OPUS PUBLICUM

• ABOUT

SSPX II

by modestinus

After spending a bit of time sifting through the commentary on the Vatican’s latest response/overture/ultimatum/whatever toward the Society of St. Pius X, I can’t say I have changed my views on the matter any. People can lament the “disobedience” of the Society toward Rome until the cows come, but any ecclesial body that makes room for unapologetic doctrinal, theological, and liturgical renovationists can find a place for far-right traditionalists. What I suspect gets a lot of critics’ goats is that the Society has been so flagrant about holding to their traditionalism on the one hand and yet showing no compunction to being “more Catholic than the Pope” on the other (or, at least, certain popes). But through it all they still show a great deal of respect toward the papacy as an institution, which is no doubt vexing to liberal camps within the Church which tend to view the Papacy as an outmoded office in need of substantial reform, if not abolition. By never succumbing to the sedevacantist temptation, the SSPXoffers a plausible case that they remain “in obedience” to the Bishop of Rome—they just “disobedy” when that prelate happens to contradict “tradition” (as interpreted by…wait for it…the SSPXII).

But it’s not quite that simple, either. The SSPXII has been able to cultivate a surprising amount of good will among traditionalists and conservatives who have not opted to follow their path despite the Society’s more-than-occasional forays into destructive polemics and alarmist rhetoric. Had the SSPXII taken the posture of some of the more “extreme” traditionalist sects out there, I doubt the Vatican would be expending any energy toward full reconciliation. Similarly, had the Society’s “situation” been a cut-and-dry case of schism, there wouldn’t have been several decades of ambiguous statements emanating out of the Vatican concerning the Society’s “status.” Having read Michael Davies’ three-part Apologia Pro Marcel Lefebvre, it’s pretty evident that the Archbishop and his Society were subjected the Roman version of a “Kangaroo Court” with canon law freely ignored along the way. Whether it was providential or not, the Vatican did about as poor a job as it could have trying to strangle the Society in the crib. Now, four decades after its foundation, the Catholic Church has numerous “official” traditionalist groups within its ranks; a growing number of dioceses worldwide offering the Tridentine Mass on a weekly (and, in some, daily) basis; and an ongoing culture of discussion about (and dissent from) the teachings of Vatican II and the activities of the post-Conciliar Church. Like it or not, the SSPX can take credit—directly or indirectly—for a great deal of that.

Personally, I have no firm guess on what the outcome of the ongoing talks between the Vatican and the SSPX will be. Bishop Bernard Fellay, Superior General of the SSPX, has until April 15 to submit a fresh response to the so-called “Doctrinal Preamble” the Congregation for the Doctrine of the Faith sent the Society late last year. Depending on who you believe, the April 15 submission represents either the Society’s “last chance” to “get it right” with respect to what they will agree to concerning fundamental points of doctrine (all of them, no doubt, related to Vatican II) or just another step in what could continue to be a long, arduous process of reconciliation. Despite what some people may be longing for, Rome has issued no concrete threats toward the Society. Rescinding the lifting of the excommunications of its four bishops has not been put on the table, though at some point one side or the other will have to say “enough is enough.” And without trying to sound morbid, at some point the Holy Father will pass out of this life and at that point all bets are off concerning what the next Pontiff’s attitude will be toward the SSPX. It’s possible the Society is just biding its time, leveraging its “ambiguous status” to keep from fully submitting to a Church the Society perceives as plagued with errors while also not remaining out of full Communion with her. But how long can that go on? Then again, they’ve been doing it for 40 years; why stop now?

+George Papathanasiou 

SSPXII

Déclaration  du 21 novembre 1974

 

Nous adhérons de tout cœur, de toute notre âme à la Rome catholique, gardienne de la foi catholique et des traditions nécessaires au maintien de cette foi, à la Rome éternelle, maîtresse de sagesse et de vérité.

Nous refusons par contre et avons toujours refusé de suivre la Rome de tendance néo-moderniste et néo-protestante qui s’est manifestée clairement dans le concile Vatican II et après le concile dans toutes les réformes qui en sont issues.

Toutes ces réformes, en effet, ont contribué et contribuent encore à la démolition de l’Église, à la ruine du Sacerdoce, à l’anéantissement du Sacrifice et des Sacrements, à la disparition de la vie religieuse, à un enseignement naturaliste et teilhardien dans les Universités, les Séminaires, la catéchèse, enseignement issu du libéralisme et du protestantisme condamnés maintes fois par le magistère solennel de l’Église.

Aucune autorité, même la plus élevée dans la hiérarchie, ne peut nous contraindre à abandonner ou à diminuer notre foi catholique clairement exprimée et professée par le magistère de l’Église depuis dix-neuf siècles.

« S’il arrivait, dit saint Paul, que NOUS-MÊME ou un Ange venu du ciel vous enseigne autre chose que ce que je vous ai enseigné, qu’il soit anathème. » (Gal. 1, 8)

N’est-ce pas ce que nous répète le Saint-Père aujourd’hui ? Et si une certaine contradiction se manifestait dans ses paroles et ses actes ainsi que dans les actes des dicastères, alors nous choisissons ce qui a toujours été enseigné et nous faisons la sourde oreille aux nouveautés destructrices de l’Église.

On ne peut modifier profondément la « lex orandi » sans modifier la « lex credendi ». A messe nouvelle correspond catéchisme nouveau, sacerdoce nouveau, séminaires nouveaux, universités nouvelles, Église charismatique, pentecôtiste, toutes choses opposées à l’orthodoxie et au magistère de toujours.

Cette Réforme étant issue du libéralisme, du modernisme, est tout entière empoisonnée ; elle sort de l’hérésie et aboutit à l’hérésie, même si tous ses actes ne sont pas formellement hérétiques. Il est donc impossible à tout catholique conscient et fidèle d’adopter cette Réforme et de s’y soumettre de quelque manière que ce soit.

La seule attitude de fidélité à l’Église et à la doctrine catholique, pour notre salut, est le refus catégorique d’acceptation de la Réforme.

C’est pourquoi sans aucune rébellion, aucune amertume, aucun ressentiment nous poursuivons notre oeuvre de formation sacerdotale sous l’étoile du magistère de toujours, persuadés que nous ne pouvons rendre un service plus grand à la Sainte Église Catholique, au Souverain Pontife et aux générations futures.

C’est pourquoi nous nous en tenons fermement à tout ce qui a été cru et pratiqué dans la foi, les mœurs, le culte, l’enseignement du catéchisme, la formation du prêtre, l’institution de l’Église, par l’Église de toujours et codifié dans les livres parus avant l’influence moderniste du concile en attendant que la vraie lumière de la Tradition dissipe les ténèbres qui obscurcissent le ciel de la Rome éternelle.

Ce faisant, avec la grâce de Dieu, le secours de la Vierge Marie, de saint Joseph, de saint Pie X, nous sommes convaincus de demeurer fidèles à l’Église Catholique et Romaine, à tous les successeurs de Pierre, et d’être les « fideles dispensatores mysteriorum Domini Nostri Jesu Christi in Spiritu Sancto ». Amen.

En la fête de la Présentation de la Très Sainte Vierge.

+ Mgr Marcel Lefebvre

Pentecost Monday to be Consecrated to Mary, by Decree of Pope Francis

Pope Francis has decided that Pentecost Monday will be the day designated for venerating “Mary, Mother of the Church”.

The decree, signed on February 11, on the anniversary of Lady’s apparitions in Lourdes, was published on March 3, 2018.

Cardinal Robert Sarah, prefect of the Congregation for Divine Worship and the Discipline of the Sacraments, explained that the Holy Father decided to celebrate Mary Mother of the Church

in the light of the importance of the mystery of the spiritual maternity of Mary who, from the awaiting of the Spirit at Pentecost, has never ceased to take motherly care of the pilgrim church on earth.

 

For the Guinean prelate, if we wish to grow and be filled with the love of God, we have to ground our life on three great realities: the Cross, the Host, and the Blessed Virgin Mary. They are “three mysteries that God gave to the world in order to structure, fructify, and sanctify our interior life and to lead us to Jesus,” he wrote in his commentary on the publication of the decree. 

It is important to point out that Christ alone is the Head of the Church by virtue of His redemptive Incarnation. True God and true Man, He is the source of what we call capital grace. The expression “Mary Mother of the Church” is a consequence of the Blessed Virgin’s spiritual motherhood over the members of the Mystical Body, the Church.

