Επαληθεύομαι !

Μέσα στα μύρια κρίμματα αυτών που "δεν κυβερνούν " τη χώρα ,έχουμε και ένα δαιμονικό team ,που επιζητεί την ολοκληρωτική μετάλλαξη της Ελληνικής κοινωνίας ,σε ένα αθεϊστικό μπάχαλο.Αυτό το αντικοινωνικό μπάχαλο ,επιτροπή το βάφτισε το Υπουργείο της δήθεν Παιδείας και ο εγκυμονών κινδύνους ,εκ του πάχους του Υπουργός Νικος Φίλης ,θέλουν με έναν μετασχηματισμό ,καταργώντας τα Θρησκευτικά ,προσευχή και παρελάσεις ,να δείξουν ένα σχολείο ,με τα νειάτα πνιγμένα στη μελαφχολία -απελπισία -αδιαφορία ,μελλοντικούς έννοικους του Πανειστημιακού ασύλου καταστροφείς  της περιουσίας του λαόύ και πρεζάκηδες .
Αυτα επιζητεί ο σατανάς .
Σήμερα ,η χώρα βιώνει έναν πλουραλισμό της ανικανότητας των αντι-κυβερνώντων,μια μικροπρέπεια και μια αηδία.
Δεν επιθυμώ να γίνω εκ νέου "χυδαίος " με τις πρέπουσες εκφράσεις για αυτά τα υποκείμενα ενός υπαρκτού σοσιαλισμού ,αλλά πώς μπορείς να σιωπήσεις μπροστά σε αυτήν την κοινωνικά κατρακύλα και αηδία.
Ο Σατανάς ,εισέρχεται με πολλές μορφές είναι απάισιος στην όψη και βέβαια χρεισημοποιεί πολλά τεχνάσματα .Σε τίποτα δεν διαφέρουν αυτοί του Υπουργείου.Και όταν αυτόν τον άχρηστο Υπουργό και της αυλής  του τα χώνει ο Μητροπολήτης Καλαβρύτων,αυτός απευθύνεται στον Αρχιεπίσκοπο και απαιτεί  να τον κάνει ,...ντάντά.
Η παιδεία κ.Φίλη δεν χρειάζεται άλλα πειράματα και μετασχηματισμούς .Επειδή είσθε άσχετος  σας λέγω πώς η Παιδεία στη Γαλλία έκανε μόνο μία μεταρύθμιση τον Μάη του 1968 όπου συμμετείχα.Εκτοτε  λειτουργεί σταθερά και οι νέοι γνωρίζουν ,την κάθε απαίτηση σε γνώση και την δυναμική των σπουδών από την κατωτερη Τάξη μέχρι την Ανώτατη.Στην Γερμανία καμμία αλλαγή ,και που άλλού να σού ειπώ.Στην χώρα έγιναν 167 αλλαγές και μεταρυθμίσεις και όλα πήγαν από το κακό στο χειρότερο.Επιτροπές με αμόρφωτους και εθνικά μειοδοτικούς τις απαρτίζουν ,εξεταστές που βάζουν γρίφους στους υποψηφίους  και άλλα πολλά.Σήμερα η Παιδεία είναι ένα κακόγουστα θέατρο με ηθοποιούς κάτι άτεχνα φρόκαλα τύπου του φιλτάτου σας Πελεκρίνη και της παρέας του .Και κάτι ανιστόριτους τύπου Ρεπούση και άλλων βλαμμένων .
Αυτή είναι η αριστερά.Πολιτική πλευρά της αμάθειας,του βολέματος ,του μπάχαλου και της αδικίας.Αυτή την αριστερά την απεχθάνεται η σύγχρονη κοινωνία.Δεν αποδέχεται μητε τον Τσακαλώτο με το ζιπ-ζαπ,μήτε τον αδαή Βαρουφάκη με τις μουρλές θεωρίες του ( δημιουργική ασάφεια κ.α) και τα παιχνιδάκια του.Δεν ανέχεται του θρηνούντες συμβιβασμένους ,και ένα καταθλιπτικό Πρωθυπουργό που τα έκανε πάνω του ,στο βλέμμα του σκατιάρη Σοϊμπλε .
Ολα στο σφυρί.το Εθνος στο σφυρί,η Ιστορία στο σφυρί, ιστορία  των προγόνων μαςστο σφυρί,...αλήθεια τι απέγεινε  η ιστορία με τα μάρμαρα τα κλεμμένα από του ΄Αγγλους ?
Πρέπει να ντρέπεσθε ,μια και δεν έχετε το κουράγιο διαρκείς ψεύτες να ξεκουμπισθείτε από τη ζωή μας .Αρκετό κακό μας κανατε μαζί με όλους τους συνδαιτήμονες της Βουλής.
Και είμαι σαφής  και εκείνος ό άθλιος ο Παπανδρέου Γεώργιος ,που μαζι με τους Λοβέρδο και Σια ,μας κουτσουρέψαν 12 φορές τη σύντσξή μας και που σήμερα γκαρίζουν ,δεν τους βγάζω στο απυρόβλητο.
Οι πολιτικοί μας δυστυχώς είναι ανίκανοι και καθάρματα.
ΙΤΕ ΠΑΙΔΕΣ ΕΛΛΗΝΩΝ*

* ξαίρεις πότε και πού και τί λέει κ.Φίλη .Και αυτό θα είναι η τιμωρία σου

Επίμετρο στο αφιέρωμα στον Ρενέ Ζιράρ

 

Εκ προθέσεως, η προσέγγισή μου στο έργο του Ζιράρ υπήρξε περιοριστικά «κοινωνιο-οντολογική» και «επιστημολογική». Το όποιο έλλειμμα αναφοράς στα θρησκευτικά του συμφραζόμενα το κάλυψαν οι εκτεταμένες θεολογικές αποτιμήσεις των κ. Κ.Ν. Μπαραμπούτη και Δ. Ιωάννου, τους οποίους και ευχαριστώ. Ευχαριστώ επίσης τους Γ. Σαλεμή,  Μ. Ροζάκη, Κ. Σπίγγο, για τις πολύ σημαντικές επισημάνσεις τους. Και βέβαια τον κ. Γιάννη Ιωαννίδη, για την καλοσύνη του να μεταφράσει δηλώσεις του Ζιράρ, που αναιρούσαν κάποιες παλιότερες (αρνητικές για τις αρχαϊκές θρησκείες) απόψεις του, οι οποίες διέπουν το μεταφρασμένο έργο του στα ελληνικά. –Αναίρεση, η οποία ενώ διορθώνει τα θρησκευτικά συμφραζόμενα του παλιότερου έργου του, δεν επηρεάζει τις δύο βασικές θεωρίες του, τη «θυματική» και τη «μιμητική», στις οποίες και επικεντρώθηκε το αφιέρωμα. Καθώς, τέλος, είμαι ο πρώτος εν Ελλάδι «αξιοποιήσας» τον Ζιράρ και ο κ. Μπαραμπούτης ο δεύτερος, κατά πολύ διεξοδικότερος και αρτιότερος από μένα, οφείλω να τον ευχαριστήσω διπλά, για την εκτενή συμμετοχή του. 

