμε περισσότερο και να καταναλώνουμε περισσότερο. Αν όμως η ανάπτυξη είναι η νέα θρησκεία τότε χρειαζόμαστε οικονομικά άθεους που να οργανώσουν την επιβράδυνση της οικονομίας και μέσω αυτής μια αξιοβίωτη ζωή, που θα περιορίζει τα εμπορεύματα και θα μας απομακρύνει από το βασίλειο της ανάγκης, δηλαδή από την οικονομία. Η ελάττωση της οικονομικής δραστηριότητας, η αποανάπτυξη, είναι απαραίτητη διότι δεν είναι δυνατόν να παράγουμε απεριόριστα σε ένα πλανήτη με πεπερασμένους πόρους, αλλά και γιατί θα λειτουργήσει ως θρυαλλίδα που θα οδηγήσει στην οικοδόμηση ενός ανθρώπινου φαντασιακού που δεν θα έχει καταληφθεί από την παράλογη λογική που ταυτίζει την απόλαυση και την ευτυχία με την απεριόριστη κατανάλωση.

 

X.Γεώργιος Παπαθανασίου

Αρχιεπίσκοπος 

Η υπομονή έχει τα όρια της

 ,...και πάλι μου δηλώθηκε μια και είμαι καθολικός πιστός ,δεν είμαι χριστιανός και σε αυτό το ζήτημα έχω απαντήσει πολλές φορές .
Από την άλλη η Ν.Κ.Ε μου κάνει τα ίδια.
Η υπομονή έχει τα όρια της .Τι μπορώ να ειπώ πιότερο από το απλό του λαού :όσα δεν φθάνει η αλεπού τα κανει κρεμαστάρια,......
Αυτά τα λίγα ,για τους λίγους

Χ.Γιώργος Παπαθανασίου
Αρχιεπίσκοπος

7.8 Magnitude Earthquake – Apa and Team are Safe

As many of you may have already heard, there has been a deadly 7.8 magnitude earthquake in Nepal. Apa Sherpa and his trekking team are safe and are located in Monjo, a small village in the Khumbu region of Nepal.
This has been a horrible tragedy, many villages have been destroyed and lives have been lost. Pemba, Apa’s son has been in contact with Apa and has reported that Apa’s home and village in Thame, Nepal have been destroyed.
Apa and the trekking team are on the ground and will be aiding the people of Nepal and the Khumbu region in whatever way they can. What started as a humanitarian trek to donate supplies to schools and hospitals in the region, has now turned into a different kind of humanitarian trek. May god be with the people of Nepal and the Khumbu region.

Om Mani Padme Hum


Η Αγία μας Εκκλησία δεν μπορεί να μείνει αδιάφορη σε αυτήν την μεγάλη τραγωδία αυτού του πάπτωχου Λαού που δοκιμάζεται από την μανία του σεισμού.
Σας ζητώ την προσευχή σας
Om Mani Padme Hum
X.Georges Papathanasiou
Archeveque

Η κίνηση των ενισταμμένων

Η κίνηση των παραδοσιακών καθολικών δηλ,της ενιστάμμενης κίνησης συνεχείζει με τρομερό πάθος την δράση της σε όλο τον κόσμο.Η αποδοχή της οφείλεται από την μιά ,την κρίση που υπάρχει μέσα στούς κόλπους της SSPX και από την άλλη την υπερφύαλη συμπεριφορά των κληρικών της Ν.Κ.Ε μηδε εξαιρουμένου και του Πάπα.
Το ζήτημα είναι σοβαρό.΄Εχει αναφερθεί μέσα στα επίσημα sites της κίνησης των ενισταμμένων,μια παρατήρηση πώς παρουσιάζεται ο Πάπας Φραγκίσκος να πλένει συμβολικά τα πόδια μιας τρανσέξουάλ!Αυτό παραείναι φρικώδες άν πράγματι ισχύει και ελπίζουμε πώς κάτι άλλο έχει συμβεί.Πάντως μέσα στίς ιστοσελίδες του παρουσιαζονται και φωτογραφίες στο απαράδεκτο αυτό ζήτημα.
Οι ιστοσελίδες είναι :
1.nonossumus-vcr.blogspot.co.uk
2.traditionalcatholicremnant.wordpress.com
3.ignis-dei.blospot.gr
Επιτέλους δεν είναι δυνατόν η μια τάση λίγο πιό πίσω και η άλλη λίγο πιό μπροστά για ώφελος των ψυχών?
Τι συμβαίνει λοιπόν ?
Επικαλούμαι και πάλι την προσευχή στο ζήτημα αυτό

Χ.Γιώργος Παπαθανασίου
Αρχιεπίσκοπος

A New Bishop for the Resistance

TraditionalCatholicRemnant

A Traditional Catholic blog that supports Bishop Williamson and the Resistance

A New Bishop for the Resistance

Today, March 19th, 2015, is indeed a historical day. After months of on-and-off speculation and urgent calls from many of the laity for the Resistance to receive a new Bishop, it has finally happened: Fr. Faure has officially been Consecrated a Bishop by His Lordship Bishop Richard Williamson. As a result, the Resistance now has not one but two Bishops, and given Fr. Faure’s age (73, which makes him only two years younger than +Williamson), another Consecration ceremony might not be far off.

As some may recall, Fr. Faure was actually selected by Archbishop Lefebvre to become a Bishop in 1988, but he turned down the opportunity, allowing Bishop Galarreta to be Consecrated in his place.

Nearly 27 years later, Fr. Faure accepted the position that he declined in 1988. For pictures of the event, see here:

http://nonpossumus-vcr.blogspot.co.uk/

Pope Francis and the Vatican, as of the time of the posting of this article, have yet to respond to the Consecration, but predictably, Menzingen has already released a statement “denouncing” the event. Here is their statement:

“On March 19th 2015 Bishop Richard Williamson performed the episcopal consecration of Fr. Jean-Michel Faure at the Benedictine Monastery of the Holy Cross in Nova Friburgo, Brazil.

Bishop Williamson and Fr. Faure have not been members of the Society of St. Pius X since 2012 and 2014, respectively, because of their violent criticisms of any relations with the Roman authorities. According to them, such contacts were incompatible with the apostolic work of Archbishop Lefebvre.

The Society of St. Pius X regrets sincerely that this spirit of opposition has led to an episcopal consecration. In 1988 Archbishop Lefebvre had clearly indicated his intention to consecrate auxiliary bishops who would have no jurisdiction, because of the state of necessity in which the Society of St. Pius X and faithful Catholics found themselves at that time. His sole goal was to make available to the faithful the sacraments which priests ordained by the bishops would offer. After having done everything conceivable to gain permission from the Holy See, Archbishop Lefebvre proceeded with the solemn consecrations on June 30, 1988 before several thousand priests and faithful and hundreds of journalists from around the world. It was abundantly clear from all the circumstances that, despite the lack of authorization from Rome, this action done in the most public manner was for the good of the Church and of souls.

The Society of St. Pius X denounces this episcopal consecration of Father Faure, which, despite the assertions of both clerics concerned, is not at all comparable to the consecrations of 1988. All the declarations of Bishop Williamson and Fr. Faure prove abundantly that they no longer recognize the Roman authorities, except in a purely rhetorical manner.

The Society of St. Pius X still maintains that the present state of necessity renders legitimate its action throughout the world, without denying the legitimate authority of those for whom it continues to pray at every Mass. The Society intends to continue its work of priestly formation according to its statutes. It has every intention to keep the deposit of the Faith and the purity of the Church’s moral teaching, in opposition to errors, from wherever they may come, in order to pass on such Faith and morals in the traditional liturgy and by preaching, in accordance with the missionary spirit of its founder: Credidimus caritati [1 John 4:16].

Menzingen, March 19, 2015

So as not to detract from the greatness and excitement surrounding this event, I won’t take the time to address the above statement; we all know by now not to take seriously such comments from Menzingen anyway. But needless to say, the statement reeks of hypocrisy.

Despite whatever criticisms and persecution follow from this, let us rejoice that we now have a new Bishop for Catholic Tradition, and let us keep Bishop Williamson and the newly-Consecrated Bishop Faure in our payers.

God Bless.

Πίστη και λόγος Μια συνέντευξη του Jean-Luc Marion στον L. Devillairs

 166Laurence Devillairs: Το να διερωτηθούμε για τη σχέση της πίστης και του λόγου είναι ένα ερώτημα που αξίζει τον κόπο ή είναι ένα ψευδοπρόβλημα; Είμαστε εις μάτην καταδικασμένοι να σκεφτούμε αυτή τη σχέση ως μια μανιχαϊκή αντιπαράθεση ή ως μια ανούσια συναίνεση;

Jean-Luc Marion: Είναι ένα ερώτημα που αξίζει τον κόπο, αλλά πρέπει να τεθεί σωστά. Δηλαδή, να το θέσουμε λαμβάνοντας υπόψη έναν ορισμένο αριθμό γεγονότων που θεωρώ σήμερα ως κεκτημένα. Το πρώτο κεκτημένο αφορά το γεγονός ότι είμαστε σήμερα μέσα σε μια περίοδο μακράς μετάβασης κατά την οποία η φιλοσοφία δε βρίσκεται πια σε μια μεταφυσική κατάσταση. Οι φιλόσοφοι δεν είναι στην πράξη μεταφυσικοί, ακόμη και αν εξακολουθούν να χρησιμοποιούν, υπό προϋποθέσεις, τον όρο, ακόμη και αν τον διεκδικούν. Δεν είναι πια μεταφυσικοί, υπό ένα νόημα το οποίο μπορεί να μην πραγματώθηκε εντελώς μέσα στην ιστορία της φιλοσοφίας, αλλά που μας επιτρέπει να το ερμηνεύσουμε ξεκάθαρα ως μια οντοθεολογία. Οι φιλόσοφοι συνεπώς δεν είναι πια σε θέση να υποστηρίξουν έναν καθολικό λόγο επί όλων όσων υπάρχουν, λόγο που να αυτο-θεμελιώνεται πάνω σε ένα απόλυτο ον, θέτοντας με αυτό τον τρόπο επί τω έργω τον επαρκή λόγο του συνόλου. Βρισκόμαστε σε μια φιλοσοφική κατάσταση μη μεταφυσική. Αυτή η κατάσταση έχει –δεύτερο κεκτημένο– πολλές συνέπειες και καταρχήν τον μηδενισμό, μηδενισμό ο οποίος δε συνίσταται στην απουσία της ορθολογικότητας, αλλά απεναντίας είναι μια νέα μορφή της. Πολιτικά, λαμβάνει τη μορφή της ολοποίησης και τη μορφή του «θανάτου του Θεού», ο οποίος με τη σειρά του δεν είναι η εξαφάνιση του Θεού αλλά η ανακάλυψη ότι η απουσία αυτού που ονομάζουμε «Θεός» προσδιορίζει τη συγκαιρινή μορφή της παρουσίας του.