Tradition calls Our Lady the “Mother of the members of Christ” and the “Mother of the mystical members of the Body of Christ”, in the words of St. Augustine and St. Leo the Great. These expressions are based on the Blessed Virgin Mary’s subordinate cooperation with Christ in the work of Redemption. This cooperation was particularly manifest, when Our Lady remained standing at the foot of the Cross, uniting herself to the Passion of her Son, and was made the mother of St. John (Jn. 19: 26-27).

The Post-Conciliar Title: Mary, Mother of the Church

Archbishop Lefebvre Hailed Pope Paul VI’s Decision

While still superior general of the Holy Ghost Fathers, Archbishop Marcel Lefebvre greatly rejoiced when Pope Paul VI proclaimed Mary Mother of the Church in the conciliar rooms, on November 21, 1964. He wanted to believe that

in the history of the Church, Vatican Council II [would] go down above all as the council that proclaimed Mary Mother of the Church.

 

Indeed, unlike other questionable doctrinal propositions, nothing met with “such enthusiastic agreement from the Fathers”, recalled the future founder of the Society of St. Pius X. He said

...it was under the tremor of the Holy Ghost and in a supernatural transport that the maternity of Mary over the Church was solemnly and conciliarly proclaimed.

 

For Archbishop Lefebvre,

[...] no truth affirmed during the Council was as important as this one. This new affirmation of a reality as old as the Gospel remarkably sheds light upon dogmas that some wish to minimize. Henceforth, the indissoluble bonds that unite Jesus – Mary – the Church and the Pope are clear. We cannot go to Jesus without Mary, we cannot go to Mary without the Church, that is none other than the Roman Catholic Church – so without being united to the Pope. Highlighting Mary’s maternity over the Church is a way of confirming that it is necessary to be a son of the Roman Catholic Church in order to be a son of Mary.

 

If Mary is the Mother of the Church, She Warns Us Against False Ecumenism

The consequences of this maternity over the Church seem obvious:

• The dogma extra Ecclesiam nulla salus: there is no salvation outside of the Church. “Anyone who is saved can only be saved through the Church, Mystical Body of Our Lord.”
• “As Mary is the mother of only one son, Jesus, she is mother of only one Church, one Mystical Body. And this Church can only be the Roman Church and all the Churches that are members of the Roman Church.”

Therefore,

ecumenism must remain within the limits of these fundamental truths. Such is the one and only charity that we can show towards those who are separated from the Church and those who do not know her; we must expose the truth clearly to them, bear witness to the truth so that they may believe and be saved. Such is the true means of converting Protestants to the unity of the Church.

 

Archbishop Lefebvre understood that this truth proclaimed by Pope Paul VI was a warning against false ecumenism.

Mary Also Warns Against False Religious Liberty

Archbishop Lefebvre saw other implications of Mary’s maternity over the Church as well:

• It is exercised over persons who uphold hierarchical relations, not over an impersonal legal entity by means of false collegiality;
• It is a warning against false religious liberty: “We are not free to be or not to be her sons if we wish to save our souls. That is why no one has the right to profess a belief that goes against Mary, Mother of the Church. For the only rights we have are the rights God gives us. How can we imagine that God would give a right that goes against the rights of Mary, the Mother of Jesus?”

As a good teacher, Archbishop Lefebvre explained: “It is one thing to tolerate men’s malice, their weakness, to tolerate a misuse of freedom, and another thing to make it a right. No freedom includes in its definition a right to misuse it. If it did, it would no longer be a perfection or a good; it would be a vice.”

The Superior of the Holy Ghost Fathers thus hoped that this proclamation of Mary’s maternity over the Church would shed light on the “doctrinal questions treated at the Council.” These questions were, of course, false ecumenism, false religious liberty, and false collegiality. Mary is truly “our beacon in the storm; she puts to flight error and heresy that are the daughters of Satan, the Father of Lies.”

Archbishop Lefebvre concluded his letter by echoing the Pope’s desires and inviting all to sing the praises of Mary Mother of the Church. Would to Heaven that Paul VI and the Council had limited themselves to such affirmations in keeping with the Tradition of the Church!

Note: All the quotes from Archbishop Lefebvre are taken from the Superior General’s letter to the members of the Congregation of the Holy Ghost Fathers, May-June 1965, published in Lettres pastorales et écrits, p. 211-215.

Mgr.George Papathanasiou OSB

The Syrian Nightmare Continues: Islamist Rebels Target Christians 

A Franciscan priest reports on the situation in Damascus and on the bloody confrontations in the Ghouta district that is in the hands of the jihadists, whose goal is to rid Damascus of its Christians.

Fr. Bahjat Elia Karakach is a Franciscan priest from the Custody of the Holy Land. He is also the superior of the convent of the Conversion of St. Paul that is the main parish of the Latin rite in the Syrian capital.

In an interview relayed by the Italian Catholic press agency SIR on March 2, 2018, the Franciscan reported on the civil war in the country.

In Damascus, the main target of the Muslim extremists – presented as rebels against the legitimate Syrian power – does not seem to be so much the buildings of the Bashar el-Assad administration as the Christian neighborhoods: “Missiles and mortar shells launched by the jihadist militants recently targeted the Christian neighborhood of Bab-Touma, in the old part of Damascus, where many churches and the headquarters of the patriarchate are located,” explained Fr. Karakach.

He added that after several months of bombing, “since the beginning of the year, four churches have been hit by the terrorists who wish to rid Damascus of its Christians.”

The faithful feel abandoned concluded the friar, because no one, “not even the Christian media, talks about what is happening in Damascus.”

Duly noted.

είναι Εκκλησία του Χριστού η ΝΚΕ?

Σήμερα ο κόσμος βιώνει το παράλογο σε όλους τους τομείς της ζωής του.Η ειρήνη είναι στο απόσπασμα.Ο θάνατος  στην καθημερινή πράξη.Η βία κυριαρχεί παντού.Η εξαθλίωση απορρέει από τις πράξεις αυτές.Καραβάνια προσφύγων ζητούν λύτρωση σε άλλες χώρες.Και εδώ είναι το παράλογο.Πώς είναι δυνατόν ,όταν το δήθεν ειρηνικό Ισλάμ να αλληλοσφάζεται ,τα θύματα που είναι μουσουλμάνοι δηλ.πιστοί τους να ζητούν άσυλο σε χριστιανικές χώρες ,τις οποίες μερικοί εξ άυτών και απειλούν και σκοτώνουν τους πολίτες των.΄
Στο όνομα του Θεού τους ,σκοτώνουν κόσμο ,και τούτο γιατί η "θεολογική τους "θέση είναι η σαρία.
Με μεγάλη αποστροφή για αυτές τις πράξεις ,που είναι διαστροφή όταν στο όνομα του Θεού σκοτώνεις αθώους,πρέπει ,αυτή η μουσουλμανική θρησκεία να περιοριστεί στα κράτη τους .Ποτέ μα ποτέ να μην επιτραπούν τζαμιά και τόποι λατρείας σε χριστιανικούς τόπους.
Και τώρα ,τι συμβαίνει με την λαλίστατη Ν.Κ.Ε! Αυτή η εκκλησία του παραλόγου της αίρεσης  και του τσαρλατανισμού έχει ανοίξει διαλόγους με διάφορους μουσουλμάνους  ,αδιαφορώντας για το αίμα χιλιάδων αθώων χριστιανών ,και τούτο γιατί είναι μια εκκλησία χωρίς την Θεία Χάρη.
Της καταμαρτυρούν ,την παιδεραστία ,την συγκάλυψη των αισχρών τεράτων.Ακόμη και σε μας τους χειμαζόμενους Μακεδόνες ,ο δήθεν Πάπας Φραγκίσκος απεκάλεσε τους Σλαβο-σκοπιανούς Μακεδόνες !Τό ίδιο έκανε και ο προκάτοχός του Πάπας Ιωάννης Παύλος ΙΙ.
Η Ελλαδική Ορθόδοξη Εκκλησία προ έταξε το στήθος της ,το ίδιο και εμείς στο ζήτημα αυτό.Η Ελλαδική ΝΚΕ τήρησε σιγήν ιχθύος και αυτή ακολουθώντας τα τους Βατικανού έργα και μαύρες διπλωματίες .
Τι να πούμε άραγε?
Σήμερα στην πατρίδα μας η ΝΚΕ ουσιαστικά φθίνει μέρα με την μέρα.Τα μοναστικά τάγματα ουσιαστικά δεν υφίστανται λόγω ελλείψεως κλήσεων-οι ιερείς των ανύπαρκτοι,οι λειτουργίες των γίνονται μέσα σε μια ρουτίνα και μόνο και οι πιστοί των βιώνουν την αδιαφορία και την πνευματική εγκατάλειψη.΄Αλλωστε τι να περιμένουν από κάτι ανήμπορα γεροντάκια που με τα βίας ασκούν τα ιερατικά καθήκοντα.Ακόμη και στην εκλογή των Επισκόπων υποφέρουν.Ενώ νομικά ,με την συμπλήρωση του 75 έτους ,ο Επίσκοπος παραιτείται εν τούτοις υποχρεούται να ασκεί τα καθήκοντά τους μέχρι και τα 80 γιατί τους λείπει ο αντικαταστάτης.Κατα τα άλλα στο όνομα του δήθεν οικουμενισμού συμπροσεύχονται με όλους τους παράξενους ακόμη και με τους δόκτορες των Βουντού!!! Μέχρι το κάλεσμα σε προσευχή μέσα σε συναγωγή της Ρώμης κάλεσε σε προσευχή ο Πάπας Woytila τους πιστούς για την έλευση του Μεσσία !!!!!
Ακόμη και σημερινός ,διακήρυξε ότι στις φλέβες του Χριστού ρέει παγανιστικό αίμα.
Για ποιά Καθολική Εκκλησία μιλούμε,με παγανιστικό αίμα κοινωνούν αυτοί ?
Τι μπορείς εξ΄άλλου να κάνεις με τον άρχοντα του ψεύδους.Χρειαζόμαστε ένα θαύμα.
Με αυτά τα λίγα λοιπόν ,λέγουμε πώς η ΝΚΕ δεν είναι Εκκλησία του Χριστού.