1.- Πόθεν η κοινωνιο-οντολογική αναζήτηση;

Αν –παρά ταύτα- δεν κατόρθωσα να πείσω, ότι η κοινωνιο-οντολογική αξία του έργου του Ζιράρ είναι πιο σημαντική από τη θρησκευτική, ίσως αυτό να οφείλεται στο ότι δεν εξήγησα, γιατί αποδίδω τόσο υψηλή σημασία στη κοινωνιο-οντολογική αναζήτηση. Μπορώ όμως να το κάνω τώρα.

Η κοινωνιο-οντολογική αναζήτηση προέκυψε από τα ερωτήματα, που γέννησε «ο μετασχηματισμός του μαρξιστικού απελευθερωτικού κινήματος στο αντίθετό του». Το παγκόσμιο εκείνο κίνημα, που «συντάραξε» τον κόσμο, «δεν αμφισβητούσε την οντολογική θεμελίωση του καπιταλιστικού πολιτισμού», με αποτέλεσμα να τον «αναπαράγει» με διαφορετική μορφή, ως κρατικό κολεκτιβισμό ή κρατικό καπιταλισμό. Να μη μπορεί δηλαδή να πετύχει τους απελευθερωτικούς στόχους του και κατά συνέπεια να απολέσει την αρχική λαϊκή απήχησή του και να καταρρεύσει εκ των ένδον. Το καταληκτικό ερώτημα του εν λόγω απολογισμού ήταν ετούτο: υπάρχει κοινωνική οντολογία απελευθερωτική; Ή ο καπιταλισμός είναι μονόδρομος;

Αν μπεις στον δρόμο της αναζήτησης αυτής, θα συναντήσεις το έργο εκείνων που έχουν προηγηθεί. Σε μας, θα βρεις πρώτα τον Παναγιώτη Κονδύλη. Θα σου πει ότι ο δρόμος που πήρες δεν βγάζει πουθενά. Απλώς θα μπλέξεις στα αντιτιθέμενα-συμμετρικά μάτριξ των ιδεολογιών της ισχύος, από τα οποία δεν υπάρχει διέξοδος. Χώρια, που αν υπήρχε, η «ετερογονία των σκοπών» θα σε πήγαινε αλλού από εκεί που θέλεις να πας... Αν καταφέρεις να υπερβείς το κονδύλειο τείχος, θα ανταμώσεις τη μεταμαρξιστική τριάδα: τον Κώστα Παπαϊωάννου, τον Κορνήλιο  Καστοριάδη και τον Κώστα Αξελό. Αυτοί θα σε εισαγάγουν στο αρχαιοελληνικό παράδειγμα, όπου το βασικό, πλην απρόσιτο στον αστικό πολιτισμό μαρξιστικό αίτημα, να επεκταθεί η ελευθερία από ιδιωτική σε κοινωνική και πολιτική, ώστε να πραγματοποιηθεί το «μη άρχεσθαι υπό μηδενός», είχε επιτευχθεί, εντός του πολιτειακού σώματος της Πόλεως-Κοινού. Άρα: δεν είναι μονόδρομος ούτε η μισθωτή δουλεία ούτε η αιρετή τυραννία. Ή αλλιώς: δεν είναι ουτοπία η εκτός οίκου ελευθερία... Αν έπειτα, από την απροσδόκητη αυτή αποκάλυψη, προβληματιστείς για την κρίση του αρχαιοελληνικού επιτεύγματος και θέλεις να δεις τι έγινε με την κοινωνική οντολογία της ελευθερίας στον χιλιόχρονο πολιτισμό που ακολούθησε την υπέρβασή της, σε περιμένει το έργο του Χρήστου Γιανναρά. Εκεί θα δεις, κατ’ αρχάς, ότι άλλαξε το Θυσιαστήριο, όχι όμως και το Κοινό, ως θεμέλια κοινωνία του ελληνικού πολιτισμού, ούτε η θύραθεν Παιδεία του. Η θρησκευτική μετάλλαξη α) κάλυψε το οντολογικό κενό, που ήδη από την κλασική εποχή είχε αφήσει στη βάση του ελληνικού πολιτισμού το ξεπέρασμα της αρχαίας θρησκείας και β) δημιούργησε την ελλείπουσα οικουμενική-διαπολεοτική (δι-«εθνική») οντολογική βάση για τη μακροημέρευση του ελληνικού πολιτισμού εντός της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Στο φιλοσοφικό έργο του Γιανναρά θα γνωρίσεις αυτό που καμιά «βυζαντινή ιστορία» δεν είναι σε θέση να φανερώσει: την κοινωνική οντολογία του βυζαντινού πολιτισμού. Με βάση, πιο συγκεκριμένα, τη φιλοσοφική οντολογική του τριάδα υπόσταση-ουσία-ενέργειες, μπορείς να προσεγγίσεις την κοινωνική οντολογική του τριάδα ατομικό-συλλογικό-σχέσεις, διότι η δεύτερη είναι απλώς ο κοινωνικός ισομορφισμός της πρώτης. Και να δεις πώς οι τρεις ελευθερίες ενσαρκώνονται στα Κοινά και στα Συστήματα του εν λόγω πολιτισμού. Ολοκληρώνοντας τη διαδρομή αυτή, σχηματίζεις την πεποίθηση, ότι η τριαδική προσωποκεντρική οντολογία της βυζαντινής Παράδοσης, είναι ακριβώς, η ζητούμενη κοινωνική οντολογία της ελευθερίας. Καλύπτει πλήρως την προδιαγραφή του ζητουμένου, διότι είναι εναλλακτική, κριτική και όντως απελευθερωτική. Μετά το θέμα είναι πώς τη χρησιμοποιείς ως αρχιμήδειο στήριγμα για την κριτική υπέρβαση της σύγχρονης βαρβαρότητας. 

Φτάνοντας κι εγώ στο σημείο αυτό (βλ. Η έκλειψη του Υποκειμένου) και υποθέτοντας ότι πρέπει να σταματήσω, θεωρώντας αδύνατη την επιστημονική προσέγγιση σε ορισμένα κοινωνιο-οντολογικά προβλήματα, όπως η γένεση του συλλογικού υποκειμένου και οι τύποι συνάρθρωσης των παραδόσεων, αρκούμενος δηλαδή στη φιλοσοφική και μόνο προσέγγισή τους –που ως τέτοια ήταν απολύτως ικανοποιητική-, ήρθα τυχαία σε επαφή με το έργο του Ζιράρ, στο οποίο και βρήκα τη ζητούμενη «επιστημολογική τομή», που έλυνε τα συγκεκριμένα προβλήματα. Ήταν η θυσιαστική θεωρία (η οποία περιλαμβάνει τη «μιμητική» θεωρία ως επικουρική-επεξηγηματική). Είδα λοιπόν, ότι η θυσιαστική θεωρία καθιστά δυνατή τη μετάβαση από το επίπεδο της «φιλοσοφικής προσέγγισης» στο επίπεδο της «επιστημονικής προσέγγισης», την έννοια των οποίων διευκρίνισα στο ξεκίνημα του αφιερώματος. Δοκιμάζοντας τι μπορεί να σημαίνει αυτή η μετάβαση από τη φιλοσοφική στην επιστημονική προσέγγιση πήγα από την Έκλειψη του Υποκειμένου στο Πέρα από το Άτομο και στο Αυτοείδωλον εγενόμην... 