Επίσης, είμαστε –τρίτο κεκτημένο– εντός μιας καταστάσεως στην οποία η φιλοσοφία, ακριβώς λόγω του μηδενισμού, δεν αξιώνει πια έναν πραγματικό λόγο αληθείας. Διαπιστώνουμε χαρακτηριστικά, λόγω αυτής της καταστάσεως, ότι όσο περισσότερο ο επιστημονικός λόγος αναπτύσσεται, τόσο λιγότερο είναι διατεθειμένος να διατυπώσει οριστικές αλήθειες. Η κατάσταση της σύγχρονης τεχνικής ορθολογικότητας πρέπει να κατανοηθεί με αυτό τον τρόπο: η γνώση και τεχνική ερμηνεία του κόσμου γνωρίζουν βέβαια μια μεγέθυνση χωρίς προηγούμενο, αλλά, την ίδια στιγμή, ο επιστημονικός λόγος αναστέλλει την αξίωση αλήθειας του, αξίωση κατανοημένη υπό την απόλυτη έννοια. Εξού και ισχύει ταυτόχρονα ένας σεβασμός για την τεχνολογία και μια έντονη υποψία απέναντι σε αυτή. Πολλές σύγχρονες διαμάχες που προκαλούνται από τη διασταύρωση πολιτικών και επιστημονικών αρχών το επιβεβαιώνουν: η οικολογία, η ενέργεια, τα μαθηματικοποιημένα χρηματοοικονομικά κ.λπ. Η επιστήμη δεν παρουσιάζεται πια ως ο εργάτης της αλήθειας μήτε ως ο τόπος της αλήθειας. Πρέπει να τα έχουμε όλα αυτά στο νου μας προτού θέσουμε το ερώτημα για τη σχέση της πίστης και του λόγου. 

Laurence Devillairs: Δεν πρόκειται άραγε μόνο γι’ αυτό που ονομάζουμε εκκοσμίκευση;

Jean-Luc Marion: Για πολύ καιρό ορίζαμε τη νεωτερικότητα μέσω της εκκοσμίκευσης, αλλά μου φαίνεται ότι δεν ισχύει πια αυτό. Είμαστε σε μια κατάσταση στην οποία η ίδια η εκκοσμίκευση παρουσιάζεται πια ως το πρόβλημα και όχι ως η λύση. Εάν ένα μέρος των κοινωνιών παραμένει επισήμως εκκοσμικευμένο, στην πραγματικότητα όλες είναι αντιμέτωπες, συμπεριλαμβανομένων όλων και κυρίως εκείνων που αξιώνουν ότι είναι εκκοσμικευμένες, με το πρόβλημα (στα μάτια τους αρκετά ανησυχητικό) ότι οι θρησκείες, μακράν του να έχουν εξαφανιστεί, επιστρέφουν δυναμικά στο δημόσιο χώρο, από τον οποίο δεν είχαν ποτέ εκτοπιστεί. Εδώ βρίσκεται ένα από τα πιο μεγάλα προβλήματα των μετα-νεωτερικών κοινωνιών: η παρατήρηση ότι η θρησκεία δεν έχει εκκοσμικευθεί, εις μάτην όλων των προσπαθειών και των ελπίδων. Βρισκόμαστε επομένως όχι σε μια κατάσταση εκκοσμίκευσης, αλλά μετα-εκκοσμίκευσης, όχι στην έξοδο της θρησκείας (η διάσημη «θρησκεία της εξόδου από την θρησκεία») αλλά στην είσοδο (ή στην επάνοδο), ενδεχομένως με δυναμικό τρόπο, της θρησκείας ή των θρησκειών. Και αυτό το φαινόμενο συμβαίνει τη συγκεκριμένη στιγμή που πια δεν καταφέρνουμε να συλλάβουμε το νόημα και το ρόλο τής υπό διερώτηση θρησκείας μέσα στις κοινωνίες. Υπάρχει όμως και κάτι επιπλέον: το γεγονός ότι η μετα-νεωτερικότητα δεν μπορεί πια να παραμείνει μέσα στο σχέδιο της εκκοσμίκευσης – αποκαλύπτει την ίδια στιγμή τη χρεοκοπία από την οποία πηγάζει: την απροσδιοριστία της ίδιας της έννοιας του λόγου. Διαπιστώνουμε όντως έναν αγώνα ταχύτητας ανάμεσα, από τη μία, σε έναν λόγο (στενά) ορθολογικό της νεωτερικότητας, λόγο πεπαλαιωμένο όλο και περισσότερο, και ταυτόχρονα λόγο φλύαρο, διεκδικητικό και αναποτελεσματικό, και, από την άλλη, στη διαχείριση, εξίσου δύσκολη να τη σκεφτούμε όσο και επείγουσα και αναμφίβολα ανηλεή, μιας νέας έννοιας του λόγου – έννοιας πολύ ευρύτερης, πολύ πιο περιεκτικής, που μόνο αυτή θα μπορούσε να λογαριάσει τα καινούργια φαινόμενα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Εδώ, το πρόβλημα των πιστών συνταυτίζεται επομέ-νως με το πρόβλημα των μη πιστών, δηλαδή: ποια ορθολογικά μέσα διαθέτουμε σήμερα; Υπάρχουν αυτοί που, μέσα στο κάθε στρατόπεδο, σκέφτονται ότι αυτό το ερώτημα δεν μπορεί (δεν οφείλει;) να βρει απάντηση, και αυτοί οι οποίοι δοκιμάζουν να δουν εάν είναι δυνατό να παλινορθώσουν την ορθολογικότητα εκεί που δεν υπάρχει ακόμη. Αυτό είναι ένα μείζον πολιτικό πρόβλημα. Αλλά είναι επίσης το πεδίο στο οποίο η θεολογία καλείται όχι μόνο να εκπληρώσει αιτήματα αλλά κυρίως το πεδίο στο οποίο ανοίγονται γι’ αυτήν δυνατότητες προς εξερεύνηση. Αλλά φοβάμαι ότι οι θεολόγοι συναντούν στην παρούσα φάση μεγάλες δυσκολίες να αντεπεξέλθουν στις ευθύνες τους, γιατί πολλοί ανάμεσα σε αυτούς δεν κατανοούν την αληθινή κατάσταση της σύγχρονης ορθολογικότητας, και φαντάζονται ότι οι φιλόσοφοι χρησιμοποιούν ακόμη είτε την ορθολογικότητα των Φώτων είτε την ορθολογικότητα του θεωρησιακού ιδεαλισμού είτε κάποιο μείγμα των δύο, εξίσου πεπεισμένοι ότι σε σχέση με αυτές ο θεολογικός λόγος οφείλει να οριστεί. Θα έπρεπε επομένως οι θεολόγοι να εκπληρώσουν μία αναθεώρηση (aggiornamento), αρκετά διαφορετική από εκείνη του τέλους του προηγούμενου αιώνα. Διότι συχνά, ακόμη και αυτοί που θεωρούνται ως οι περισσότερο προωθημένοι και κριτικοί, παραμένουν στην πραγματικότητα ακραία συντηρητικοί. Εγγράφονται σε πρότυπα ορθολογικότητας τα οποία σήμερα δεν έχουν καμία δύναμη. Τουναντίον, η θεολογία, που διαθέτει μεγάλο ενδιαφέρον για την ανάπτυξη καινούργιων μορφών ορθολογικότητας, πρέπει να συμβάλει σε μια εργασία διεύρυνσης της ορθολογικότητας, να υπερκεράσει τα όρια που η υπερβατολογική φιλοσοφία της είχε καθορίσει. Συνεπώς, το πρόβλημα της σχέσης του λόγου με την πίστη μετασχηματίζεται σύμφωνα με το βαθμό κρίσεως ενός εκ των δύο όρων της σχέσης – και αυτός ο όρος είναι ο λόγος. Αυτό σημαίνει ότι εδώ έχουμε να κάνουμε πολύ περισσότερο με μια ανάγκη διάσωσης του λόγου παρά της πίστεως – διάσωσης του λόγου από τις συνέπειες της μεταφυσικής του αυτο-ερμηνείας. 