Theological Position of the SSPXII

The Roman Catholic priests of the SSPXIIprofess and adhere to the Catholic Faith as it has been consistently taught throughout the centuries since the time of Christ. With the death of Pope Pius XII and with the convocation of the Second Vatican Council, an unprecedented situation has befallen the Church, which threatens her very doctrines and worship. In order to provide for the preservation of the Catholic Faith and the traditional Holy Sacrifice of the Mass and Sacraments, the following statement has been drawn up for the purpose of clearly defining the actual position that these priests have taken.

I. VATICAN COUNCIL II: Convoked by John XXIII for the purpose of “updating” the Church, this council (held from 1962-65) decreed and implemented teachings which had been previously condemned by the Infallible Teaching Magisterium of the Church. The Second Vatican Council’s heretical teachings were primarily in the areas of religious liberty and false ecumenism. These were previously condemned by:

   Pope Gregory XVI in Mirari Vos (1832)
   Pope Pius IX in Quanta Cura and Syllabus of Errors (1864)
   Pope Leo XIII in Immortale Dei (1865) and Libertas Humana (1888)
   Pope Pius XI in Quas Primas (1925) and Mortalium Animos (1928)
   Pope Pius XII in Mystici Corporis (1943)

THEREFORE, the Second Vatican Council is to be rejected as a false council because it has erred in its teachings on faith and morals.

II. NOVUS ORDO MISSAE: Following the Second Vatican Council, various commissions were established to modernize the Holy Sacrifice of the Mass and the traditional rites of the Sacraments. The particular commission established to modernize the Mass included well-known Protestant theologians. To use the words of a well-known Cardinal, Alfredo Ottaviani, in 1969: “(The Novus Ordo Missae) represents a striking departure from the Catholic theology of the Mass as it was formulated in Session XXII of the Council of Trent.” The results of this modernization were a new definition of the Mass (reflecting Luther’s concept of the Last Supper), the alteration of the Offertory prayers to delete the concept of propitiatory Sacrifice, and the substantial alteration of the very words of Consecration (this alteration occurs in the vernacular translations). This new mass, known as the Novus Ordo Missae, contradicts previous infallible teachings and decrees of the Catholic Church, such as:

   Pope St. Pius V’s Quo Primum and De Defectibus,
   the Council of Trent’s decree on the Holy Sacrifice of the Mass (Session XXII),
   Pope Leo XIII’s Apostolicae Curae (1896),
   Pope Pius XII’s Mediator Dei (1947),
   Pope Pius XII’s Sacramentum Ordinis (1948).

THEREFORE, the Novus Ordo Missae, when offered with the altered words of Consecration, is an invalid Mass and in all other cases it is of doubtful validity. It always is a clear danger to one’s faith. For all these reasons, active participation in it would be a grave sin.

III. NEW RITES OF THE SACRAMENTS: That which has been said of the Novus Ordo Missae can, in the same respect, be said of the new Vatican II rites for the seven sacraments. To the degree that the matter, form and intention of each of the sacraments has been substantially altered, to that degree their validity must be questioned. The Catholic Church has, most certainly, always taught what the proper matter, form and intention are in the confecting of the sacraments.

THEREFORE, where the new rites have been employed, traditional priests should administer the Sacraments sub conditione as the situation may demand.

IV. MODERN VATICAN II CHURCH: The Catholic Church is identified as the true Church of Christ by her four marks (Unity, Holiness, Catholicity, and Apostolicity). Since the heretical teachings of Vatican II, the Novus Ordo Missae, and the new rites of the sacraments have manifestly been a departure from the Catholic Church’s traditional teachings, it must be concluded that this modern so-called “Catholic” Church no longer possesses the first two marks of the true Church — namely, Unity and Holiness. Its obvious departure over the past twenty-five years from what the Catholic Church has always held can lead to only one conclusion: a new ecumenical Church has been established which stands in contradiction to the true Catholic Church.

V. MODERN HIERARCHY OF THE VATICAN II CHURCH: In the light of the above, it must be concluded that the modern hierarchy who have approved and implemented the errors of Vatican II no longer represent the Catholic Church and her lawful authority. This most certainly includes the one who confirmed, approved, decreed, and implemented these heretical teachings, namely Paul VI (Montini). Likewise included are his successors, namely, John Paul II (Wojtyla), Benedict XVI (Ratzinger), and Francis (Bergoglio), who have continued to implement these heretical teachings. Despite the lack of canonical warning and formal declaration of loss of office, their repeated acts of ecumenism and their enforcement of the heresies of Vatican II and the new code of Canon Law, which are injurious to faith and morals, are manifestations of their pertinacity in heresy.

THEREFORE, as the First Vatican Council infallibly teaches: “‘Thou art Peter; and upon this rock I will build My Church,’ these words are proven true by actual results, since in the Apostolic See the Catholic religion has always been preserved untainted...the See of St. Peter always remains unimpaired by any error, according to the divine promise of Our Lord.” Further, since John Paul II has manifestly taught heresy, promoted ecumenism and fostered interfaith worship, he clearly cannot be recognized as a successor of St. Peter in the primacy.

VI. THE NEW CODE OF CANON LAW: In order to implement the teachings of Vatican II, it was necessary that the modernists change the Code of Canon Law (1917), as it contradicted their designs by reflecting the mind of the Church in her past doctrine and discipline. The new code contains a matter which should be most disturbing to the informed Catholic. According to the new law of the Modern Church, non-Catholics can, under certain circumstances, petition the “sacraments” from a Catholic priest (without the non-Catholic abjuring his heretical beliefs), and the priests must administer them. The Council of Florence, as well as the 1917 Code of Canon Law (Canon 731), strictly forbids this.

THEREFORE, as the universal laws of the Church are protected by her infallibility and cannot impose obligations opposed to faith and morals, the New Code must be considered as lacking all force of law. Moreover, it has been promulgated by those who no longer represent Catholic authority.

VII. COURSE FOR TRADITIONAL CATHOLIC PRIESTS: Due to the unprecedented situation in the Catholic Church and the moral responsibility of the faithful to receive certainly valid sacraments, traditional priests most certainly can and must continue the mission of the Catholic Church by sanctifying the faithful through the offering of the Holy Sacrifice of the Mass, the administration of the Sacraments, and other pastoral works. The mind of the Church is that “the salvation of the people is the supreme law.” The 1917 Code of Canon Law will continue to be the priests’ guideline.

Mgr.Georges-Gregoire Papathanasiou PhD-OSB

Archeveque -membre de SSPXII

Ο Ευαγγελισμός του Fra Angelico......