Εννοείται, ότι από τα θρησκευτικά συμφραζόμενα του έργου του Ζιράρ κατάλαβα, ότι κι αυτός προς το ίδιο «χαμένο κέντρο» βάδιζε. Όπως και άλλοι από τα δυτικά. Παράδειγμα ο T.S.Eliot, ο C.S.Lewis ή ο Jacques Ellul -ο ομόλογος του δικού μας Σπύρου Κυριαζόπουλου. 

2.- Το φαινόμενο της μεταστροφής στη μεγάλη κλίμακα 

Τη γενικότερη σημασία της κοινωνιο-οντολογικής αναζήτησης τη συνειδητοποίησα πραγματικά, όταν έπεσα πάνω σε μια εντυπωσιακής απλότητας εικόνα, που μας έρχεται από τον 6^ο βυζαντινό αιώνα. 

Κάθε άνθρωπος, λέει, κινείται στην ακτίνα ενός κύκλου, τη δική του ακτίνα, με δύο δυνατότητες: ή να απομακρύνεται από το κέντρο του κύκλου ή να πλησιάζει προς αυτό. Οι άνθρωποι «φεύγοντας προς τα έξω», απομακρύνονται, όχι μόνο από το κέντρο, αλλά και μεταξύ τους. Οπότε, αν θέλουν να έρθουν πιο κοντά ο ένας στον άλλο, πρέπει απλά να κάνουν «μεταβολή» και να αρχίσουν να βαδίζουν προς το κέντρο! –Προς το μόνο σταθερό σημείο, σε σχέση με το οποίο η όποια κίνηση αποκτά νόημα. 

Εφόσον κάθε πολιτισμός έχει οντολογικό «κέντρο» μοιάζει όντως με «κύκλο», άρα η βυζαντινή εικόνα αποτυπώνει οφθαλμοφανώς ένα θεώρημα «κοινωνιο-οντολογικής γεωμετρίας». Εφαρμόζοντάς το στον σύγχρονο κόσμο, καταλαβαίνει κανείς ότι το «κέντρο» του δυτικού πολιτισμικού κύκλου, από το οποίο «φεύγει δρομαίως» ο κόσμος των «νέων χρόνων», δεν είναι παρά το τρομερό μεσαιωνικό-φεουδαρχικό είδωλο του χριστιανικού Θεού, που καμιά σχέση βέβαια δεν είχε με το βυζαντινό του πρωτότυπο. Καταλαβαίνει επίσης κανείς, γιατί το «τέλος» του νεωτερικού πολιτισμού, του κατ’ εξοχήν πολιτισμού της «φυγής προς τα έξω», προβάλει σήμερα σαν καταστροφή «αποκαλυπτικών» διαστάσεων. Είναι γιατί η απομάκρυνση του ενός από τον άλλο, έχει γίνει πλέον τόσο μεγάλη, που η πραγματική συλλογικότητα καθίσταται αδύνατη. Η απομάκρυνση οδηγεί πλέον στο μηδέν ως κενό συλλογικότητας. Κενό που πάει να «καλυφθεί» με ψηφιακές, πλην ψευδαισθησιακές-εικονικές προσομοιώσεις. 

Πριν όμως φτάσουμε στην εφιαλτική αυτή κατάσταση, υπήρξαν άνθρωποι που την προείδαν, έκαναν «μεταβολή» και οδεύοντας προς τα «μέσα», μας άφησαν αρκετές προειδοποιήσεις. Μίλησα για τους συγχρόνους μου. Ας αναφέρω, σαν παράδειγμα, και δύο παλιότερους, έναν «ξένο» πασίγνωστο και ένα «ντόπιο» πανάγνωστο. Ο πρώτος είναι ο μεγάλος ποιητής του Μοντερνισμού T.S.Eliot, που με το ποίημά του The Hollow Men (1925) προειδοποίησε, ότι αν συνεχιστεί η φυγή προς τα έξω, οι άνθρωποι θα καταντήσουν εντελώς κούφιοι! Ο δεύτερος είναι ένας ασήμαντος πατρινός ονόματι Σωτήριος Κυριαζόπουλος, που είχε το θράσος να γράψει το 1922 ένα βιβλίο όπου τοποθετούσε το Ανατολικό Ζήτημα επί κοσμοϊστορικής προοπτικής. Ο άνθρωπος αυτός, που ίσως μόνο η μάννα του τον ήξερε, έγραψε το εξής τρομερό: «Η μεν Γαλλική Επανάστασις μετά του Μπολσεβικισμού επί του μηδενός επιστηριχθείσαι εξήντλησαν και το μηδέν»! Τα λέει όλα σε μια μόνο φράση και σε χρόνο ανύποπτο: «εξήντλησαν και το μηδέν»!... Η νεωτερική φυγή προς τα έξω, προς το υποτιθέμενο «μέλλον», όπου μας περιμένει ο τεχνολογικός μεσσίας, που «θα λύσει όλα τα προβλήματα του ανθρώπου», υποδεικνύει ακριβώς τον ιστορικιστικό - χιλιαστικό χαρακτήρα της μηδενιστικής κοινωνιο-οντολογικής θεμελίωσης του νεωτερικού πολιτισμού. Αλλά η εσχατολογική θεμελίωση στο μηδέν οδηγεί στην εξάντληση και της εικονικής συλλογικότητας, στην «εξάντληση του μηδενός». Ότι αν δεν υπάρξει μεταστροφή, η καταστροφή θα είναι καθολική, αυτή που θα σαλπίσει ο «έβδομος άγγελος» της Αποκαλύψεως… Στοιχειώδης ενσυναίσθηση μας μεταφέρει την αγωνία των αληθινά πρωτοπόρων αυτών ανθρώπων. 

Αν τώρα προσέξει κανείς πού βρισκόμαστε σήμερα, μπορεί πλέον να καταλάβει (μια και το μεταμοντέρνο πάρτι τελείωσε), ότι η «μεταβολή» και η πορεία προς το «κέντρο», είναι ήδη στην «ημερήσια διάταξη» κι αυτό στη «μεγάλη κλίμακα»: Συρρικνώνεται ραγδαία το ειδικό βάρος του παγκόσμιου πληθυσμού, που βρίσκεται σε τροχιά «φυγής προς τα έξω», ενώ αντίθετα, αυξάνεται το ειδικό βάρος των πληθυσμών που κοιτάζουν «προς τα μέσα». Οι σχετικές δημογραφικές προβολές είναι αμείλικτες. Η αναστροφή προς τα οντολογικά «κέντρα» των μεγάλων ιστορικών πολιτισμών, είναι πλέον κυρίαρχη τάση στον κόσμο και θα επικρατήσει. Εκτός και αν οι «τρελαμένοι» από την προοπτική αυτή, καταφύγουν στην πυρηνική «τελική λύση»... 