Laurence Devillairs: Θα έπρεπε συνεπώς σε μεγαλύτερο βαθμό να μιλάμε για μια κρίση του λόγου παρά για μια κρίση της πίστης;

Jean-Luc Marion: Θα συμφωνούσε κάποιος ότι οι χριστιανοί έχουν συνειδητοποιήσει πως ο ορίζοντας άλλαξε: δεν πρόκειται πια τόσο για έναν «διάλογο», για έναν συμβιβασμό ή και μια συμφιλίωση ανάμεσα στην πίστη και το λόγο, όπως το απαιτούσε αυτή η εγκύκλιος, σίγουρα αξιοσημείωτη και πολύ χρήσιμη, που ονομαζόταν «Fides et ratio». Αυτή τη στιγμή πρέπει να γνωρίζουμε ποιες είναι οι φιλοσοφίες που έχουν την ικανότητα να μετοικήσουν ξανά αυτό το διευρυμένο πεδίο της ορθολογικότητας. Να λοιπόν, νομίζω, αυτό που συγκροτεί εξίσου το αληθινό διακύβευμα της σχέσης, του ανταγωνισμού –ευτυχώς όχι πάντοτε εχθρικού– ανάμεσα στην αναλυτική φιλοσοφία και τη φαινομενολογία. Η αίσθησή μου είναι ότι η αναλυτική φιλοσοφία καταδικάζεται άλλοτε σε μια μορφή σκεπτικισμού, άλλοτε σε μια παλινόρθωση της πιο κλασικής μεταφυσικής. Λόγω αυτής της διαπίστωσης, φοβάμαι ότι η αναλυτική φιλοσοφία δεν μπορεί να μας προσφέρει σημαντική βοήθεια, σε αντίθεση με τη φαινομενολογία, η οποία είναι πιο ισχυρή, πιο εποικοδομητική. Αλλά ξέρω ότι, κατανοητή ανάμεσα στους χριστιανούς, αυτή την άποψη δεν τη συμμερίζονται όλοι.

Όπως και να έχει, η κρίση της ορθολογικότητας βαρύνει σε σημασία πολύ περισσότερο από την υποτιθέμενη κρίση της πίστης. Υπό μία έννοια, η κρίση της πίστης δεν έχει τίποτε το δραματικό, τίποτε το θλιβερό για τους πιστούς, οι οποίοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι η πίστη τους, εξ ορισμού, αναπτύσσεται πάντοτε με αναφορά σε μια κρίση, την κρίση που ο Θεός εισάγει μέσα στον κόσμο αποκαλύπτοντάς την στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Η κρίση ανήκει στην πίστη, και αντιστρόφως: δεν πρόκειται επομένως για ένα γεγονός που αιφνιδιάζει τους πιστούς. Η κρίση της ορθολογικότητας συνιστά, αντιθέτως, ένα γεγονός εντελώς τραγικό και αναμφίβολα χωρίς προηγούμενο. Όταν αναλύουμε τους δύο κυρίαρχους επιστημονικούς λόγους, που δεν είναι πια τα μαθηματικά, η φυσική ή η χημεία, αλλά η βιολογία αφενός και η οικονομία αφετέρου, το λιγότερο που μπορεί να ειπωθεί είναι ότι αποτελούν επιστήμες που γνωρίζουν αυτό που κάνουν, αλλά χωρίς να γνωρίζουν αληθινά και με ακρίβεια τη θεωρητική εγκυρότητα αυτού που κάνουν – ακόμη λιγότερο την ηθική ορθότητα αυτού που επιτρέπουν και τους επιτρέπεται. Ο υποτιθέμενος επιστημονικός λόγος όχι μόνο δεν αποδέχεται κανόνες αλλά δε διεκδικεί πια να κατέχει την οριστική ή απόλυτη αλήθεια – από όπου η ανεπάρκεια σε κανόνες: όχι γιατί τους αρνείται, αλλά γιατί δεν μπορεί να έχει πρόσβαση σε αυτούς, εφόσον ισχυρίζεται ότι δεν έχει πρόσβαση σε μια απόλυτη αλήθεια. Επίσης, οι χριστιανοί θα όφειλαν να ενδιαφέρονται για την κατάσταση της ορθολογικότητας και να μην είναι αφελείς σε σχέση με αυτό το ζήτημα. Νομίζω ότι πολλοί είναι ακόμη αρκετά αφελείς. 

Laurence Devillairs: Επομένως, ο λόγος, υπό το κίνδυνο να μην είναι πια ορθολογικός, μπορεί και πρέπει να διαχωριστεί από το ερώτημα για την αλήθεια; 

Jean-Luc Marion: Είναι ένα ερώτημα το οποίο έχει τεθεί αρκετά καλά από τον Νίτσε, ενώ ο Χούσερλ και ο Χάιντεγκερ το επανέλαβαν έπειτα από αυτόν. Τι σημαίνει «αλήθεια» σήμερα; Θα χρειαζόταν μια έννοια αλήθειας ισχυρή, για να μην εκπέσει εκ νέου η αλήθεια σε μία από τις μορφές της ιδεολογίας. Το σχέδιο είναι ανοιχτό κατ’ αυτόν τον τρόπο, ουσιώδες σχέδιο, αλλά εγκαταλελειμμένο. Πρέπει η αλήθεια να κατά-νοηθεί μόνο ως θέληση για αλήθεια, υποκείμενη στη θέληση για δύναμη, όπως έχουμε την τάση να τη σκεφτόμαστε; Η αλήθεια θα ήταν συνεπώς μόνο αυτό που θα μπορούσαμε να επιβάλουμε με τη μεγαλύτερη αποφασιστικότητα, δίχως να ξεχωρίζει από ένα ψεύδος σωστά ζυγισμένο από τη θέληση για κυρίαρχη δύναμη, δίχως να ξεχωρίζει από την ωφέλιμη αυταπάτη (και επομένως αναγκαία) για να επιβιώσει στο εσωτερικό της κυρίαρχης κατάστασης που είναι η θέληση για δύναμη. Σε αυτή την περίπτωση, η αλήθεια δε μας στηρίζει πια, είμαστε εμείς που τη στηρίζουμε – αυτή είναι η ανυπόφορη κατάσταση, η κατάσταση του μηδενισμού συγκεκριμένα.

Laurence Devillairs: Υπάρχει μια χριστιανική έννοια της αλήθειας; 

Jean-Luc Marion: Οι χριστιανοί διαθέτουν πράγματι έναν ιδιαίτερο ορισμό (καίτοι εκκαθολικεύσιμο) της αλήθειας ως αποκάλυψης. Πρέπει όμως να κατανοήσουμε αυτό που σημαίνει «αποκάλυψη» στην οπτική της πίστης, κάτι που δεν είναι άμεσα ξεκάθαρο. Η προβληματική της διάκρισης ανάμεσα στην πίστη και το λόγο, παίρνοντας τη σκυτάλη από την αντιπαράθεση ανάμεσα στη φιλοσοφία και τη θεολογία, παραμένει μεταφυσική προβληματική, από τη στιγμή που υποθέτει ότι η φιλοσοφία όχι μόνο έχει έρεισμα στην πραγματικότητα, αλλά μπορεί επιπλέον να καθορίσει τους όρους της αλήθειας, κατέχει την αρμοδιότητα να αποφανθεί γι’ αυτούς τους όρους. Υπ’ αυτήν την έννοια, η φιλοσοφία οφείλει να λάβει υπερβατολογικό κύρος, ούτως ειπείν οφείλει να στηριχθεί σε a priori έννοιες, εγκαθιδρύοντας με αυτό τον τρόπο τις a priori συνθήκες της ύπαρξης, ισχυριζόμενη τελικά ότι εδράζεται πάνω σε ένα υπερβατολογικό υποκείμενο, μόνη ικανή να καθορίσει σε τελική ανάλυση αυτά τα όρια και να νέμεται μια τέτοια, τρόπον τινά, δικαστική αρμοδιότητα. Υπ’ αυτό τον όρο, υπ’ αυτή την αξίωση μονάχα, είναι σε θέση η φιλοσοφία να αξιολογήσει το βαθμό ορθολογικότητας όλων των επιστημών. Και εάν η θεολογία θα ήθελε να συγκροτηθεί ενταύθα ως μια επιστήμη (αυστηρή βεβαίως), θα όφειλε να προσλάβει από μια τέτοια υπερβατολογική φιλοσοφία τους δικούς της όρους δυνατότητας ή (συχνότερα) αδυνατότητας. Σε αυτή τη διαμάχη, που πολλοί θεολόγοι δυστυχώς αποδεχτήκαν, αρκούσε η φιλοσοφία να ενδυθεί την υπερβατολογική βασιλική πορφύρα και να τη διατηρήσει. Όμως, πράγματι συμβαίνει να μην αξιώνει πια καμία σύγχρονη φιλοσοφία (και αυτό είναι προς τιμή της) να καθορίσει τους όρους δυνατότητας της εμπειρίας a priori. Συνεπώς, η αντιπαράθεση, είτε ήταν συγκρουσιακή είτε συμβιβαστική, ανάμεσα στη θεολογία και τη φιλοσοφία παρουσιάζεται εφεξής χωρίς διακύβευμα. 