[

Το φως, στον Fra Angelico έχει χαρακτήρα μελέτης˙ είναι το άλλο όνομα της χάριτος: το μυστήριο αυτό που διά της ενοίκησής του στην αναπαράσταση εισάγει στην μυσταγωγία. Δείτε τον περίφημο Ευαγγελισμό της Θεοτόκου που βρίσκεται στο Αββαείο του αγίου Μάρκου στην Φλωρεντία. Ο Άγγελος έρχεται από τα αριστερά, η Θεοτόκος στέκεται στο περιστύλιο του οικήματος καθισμένη σε ένα σκαμνάκι με τα χέρια σταυρωμένα πάνω στο στήθος της. Ο Άγγελος κάμπτει κατά το ήμισυ το γόνατο, χαιρετά σεβαστικά την Μαρία, την εκλογή του Θεού που θα κυοφορήσει τον Υιό του. Άραγε το άγγελμα να έχει ήδη δοθεί; Και μαζί με αυτό η συνείδηση του πεπρωμένου της Παρθένου; Η ζωγραφούμενη στιγμή δεν είναι συμβατή με την έννοια του χρόνου: Για να το πούμε αλλιώς είναι μία θεοφάνια. Είναι η συναγμένη έκσταση και για αυτό το στοιχείο της εκφράζεται στην εμβίωση του απολύτου μες το φως.

Από τότε που ξεκίνησα να ζω στην Φλωρεντία επιστρέφω συχνά για να δω αυτό το έργο : Μέσα σε τούτη την πόλη τα έργα τέχνης είναι διαθέσιμα, όπως άλλοτε οι φίλοι που συναντάς στον δρόμο. Μπορείτε να διακόψετε τον περίπατό σας, να μπείτε σε μία εκκλησία ή σε ένα μικρό μουσείο, την πόρτα τους την βρίσκεται σχεδόν πάντοτε ανοιχτή και, ψυχή τριγύρω να μην υπάρχει.

Όταν θελήσω να δω τον Ευαγγελισμό του αγίου Μάρκου προσπαθώ να επαναλάβω κάθε φορά την εμπειρία ωσάν μία κλήση ομορφιάς αναπόδραστης. Φτάνει η ανάβαση των σκαλοπατιών - που οδηγούν στα κελιά – για να βρεθείς μπροστά στον Ευαγγελισμό, που σου απευθύνεται όπως απευθυνόταν στους μοναχούς καθώς περνούσαν από μπροστά του για να επιστρέψουν στην μόνωση των κελιών τους. Άλλωστε το μαρτυρά κι η επιγραφή στο κάτω μέρος του φρέσκο: «Μη ξεχάσεις να πεις το Ave Maria κάθε φορά που περνάς μπροστά από τούτο το φρέσκο».

Η μοιρασιά της εμπειρίας: Η μεταβίβαση είναι άμεση, μία πλησμονή φωταύγειας, φωτός καταναλίσκοντος. Συνομολογείτε πως βρίσκεται σε ένα τόπο κείμενο έξω από τον χρόνο γιατί αυτός εκφράζει τον κατεξοχήν καιρό. Οι αψίδες που προστατεύουν το κατοικητήριο της Παρθένου παρατείνουν την χωρίς τέλος απλωσιά του κήπου, ο οποίος είναι παρεμπιπτόντως αυτός της Εδέμ – κι η Παρθένος που διαγράφει το προπατορικό αμάρτημα η Νέα Εύα. Η παρθενία της εξεικονίζεται με ένα λειμωνάριο ανθέων που προστατεύεται και περικλείεται από μία περίφραξη.

Το ένδυμα της Θεοτόκου, στο γλυκό χρώμα της άμμου ομοιάζει με αυτό των τοίχων : Δεν υπάρχει διάκριση ανάμεσα στην Παρθένο και στον τόπο της αφιέρωσής της. Ακόμα, το δωμάτιο που ανοίγεται πίσω από εκείνη και τον Άγγελο καταλήγει σε ένα παράθυρο με κάγκελο : Είναι ένα κενό δοχείο, δεκτική του έργου που θα την κάνει μητέρα. Κοιτώντας αυτό το φρέσκο βρισκόμαστε στον τέλειο τόπο – εκείνον του παρθενικού από το οποίο θα γεννηθεί ο Λόγος˙ συμμετέχοντας εν σιωπή στην αόρατη σύλληψη του Θεού.

Το μη δυνάμενο εξεικονίσεως, το πέρασμα του Πνεύματος ενεργείται εδώ εκφαντορικά: Ο Λόγος μεταφέρεται από τον Άγγελο στην Παρθένο χωρίς να χρειαστεί να ζωγραφιστεί ειλητάριο για να τον καταστήσει κατανοητό, ούτε βεβαίως χρειάζονται ακτίνες για τον μεταφέρουν. Η Παρθένος σκύβει προς την εσωτέρα εμπειρία της, γνωρίζει το συντελεσμένο. Αυτού του είδους η ζωγραφική, εγκρατής κι αφαιρετική όπως είναι, επικεντρωμένη στο αόρατο, αποτελεί μία ομοίωσή του.

Από που διάβηκε άραγε το άγιο Πνεύμα; Πιθανόν να είναι αυτή η διακριτική σκιά που επισημαίνουμε κάτω από το σκαμνάκι πίσω ακριβώς από την Παρθένο. Δεν είναι κιόλας γραμμένο πως « Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι »; Αυτή η μεγάλη σιωπή που στέκεται αναμέσον του Αγγέλου και της Θεοτόκου είναι μία φωνή δίχως όρια, όπως εκείνη ενός χυμού που κοχλάζει. Αυτό ίσως να είναι το πλέον προφανές και βαθύ σε ετούτον τον Ευαγγελισμό: Η σιωπή.

Η Παρθένος καθέζεται μες την αληθή παρουσία της κλήσεώς της, στεφανωμένη δοξαστικά από την καμάρα του οικήματος, θρονιασμένη ταπεινά κάτω από μία αψίδα, κουλουριασμένη μέσα στην συγκατάθεσή της, την πληρωτική χάριτος. Μία θηλυκότητα χωρίς τέλος ανοίγεται στο γεγονός που η Θεοτόκος δεξιούται˙ μία άπειρη χαρά διατρέχει την ισορροπία της σκηνής. Η ευαισθησία είναι ο τρόπος της υπάρξεως που ταιριάζει στο γεγονός της καταπαύσεως. Γραμμές και καμπύλες: Βρισκόμαστε εντός το τόπου του Λόγου, που αθόρυβα αρθρώνεται.

Μοιάζει δύσκολο, αν πρώτα σκεφτείς αυτή την άπειρη δωρεά, να επιστρέψεις στον εαυτό σου και να περπατήσεις τον δρόμο σου. Άκου όμως αυτόν τον χτύπο που σε συντροφεύει, συμπορεύσου με την εικόνα, ανέπνευσε μέσα στο θάμβος της κατάπαυσης.

Χ.Γεώργιος Παπαθανασίου 

Αρχιεπίσκοπος

Η επιστημονική παρακαταθήκη του Stephen W. Hawking

Ο Stephen W. Hawking (Στίβεν Χόκινγκ),  ο παγκοσμίου φήμης θεωρητικός φυσικός, πέθανε στις 14 Μαρτίου 2018 σε ηλικία 76 ετών.

Κατείχε για χρόνια  την πιθανότατα πιο διάσημη πανεπιστημιακή έδρα στον κόσμο, την  Lucasian Chair of Mathematics στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ στην Αγγλία, έδρα που κατείχαν θρυλικά ονόματα της επιστήμης όπως ο Νεύτωνας, ο Stokes, ο Dirac. Ο πιο αναγνωρίσιμος επιστήμονας της εποχής μας, ο Χόκινγκ έχει ένα εικονικό καθεστώς. Το κύριο εκλαϊκευτικό βιβλίο του, "A brief hisrory of time", μεταφράστηκε και στα ελληνικά με τον τίτλο "To χρονικό του χρόνου", έχει πουλήσει περισσότερα από 10 εκατομμύρια αντίτυπα από τη δημοσίευσή του το 1988 και έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από 35 γλώσσες. O Χόκινγκ εμφανίστηκε στην ταινία Star Trek: Η επόμενη γενιά και στις δημοφιλείς τηλεοπτιμές σειρές The Simpsons και The Big Bang Theory. Η πρώιμη ζωή του ήταν το θέμα της βραβευμένης με Όσκαρ ερμηνείας του Eddie Redmayne στην ταινία του 2014 The Theory of Everything. Είχε συνηθίσει να παρεμβαίνει στην δημόσια ζωή με αιφνιδιαστικές δηλώσεις για τα πάντα, από το ταξίδι στο χρόνο και την εξωγήινη ζωή έως την πολιτική της Μέσης Ανατολής και τα κακά ρομπότ. Είχε μια γλαφυρή αίσθηση του χιούμορ και μια στάση σνομπ σε διάφορα θέματα που, σε συνδυασμό με το φαινομενικά υπεράνθρωπο μυαλό του, κατέστησαν τον Hawking ένα εξαιρετικά εμπορεύσιμο προϊόν.