Τούτων δοθέντων, η «κοινωνιο-οντολογκή αναζήτηση» παραπέμπει στο νόημα αυτού που ήδη συμβαίνει, όχι στο δικό μου μυαλό, αλλά στον σύγχρονο κόσμο. Γι’ αυτό και της αποδίδω τόσο μεγάλη σημασία. Μιλά γι’ αυτό που στη θρησκευτική ορολογία ονομάζεται «μεταστροφή», αλλά καλύπτει όχι μόνο τον θρησκευτικό πυλώνα, αλλά και τους άλλους δύο, τον εκπαιδευτικό και τον πολιτικό, οι οποίοι και οι τρεις μαζί, εδράζονται στην ιδιαίτερη εκάστου πολιτισμού κοινωνιο-οντολογική πλατφόρμα (ατομικό-συλλογικό-σχέσεις). Πρόκειται για τα «τρία Π»: Πίστη, Παιδεία, Πολιτική. Γι’ αυτό και αν κοιτάξουμε πώς το φαινόμενο εκδηλώνεται στη μικροκλίμακα θα δούμε ότι άλλος «κατεβαίνει» από το πρώτο «Π», άλλος από το δεύτερο και άλλος από το τρίτο. Καταλαβαίνει επίσης κανείς και γιατί η κοινωνιο-οντολογική αναζήτηση έχει προ οφθαλμών τα τρία αντίστοιχα ερωτήματα: Σε τι Θεό πιστεύουμε; Τι Άνθρωπο θέλουμε να φτιάξουμε; Ποιο Πολίτευμα χρειαζόμαστε; 

Έτσι εξηγείται και γιατί, κάποιος που έρχεται από το τρίτο «Π», στέκεται στην «επιστημονική» προσέγγιση, όχι από προσωπική «εμμονή», αλλά επειδή είναι η πιο κοντινή στην «πολιτική» - επιχειρησιακή πλευρά του προβλήματος, που δεν είναι άλλο από την εν εξελίξει ολοκλήρωση της συλλογικής μας καταστροφής. Βέβαια, όσοι δεν έχουν τη μεγάλη εικόνα στο μυαλό τους, νομίζουν, ότι αρκεί η δράση στο «δικό» τους «Π» και βλέπουν με «μισό μάτι», αν όχι τελείως αρνητικά, όποιον εργάζεται σε άλλο «Π». Αλλά αν δεν βλέπεις σαν απαραίτητους «συν-εργάτες», όσους δουλεύουν στις άλλες δύο γραμμές δράσης, είναι μοιραίο να αποτύχεις, ακόμα κι αν αυτό που κάνεις είναι το «σωστό». Διότι το «αντικείμενο» είναι η αναδημιουργία συλλογικότητας και η συλλογικότητα έχει τρεις διαστάσεις (Θρησκεία-Παιδεία-Πολιτική).    

3.- Προς τι η «ελληνική μετάφραση»;

Ύστερα από τις εξηγήσεις αυτές, πρέπει να είναι νομίζω κατανοητό, γιατί πλησιάζοντας τον Ζιράρ, με ενδιέφεραν τρία πράγματα: αν προκύπτει από το έργο του ένας κοινωνιο-οντολογικός «αλγόριθμος», αν αυτός «δουλεύει» και αν παρέχονται οι κατάλληλες εξηγήσεις, ως προς το «γιατί δουλεύει». (Σημειωτέον ότι οι εξηγήσεις μπορούν και να λείπουν, ή να μην είναι πλήρεις, χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι «δεν δουλεύει το μηχάνημα».)

Ο ενήμερος του ζιραρδιανού έργου αναγνώστης θα πρόσεξε, ότι δεν αναφέρθηκα καθόλου στις υποθέσεις, που κάνει ο Ζιράρ στα «Κεκρυμμένα από καταβολής», για το πώς «έγινε», μέσω του θυματικού μηχανισμού, η μετάβαση από την προανθρώπινη στην ανθρώπινη κατάσταση, ούτε στις αρυόμενες από την κριτική του στο φροϋδικό «ασυνείδητο» ψυχολογικές απόψεις του για τον μιμητισμό. Περιορίστηκα αυστηρά στο πώς γίνεται στη γνωστή ιστορία η κοινωνική θέσμιση (γένεση) του συλλογικού υποκειμένου, όταν τούτο συμβεί να «καταρρεύσει» και να προκύψει ό,τι ο Ηράκλειτος ονομάζει «πόλεμο πάντων πατέρα», ο Εμπεδοκλής «Δίνο», ο Ζιράρ «θυσιαστική κρίση» …κι εγώ αποπειρώμαι να «θεματοποιήσω» ως «κατάσταση μηδέν», αρνούμενος να δεχθώ τον τρέχοντα ηθικολογικό όρο «διαφθορά», που μας αποπροσανατολίζει από τα αίτια του προβλήματος, που είναι το κοινωνικό μηδέν, το κενό συλλογικότητας. Δεν είναι φυσικά τυχαία η χρήση του ηθικολογικού όρου «διαφθορά». Επιβάλλεται από την κυρίαρχη νεωτερική κοινωνική οντολογία, η οποία αρνείται την ύπαρξη των ιστορικών οντολογικών «κέντρων» της κοινωνικής συνοχής, δογματίζοντας ότι δεν υπάρχει κοινωνία αλλά μόνο άτομα και κενό. (Σημειωτέον, ότι οι εννοιολογικές διαφοροποιήσεις του «μηδενισμού» προκύπτουν επακριβώς από την αδικαιολόγητα ξεχασμένη τρίβαθμη ανθρωπολογική Κλίμακα της βυζαντινής παράδοσης). 

Θα διερωτήθηκε ίσως ο ενήμερος αναγνώστης, για τον λόγο που με έκανε να «μεταφράσω στα ελληνικά» τις ζιραρδιανές επεξηγήσεις, ως προς το «γιατί δουλεύει ο αλγόριθμος». Το έκανα, για να πω εμμέσως πλην σαφώς, ότι καλές είναι, αλλά όχι εντελώς ικανοποιητικές. Με τη «μετάφραση» πρόσθεσα (από την πίσω πόρτα) στην εξηγητική του συγκρουσιακού μιμητισμού, τις ελληνικές έννοιες: α) Του «επιθυμητικού» (προκειμένου να διασταλεί απ’ αυτό, η «επιθυμία», ως ενέργειά του, και να πάψει να αιωρείται ξεκρέμαστη). β) Του «θυμοειδούς» (ή συναισθηματικού, καθότι η επιθυμία είναι «του ηδέος όρεξις». Και γ) του «λογιστικού» (που κάνει και τη …«συνεκτίμηση κόστους-οφέλους»). - Ως μορίων της ψυχής  (με την  φιλοκαλική τους έννοια, που δεν είναι εντελώς ίδια με το πλατωνικό τους πρωτότυπο). Κι αυτό, για να καταστεί άμεσα κατανοητή η παρεχόμενη εξήγηση, το δε ψυχικό «κέντρο» της επιθυμίας, το «επιθυμητικό», να καταστεί ορατό και άρα θεωρητικά και πρακτικά μελετήσιμο. Αποκατέστησα έτσι στην ελληνική πληρότητά του το επιθυμητικό τρίγωνο. (Όσο γινόταν βέβαια στον στενό χώρο του αφιερώματος.) Πρόσθεσα επίσης, το υποκειμενοποιητικό τρίγωνο (εγώ, εσύ κι ο Θεός, ως μεταφυσική κεφαλή του Συλλογικού). –Τρίγωνο  άγνωστο στον Ζιράρ, καθώς προκύπτει από την τρίβαθμη ανθρωπολογική Κλίμακα, την κοινωνιο-οντολογική σημασία της οποίας αγνοούν πλήρως η Εσπερία και μαζί της η εν Ελλάδι αναμηρυκαστική «σκέψη». 