Laurence Devillairs: Είναι επομένως οριστικά μη νόμιμο και αδύνατο να ορίζεται η φιλοσοφία ως μεταφυσική; Να οργανώνει και να προσδιορίζει τις σχέσεις ανάμεσα στο λόγο και την πίστη;

Jean-Luc Marion: Η θέληση να υπερβούμε αυτό το «τέλος της μεταφυσικής» με την παλινόρθωση μιας «μεταφυσικής» είναι ένα φιλοσοφικό πρόγραμμα που επιχειρήθηκε, από όλους, ήδη από το ξεκίνημα του 19ου αιώνα. Όλοι οι φιλόσοφοι δήλωσαν ότι μια ορισμένη μεταφυσική απεβίωσε και θα έπρεπε επομένως να σχηματίσουμε μια αληθινή, αλλά όλοι απέτυχαν, παραμένοντας δυσανάλογα ευσεβείς (για το πούμε όπως ο Νίτσε) στην προσδοκία τους για παλινόρθωση. Αξίζει καλύτερα να αποκηρύξουμε, νομίζω, όχι τη φιλοσοφία (τουναντίον), αλλά τον μεταφυσικό ορισμό της φιλοσοφίας. Αυτό παραμένει ένα πολύ ευαίσθητο σημείο, το γνωρίζω καλά, για πολλούς. Ο Χάιντεγκερ ο ίδιος δίστασε: διατήρησε για μια περίοδο τη νομιμότητα μιας μεταφυσικής διερώτησης, προτού, αντίθετα, φτάσει να ισχυριστεί ότι κάθε φιλοσοφία λαμβάνει τέλος με το «τέλος της μεταφυσικής». Αλλά ίσως η φιλοσοφία μπορεί να νοηθεί χωρίς μεταφυσική και μέσω αυτού του τρόπου να επιτύχει μια πιο μεγάλη ορθολογικότητα. Όντως, δεν βρίσκουμε πια μεταφυσικές απαντήσεις, εντούτοις αυτό θα μπορούσε να προέρχεται όχι από αδυναμία, αλλά εκ του γεγονότος ότι δεν θέτουμε πια μεταφυσικά ερωτήματα – υπό το νόημα ενός ερωτήματος σαν το «γιατί να υπάρχει κάτι παρά το τίποτε;». Εάν τα ερωτήματα που δεν βρίσκουν απάντηση δεν τίθενται, εάν η ανθρωπότητα δεν θέτει στον εαυτό της παρά μόνο ερωτήματα στα οποία μπορεί να απαντήσει, τότε θεωρούμε τα ερωτήματα που θέτουμε αληθινά και όλα σχετίζονται με το εξής: «πώς κάτι πρέπει να προσλαμβάνεται, για να μην οδηγεί στο κακό ή στον παραλογισμό;»

Laurence Devillairs: Τίθεται η ίδια ερώτηση για τη θεολογία;

Jean-Luc Marion: Κάποιοι θεολόγοι μερικές φορές εκτίμησαν ότι όφειλαν να μπολιαστούν σε μια μεταφυσική. Αλλά η ερώτηση εφεξής συνίσταται περισσότερο στο να προσδιορίσουμε εάν η θεολογία μπορεί να ορίζεται μόνο μέσω της αποκάλυψης, ή μέσω και κάτι άλλου. Μένει να κατανοήσουμε αυτό που σημαίνει μια «αποκάλυψη». Έχουμε μια έννοια για αυτήν; Διότι «η αποκάλυψη» ήταν επίσης ένας όρος που τέθηκε από τον Διαφωτισμό, για να αποκλείσει την πίστη από την ορθολογικότητα, και να την αφήσει μόνο για τη θεολογία. Καθεαυτή, η έννοια της αποκάλυψης δεν προσφέρει επομένως μια μαγική λύση που θα μας έβγαζε από την δυσκολία. Κατά μία έννοια, θα μπορούσε περισσότερο να μας βάλει βαθύτερα στη δυσκολία. Καθίσταται επομένως επείγον για τους θεολόγους να την ορίσουν εκ νέου μέσα στην αυθεντικότητά της. Είναι θεμιτό να την ορίσουν εκ νέου, διότι η μεγάλη παράδοση της χριστιανικής θεολογίας σχεδόν δεν χρησιμοποίησε αυτή την έννοια επί δέκα αιώνες. Ομοίως, η αντιπαράθεση ανάμεσα στη θεολογία και τη φιλοσοφία χρονολογείται μόνο από τον 8ο αιώνα και μετά. Μήτε ο άγιος Αυγουστίνος μήτε οι μεγάλοι Πατέρες χρησιμοποιούσαν τη λέξη «θεολογία», που τη θεωρούσαν παγανιστικό όρο. Συνεπώς, δεν αρκεί πια να λέμε «θεολογία» για να ορίσουμε το έλλογο του λόγου των χριστιανών. Δεν πρόκειται εδώ παρά μόνο για έναν από τους τρόπους να ονομάσουμε ένα ορισμένο πεδίο λογικότητας, το οποίο διαφέρει από το πεδίο των επιστημών ή το πεδίο της φιλοσοφίας. Αυτό το οποίο ονομάζουμε, νομιμότατα βεβαίως, «θεολογία», υποφέρει από μια επιστημολογική απροσδιοριστία, που αναμφίβολα οφείλεται στο γεγονός ότι την εξασκούμε ολίγον τι σε μεγάλη απόσταση από το λατρευτικό κανόνα (lex orandi): η προσευχή και η λειτουργία παραμένουν κανόνες του πιστεύοντος λόγου, ο οποίος κερδίζει σε λογικότητα προσλαμβάνοντας αυτούς τους κανόνες. Η θεολογία οφείλει πρώτα να μιλήσει για αυτό που πρέπει να εκλογικεύσει και το οποίο, συχνότερα ή με την πρώτη ματιά, δεν μπορεί να εκλογικευθεί: η εμπειρία του δώρου, της αγάπης, της πίστης, του θανάτου, της γέννησης, του καλού και του κακού. Οφείλει να απαντήσει ακόμη μια φορά στο ερώτημα: «πώς κάτι πρέπει να προσλαμβάνεται, για να μην οδηγήσει στο κακό και στον παραλογισμό;»

Laurence Devillairs: Τι λείπει θεμελιακά από τη θεολογία στις μέρες μας; 

Jean-Luc Marion: Η πίστη στερείται στη παρούσα φάση προαπαιτούμενων πίστης (praeambula fidei). Βέβαια, δεν μπορεί να τα αναζητήσει κοντά στη μεταφυσική, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν χρειάζεται αυτά τα προαπαιτούμενα για την περιγραφή των πραγμάτων αυτών που φανερώνονται και προσφέρονται. Η κατάσταση παρουσιάζεται επομένως και στο μέλλον αρκετά ανοιχτή, υπό την προϋπόθεση πάντοτε να μη χαθεί χρόνος σε μια προσπάθεια παλινόρθωσης (παλινόρθωσης της «μεταφυσικής», για παράδειγμα). Δεν έχουμε τίποτε να παλινορθώσουμε, γιατί βρισκόμαστε, οι χριστιανοί, σε εσχατολογική κατάσταση στην οποία αναμένουμε την ακόμη μη ορατή κατάδειξη αυτού το οποίο εντούτοις είναι ήδη εδώ: είμαστε ήδη υιοί του Θεού, ακόμη και αν αυτό δεν έχει ακόμη φανερωθεί (Ιωάννου Α΄ 3, 1-2.) Και δεν προσδοκούμε από τον κόσμο να μας δώσει την πλήρη συνείδηση αυτού που είμαστε. Αυτό δεν θα έρθει εκ του κόσμου, αλλά θα φανερωθεί, από το φανέρωμα του Χριστού του ίδιου. Αρκεί οι χριστιανοί να τον αποδεχτούν.

Laurence Devillairs: Αυτό σημαίνει ότι ο μόνος αυθεντικός και έλλογος θεολογικός λόγος στηρίζεται σε μια χριστολογία;

Jean-Luc Marion: Η χριστολογία δεν προσφέρει το εναρκτήριο σημείο παρά μόνο υπό την προϋπόθεση ότι κάνουμε λόγο για ένα αληθινό δόγμα για τον Χριστό, υπό την προϋπόθεση να αντιμετωπίσουμε τον Ιησού ως Χριστό, δηλαδή ως την ίδια την ορατότητα του Πατέρα μέσα στο Πνεύμα – εν συντομία πάνω σε μια τριαδική βάση. Όλα τα ερωτήματα της χριστολογίας για το θάνατο, την ανάσταση, την κλήση του Χριστού και τα λοιπά, εξαρτώνται από την Τριάδα (η τριαδική οικονομία και η τριαδική εμμένεια αποτελούν ένα πράγμα, έλεγε ο Ράνερ). Αυτή είναι η μόνη υπόθεση και δεν υπάρχει άλλη: αυτό που λέει ο Χριστός και αυτό που κάνει δεν γίνονται κατανοητά παρά μόνο μέσα στο φως της Τριάδος. Μια θεολογία μη τριαδική δεν λέει και δεν βλέπει τίποτα.

Laurence Devillairs: Σε αυτό το σημείο διακυβεύεται η θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα στη φιλοσοφία και τη θεολογία; Στη φιλοσοφία δεν υπάρχει χριστολογία και ακόμη περισσότερο δεν υπάρχει τριαδικός στοχασμός.

Jean-Luc Marion: Αυτό δεν είναι τόσο απλό: η πλειονότητα των φιλοσόφων μιλούν για τον Χριστό, και βρίσκει κανείς αρκετές χριστολογίες μέσα στη φιλοσοφία, αλλά τις περισσότερες φορές μέσα στα όρια που είναι τα όρια της ίδιας της μεταφυσικής. Το σύνορο περνάει περισσότερο ανάμεσα στις τριαδικές αναγνώσεις ή μη τριαδικές της μορφής του Χριστού. Δηλαδή ανάμεσα στις αναγνώσεις της Αγίας Τριάδας σύμφωνα με την έννοια και σε αυτές σύμφωνα με την αποκάλυψη της εσωτερικής δωρεάς του Θεού. Αν περιοριστούμε στην αυστηρή φιλοσοφία (χωρίς να υποθέσουμε την πίστη στο Θεό και την αποκάλυψη του στον Χριστό), το μόνο πράγμα που μπορούμε να αναμένουμε από ένα φιλόσοφο θα ήταν να θέσει το ακόλουθο ερώτημα: υπ’ αυτό το φιλοσοφικό πρίσμα (εννοιολογικό), μέχρι πού σε αυτό για τα οποίο μας μιλούν οι Γραφές μπορούμε να κρίνουμε, γίνεται κατανοητό και από ποια στιγμή και μετά ξεφεύγει από ό,τι μας φαίνεται δυνατό; Από τη δική μου πλευρά, εκτιμώ ότι ορισμένες φαινομενολογίες καταφέρνουν, σήμερα, να περιγράψουν κάποια από τα φαινόμενα που τα γνωρίζουμε από τις Γραφές καλύτερα από ό,τι το έκανε η φιλοσοφία του Καντ, του Χέγκελ και του Σέλλινγκ. Θα μπορούσαμε, για παράδειγμα, ίσως να ξεκινήσουμε να περιγράφουμε σήμερα μια θεοφάνεια, δείχνοντας ειδικά ότι αυτή εξαρτάται από μια φαινομενικότητα (phénoménalité) που μπορεί να νοηθεί, καίτοι ιδιαίτερη και ανεπαλήθευτη μέσα στον κόσμο.