 

Αλλά το πολιτιστικό του στάτους πασπαλισμένο με την χρυσόσκονη μιας διεθνούς celebrity - ενισχυμένo από την αναπηρία του και την πληθώρα των μέσων ενημέρωσης που χρησιμοποιούσε και τον χρησιμοποιούσαν - συχνά επισκίαζε την επιστημονική του κληρονομιά. Αυτό είναι κρίμα για τον άνθρωπο που ανακάλυψε τον σπόρο αυτού που μπορεί να αποδειχθεί ως η βασική ένδειξη για την ύπαρξη μιας «θεωρίας των πάντων», προωθούσε την κατανόηση του χώρου και του χρόνου, βοήθησε στη διαμόρφωση της πορείας της φυσικής τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες και του οποίου η τρομερή διορατικότητα θα συνεχίζει να προωθεί την πρόοδο στη θεμελιώδη φυσική και στο μέλλον.

 

Ξεκινώντας από την μεγάλη έκρηξη

Η ερευνητική σταδιοδρομία του Hawking άρχισε με μια απογοήτευση. Τελειώνοντας τις προπτυχιακές σπουδές του στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης επέλεξε να στραφεί προς την αστροφυσική και φτάνοντας στο Πανεπιστήμιο του Cambridge το 1962 για να ξεκινήσει το διδακτορικό του, έμαθε ότι ο Fred Hoyle, ο επιλεγμένος από τον ίδιο υπεύθυνος καθηγητής για την διατριβή του, είχε ήδη ένα πλήρες πλήθος φοιτητών. Ο πιο διάσημος βρετανός αστροφυσικός εκείνη την εποχή, ο Hoyle ήταν ένας μαγνήτης για τους πιο φιλόδοξους φοιτητές. Ο Χόκινγκ δεν πτοήθηκε. Αντ' αυτού, επέλεξε να συνεργαστεί με τον Dennis Sciama, έναν φυσικό για τον οποίο ο Hawking δεν ήξερε τίποτα μέχρι τότε. Την ίδια χρονιά, ο Hawking διαγνώστηκε με πλάγια μυατροφική σκλήρυνση, μια εκφυλιστική ασθένεια κινητικού νευρώνα που απομακρύνει γρήγορα στους ανθρώπους την ικανότητα να μετακινούν τους μύες τους οικειοθελώς. Του είπαν ότι είχε δύο χρόνια να ζήσει.

Αν και το σώμα του Χόκινγκ εξασθενούσε, το μυαλό του παρέμενε άθικτο. Δύο χρόνια μετά την έναρξη του διδακτορικού του, είχε πρόβλημα να περπατήσει και να μιλήσει αλλά ήταν σαφές ότι η ασθένεια προχωρούσε πιο αργά από ότι οι γιατροί είχαν αρχικά προγνώσει. Εν τω μεταξύ, η δέσμευσή του με την Jane Wilde - με την οποία αργότερα απέκτησε τρία παιδιά, τον Ρόμπερτ, την Λούσι και τον Τίμ - ανανέωσαν την προσπάθειά του να πραγματοποιήσει πραγματική πρόοδο στη φυσική.

 

Η συνεργασία με τον Sciama είχε τα πλεονεκτήματά της. Η φήμη του Hoyle σήμαινε ότι βρισκόταν σπάνια εντός των χώρων του πανεπιστημίου ενώ ο Sciama ήταν παρών και πρόθυμος για συζητήσεις. Αυτές οι συζητήσεις ώθησαν τον νεαρό Χόκινγκ να ακολουθήσει το δικό του επιστημονικό όραμα. Ο Hoyle ήταν σθεναρά αντίθετος με τη θεωρία του Big Bang (στην πραγματικότητα, ο Hoyle είχε σκαρφιστεί τον όρο"big bang" ειρωνικά). Ο Sciama, από την άλλη πλευρά, ήταν πρόθυμος να επιβλέψει τον Hawking για να διερευνήσει την αρχή του χρόνου.

 

Το βέλος του χρόνου

Ο Χόκινγκ μελετούσε το έργο ενός λαμπρού νεαρού μαθηματικού, του  Roger Penrose (Ρότζερ Πενρόουζ) από την Οξφόρδη, ο οποίος απέδειξε ότι αν η γενική θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν είναι σωστή, στην καρδιά κάθε μαύρης τρύπας (μελανή οπή) πρέπει να βρίσκεται ένα σημείο όπου ο χώρος και ο χρόνος καταρρέουν, μια ρωγμή στον χώρο και τον χρόνο - μια ανωμαλία. Ο Χόκινγκ αντιλήφθηκε ότι αν το βέλος του χρόνου αντιστραφεί, ο ίδιος συλλογισμός θα ισχύει για ολόκληρο το σύμπαν. Κάτω από την ενθάρρυνση του Sciama και με την κομβική βοήθεια του Roger Penrose που ήταν μια μαθηματική διάνοια, δούλεψε τα μαθηματικά και ήταν σε θέση να αποδείξει ότι το σύμπαν σύμφωνα με τη γενική σχετικότητα άρχισε από μια χωροχρονική ανωμαλία.

 

Όμως ο Χόκινγκ είχε πλήρη επίγνωση ότι ο Αϊνστάιν δεν είχε πει την τελευταία του λέξη. Η γενική σχετικότητα, που περιγράφει το χώρο και το χρόνο σε μεγάλη κλίμακα, δεν λαμβάνει υπόψη την κβαντική μηχανική, η οποία περιγράφει την περίεργη συμπεριφορά της ύλης σε πολύ μικρότερες κλίμακες. Κάποια άγνωστη "θεωρία των πάντων" ήταν απαραίτητη για να ενώσει τα δύο. Για τον Χόκινγκ, η αρχική ανωμαλία στην προέλευση του σύμπαντος δεν σηματοδότησε την δραστική μεταβολή στην τοπολογία του χώρου και του χρόνου αλλά επεσήμανε την ανάγκη για την κβαντική βαρύτητα. Η φύση, πίστευε ο Χόκινγκ, απεχθάνεται τις ανωμαλίες και τις ρωγμές κάθε είδους.

 

Ευτυχώς, ο σύνδεσμος που σφυρηλατήθηκε μεταξύ των ανωμαλιών μελανών οπών του Penrose και της αρχικής ανωμαλίας στην μεγάλη έκρηξη παρείχε μια βασική ιδέα για την εξεύρεση μιας τέτοιας θεωρίας. Αν οι φυσικοί ήθελαν να καταλάβουν την προέλευση του σύμπαντος, ο Penrose και ο Χόκινγκ είχαν μόλις δείξει ακριβώς πού να προστρέξουν: στην φυσική των μελανών οπών. Οι επιστημονικοί δρόμοι όμως των δυο αυτών διανοιών χωρίστηκαν:

 

Ο μεν Penrose ανέπτυξε την περίφημη συστροφική γεωμετρία (twistor geometry), μια λύση πιο «επαναστατική» και ριζική για την γεωμετρία-τοπολογία του χωρόχρονου, πολύ διαφορετική από την Ρημάνεια γεωμετρία που υιοθέτησε ο Αϊνστάιν στην γενική θεωρία της σχετικότητας χρησιμοποιώντας πολύ προηγμένα μαθηματικά όπως η θεωρία των μιγαδικών πολυπτυγμάτων και η deformation theory των Kodaira-Spencer. Ο Xόκινγκ υιοθέτησε έναν πιο συντηρητικό δρόμο βασιεσμένος περισσότερο στην φυσική διαίσθηση και στην φυσική των μελανών οπών (μαύρες τρύπες).

Οι μαύρες τρύπες ήταν ένα θέμα ώριμο για έρευνα στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Παρόλο που ο Karl Schwarzschild βρήκε τέτοια αντικείμενα που προέκυπταν από τις εξισώσεις γενικής σχετικότητας το 1915, οι θεωρητικοί τις θεωρούσαν ως απλές μαθηματικές ανωμαλίες και ήταν απρόθυμοι να πιστεύουν ότι θα μπορούσαν πραγματικά να υπάρξουν.