Εννοείται, ότι δεν με ενδιέφερε η «ακριβής» ερμηνεία των μεγάλων θυσιαστικών μύθων. Πρώτον γιατί δεν επιδέχονται μόνο μία ερμηνεία. Και ούτε ενός μόνο επιπέδου βάθους. Και δεύτερον, επειδή σε μια επεξεργασία προγραμματικά αυτοδεσμευμένη να είναι επιστημονική, επιτελούν κατ’ ανάγκη, ρόλο υποβοηθητικό – παραδειγματικό - «αντισκωριακό» αν θέλετε. Παράδειγμα, η αναφορά στον μύθο του Κάϊν και του Άβελ, που κατά τον Ζιράρ υποδεικνύει τη θεμελίωση των πολιτισμών στον θυματοποιητικό μηχανισμό πρώτου βαθμού και κατά τη δική μου αναφορά στον θυματοποιητικό μηχανισμό δευτέρου βαθμού. Οι δύο ερμηνείες στέκουν εξ ίσου καλά και συγχρόνως, για τον απλό λόγο, ότι οι δύο εκδοχές του θυσιαστικού μηχανισμού λειτουργούν ταυτόχρονα, αν και σε διαφορετικό επίπεδο, και είναι αδύνατο να απαλλαγεί κανείς από το θυματοποιητικό δηλητήριο, αφαιρώντας μόνο του ενός το κεντρί... Επικαλέστηκα τον εν λόγω μύθο, ως παράδειγμα θυσιαστικής «πολυπλοκότητας», για να αναδείξω δύο συγκεκριμένα ζητήματα: α) Το πρόβλημα της «θυσιαστικής αποτελεσματικότητας». Ανθρωπολογικό πρόβλημα ιστορικό, που έκανε λ.χ. τον Απολλώνιο Τυανέα να φτάσει μέχρι το Θιβέτ, ψάχνοντας για απάντηση στο γιατί «δεν πιάνουν πλέον» οι ζωο-θυσίες στην εποχή του (την αναλογικώς παρόμοια με τη δική μας). Και β) το πρόβλημα του γιατί, ενώ οι κτηνοτροφικοί-νομαδικοί λαοί έχουν περάσει στο στάδιο της ζωο-θυσίας, οι γεωργικοί αργούν πιο πολύ να ξεκολλήσουν από την ανθρωπο-θυσία... Το μεταίχμιο της μετάβασης, από την ανθρωποθυσία στη ζωοθυσία, είναι άλλωστε κεντρικό θέμα, τόσο στην ελληνική όσο και στην εβραϊκή Βίβλο. Θυσία της Ιφιγένειας εδώ – θυσία του Ισαάκ εκεί, από τον ίδιο τους τον πατέρα, με τους δυο ενδιαφερόμενους θεούς, να σπεύδουν να υποκαταστήσουν το ανθρώπινο θύμα με ένα ζώο. 

Υπονοώντας, τέλος, ότι δεν είναι επαρκή τα «θυσιαστικά» κριτήρια, για να «εξηγήσουμε», το γιατί «εξ ιουδαίων η σωτηρία», αλλά «διά των ελλήνων ο δοξασμός του υιού του ανθρώπου», ανέφερα («προβοκατόρικα», για τον λεγόμενο «ιουδαιοχριστιανισμό») τον μύθο του Προμηθέα, ρωτώντας αν μπορεί να βρει κανείς ιουδαϊκό ισοδύναμο μιας τόσο καθαρής προτύπωσης της σταυρικής αυτοθυσίας του Θεού των χριστιανών. Αν υπήρχε θα το ξέραμε, γιατί θα το διαλαλούσαν σε κάθε ευκαιρία... Στο σημείο αυτό, ας μου συγχωρηθεί το θράσος, του μη θεολόγου και μη επαγγελματία, να υπομνήσω στους επαγγελματίες θεολόγους, ότι ο κανονικός χριστιανισμός είχε δύο ιστορικά πόδια και όχι μόνο ένα. Δεν υπήρξε μόνο η Αντιοχειανή - «ιουδαιοχριστιανική» σχολή, αλλά και η Αλεξανδρινή - «ελληνοχριστιανική» σχολή, που στην προοδευμένη νεωτερική εποχή μας την ξεχάσανε τελείως, σαν να μην υπήρξε ποτέ. Προκειμένου, λέω εγώ ο καχύποπτος Ηπειρώτης, να πριμοδοτηθεί ο προτεσταντισμός. Και ενδεχομένως να καλοπιαστεί ο ιουδαϊσμός. -Ιδίως μετά την ελέω «ολοκαυτώματος», θυσιαστική εκτόξευσή του στο υπερτατο στερέωμα της (κοσμικής) ιερότητας, όπου ουδείς λόγος, ρητός ή ενδιάθετος, επιτρέπεται να τον ψαύσει. Ίνα πληρωθεί, με τον καταπληκτικότερο τρόπο, η αλήθεια της θεωρίας του Ζιράρ, για το πώς τελικά το μαζικό δολοφονικό μπούλιγκ «θεοποιεί» το θύμα, ακόμα και στην «κοσμική» εποχή μας. 

Ανέφερα, ως «επιχειρησιακό» σκοπό της κοινωνιο-οντολογικής προσέγγισης την «ανάσχεση του μηδενισμού». Δεν εννοώ προφανώς την επίτευξη της «αθανασίας» του ιστορικού πολιτισμικού όντος, αφού στον κόσμο τούτο, της «γενέσεως και φθοράς», τα ελιξίρια της αθανασίας υπόκεινται, κι αυτά, στην κρησάρα της φθοράς και του θανάτου. Εννοώ «απλώς» την αποφυγή του πρόωρου πολιτισμικού θανάτου, ο οποίος «μας την έχει στημένη», σε κάθε ιστορικό μας βήμα. Γι’ αυτό άλλωστε και υπαινίχθηκα τον κοινωνιοντολογικό «χρονολειτουργικό» αλγόριθμο της εκπληκτικής μακροβιότητας του βυζαντινού πολιτισμού. Βέβαια, αν αντιλαμβάνεται κανείς τη βυζαντινή Παράδοση, σαν «φυσική θρησκεία», δηλαδή σαν εγωκρατική λατρεία, που εξασφαλίζει μια θέση στην προνομιούχα τάξη του «άλλου κόσμου», φυσικά όλα αυτά που υπονοώ ή τα λέω ανοιχτά, είναι όχι μόνο ακατανόητα, αλλά και απαράδεκτα.      