Laurence Devillairs: Για ποιο λόγο θα έπρεπε να ευχόμασταν να βγούμε από την κατάσταση στην οποία είμαστε, και η οποία είναι, σύμφωνα με τον Νίτσε, ο μηδενισμός;

Jean-Luc Marion: Ο Νίτσε υπολόγισε ότι η περίοδος του μηδενισμού θα διαρκούσε δύο αιώνες. Ένας αιώνας μόλις ολοκληρώθηκε, ο άλλος μας περιμένει; Γιατί όμως να βγούμε; Γιατί να μην προτιμήσουμε να παραμείνουμε κι άλλο; Ο λόγος είναι ότι δεν είμαστε πια στην κατάσταση πριν το 1914-1918, όταν μπορούσαμε πολύ ειλικρινά να σκεφτούμε ότι η κατάσταση του πολιτισμού άγγιζε και όχι μόνο μπορούσε αλλά όφειλε να επιμείνει για πολύ καιρό σε ένα «τέλος της ιστορίας», χωρίς άλλη ιστορία δυνατή πέραν αυτής της «προόδου». Σήμερα η κοινή γνώμη μοιάζει να είναι σύμφωνη ότι μια τέτοια κατάσταση δεν μπορεί να διατηρείται αιώνια (ωστόσο, υποθέτει την «αιώνια επιστροφή» της), αλλά το αντίθετο. Και η αγωνία αυξάνει όλο και πιο πολύ όσο δεν διαθέτουμε πια καμία έφεση για τα ιδεολογικά παραληρήματα που θα μας επέτρεπαν να καθησυχάσουμε από σεβαστά λάθη. Χωρίς να γίνουμε όλοι αντιδραστικοί (επειδή δεν υπάρχει τίποτε πιο αντιδραστικό από το να θέλεις να μεταπωλήσεις παλαιές ιδεολογίες), οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε κατά μέτωπο την κρίση της ορθολογικότητας.

Laurence Devillairs: Σε αυτή την κατάσταση, σε τι θα μπορούσε να μας χρησιμεύσει ο Καρτέσιος; Θα ήταν ένας καλός οδηγός;

Jean-Luc Marion: Ο Καρτέσιος είναι ένας μεγάλος καινοτόμος και, όπως όλοι οι μεγάλοι καινοτόμοι, έχει συνείδηση ξεκάθαρη των ορίων της καινοτομίας του. Όλοι οι φιλόσοφοι οι οποίοι τον διαδεχθήκαν αναφέρονται σε αυτό, είτε για να του ασκήσουν κριτική είτε για να τον ιδιοποιηθούν ή, τις περισσότερες φορές, και τα δύο ταυτόχρονα. Για ποιο λόγο; Διότι ο Καρτέσιος ξαναμοίρασε τα χαρτιά της φιλοσοφίας, και καθώς είναι αυτός που εξασφάλισε αυτό το ξαναμοίρασμα, είδε με τέλειο τρόπο τι χαρτιά δεν διέθετε μέσα στο παιχνίδι του, αυτό που θα μπορούσε να κάνει και αυτό που δεν θα μπορούσε να κάνει, αντιτιθέμενος στους διαδόχους του, που φαντάζονταν ότι θα πάνε πιο μακριά από αυτόν εντός της ίδιας κατεύθυνσης (βρίσκουμε επομένως μια εμβάθυνση από τον Καρτέσιο των δικών του ανακαλύψεων, η οποία αναφαίνεται στις τρεις διαδοχικές έννοιες του ego και του cogito: το ego της επιστήμης, το ego του απείρου και το ego της παθητικότητας). Συνεπώς, κάθε φορά που η φιλοσοφία μετά από αυτόν προσδιορίζει τα όρια, αντιλαμβάνεται ότι ο Καρτέσιος τα είχε ήδη ξεκάθαρα προσδιορίσει: αυτό του δίνει μια ερμηνευτική αξία ως παραγωγού της ορθολογικότητας εντελώς ιδιαίτερη. Έτσι, για τις σχέσεις της πίστης και του λόγου, η θέση του ήταν ακραία ισορροπημένη: δεν ιδεολογικοποίησε και δεν ειδωλοποίησε ποτέ την ορθολογικότητα που εγκαθίδρυσε, αλλά πάντοτε την έθεσε υπό τον καθορισμό αυτού που ονομάζει άπειρο. Αυτό μου φαίνεται μια θέση ισορροπημένη και, ταυτόχρονα, εντελώς χριστιανική.

Μετάφραση: Νίκος Μανωλόπουλος

H συνέντευξη του Ζαν-Λυκ Μαριόν με τίτλο «Foi et raison» δημοσιεύθηκε στο γαλλικό περιοδικό Études, Φεβρουάριος 2014, σ. 67-76. 

Ο Ζαν-Λυκ Μαριόν (1946) θεωρείται ως ένας απ’ τους σημαντικότερους σύγχρονους Γάλλους φιλοσόφους. Στα ελληνικά κυκλοφορούν τα βιβλία του Το ερωτικό φαινόμενο (μτφρ. Χρήστος Μαρσέλλος, Πόλις 2008), Επιπροσθέτως (μτφρ. Γιώργος Γρηγορίου, Πόλις 2011) και Ο Θεός χωρίς το είναι (μτφρ. Χρήστος Μαρσέλλος, Πόλις 2012). [Σ.τ.Μ.]

Επιμέλεια ,+Γιώργος Παπαθανασιου

Μερικές ψυχοτεχνικές προσεγγίσεις

Σε ένα διάλογο, δυστυχώς αντιπαράθεσης, ανάμεσα σε ένα ιερέα μας και ενός ιερέα της Ν.Κ.Ε,ξεθάφτηκαν από το παρελθόν οι άθλιες πολεμικές εναντίον μου ( μας ) από την πλευρά της ΙΣΚΙΕ ,και λοιπών ιερέων της ΝΚΕ.
Το ζήτημα αυτό είναι σοβαρό και δεν ξεχνιέται ,γιατί είναι σαν την λάσπη στο τοίχο ,που όταν φύγει το αποτύπωμά της μένει,και ενοχλεί.
Βέβαια κάπου -κάπου κάποιοι αυτού του χώρο μας ανανεώνουν με τίς συκοφαντίες ,και με τις αμφισβητήσεις κατά το ηπιότερον.
Εγώ από την πλευρά μου ,προσπαθώ ψυχαναλυτικά ,να δικαιολογίσω τα αδιακαιολόγητα ,όμως στο χώρο της ψυχανάλυσης όλα χωρούν και υφίστανται μέσα στο αέναο της ψυχής του καθένα.
Και στον τότε γράφοντα υπέργειρο Ουνίτη π.Μιχάλη Μαραγκό,που τόσο αφελώς υπέπεσε σε τόσα αδικήματα ,παρασυρμένος από κάποιους ,ψυχικά διαταραγμένους τους χώρου του και δή μελών της ΙΣΚΙΕ,που αργότερα βέβαια φοβισμένοι αναδιπλώθηκαν με μια διπλωματική ψευδο-δημοσιογραφική νότα από τον πρώτο,έχουμε να σκεφθούμε με μια ψύχραιμη αναλυτική δυναμική .
΄Ανθρωποι με μεγάλη επιθετικότητα μπορούν να διδαχθούν κάποιες από τις διαπροσωπικές συνέπειες της ανεξέλεγκτης έκφρασης των σκέψεων τους.Δεδομένου δε ,ότι οι σκέψεις τους προσυποβάλλουν τς ενέργειές των. .Μέσα από μια ανατροφοδότηση (  contre reaction )φτάνουν να υπερεκτιμούντην επίδραση που έχουν στούς άλλους και σταδιαακά συνειδητοποιούν το αυτουπονόμευτο μοτίβο της συμπεριφοράς τους.Και τούτο είναι αρρωστημένο .Η ψυχοπαθολογική τους κατάσταση αρχίζει από το μακρυνό παρελθόν τους ,όπου βιώσαν ,την εγκατάλειψη ,την φτώχεια ,και μια βία ,πράγματα αρνητικά για την τρυφερή ηλικία..Οι οργισμένες τους αντιπαραθέσεις  μπορούν να τους προσφέρουν  πολύτιμες ευκαιρείες για μάθηση ,όμως συνήθως τους βλάπουν ,δημιουργώντας ένα επίπονο άγχος.Η δίδυμη προσωπικότητά τους ,μέσα σε μια ψευδή είκόνα ,αποζητώντας αυτό που η κοινωνία μας δεν μπορεί να τους δώσει δηλ.την αποδοχή τους,θρυματίζεται.
Το σημαντικό ζήτημα είναι ότι τα άτομα αυτά ,ενω βασανίζουν και βασανίζονται,δεν ζητούν την ψυχοθεραπευτική προσέγγιση και καταλήγουν και πάλι ,επικίνδυνοι να υποπέσουν σε χειρότερα παραπτώματα.Ευτυχώς ,που η Κ.Ε προέβλέψε και πέρα από το 75 έτος της ζωής τους ,απομακρύνοται από την Επισκοπική ευθύνη,οπότε ,μένει μόνο ο επίπονος βασανισμός από την ψύχωσή των και βέβαια από την γεροντική του μανιοκατάθλιψη.
Αυτό είναι ένα zip-zap  των αντοχών τους.Βέβαια στην Ελλαδική Εκκλησία υπάρχει το οξύμορο ότι ,ο λόγω ηλικίας και περιορισμένων δυνατότητων Επίσκοπος παραμένει ,υποκαθιστώντας αυτά που ο νεο-εκλεγείς πρέπει να πράξει.
Αδικά χτυπά και κτυπιέται λοιπόν.
Επομένως αγαπητοί μου αδελφοί είναι επίπονο και μάταιο ,να πολεμάς με τις παρατιμένες ψυχώσεις.
Δεν οδηγούν πουθενά.
Αγνοήστε τους ,δεν αξίζει!