Οι μαύρες τρύπες έχουν τόσο ισχυρά βαρυτικά πεδία που δεν μπορεί να τους ξεφύγει τίποτα, ούτε καν το φως. Κάθε αντικείμενο που περνά τον ορίζοντα των γεγονότων έχει χαθεί για πάντα από τον έξω κόσμο. Αυτό, όμως, είναι μαχαιριά στην καρδιά της θερμοδυναμικής.

 

Θερμοδυναμική απειλή

Ο δεύτερος νόμος της θερμοδυναμικής είναι ένας από τους πιο καθιερωμένους νόμους της φύσης. Δηλώνει ότι η εντροπία, ή απλουστευτικά το επίπεδο της αταξίας σε ένα σύστημα, πάντα αυξάνεται. Ο δεύτερος νόμος σχηματοποιεί την παρατήρηση ότι τα παγάκια θα λιώσουν και θα γίνουν νερό  αλλά το νερό ποτέ δεν θα μετατραπεί αυθόρμητα σε πάγο. Όλη η ύλη περιέχει εντροπία, έτσι προκύπτει το θεμελιώδες ερώτημα, τι συμβαίνει όταν η ύλη πέσει σε μια μαύρη τρύπα; Είναι η εντροπία χαμένη μαζί με αυτό; Αν ναι, η συνολική εντροπία του σύμπαντος θα ελαττώνεται και οι μαύρες τρύπες παραβιάζουν τον δεύτερο νόμο της θερμοδυναμικής.

 

Ο Χόκινγκ θεώρησε ότι αυτό ήταν αποδεκτό. Ήταν ευτυχής να απορρίψει κάθε έννοια-αρχή που θα στεκόταν εμπόδιο προς μια βαθύτερη αλήθεια. Και αν αυτό σήμαινε εγκατάληψη του δεύτερου θερμοδυναμικού νόμου, τότε ας γίνει έτσι.

 

Bekenstein και σημαντική ανακάλυψη

Όμως, ο Hawking συναντήθηκε με τον ανταγωνιστή του σε μια θερινή σχολή φυσικής του 1972 στο χιονοδρομικό κέντρο Les Houches στις Γαλλικές Άλπεις. Ο φοιτητής του πανεπιστημίου Princeton Jacob Bekenstein (Τζεϊκομπ Μπεκενσάιν) πίστευε ότι ο δεύτερος νόμος της θερμοδυναμικής θα πρέπει να ισχύει και για τις μαύρες τρύπες. Ο Μπέκενσταϊν είχε μελετήσει το πρόβλημα της εντροπίας και είχε φτάσει σε μια πιθανή λύση χάρη σε μια προηγούμενη ιδιοφυή ιδέα πάλι του Hawking.

Μια μαύρη τρύπα κρύβει την ανωμαλία της με ένα όριο που είναι γνωστό ως ορίζοντας γεγονότων. Τίποτα που διασχίζει τον ορίζοντα των γεγονότων δεν μπορεί ποτέ να επιστρέψει στο εξωτερικό.  Η εργασία του Χόκινγκ έδειξε ότι το εμβαδό του ορίζοντα γεγονότων της μαύρης τρύπας ποτέ δεν μειώνεται με την πάροδο του χρόνου. Επιπλέον, όταν η ύλη πέφτει σε μια μαύρη τρύπα, το εμβαδό του ορίζοντα γεγονότων της αυξάνεται.

Ο Μπέκενσταϊν συνειδητοποίησε ότι αυτό ήταν το κλειδί του προβλήματος της εντροπίας. Κάθε φορά που μια μαύρη τρύπα καταπίνει κάποιας μορφής ύλη, η εντροπία της φαίνεται να έχει  χαθεί και ταυτόχρονα ο ορίζοντας γεγονότων αυξάνεται. Έτσι, ο Μπέκενσταϊν πρότεινε ότι για να διατηρηθεί ο δεύτερος νόμος - το εμβαδό του ορίζοντα αποτελεί το ίδιο ένα μέτρο της εντροπίας.

Ο Χόκινγκ απέρριψε αμέσως αυτή την ιδέα και ήταν θυμωμένος που μια δική του ιδέα είχε χρησιμοποιηθεί για την υποστήριξη μιας έννοιας τόσο λανθασμένης. Με την εντροπία έρχεται θερμότητα, αλλά η μαύρη τρύπα δεν μπορούσε να ακτινοβολεί θερμότητα - τίποτα δεν μπορεί να ξεφύγει από την έλξη της βαρύτητάς της. Κατά τη διάρκεια ενός διαλείμματος από τις διαλέξεις, ο Hawking συναντήθηκε με τους συναδέλφους Brandon Carter, ο οποίος ήταν επίσης φοιτητής του Sciama και James Bardeen του Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον και αντιμετώπισαν το Bekenstein.

Πίσω στο Κέιμπριτζ, ο Χόκινγκ ξεκίνησε για να αποδείξει ότι ο Μπέκενσταϊν έκανε λάθος. Αντ 'αυτού, ανακάλυψε την ακριβή μορφή της μαθηματικής σχέσης μεταξύ της εντροπίας και του ορίζοντα της μαύρης τρύπας. Αντί να καταστρέψει την ιδέα, την είχε επιβεβαιώσει! Ήταν η μεγαλύτερη ανακάλυψη του Χόκινγκ.

Η περίφημη εξίσωση του Χόκινγκ είναι η εξής:

 

S = (c³kA) / (4ᵺG)

 

Η ακτινοβολία Hawking

Ο Hawking ενστερνίστηκε τώρα την ιδέα ότι η θερμοδυναμική παίζει ρόλο στις μαύρες τρύπες. Οτιδήποτε έχει εντροπία, σκέφτηκε, έχει επίσης μια θερμοκρασία - και οτιδήποτε έχει μια θερμοκρασία μπορεί να ακτινοβολεί.

Ο Χόκινγκ κατάλαβε ότι το αρχικό του λάθος ήταν πως υπολόγιζε μόνο την γενική σχετικότητα, η οποία λέει ότι τίποτα - ούτε σωματίδια, ούτε θερμότητα - μπορεί να ξεφύγει από μια μαύρη τρύπα. Αυτό αλλάζει όταν μπει στο παιγνίδι η κβαντική μηχανική. Σύμφωνα με την κβαντική μηχανική, φευγαλέα ζεύγη σωματιδίων και αντισωματιδίων εμφανίζονται συνεχώς από τον κενό χώρο (ουσιαστικά λόγω της απροσδιοριστίας του  Heisenberg μεταξύ ενέργειας - χρόνου), μόνο για να εξαϋλωθούν και να εξαφανιστούν στο ανοιγόκλεισμα ενός ματιού. Όταν συμβαίνει αυτό κοντά στον ορίζοντα γεγονότων, μπορεί να χωριστεί ένα ζεύγος σωματιδίου και αντισωματιδίου - το ένα περνά από τον ορίζοντα, ενώ το άλλο  δραπετεύει, αφήνοντάς τα για πάντα αδύνατον να συναντηθούν και να εξαϋλωθούν. Τα "ορφανά" σωματίδια ρέουν μακριά από τα όρια της μαύρης τρύπας ως ακτινοβολία. Η τυχαιότητα της κβαντικής δημιουργίας γίνεται η τυχαία θερμότητα.

 

Οι περισσότεροι φυσικοί θα συμφωνούσαν ότι η μεγαλύτερη συμβολή του Hawking στην επιστήμη είναι η πρόβλεψη ότι οι μαύρες τρύπες εκπέμπουν ακτινοβολία. Αν και δεν υπάρχει άμεση πειραματική επιβεβαίωση ότι η πρόβλεψη του Hawking είναι αλήθεια, σχεδόν κάθε επιστήμονας του χώρου πιστεύει ότι αυτό ισχύει. Αξίζει όμως να σημειωθεί ότι το 2000 εμφανίστηκε μια θεωρητική επιβεβαίωση της εξίσωσης του Χόκινγκ που προέρχεται από την θεωρία υπερχορδών.  Επίσης από την εξίσωση του Χόκινγκ προέκυψε to 1999 η περίφημη αρχή της ολογραφίας και όσα σημαντικά επακολούθησαν (εικασία Maldacena).