Υστερόγραφο

Προς κ.  Σαλεμή: Η επιθυμία διαθέτει «τρία δωμάτια», το ένα καλύτερο από το άλλο και μένει στο πιο μίζερο, τη στιγμή που είναι «όρεξη του ηδέος». Συμφωνώ. Φαντάσου τι «ηδύτητα» την περιμένει στο «τρίτο δωμάτιο»! 

Προς κ. Σπίγγο: Αν η Παιδεία (των πολιτισμών γενικά, του νεωτερικού περιλαμβανομένου) θεμελιώνεται στην ακρωτηριαστική - ψυχωσιογόνο «δισσή επιταγή»; Το ερώτημα απαιτεί να διερευνηθεί η λειτουργία του επιθυμητικού τριγώνου στον εκπαιδευτικό πυλώνα. Δεν το έχω κάνει για να έχω προσωπική άποψη. Έχω ασχοληθεί μόνο με τη λειτουργία του υποκειμενοποιητικού τριγώνου εκεί. (Βλ. Η έκλειψη του Υποκειμένου.)  

Προς κ. Ροζάκη: Συνοψίζετε με εξαιρετικό τρόπο το κοινωνιο-οντολογικό διακύβευμα. Λέτε:

- Το κοινωνικό πεδίο είναι πάντοτε θεσμισμένο (κοινωνία=θεσμός). Αν εννοείτε ότι δεν μπορεί να υπάρξει «γυμνό», χωρίς θέσμιση, συμφωνώ. Το πρόβλημα είναι η μετάβαση από έναν τύπο θέσμισης σε έναν άλλο τύπο. Και το συνεπαγόμενο πρόβλημα της «ταυτότητας».

- Το επιθυμητικό μπορεί να αφορά και σε "μεθεκτικά" αγαθά… Ανεκτίμητη επισήμανση. Στην πληρότητά τους τα αγαθά αυτά αναφέρονται στο «ευ ζην», το συνδεδεμένο με το αριστοτελικό τρίτο και περιεκτικό επίπεδο συλλογικότητας.

- Το πρόβλημα με τον άνθρωπο είναι ότι δεν μαθαίνει (όπως τα ζώα), πράγμα που εμποδίζει την αναζήτηση ενός επιχειρησιακού αλγορίθμου που θα μπορούσε να βρει εφαρμογή στις τρεις αντώσεις (λογικό, θυμικό, επιθυμητικό) με στόχο τη μετάβαση σε ένα νέο παράδειγμα. Όντως. Είναι δύσκολο, αλλά όχι άλυτο πρόβλημα. Η ελληνική εμπειρία μας λέει, ότι η μετάβαση από την ιδιωτική στην κοινωνική και στην πολιτική ελευθερία, όταν γονιμοποιηθεί από την «ελευθερία έναντι του εαυτού» (την αυτοθυσία σταυρικού τύπου) λύνει το πρόβλημα. 

- [...] η "θυσία" αποτελεί την αναγκαία συνθήκη για τη "σύνδεση" των δύο περιοχών: της ψυχής και της κοινωνίας. Πρέπει να αναζητήσουμε τώρα και την ικανή συνθήκη. Συμφωνώ. Προσθέτοντας ότι ο δρόμος προς την ικανή συνθήκη περνά από τη διάκριση της «θυσίας» σε ετεροθυσία και αυτοθυσία (ελευθερία έναντι του εαυτού) και την επιλογή της δεύτερης.

Εικονογράφηση: Μικρογραφία από το "Beatus de Liebana", Ισπανία, 12ος αι.

ΥΓ.Φρονούμε πώς η παρατειθέμενη επί μακρόν τριλογία πάνω στο έργο του Ρενέ Ζιράρ θα έδωσε έστω και μια σπιθαμή χώρο για σκέψη,και μια ολοκρηρωτική δυναμική.Αν υπήρξαμε δυνόητοι τούτο οφείλεται στη γιγαντια σκέψη του και στην ανεπάρκειά μας και ζητούμε ,την ανοχή σας .Αν σε κάτι υπήρξαμε ωφέλιμοι τότε είμαστε πιο ευτυχισμένοι.

 Με αγάπη 

Ο Επίσκοπός σας 

+Γεώργιος Παπαθανασίου

Is Christian the Pope Francis ?

les scandales de pédophilie.
Retrouvez la traduction anglaise de cet entretien.

ZOOM

Le pape François a reçu, lundi 9 mai 2016, Guillaume Goubert (C) et Sébastien Maillard (D), pour un entretien exclusif accordé à « La Croix ». / / Osservatore Romano 