Χ.Γιώργος Παπαθανασίου
Αρχιεπίσκοπος

Ξεκάθαρες και τίμιες απόψεις

Πολλές φορές χρησιμποιώ μια γλώσσα ,σκληρή και άπρεπη ,όμως αυτό γίνεται γιατί δεν υπάρχει αλλη επιλογή!
Πολλές φορές νιώθω μια βαθιά θλίψη για την ευθραστότητα που υποκρύπτει η ανθρώπινη φύση.
Μέσα στην διαδρομή μου στην θεολογία ,που ήταν και σύντομη ,γιατί δεν μπορούσε να μου δώσει τίποτα παραπάνω ,διάλεξα την ψυχοθεραπεία,γιατί έτσι με βόλευρεαι ,και μια που οι σύντροφοί μου στη καθημερινότητα ήταν ψυχίατροι και ιερείς συνάμα ή και σκέτο ψυχοθεραπευτές.
Μπορώ να τονίσω απόλυτα στην δητή μου ιδιότητα ότι : Η πίστη στο υπερφυσικό και όχι η έλλειψη πίστης ,είναι αυτό που θα μας καταστρέψει ! Και δεν θέλει πολλή σκέψη ,αρκεί να κοιτάξουμε στο παρελθόν για να ανιχνεύσουμε τα τεράστια ρεύματα καταστροφής που έχει προκαλέσει η δογματική πίστη.΄Οταν βλέπουμε πόσες οδύνες και θάνατο προκάλεσαν και προκαλούν οι σύγχρονες φουναταμαντλιστικές ομάδες  σε εκατομμύρια ανθρώπων.΄Ενα ακόμη φονικό δείγμα είνα και η τζιχαντική κίνηση που δεν λέει να χορτάσει το αίμα.
Πολλές φορές όταν μελετώντας συναντώ την βία και το θάνατο μέσα στον Χριστιανισμό ( Ιερά Εξέταση κλπ) νοιώθω και πάλι θλίψη ,αλλά την κρατώ για τον ευατόν μου.
Βέβαια ,από την άλλη ,συναντώ μια θρησκευτική δυναμική από διάφορα δόγματα που χρησιμοποιούν μερικές θεραπευτικές προσεγγίσεις,προσφέροντας μια ισχυρή παρηγορία μέσα από την οριστικότητα του θανάτου και αυτά μέσα από την ιδέα της Κρίσης ,της συγχώρησης και βέβαια της ιδανικότητος στο Παράδεισο,μέσα από το ξαμνασμίξιμο με τους αγαπημένους μας και με τον Θεό,μέσα από την μετενσάρκωση,μέσα από την ένωση με την παγκόσμια δύναμη ζωής.
Στίς τέσσερις μεγάλες αλήθειες του ο Βούδας δίδαξε ότι η ζωή είναι οδύνη,ότι η οδύνη προέρχεται από τις ορέξεις και και από τους δεσμούς και ότι μπορεί να απαλειφθεί από τον διαλογισμό
Ο Σοπενχάουερ υιόθετησε μια ανάλογη θέση ! " ότι η βούληση είναι ακόρεστη και ότι ,μόλις μια  παρόρμηση ικανοποιηθεί,απολαβάνουμε μόνο μια στιγμή κορεσμού που αμέσως αντικαθίσταται από την ανία -και τότε μια άλλη επιθυμία μας κυριεύει.
Οι απόψεις αυτές ,λέγεται ότι είναι αναιτίως πεσιμιστικές.
Αντιλαμβάνομαι την οδύνη στην ανθρώπινη ύπαρξη αλλά ποτέ δεν βιώνω αυτή την  οδύνη τοσο κατακλυσμικά που να απαιτεί τη θυσία της ζωής.
Αλλά εγώ μια και το παλεύω μέχρι σήμερα στα 65 μου χρόνια,προτιμώ την εορταστική προοπτική για την ζωή που βασίζεται στην amor  fati,την αγάπη για την μοίρα σου.
Το βίωσα στο πετσί μου ,και το λέγω πώς : πώς το άγχος του θανάτου είναιι ευθέως ανάλογο ανάλογο με τό ποσό της "αβίωτης ζωής του ανθρώπου "
Και μάλιστα μια και είμαι ΄Ελληνας και μελετητής του Καζαντζάκη λέγω ,πώς οι ψυχοθεραπευτές πολλά έχουν να μάθουν ,από τον συγγραφέα τόσων δοξαστικών ,για την ζωή έργων. ( Ζορμπάς , κλπ)
Αμφότεροι ο Καζαντζάκης και ο Νίτσε υπήρξαν αντι-θρησκευτοκοί θρησκευόμενοι.
Και με συνεπαίρνει η επιγραφή πάνω στο τάφο του πέρα από τα τείχη του Ηρακλέιου στην Κρήτη που λέγει :" Δεν ελπίζω τίποτα,δεν φοβάμαι τίποτα,είμαι λεύτερος "
Και εκείνο που με συγκλονίζει είναι η αναφορά του στον Ελ Γκρέκο που λέγει :" να μην αφήσω στο Χάρο τίποτα μα μου πάρει-μονάχα λίγα κόκκαλα "Και για τις θέσεις αυτές κάποιοι Χριστιανοί χωρίς Χριστό τον αφόρησαν
Τέλος τα γραπτά του πονήματα αφένός είναι ένας καλός οδηγός για τη ζωή μας ,και για το σημαντικό έργο της ψυχοθεραπείας.
 Αυτές οι λίγες ,μα ξεκάθαρες και τίμιες απόψεις πιθανόν να βοηθείσουν

Χ.Γιώργος Παπαθανασίου
Αρχιεπίσκοπος

Μερικά θεολογικά !

Εκ του Γρηγοριανού Ταμείου στην σελίδα 636 ,υπάρχει η αναφορά στο ΄Αγιο Πάσχα.
Αναφέρεται ως "Αναστάσεως Ημέρα "
"Αναστάσεως ημέρα,και η αρχή δεξιά ,και λαμπρυνθώμεν τή πανυγήρει και αλλήλους περιπτυξώμεθα.Είπωμεν και τοίς μισο΄υσιν ημάς ,μή ότι τοίς δι'αγάπην τι πεποιηκόσιν ,ή πεπονθόσι ,συγχωρήσωμεν πάντα τή αναστάσει,...."
Καίτοι η φιλολογική μου δεινότητα ,είναι περιορισμένη ,εν τούτοις θα παραθέσω μια σχετικά ακριβή μετάφραση στην δημοτική γλώσσα:
"Ημέρα αναστάσεως και αρχή δεξιά !΄Ας λάμψουμε από χαρά για την γιορτή και ας αγκαλιάσουμε ο ΕΝΑΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ( για σένα +Γιάνη  Σπιτέρη και οι συν αυτώ ,...).Ας πούμε αδελφοί ,όχι μόνο σε εκείνους πού μας έχουν ευεργετήσει από αγάπη,αλλά και σε εκείνους που μας μισούν ( ανφέρεται και σε μένα ).Ας συγχωρήσουμε τά πάντα με την ευκαιρεία της Αναστάσεως !!!! ( Βλ.Λόγος Α'.,Είς ΄Αγιον Πάσχα,... ΕΠΕ 1,64,ΒΕΠΕΣ 58,243 και PG 35,395 A)
Αυτά τα λίγα περιεκτικά για τα αιώνια πάθη και αμαρτίες μας

+Γιώργος ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
Αρχιεπίσκοπος

Η μεγάλη αλήθεια !

Λοιπόν είναι βεβαιαωμένο πώς ο ΄Αγιος Φραγκίσκος της Ασσίζης ,,βάδισε πλήρως στα βήμματα του Χριστού.Του Χριστού που αγάπησε με πάθος.Εφάρμοσε με πληρότητα όλες τις επιταγές του Ευαγγελίου Του.Χωρίς καμμιά παρεκτροπή ,με αυστυρότητα ,με πάθος ,με αγάπη για την Αγάπη Του ως έλεγε.
Σήμερα ,ένας ακόμη Φραγκισκανός ,ξεκαλούποτος ,αυτός δηλαδή που δεν βαδίζει μέσα ,στους δήθεν Φραγκισκανούς OFM-OFMcap-TOR -OFMconv etc.προσπαθεί με τα φλογερά μηνύματά του που ό ίδιος διαλαλεί μέσα στις πλατείες τις Ασσίζης,ο αγαπητός και για πολλούς γραφικός αδελφός Masimo Coppo,ο τρελλός της Ασίζης για πολλούς ,ο διωχμένος ,απο αδελφούς Φραγκισκανούς όταν μιμούμενος και ακολουθώντας τον Αγιο του,έδειξε την γύμνια του κόσμου τούτου βγάζοντας τα ρούχα του !
Δεν έχει τίποτα επάνω του μήτε ρολόι ,μήτε σανδάλια μήτε κάλτες ,μήτε παντελόνι .΄Εν τσουβαλένιο σάκο και ένα επενδύτη ,διατρυτο.Και ένα κομάτι κλαδί για να στηρίζει την ανυμπόρια του.Κοιμάται στούς δρόμους σε εσοχές Μοναστηριών και Εκκλησιών ,τρώγει ότι τον δώσουν.Πάντα έχει ένα χαμόγελο για τον καθένα.
Γιατί πράγματι αυτός μετουσίωση την ύλη σε πνεύμα.
Γιατί αυτός είναι Φραγκισκανός.Οι υπόλοιποι δεν είναι τίποτα .Απλοί παπάδες είναι μαζί με τους άλλους.
Να ευλογημένος αδελφέ Μάξιμε

Χ.Γεώργιος ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
Αρχιεπίσκοπος

1. • 
   • 
   • 
   • 

Εκτακτο Ιωβηλαίο,...,για ποιούς ?