Τα πειράματα για τον έλεγχο της πρόβλεψης του Hawking είναι τόσο δύσκολα διότι όσο πιο μεγάλη είναι μια μαύρη τρύπα, τόσο χαμηλότερη είναι η θερμοκρασία της. Για μια μεγάλη μαύρη τρύπα - από αυτές που οι αστρονόμοι μπορούν να μελετήσουν με ένα τηλεσκόπιο - η θερμοκρασία της ακτινοβολίας είναι πολύ μικρή για να μετρηθεί. Όπως ο ίδιος ο Hawking συχνά σημειώνει, αυτός ήταν ο λόγος που δεν του απονεμήθηκε ποτέ βραβείο Νόμπελ. Θεωρούσε ότι οι θεωρητικοί φυσικοί είναι πιο ευφυείς και έχουν περισσότερη αίγλη αλλά έχουν ένα ντισαβαντάζ σε σχέση με τους πειραματικούς και εφαρμοσμένους φυσικούς στο θέμα του βραβείου Νομπέλ. Ο γράφων θυμάται ως φοιτητής του Χόκινγκ στο Κέιμπριτζ (για το Part III) ότι ο δάσκαλος πάντα ανέφερε ότι ο Αϊνστάιν πήρε επάξια μεν το Νόμπελ για το φωτοηλεκτρικό φαινόμενο και όχι για κάποια από τις θεωρίες σχετικότητας που ήταν πολύ μεγαλύτερες ανακαλύψεις. Επίσης στο συνέδριο για τα 65 γενέθλια του Χόκινγκ που είχε προσκληθεί και ο γράφων να μιλήσει, ήταν παρών και ο Higgs και ο Χόκινγκ ευχήθηκε στον Χιγκς να βρεθεί το μποζόνιο στο CERN πριν τον θάνατό του, κάτι που ευτυχώς επιβεβαιώθηκε. Ο Χόκινγκ δεν στάθηκε το ίδιο τυχερός αλλά εκ των πραγμάτων η ακτινοβιλάι Χόκινγκ είναι εξαιρετικά πιο δυσκολή περίπτωση. Όμως η πρόβλεψη αυτή ήταν αρκετή για να εξασφαλίσει στον Χόκινγκ μια πρωταρχική θέση στο πάνθεον της επιστήμης και τα κβαντικά σωματίδια που ρέουν από τα όρια μιας μαύρης τρύπας θα είναι για πάντα γνωστά ως ακτινοβολία Hawking.

 

Η θεωρία των πάντων

Στο ίδιο συνέδριο για τα 65α γενέθλια του Χόκινγκ στο Ινστιτούτο Ισαάκ Νεύτων στο Κέιμπριτζ, ο γράφων θυμάται ότι για πρώτη φορά ο Χόκινγκ δήλωσε δημόσια ότι επιθυμούσε η εξίσωση εντροπίας μελανών οπών να χαραχτεί στην επιτύμβια στήλη του τάφου του όπως η εξίσωση της κλασικής εντροπίας έχει χαραχτεί στον τάφο του Μπόλτζμαν στη Βιέννη. Είναι μια εκπληκτική εξίσωση: Αντιπροσωπεύει τον τελικό συνδυασμό των διαφορετικών τομέων της φυσικής επειδή περιέχει τη σταθερά του Νεύτωνα η οποία σαφώς σχετίζεται με τη βαρύτητα, την σταθερά του Planck που εμπλέκει την κβαντική μηχανική στο παιχνίδι, την ταχύτητα του φωτός που αποτελεί την λυδία λίθο της σχετικότητας του Αϊνστάιν και την σταθερά Boltzmann που αποτελεί την σφραγίδα της θερμοδυναμικής. (Το Α στην παραπάνω εξίσωση συμβολίζει το εμβαδό του ορίζοντα των γεγονότων).

Η παρουσία αυτών των διαφορετικών σταθερών υπαινίσσεται ισχυρά μια θεωρία των πάντων, στην οποία όλη η φυσική είναι ενωμένη. Επιπλέον, επιβεβαίωσε έντονα την αρχική διάθεση του Hawking ότι η κατανόηση των μαύρων οπών θα ήταν καθοριστική για το ξεκλείδωμα αυτής της βαθύτερης θεωρίας.

Η επανάσταση του Hawking μπορεί να έχει λύσει το πρόβλημα της εντροπίας, αλλά έθεσε ένα ακόμη πιο δύσκολο πρόβλημα: Εάν οι μαύρες τρύπες μπορούν να ακτινοβολούν, τελικά θα εξατμιστούν και θα εξαφανιστούν. Τι συμβαίνει όμως με όλες τις πληροφορίες που έπεσαν μέσα τους; Εξαφανίζονται επίσης; Αν ναι, αυτό θα παραβιάσει ένα κεντρικό αξίωμα της κβαντικής μηχανικής (διατήρηση πληροφορίας). Από την άλλη πλευρά, εάν ξεφύγει από τη μαύρη τρύπα, θα παραβιάζει τη θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν (τίποτε δεν ξεφεύγει από το βαρυτικό πεδίο μιας μαύρης τρύπας). Με την ανακάλυψη της ακτινοβολίας μαύρης τρύπας, ο Χόκινγκ έθεσε δύο θεμελιώδεις νόμους της φυσικής τον έναν εναντίον του άλλου. Το παράδοξο απώλειας πληροφοριών της μαύρης τρύπας είχε γεννηθεί.

Ο Hawking κατέγραψε τη θέση του σε ένα άλλο πρωτοποριακό και ακόμη πιο αμφισβητούμενο άρθρο με τίτλο Ανάλυση της προβλεψιμότητας στην βαρυτική κατάρρευση, που δημοσιεύτηκε στο Physical Review D το 1976. Υποστήριξε ότι όταν μια μαύρη τρύπα ακτινοβολεί τη μάζα της, αφαιρεί όλες τις πληροφορίες - παρά το γεγονός ότι η κβαντική μηχανική απαγορεύει ρητά την απώλεια πληροφοριών. Σύντομα άλλοι φυσικοί θα επέλεγαν στρατόπεδα, υπέρ ή κατά της ιδέας αυτής, σε μια συζήτηση που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Πράγματι, πολλοί θεωρούν ότι η απώλεια πληροφοριών είναι το πιο πιεστικό εμπόδιο στην κατανόηση της κβαντικής βαρύτητας.

Το επιχείρημα του Hawking το 1976 ότι οι μαύρες τρύπες χάνουν τις πληροφορίες είναι ένα τεράστιο επίτευγμα.

 

Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1990, τα αποτελέσματα που προέκυψαν από τη θεωρία των χορδών είχαν πείσει τους περισσότερους θεωρητικούς φυσικούς ότι ο Hawking έκανε λάθος για την απώλεια πληροφορίας αλλά ο Hawking, γνωστός για την πείσμα του, δεν άλλαζε γνώμη. Μόνο το 2004 θα αλλάξει γνώμη. Και το έκανε με φαντασία - παρουσιάζοντας δραματικά σε μια διάσκεψη στο Δουβλίνο και ανακοινώνοντας την αναθεωρημένη του άποψη: οι μαύρες τρύπες δεν μπορούν να χάσουν πληροφορίες. Και έτσι έχασε το στόιχημα που είχε βάλει με κάποιους συνεδέλφους του.

Σήμερα, όμως, ένα νέο παράδοξο γνωστό ως τείχος προστασίας ή παράδοξο Χόκινγκ, έχει θέσει τα πάντα σε αμφιβολία. Είναι σαφές ότι η ερώτηση που έθεσε ο Hawking είναι ο πυρήνας της αναζήτησης της κβαντικής βαρύτητας.

Η  ακτινοβολία Hawking είναι η μοναδική και μεγαλύτερη ένδειξη που έχουμε για την τελική εναρμόνιση της κβαντικής μηχανικής και της βαρύτητας, αναμφισβήτητα τη μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζει σήμερα η θεωρητική φυσική. Ο Hawking έχει βάλει το δάχτυλό του "επί τον τύπον των ήλων" στη βασική δυσκολία στην αναζήτηση μιας θεωρίας για τα πάντα.