– In your speeches in Europe, you refer to the “roots” of the continent without ever describing them as Christian. Rather, you define “European identity” as “dynamic and multicultural.” In your view, is the expression “Christian roots” inappropriate for Europe ?
Pope Francis : We need to speak of roots in the plural because there are so many. In this sense, when I hear talk of the Christian roots of Europe, I sometimes dread the tone, which can seem triumphalist or even vengeful. It then takes on colonialist overtones. John Paul II, however, spoke about it in a tranquil manner.
Yes, Europe has Christian roots and it is Christianity’s responsibility to water those roots. But this must be done in a spirit of service as in the washing of the feet. Christianity’s duty to Europe is one of service. As Erich Przywara, the great master of Romano Guardini and Hans Urs von Balthasar, teaches us, Christianity’s contribution to a culture is that of Christ in the washing of the feet. In other words, service and the gift of life. It must not become a colonial enterprise.
> L’interview du pape François en version française
– On April 16, you made a powerful gesture by bringing back the refugees from Lesbos to Rome. However, does Europe have the capacity to accept so many migrants ?
Pope Francis : That is a fair and responsible question because one cannot open the gates wide unreasonably. However, the deeper question is why there are so many migrants now. When I went to Lampedusa three years ago, this phenomenon had already started.
The initial problems are the wars in the Middle East and in Africa as well as the underdevelopment of the African continent, which causes hunger. If there are wars, it is because there exist arms manufacturers – which can be justified for defensive purposes – and above all arms traffickers. If there is so much unemployment, it is because of a lack of investment capable of providing employment, of which Africa has such a great need.
More generally, this raises the question of a world economic system that has descended into the idolatry of money. The great majority of humanity’s wealth has fallen into the hands of a minority of the population.
A completely free market does not work. Markets in themselves are good but they also require a fulcrum, a third party, or a state to monitor and balance them. In other words, [what is needed is] a social market economy.
Coming back to the migrant issue, the worst form of welcome is to ‘ghettoize’them. On the contrary, it’s necessary to integrate them. In Brussels, the terrorists were Belgians, children of migrants, but they grew up in a ghetto. In London, the new mayor (Editor: Sadiq Khan, the son of Muslim Pakistanis) took his oath of office in a cathedral and will undoubtedly meet the queen. This illustrates the need for Europe to rediscover its capacity to integrate.
I am thinking here of Pope Gregory the Great (Editor: Pope from 590 – 604), who negotiated with the people known as barbarians, who were subsequently integrated. This integration is all the more necessary today since, as a result of a selfish search for well-being, Europe is experiencing the grave problem of a declining birth rate. A demographic emptiness is developing. In France, at least, this trend is less marked because of family-oriented policies.
– The fear of accepting migrants is partly based on a fear of Islam. In your view, is the fear that this religion sparks in Europe justified?
Pope Francis: Today, I don’t think that there is a fear of Islam as such but of ISIS and its war of conquest, which is partly drawn from Islam. It is true that the idea of conquest is inherent in the soul of Islam. However, it is also possible to interpret the objective in Matthew’s Gospel, where Jesus sends his disciples to all nations, in terms of the same idea of conquest.
In the face of Islamic terrorism, it would therefore be better to question ourselves about the way in an overly Western model of democracy has been exported to countries such as Iraq, where a strong government previously existed. Or in Libya, where a tribal structure exists. We cannot advance without taking these cultures into account. As a Libyan said recently, “We used to have one Gaddafi, now we have fifty.”
Ultimately, co-existence between Christians and Muslims is still possible. I come from a country where they co-habit on good terms. Muslims come to venerate the Virgin Mary and St George. Similarly, they tell me that for the Jubilee Year Muslims in one African country formed a long queue at the cathedral to enter through the holy door and pray to the Virgin Mary. In Central Africa, before the war, Christians and Muslims used to live together and must learn to do so again. Lebanon also shows that this is possible.
– The significance of Islam in France today, like the nation’s Christian historical foundation, raises recurring questions concerning the place of religion in the public arena. How would you characterize a positive form of laicity (Editor: ‘laicity’ refers to the French system of separation of Church and state)?
Pope Francis: States must be secular. Confessional states end badly. That goes against the grain of History. I believe that a version of laicity accompanied by a solid law guaranteeing religious freedom offers a framework for going forward. We are all equal as sons (and daughters) of God and with our personal dignity. However, everyone must have the freedom to externalize his or her own faith. If a Muslim woman wishes to wear a veil, she must be able to do so. Similarly, if a Catholic wishes to wear a cross. People must be free to profess their faith at the heart of their own culture not merely at its margins.
The modest critique that I would address to France in this regard is that it exaggerates laicity. This arises from a way of considering religions as sub-cultures rather than as fully-fledged cultures in their own right. I fear that this approach, which is understandable as part of the heritage of the Enlightenment, continues to exist. France needs to take a step forward on this issue in order to accept that openness to transcendence is a right for everyone.
– In a secular setting, how should Catholics defend their concerns on societal issues such as euthanasia or same-sex marriage?
Pope Francis: It is up to Parliament to discuss, argue, explain, reason [these issues]. That is how a society grows.
However, once a law has been adopted, the state must also respect [people’s] consciences. The right to conscientious objection must be recognized within each legal structure because it is a human right. Including for a government official, who is a human person. The state must also take criticism into account. That would be a genuine form of laicity.
You cannot sweep aside the arguments of Catholics by simply telling them that they “speak like a priest.” No, they base themselves on the kind of Christian thinking that France has so remarkably developed.
– What does France mean to you?
Pope Francis: It is the eldest daughter of the Church, but not the most faithful! (Laughs) However, during the 1950s, they also spoke of “France, the mission country.” In that sense, it remains a periphery to be evangelized. However, to be fair to France, the Church there does have a real creative capacity.
France is also a land of great saints, great thinkers such as [Jean] Guitton, [Maurice] Blondel, [Emmanuel] Levinas, who was not Catholic, and [Jacques] Maritain. I am also thinking of the depth of its literature.
I also appreciate how French culture is impregnated with Jesuit spirituality compared to the more ascetic Spanish current. The French current, which began with Pierre Favre, gave it another flavor, while continuing to emphasize discernment of spirits.
There have also been great French spiritual figures such as (Louis) Lallemant, or (Jean-Pierre) de Caussade. And the great French theologians who helped the Society of Jesus so much, namely Henri de Lubac and Michel de Certeau. I really like the last two. Two Jesuits who are creative.
Overall, that’s what fascinates me about France. On one hand, that exaggerated laicity, the heritage of the French Revolution, and on the other hand, so many great saints.
– Who is your favorite?
Pope Francis: Saint Therese of Lisieux.
– You have promised to come to France. When might such a trip be possible?
Pope Francis: I recently received an invitation from President François Hollande. The episcopal conference has also invited me. But I don’t know when the trip will take place because next year is an election year in France, and in general, the policy of the Holy See is not to organize such trips during these periods.
Last year a few hypotheses emerged regarding such a trip, including a visit to Paris and its suburbs, to Lourdes and to a city that no pope has yet visited, such as Marseille, which represents an open door to the world.
– As elsewhere, the Church in France is experiencing a serious crisis of priestly vocations. How is it possible to manage today with so few priests?
Pope Francis: Korea provides a historical example. That country was evangelized by missionaries from China who later left. Then, for two hundred years, Korea was evangelized by lay people. It is a land of saints and martyrs that now has a strong Church.
So there is not necessarily a need for priests in order to evangelize. Baptism provides the strength to evangelize. And the Holy Spirit, received at baptism, prompts one to go out, to take the Christian message with courage and patience. The Holy Spirit is the protagonist of whatever happens in the Church, its motor. Too many Christians are ignorant of this.
On the other hand, the opposite danger for the Church is clericalism. This is a sin committed by two parties, like the tango! The priest wants to clericalize lay people and lay people request to be clericalized because it’s easier.
In Buenos Aires, I knew many good priests who, whenever they saw a capable lay person, immediately exclaimed “let’s make him a deacon!” No, let him remain a lay person.
Clericalism is particularly significant in Latin America. If popular piety is strong, it is precisely because it is the only lay initiative that has not been clericalized. This is not understood by the clergy.
– The Church in France, particularly in Lyon, has been shattered recently by historical pedophilia scandals. What should be done about this situation?
Pope Francis: It is true that it is not easy to judge the facts decades later in a different context. Reality is not always so clear. Nevertheless, there can be no statute of limitations for the Church in this field. As a result of these abuses, a priest, whose vocation is to lead a child to God, destroys him. He disseminates evil, resentment, distress. As Benedict XVI said, there must be zero tolerance.
Based on the information that I have, I believe that Cardinal Barbarin in Lyon took the necessary measures and that he has matters under control. He is courageous, creative, a missionary. We now need to await the outcome of the civil judicial proceedings (Editor: As opposed to canon law proceedings).
– So Cardinal Barbarin does not need to resign?
Pope Francis: No, that would be a contradiction, imprudent. We will see after the conclusion of the case. At the moment, however, that would amount to an admission of guilt.
– On April 1, you received Bishop Bernard Fellay, superior-general of the Priestly Fraternity of St Pius X. Is the re-integration of the Lefebvrists into the Church again under consideration?
Pope Francis: In Buenos Aires, I often spoke with them. They greeted me, asked me on their knees for a blessing. They say they are Catholic. They love the Church.
Bishop Fellay is a man with whom one can dialogue. That is not the case for other elements who are a little strange, such as Bishop Williamson or others who have been radicalized. Leaving this aside, I believe, as I said in Argentina, that they are Catholics on the way to full communion.
During this year of mercy, I felt that I needed to authorize their confessors to pardon the sin of abortion. They thanked me for this gesture. Previously, Benedict XVI, whom they greatly respect, had liberalized the use of the Tridentine rite mass. So good dialogue and good work are taking place.
– Would you be ready to grant them the status of a personal prelature?
Pope Francis: That would be a possible solution but beforehand it will be necessary to establish a fundamental agreement with them. The Second Vatican Council has its value. We will advance slowly and patiently.
– You have already convoked two synods on the family. In your view, has this long process changed the Church?
Pope Francis: This process was started by the consistory (Editor: The consistory of February 2014) where it was introduced by Cardinal Kasper, prior to an Extraordinary Synod in October the same year which was followed by a year of reflection and an Ordinary Synod.
I think that we all came out of the various processes different from the way that we entered. Including me.
In the post-synodal exhortation (Editor: Amoris Laetitia, April 2016), I sought to respect the Synod to the maximum. You won’t find canonical prescriptions there about what one may or may not do.
It is a serene, peaceful reflection on the beauty of love, how to educate the children, to prepare for marriage… It emphasizes responsibilities that could be developed by the Pontifical Council for the Laity in the form of guidelines.
Beyond this process, we need to think about genuine synodality, or at least the meaning of Catholic synodality. The bishops are cum Petro, sub Petro (Editor: with Peter and under Peter). This differs from Orthodox synodality or that of the Greek Catholic Churches, where the Patriarch only counts as a single voice.
The Second Vatican Council set out an ideal of synodal and episcopal communion. This still needs to be developed, including at parish level, with respect to what is required. There are parishes that still do not have a pastoral council, nor a council for economic affairs, even though these are obligations under canon law. Synodality is also relevant at this level.