Ο ΄Αγιος Πατέρας Πάπας Φραγκίσκος ,ανήγγειλε ένα έκτακτο Ιωβηλαίο ,ένα άγιο έτος της ευσπλαχνίας ( Βλ.Καθολική  Φυλ 149 /31-4-2015 )
Τα λόγια του Πάπα είναι :Αποφάσισα να αναγγείλω ένα έκατκτο Ιωβηλαίο που θα έχει επίκεντρο την ευσπλαχνία του Θεού,...."
Το μήνυμά του και η σοφή απόφαση ,είναι η δυναμική να ξυπνήσει την χειμάζουσα Ευρώπη .Η Ευρώπη της αθεϊας ,του χρηματισμού ,των ναρκωτικών ,της αδιαφορίας ,της βίας της ανηθικότητας κ.α
Ελπίζουμε ,στο μήνυμά του ,όλοι οι χριστιανοί να σταθούν αρωγοί .
Πρέπει να σημειώσω και ξαφνιάζομαι με το Πασχαλινό μήνυμα του +Γιάνη Σπιτέρη,που λέγει στο τέλος ",... θέλω όλη μου η ζωή να γίνει ένα ατέλειωτο Πάσχα,.... και πιό πάνω  " εγώ ανήκω σε ένα ζωντανό Θεό !
΄Ομως ,ενώ με ξαφνιάζει αυτή η ομολογία του,εν τούτοις τι είναι αυτό που τον κάνει κακό και εκδικητικό για μας?Πιθανόν όμως ,ο Πάπας με τα γραπτά του να τον συνεφέρει ,....

Χ.Γιώργος ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
Αρχιεπίσκοπος

Ο Επίσκοπος Richard Williamson γράφει

Faith Undermined When Faith is not at stake, one must obey? – The Society’s faith is undermined today. The editorial in a recent Priory bulletin of an honourable colleague of the Society of St Pius X shows one major reason why Society priests are not yet joining the “Resistance” – they do not yet believe that the Faith is at stake. We wonder what it will take to persuade them. We can be sure that the leaders in XSPX headquarters are convinced that they are not themselves changing the Faith, and that they find it that much easier to continue persuading Society priests and laity that they are not changing the Faith. But if they had the true Faith, how could they dream of putting its Lefebvrian defence under the neo-modernists’ control in Rome? The editorial is entitled “Obeying Fallible Superiors.” It recognizes that resistance to fallible Superiors is legitimate when the Faith is at stake, but the editorial’s emphasis is rather on the limits to be set to such resistance: anarchy and disrespect for authority are never lawful; obedience to lawful Superiors is essential to any society; Superiors have special graces of state; care must be taken in warning sheep that cannot make the necessary distinctions; there is a dangerous spirit of independence abroad today (Benedict XV); name-calling should be avoided, etc. – the principles are impeccable, the problem lies in their application. For instance, while shunning name-calling the editorial nevertheless recognizes that Pius IX named “liberal Catholics” as being the Church’s “worst enemies.” Indeed in any Church crisis to identify and name the Church’s enemies, e.g. “Protestants” in the Reformation, is a major first step towards being able to fight them. No doubt the editorial’s author would grant as much where the Faith is at stake, only he would deny that there is any crisis of the Faith taking place within the Society. But, Father, do you think that liberal Catholics of the 19th century who came under Pius IX’s condemnation would have denied a single Article of the Faith? On the contrary, they would have vigorously affirmed their belief in every such Article. And yet would they not with equal vigour have condemned Pius IX’s Syllabus of Errors? The problem for a modern mind to be Catholic lies not in its accepting or rejecting any one truth of the Faith, but in its instinctive undermining of all truths whatsoever, and this dreadful dissolution of the mind is, without a divine miracle, a virtually insoluble problem for and of the Faith. And it has reached to the top of the Society. Father, do you recognize that Benedict XVI’s “hermeneutic of continuity” is tantamount to the suspension of the law of non-contradiction? And have you studied paragraph III.5 of Bishop Fellay’s Doctrinal Declaration of April, 2012, a document which he circumstantially “withdrew,” but never substantially retracted? It states that non-Traditional statements of Vatican II must be interpreted as Traditional. Is that not a perfect example of the “hermeneutic of continuity,” of interpretation overtaking reality? Then do you really think that the Society has no problem of the Faith when its Superior joins in Rome’s suspending the law of non-contradiction, and swims in contradictions and in what Churchill graciously named “terminological inexactitudes,” as happily as a fish swims in water? By the way, you also say that anybody who “doubts that hierarchy can still exist in the early 21st century excludes himself from all Catholic life.” If he doubts it in principle, one might agree with you, but if he is merely relating what he observes in practice, might he not be merely observing the extension one century later of what you quote Benedict XV already observing as “the dangerous spirit of independence abroad” in 1914? Kyrie eleison