Ο Χόκινγκ συνέχισε να σπρώχνει τα όρια της θεωρητικής φυσικής με έναν φαινομενικά αδύνατο ρυθμό για το υπόλοιπο της ζωής του. Έκανε σημαντικές προσπάθειες για να καταλάβει πώς εφαρμόζεται η κβαντική μηχανική στο σύνολο του σύμπαντος, οδηγώντας το δρόμο στον τομέα που είναι γνωστός ως κβαντική κοσμολογία. Η προοδευτική του ασθένεια τον ώθησε να αντιμετωπίσει τα προβλήματα με νέους τρόπους, γεγονός που συνέβαλε στην αξιοσημείωτη διαίσθησή του για το θέμα του. Δεδομένου ότι έχασε τη δυνατότητα να γράφει μακρές, πολύπλοκες εξισώσεις, ο Hawking βρήκε νέες και εφευρετικές μεθόδους για την επίλυση προβλημάτων στο κεφάλι του, συνήθως επανεμφανιζόμενων σε γεωμετρική μορφή. Όμως, όπως ο Αϊνστάιν μπροστά του, ο Χόκινγκ δεν παρήγαγε ποτέ κάτι τόσο επαναστατικό όσο το πρώιμο έργο του. Το πιο σημαντικό έργο του Hawking έγινε στη δεκαετία του 1970, όταν ήταν νεότερος και αυτό είναι εντελώς εξαιρετικό ακόμα και για κάποιον που δεν επιβαρύνεται με μια εξουθενωτική νευρολογική νόσο.

Εν τω μεταξύ, η δημοσίευση του εκλαϊκευτικού βιβλίου Το χρονικό του χρόνου το 1988 εκτόξευσε την δημοτικότητα του Χόκινγκ στο ευρύ κοινό  και έδωσε ένα νέο πρόσωπο στη θεωρητική φυσική. Ποτέ δεν φαινόταν αυτό να τον πειράζει. Αυτή η δημόσια εικόνα έκανε αναμφισβήτητα τη ζωή του ευκολότερη από ό, τι διαφορετικά θα ήταν. Καθώς η ασθένεια του Hawking προχώρησε, οι τεχνολόγοι παρείχαν με χαρά τις ολοένα και πιο περίπλοκες μηχανές που του επέτρεπαν να επικοινωνεί. Αυτό, με τη σειρά του, τον βοήθησε να συνεχίσει να κάνει το πράγμα για το οποίο θα πρέπει τελικά να τον θυμόμαστε: την επιστήμη του.

Ο Stephen Hawking και ο Roger Penrose έχoυν κάνει περισσότερα για να προωθήσουν την κατανόηση της βαρύτητας από οποιονδήποτε άλλον μετά από τον Αϊνστάιν. Ο Χόκινγκ ήταν ένας παγκόσμιος κορυφαίος θεωρητικός φυσικός, σαφώς οι καλύτεροι στον κόσμο μαζί με τον Penrose μεταξύ εκείνων που εργάζονταν για την ενοποίηση της βαρύτητας και της κβαντικής μηχανικής. Ο Χόκινγκ βέβαια τα έκανε όλα αυτά  πάσχοντας και από μια φοβερή ασθένεια. Ήταν μια εμπνευσμένη προσωπικότητα και η ιστορία σίγουρα θα τον θυμάται έτσι.

 

Το παράδοξο του Χόκινγκ

Το 2012, τέσσερις φυσικοί ταρακούνησαν την κοινότητα των φυσικών με τα αποτελέσματα ενός πειράματος σκέψης.

Όταν ζευγάρια σωματιδίων και αντισωματιδίων αναπαράγονται κοντά στον ορίζοντα γεγονότων μιας μαύρης τρύπας, κάθε ζεύγος μοιράζεται ένα σύνδεσμο που ονομάζεται κβαντική διεμπλοκή. Αλλά τι συμβαίνει με αυτό τον σύνδεσμο και τις πληροφορίες που περιέχει όταν το ένα σωμάτιο από το ζευγάρι πέφτει μέσα στην μαύρη τρύπα, αφήνοντας το δίδυμό του να γίνει σωματίδιο της ακτινοβολίας Hawking (βλέπε παραπάνω);

Μια σχολή σκέψης υποστηρίζει ότι οι πληροφορίες διατηρούνται καθώς η οπή εξατμίζεται και ότι οι πληροφορίες μετατρέπονται σε συσχετίσεις μεταξύ των σωματιδίων της ακτινοβολίας Hawking.

Όμως το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: πως εκδηλώνεται αυτό το γεγονός σε έναν παρατηρητή εντός του ορίζοντα των γεγονότων (Αλίκη) και σε έναν εκτός (Μπομπ); 

Σύμφωνα με τον Μπομπ, ο οποίος παραμένει έξω από τη μαύρη τρύπα, το σωματίδιο έχει διαχωριστεί από το αδελφό αντισωμάτιο από τον ορίζοντα. Προκειμένου να διατηρηθεί η πληροφορία, πρέπει να διεμπλακεί με ένα άλλο σωματίδιο της ακτινοβολίας Hawking.

Αλλά τι συμβαίνει από την άποψη της Αλίκης, που είναι μέσα στη μαύρη τρύπα; Η γενική σχετικότητα λέει ότι για έναν παρατηρητή σε ελεύθερη πτώση, η βαρύτητα εξαφανίζεται, οπότε δεν βλέπει τον ορίζοντα. Σύμφωνα με την Αλίκη, το συγκεκριμένο σωματίδιο παραμένει μπλεγμένο με το αδελφό αντισωμάτιο, επειδή δεν υπάρχει ορίζοντας για να τα χωρίσει. Το νέο παράδοξο γεννιέται.

Έτσι ποιος έχει δίκαιο, ο Μπομπ ή η Αλίκη; Εάν είναι ο Μπομπ, τότε η Αλίκη δεν θα συναντήσει κενό χώρο στον ορίζοντα, όπως ισχυρίζεται η γενική σχετικότητα. Αντ 'αυτού θα καεί  από έναν τοίχο της ακτινοβολίας Hawking - ένα τείχος προστασίας. Αν η Αλίκη έχει δίκιο, τότε θα χαθούν πληροφορίες, παραβιάζοντας έναν θεμελιώδη κανόνα της κβαντομηχανικής. Η έντονη διαμάχη γύρω από το παράδοξο του Hawking αντικατοπτρίζει την σημασία που έχει δημιουργήσει το έργο του Χόκινγκ: στην κβάντωση της βαρύτητας.  Η απάντηση θα μας περιμένει όταν βρούμε την θεωρία των πάντων

*IAS Princeton

+Georges Papathanasiou PhD

Deo Gratias! Two Catholic bishops to challenge Rome on consecration of bishops!

Laus Deo!!

 Two renegade Catholic bishops on Tuesday at a remote monastery in Nove Friburgo, Brazil, expressed their willingness to consecrate a new generation of bishops in apparent challenge to Rome.

French Bishop Jean-Michel Faure, said the new group “rejected Pope Francis and his new religion” and would not engage in a dialogue with Rome until the Vatican reversed some of its actions.

Richard Williamson and Faure, who were both excommunicated from the Roman Catholic Church when the former made the latter a bishop without Vatican approval. Faure said the fact they planned to consecrate bishops was important because it means their schism can continue as a rebel form of Catholicism.

“We follow the Popes of the past not the current one. It is likely that in maybe one or two years we will have more consecration.

“There were already two candidates to be promoted to bishop’s rank,’’ he said. Faure said the group was first addressed as Roman Catholic now St Pius X, and later the Resistance. He said the St of St Pius X (SSPX) was a larger ultra-traditionalist group that was excommunicated in 1988 when its founder consecrated four new bishops, including Williamson, despite warnings from the Vatican. Faure said they rejected the modernizing reforms of the 1962-65 “Second Vatican Council’’ and stuck with Catholicism’s old Latin Mass after the Church switched to simpler liturgy in local languages.

He said the resistance group would not engage in dialogue with Rome. “We resist capitulation, we resist conciliation of St Pius X with Rome,” he said. Faure said he was not sure what it would take for Rome to return to its old traditions but conflict could be a catalyst. “If there is another World War maybe the Church will go back to the way it was before,” he said.

A report said former Pope Benedict readmitted the four SSPX bishops to the Catholic fold in 2009, but the SSPX soon expelled Williamson because of an uproar over his Holocaust denial. It said in contrast to Benedict, Pope Francis pays little attention to the SSPX ultra-traditionalists, They claim to have a million followers around the world and a growing number of new priests at a time that Rome faces priest shortages.

The report stated that under Catholic law, Williamson and Faure are excommunicated from the Church but remain validly consecrated bishops.It explained that the duo could ordain priests into their schismatic group and claim to be Catholic, albeit without Vatican approval.

It added that by contrast, women supposedly made priests by dissident Catholic bishops are not validly ordained because Catholic law reserves the priesthood only for men.

God bless the resistance!

SSPXII ,Resistance