Translation Stefan GIGACZ for la CroixInterviewed by Guillaume Goubert and Sébastien Maillard (in Rome)

Είναι Χριστιανός Καθολικός ο Πάπας ;

Ὁ Ἰησοῦς τότε τοὺς ἐπλησίασε καὶ τοὺς εἶπε, «Μοῦ ἐδόθη πλήρης ἐξουσία εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν. Πηγαίνετε λοιπὸν καὶ κάνετε ὅλα τὰ ἔθνη μαθητάς μου, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς νὰ τηροῦν ὅλα ὅσα σᾶς διέταξα. Καὶ ἰδοὺ ἐγὼ εἶμαι μαζί σας ὅλας τὰς ἡμέρας μέχρι τῆς συντελείας τοῦ κόσμου»

- Ματθ. 28: 18-20.

Δὲν τὸν χόρτασε ἡ φρικώδης συμπροσευχὴ μὲ Ἰμάμη γιὰ «τὴν νίκη τοῦ Ἰσλὰμ κατὰ τῶν ἀπίστων» καὶ ἡ ἀνάγνωση τοῦ Κορανίου ποὺ διοργάνωσε μέσα στὸ Βατικανὸ τὸ καλοκαίρι τοῦ 2014. Δὲν ἰκανοποιήθηκε πλήρως ἀπὸ τὸ σκανδαλῶδες βίντεο θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ ποὺ δημοσίευσε τὸν Ἰανουάριο, στὸ ὁποῖο ὁ ἀναστημένος Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς ἐξισώνεται μὲ τὸν Βούδδα, μὲ τὴν ἑβραϊκὴ μενορὰ καὶ μὲ τὸ ἰσλαμικὸ τεσμπίχ. Μὲ νέες ἐμετικὲς δηλώσεις του, ὁ Πάπας Φραγκίσκος ἐξισώνει τὴν ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὴν κήρυξη τοῦ Εὐαγγελίου σὲ ὅλη τὴ Γῆ μὲ τὴν ἰσλαμικὴ τζιχάντ! Μὲ τὸν τρόπο αὐτό, μὲ τὴν ἐξίσωση τοῦ Χριστοῦ μὲ τὸ Ἰσλάμ, μὲ τὴν ἐξίσωση τοῦ Εὐαγγελισμοῦ καὶ τῆς χριστιανικῆς Ἱεραποστολῆς μὲ τὴν τζιχάντ, ὁ ἔνοικος τοῦ Βατικανοῦ προσπάθησε νὰ διασκεδάσει τοὺς φόβους τῶν Εὐρωπαίων γιὰ τὴν ἰσλαμικὴ ἐπέλαση, στὰ πλαίσια τῆς συνεντεύξεως ποὺ παραχώρησε στὴν ἐφημερίδα La Croix (09/05/2016):

Δημοσιογράφος:   - Ὁ φόβος (ἐνν. τῶν Εὐρωπαίων) νὰ δεχθοῦν τοὺς μετανάστες βασίζεται ἐν μέρει σὲ ἕναν φόβο γιὰ τὸ Ἰσλάμ. Κατὰ τὴ γνώμη σας, εἶναι δικαιολογημένος ὁ φόβος ὅτι ἡ θρησκεία αὐτὴ θὰ κατακτήσει τὴν Εὐρώπη;

Πάπας Φραγκίσκος:    - Δὲν νομίζω ὅτι σήμερα ὑφίσταται κάποιος τέτοιος φόβος ἀπὸ τὸ Ἰσλάμ, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ISIS καὶ τὸν κατακτητικό της πόλεμο, ποὺ ἐν μέρει προέρχεται ἀπὸ τὸ Ἰσλάμ. Εἶναι ἀλήθεια, ὅτι ἡ ἰδέα τῆς κατακτήσεως εἶναι συνυφασμένη μὲ τὴν ψυχὴ τοῦ Ἰσλάμ. Ὡστόσο, εἶναι ἐπίσης δυνατὸν στὸ κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιο νὰ ἑρμηνεύσουμε τὸν ἀντικειμενικὸ σκοπὸ τοῦ Ἰησοῦ, ποὺ στέλνει τοὺς μαθητές του σὲ ὅλα τὰ ἔθνη, ὑπὸ τὸ πρῖσμα τῆς ἴδιας ἰδέας τῆς κατακτήσεως.

Ντροπή…

Ντροπὴ καὶ ἀηδία…

Ντροπή τους !

΄Οταν τα παλληκάρια μας ,κρατούν τις Θερμοπύλες ,κάποια ανδρείκελα κοιμούνται μέσα στο λίκνο της Δημοκρατίας τους και πληρώνονται με 8.000  ΕΥΡΏ βασικό το μήνα ,όταν οι λεβέντες μας  παίρνουν μετα βίας 800 Ευρώ.
και τους παραμυθιάζει ο Υπουργός τους με σαθρές υποσχέσεις .
Η εικόνα μετρά την κατάντια τους.
ΙΤΕ ΠΑΙΔΕΣ ΕΛΛΗΝΩΝ

Καμαρώστε τους !Αυτούς ψηφίσατε