Οι εξηγήσεις της στιγμής ,...,

Λοιπόν που πηγαίνει η πνευματική ( αντ.πνευματώδης ) δήθεν πίστη σήμερα .Μέσα στα ιερατικά σαλόνια,τις υπερβολές ,την φιλαρέσκεια ,και τον ψυχανταγκαστικό ναρκισιμό ?
Απο τί λοιπόν συντίθεται η σημερηνή κοινωνία ?
Προφανώς ,το κυνήγι του χρήματος,η πολυτέλεια,η ματαιοδοξία,ο υπερ-ατομικισμός,η διαρκής επιθετικότητα κλπ.Αυτή είναι η μια όψη του κοινωνικού προτσές σήμερα ,από την άλλη ακολουθούν ,η μοναχικότητα,η έλλειψη στοργής και συμπόνοιας ,και η καταφυγή στη χρήση ουσιών,η βία ,η καταστολή,οι αυτοκτονίες ,κλπ.
Αυτό είναι το κοινωνικό πάζλ-μια σύνθεση αποκαλυπτική .
Οι άμυνες σε όλα αυτά είναι οι οπαδοί της λεγόμενης αναλυτικής ψυχοθεραπείας ,οι μαχητικοί κοινωνιολόγοι ,οι φανατικοί της ποιμαντικής ψυχολογίας ,και κάτι δακρύβεχτοι παπάδες ,που τα ρίχνουν όλα στο Θεό και τον διάβολο.
Το θέμα είναι πολύπλοκο και δεν καλύπτεται σε μια διάσταση.Είναι σαν να στέκεσαι  μπροστά στον πίνακα LHOOQ,του Μαρσέλ Ντυσαμπ,που έχει θέμα μια παρωδία της Τζοκόντας,που Γαλλιστί ακούγεται σαν ,...elle a chaud cul ( δηλ.αυτή με τον καυτό κώλο,,, )και να ζητάς ,μια ιμπρεσιονιστική αρμονία της στιγμής.
Σήμερα βιώνεται το πολιτικό μέσα από μια απολιτική αντίδραση ..Σήμερα είναι σαν να περνάς από την σκηνή της εκπαραθύρωσης από την ταινία του Davis Delmere  με τίτλο "το σκοτεινό πέρασμα "
Σήμερα με αυτά που πράττουν οι πολιτικο-οικονομικοί αυνάνες μέσα και έξω ,μαζί με αυτά που κάναν οι προηγούμενοι,αισθάνεσαι  να κοπιάζεις με το τίποτα ,να πνίγεσαι όταν βγαίνεις έξω για μια τσάρκα στα μπαράκια ,ανατριχιάζεις ,μόνο και μόνο με το άναμμα ενός σπίρτου.Αισθάνεσαι όταν τους ακούς στην ρημάδα την TV,να σε παίρνει ο ύπνος λές και είσαι ακροατής σε μια ανιαρή διάλεξη    Και δεν φθάνει αυτό,μια και δεν έκανες τίποτα ,να σωριάζεσαι τέζα ,στο κρεβάτι σου ψόφιος από την κούραση .Δηλ.να προσπαθείς να ελέγξεις την τεμπελιά σου με τον φόβο για τις επικείμενες αλλαγές.΄Οταν ακούς τον Βαρουφάκη ,μετά αισθάνεσαι την ανάγκη να βάλεις μουστάκια στην Τζοκόντα (sic !) Και βέβαια δεν αρκεί αυτό ,αφού βλέπω από την άλλη μεριά το τρελοκόριστο την Χριστίνα Λαγκάρτ ,με τα ροκαμπίλια ,είναι σαν να την ζητάς να χορέψει μαζί σου μια "ζαβά ".Μια και που η άλλη λεγάμενη Αγγελικούλα Μέρκελ ,από την άλλη μεριά του Ατλαντικού ,να συκώνει την μούρη της σαν μια Μάμπα με το τρομερό θανατηφόρο δηλητήριο.Και οι δυό θέλουν να καθαρίσουν με τίς συντάξεις των "τελειωμένων " της ζωής.
Σήμερα βιώνουμε ένα  εθνοφελή από πολλούς σωτήρες εξαναγκασμό ,που καταντά μια ψύχωση .
Ψύχωση έχει ο Σόϊμπλε με την Ελλάδα.Να την δεί κατεστραμμένη οικονομικά ,γιατί οι κερατάδες( κατ' αυτόν ) μπάς και ξυπνήσουν τους χαύνους λαούς της δύσης ειδικά τους Γερμανούς .Οπότε άντε να ζητούν και αυτοί το δικαιό τους και την ζωή τους πίσω.΄Οσον και εκλαλεί ,ο αγαθομούρης εκ Βαυβαρίας,...μαλάκας που μας θέλει έρμαια της πείνας και της δυστυχίας  ,ο μέσος ΄Ελληνας τον γράφει εκεί που μελάνι δεν επιτυπώνει τα λόγια και τις απειλές του.Βεβαίως  οι " εμφιλοχωρήσεις " με  όρους και οικονομίστικες θεωρίες καλά κρατούν μα το αποτέλεσμα είναι δυστυχία και θάνατος .Οπότε άντε στα στακίδια τεχνικά κλιμάκια  και τρόϊκες -σκατά τα κάνατε.Εμφωλεύουν το φόβο ,γιατί έτσι πετυχαίνουν ένα καλό χρηματοδοτικό πλάνο για τις Τράπεζες τους.Δηλ.διασπείρουν τον φόβο για οικονομικό κράχ,οπότε χέζονται κάτι μεγαλοκαταθέτες και παίρνουν τον παρά τους και τον καταθέτουν στίς Τράπεζές τους για σιγουριά,και ότι ήθελε προκύψει.Ακόμη και ο χοντρούλης Γκίκας Χαρδούβελής και άλλοι του πολιτικού συναφιού το έκαναν αυτό.
΄Ενδακρυς στη Βουλή ο Τσίπρας ,γιατί τα έχασε όταν είδε ,το πάτο του οικονομικού βαρελιού να χάσκει άδειο,, και που στον ακατονόμαστο πήγαν τα περισεύμματα και τα μεγάλα λόγια του Σαμαρά?Εξαχρειωτές  μπουρδολόγοι μιας πολιτικής των οπισθίων.
Και το ρίχνουν στο τρέξιμο οι λεγάμενοι της τωρινής Κυβέρνησης ,για να βρούν το παραδάκι και τον ριμάξαν τον λαό με μπούρδες και τους γελάσαν τους βιοτέχνες αφού τους έφαγαν όλα τα φράγκα από τα επενδυτικά προγράμματα της Ε.Ε.Και παρουσιάζονται σαν χαύνοι μέσα στα τηλεοπτικά παράθυρα ,αμήχανοι και ολίγον μπουρδολόγοι ,γιατί τι να πούν αν δεί ο συνταξιούχος των 450 Ευρώ στο μήνα απάνω μια πάυλα . και ο κακόμοιρος ,ο χάχας ακόμη περιμένει την επιδότηση του πετρελαίου .Γιατί κ.Τσίπρα ?Ούτε το μηδέν δεν μπορεί να γραφεί ,καταργήθηκε σαν αριθμητικό ψηφίο από την αποδοτική πολιτική ασάφεια και πάλι του Βαρουφάκη. Είναι όπως θυμάμαι τον φίλο μου ιησου`ίτη ιερέα τον Ζάν -Ζάκ,,να τα χάνει 'όταν μπερδευθήκαμε  βγαίνοντας  από την έρημη έξοδο της Σανσέ -Ντωπετόν  ,να ζητά βοήθεια από κάτι ευγενικά παιδιά με πάνκ -μοϊκάνα αμφίεση .Και μετά να πατάει το γκάζι μέχρι τον πάτο την πολυτελούς φασελ -βεγκά του Επισκόπου  με τα ανοιχτόχρωμα δερμάτινα καθήσματα που μύριζαν μέλι.Και όλα αυτά ,γιατί μας την έδωσε κατακέφαλα,αυτή η εμμονή ,του πολιτικού -μαλάκα ,να μου ζητάει ευθύνες ,για εκείνο που εκείνος εφεύρε -επέβαλε και εφάρμοσε ,και στο τέλος σκατά τα έκανε.Αχ αυτός ο λαοσωτήριος δερβέναγας ,που ξεζουμίζει τον λαό.Ρε το κερατά τον Νομοθέτη που βάζει το ακαταδίωχτο με νόμο στα εγκληματα ,και τις πομπές του.και από την άλλη ο υπέργηρος οινοσκόπος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που μπαστικώθηκε στα Βρυξελιώτικα ΄εδρανα ,την μια να λέγει συγνώμη ,για τα ψέμματα και την άλλη να τα μασά.
Τι να κάνουμε με αυτό το γένος των πιθηκανθρώπων ?

Εγώ μια και είμαι και λαπάς και καλοπερασάκιας ,θα πάρω το ποτήρι μου με το σκληρό ρικάρ, θα βάλω στο πικ-απ μου την γλυκούλα Ρινά Κεττύ στο,..J' attendrai le retour, θα αναστατώνουμαι από την Μιρέγ στο ερεθιστικό Petit chemin και μετά ,αφού γλαρώσω για τα καλά μαζί με τον υπέροχο Υβ.Μοντάν και τον φίλο μου Σάρλ Τρενέ να κοιτάζουμε σαν χαύνοι τις γάμπες !!! της ...Demoiselle sur une balancoire      Και όταν πια ξυπνήσω από τον διαρκή λήθαργο να πάω για ένα καφέ στού Τιλτά  ,στην πλατεία Ονορέ.Και όλα καλά.
Εκεί μπορεί να βρείς πολλόυς να νοιάζονται γα την σωτηρία σου.Μεταξύ καφέ ,κονιάκ και ένα σκασμό Goloise blonde ,... Εκεί λύνεται το ελληνικό πρόβλημα και ξεπερνιέται το αδιέξοδο,με δημιουργικές και σαφεείς ενέργειες ,δηλ.καπνίζοντας ,πίνοντας και λέγοντας....
Αυτα τα λίγα εξώψυχα,......
Κουράγιο Πατριώτες

Χ.Γιώργος Παπαθανασίου
Αρχιεπίσκοπος      

Η Ανάσταση Του ,.....

Σήμερα κορυφώνεται,τό Πάθος του Χριστού πάνω στον σταυρό του μαρτυρίου.Το μήνυμα  Του τρανό σε όλα τα μήκη και πλάτη .Εμείς βιώνοντας αυτό το πάθος Του γινομαστε ικανοί κοινωνοί της συμμετοχή της Αναστάσεως Του.Μια Ανάσταση ενός ολοκλήρου ΄Εθνους.΄Εχουμε αναφερθεί με βάση τα επιστημονικά δεδόμενα ,για την πορεία του Θεανθρώπου,για αυτό το σκληρό μονοπάτι μιας σύντομής επίγειας ζωής ,μιας ευκαιρείας ,συμμετοχής στο πλατύ δρόμο της ορθοδομούσας πίστης ,μαζί Του.Και αναλύσαμε διεξοδικά με την βοήθεια ειδικών ,την πορεία του μαρτυρίου Του.Δεν θα πρέπει λοιπόν αυτή η Σταύρωση  -Ανάσταση Του ,να περάσει απαρατήρητη,είτε να πνιγεί στην τυπικότητα και την παράδοση.Πρέπει να εισέλεθει βαθειά στην ψυχή μας ,η ψυχή Του ,γιατί αυτός μας έδωσε και την ψυχή και την καρδιά Του,για να γλυτώσουμε από την αμαρτία.Σήμερα όπως και κάθε χρόνο ,καλούμαστε ,να γινουμε ,επιτέλους Χριστιανοί με Χριστό .Καλή Ανάσταση                                                                          '

+Γιώργος ΠΑΠΑΘΑΑΝΑΣΊΟΥ

Αρχιεπίσκοπος

Στείλαμε πολλές ευχές και ,.....

Και στο φετεινό Πάσχα ,στείλαμε πολλές ευχές  και λάβαμε τίς αντίστοιχες.Απ΄ όλο το κόσμο ,αδελφοί ,και αδελφές μέσα από την Βενεδικτίνικη πνευματικότητα ,μας αγγίσαν και πάλι τις ψυχές μας ,μεταξυ αυτών και ο Γενικός Προεστός των Βενεδικτίνων,και ο γενικός γραμματέας της MID,Frs.Notker Wolf et William Skulardek  αντιστοίχως.
Αυτό που μας πόνεσε είναι πώς από την Ελλαδική Καθολική Εκκλησία δεν λάβαμε τίποτα .Οοι αδελφοί μας Καπουκίνοι ήταν μια απ΄τα ίδια.Κάναμε λάθος να αφήσουμε την ψυχή μας στα χέρια τους .Μέγα λάθος ,να τους εμπιστευθώ.΄Ομως είμαι και εγώ άνθρωπος και έχω τα προβλήματα μου.
Εκείνη την εποχή της αναζήτησης ,πολλοι απ΄αυτούς "πέσαν " επάνω μου ,και βέβαια ιδού το αποτέλεσμα.Δεν μπορώ να ειπώ το ίδιο και για τους αδελφούς Βενεδικτίνους .
Το να αγαπάς τον Αγιο Φραγκίσκο ,δεν σημαίνει ότι πρέπει να αποδεχθείς και αυτούς που λέγονται δήθεν παιδιά Του.Ας είναι καλά οι άνθρωποι ,ας βιώσουν όπως αυτοί πιστεύουν το Πάσχα μέσα από την δική τους πνευματικότητα που είναι μακρυά από τις επιταγές και διδασκαλίες του Χριστού και του Αη Φραγκίσκου .
και τούτο γιατί τους λείπει η ,....ΑΓΑΠΗ,...
Καλή Ανάσταση αδελφοί μου

Χ.Γιώργος Παπαθανασίου
Αρχιεπίσκοπος Ευρώπης