Τρίτη 31 Οκτωβρίου 2017

απρέπειας συνέχεια !

Ματαίως επιζητήσαμε ,μια σαφή απάντηση καιτεκμηριωμένη ει δυνατόν από την ΙΣΚΙΕ της ΝΚΕ,για την ασέβεια του Μπεργκόλιο σε βάρος του Χριστού.
Οι υποτεχθέντες -a priori- σε αυτόν Επίσκοποι μέλη αυτής της περίεργης συνόδου,προφανώς συμφωνούν και αποδέχονται τις φριχτές θέσεις του δήθεν Πάπα Μπεργκόλιο.Για τον πρώτο φονούμε πώς η Αποστολική ΄Εδρα είναι εν χηρία ήτοι κενή,δια τους δεύτερους ,λέγομεν ότι είναι Χριστιανοί δίχως Χριστό.
Ανατρέξατε δε είς την ιστοσελίδα traditio.org όπου θα δείτε πολλά άθλια της ΝΚΕ εν Αμερική.
Βέβαια και αυτοί πολλά μπορούν να μας ειπούν ,να μας χλευάσουν να μας βρίσουν να μας συκοφαντίσουν ,πραγματικά είναι άξιοι δια αυτά.Επίσης διακηρύσουν πώς αυτοί και μόνον εκφράζουν την Καθολική Πίστη ,ξεχνούν όμως την λέξη ¨Νέα "καθολική Πίστη ".Εμείς απεχθανόμαστε ,τις πράξεις του Μπεργκόλιο και τις διδασκαλίες της Βας Συνόδου του Βατικανού ,της αμαρτωλής Συνόδου.
Επίσης δια την τελευταία Αποστολική Διδαχή (αντ .εγκύκλιο ) του Μπεργκόλιο αυτή είναι μεστή απρεπειών -και πρέπει να κοσμίσει τον κάλαθον των αχρήστων.
Επομένως για μας οι πρακτικές των προτεσταντών μοντερνιστών ψευτοκαθολικών μας προκαλούν άλγος και αηδία.
Είμαστε μαχόμενοι χριστιανοί και ενιστάμμενοι Καθολικοί.
Μόνο με Παράδοση της Εκκλησίας και την Δόξα του Θεού

+Γεώργιος Παπαθανασιου
Αρχιεπίσκοπος Ευρώπης

Δευτέρα 30 Οκτωβρίου 2017

An Appeal to Traditional Roman Catholics From an Orthodox Catholic Prie

    
Each year the Oxford Dictionary chooses a “Word of the Year.” Last year the Word of the Year was “Post-truth.” Ever hear of that word? I hadn’t. Yet, it was the Word of the Year. According to the folks at the Oxford Dictionary, its use increased by 2000 percent over the previous year.
Here is the Oxford Dictionary’s definition of Post-truth: “Relating to or denoting circumstances in which objective facts are less influential in shaping public opinion than appeals to emotion and personal belief.”
I may not have heard of the word, “post-truth” before, but I have certainly experienced people who wittingly or unwittingly have embraced it in both the realms of politics and religion. Objective facts seem to mean less and less to more and more people, even professed Christians, and decisions are becoming more often made on the basis “appeals to emotion and personal belief” than on “objective facts.”
Let’s look at the realm of religion for a moment. I am often in discussions with conservative and traditional-minded Roman Catholics. Sadly, they are in a constant state of agitation, anger and sorrow over the state of the Roman Catholic Church, and I have great sympathy for them.
They believe that Christ himself built the “One, Holy Catholic and Apostolic Church” (Nicene Creed), gave it a deposit of Faith that they are to contend for (Jude 3) and guard (I Tim. 6:20), and that the gates of hell will never prevail against Christ’s One, True Church (Matt. 16:18), so they cannot understand why their Church has been in a constant state of crisis, turmoil and decay for so long.
The Crisis in the Church
    
The Church of Saint-Nicolas du Chardonnet is one of the most illustrious Roman Catholic churches in formerly Roman Catholic, but now utterly secular Paris, France. It has a long and venerable history. Father Denis Puga (FSSPX) is the new parish priest at the Church of Saint-Nicolas du Chardonnet. In the June 2017 issue of his parish newsletter he wrote:
Shortly before undergoing His terrible Passion, Our Lord solemnly warned His disciples: “Satan hath desired to have you, that he may sift you as wheat’”(Luke, 22, 31). This warning is also for us today, as the Church, following Her Master, is undergoing a terrible crucifixion. Our Church has been abandoned and betrayed. Our Church has been taken over.
The prudence of a combatant requires that he must never underestimate his adversary. St. Paul tells us that our battle is not against flesh and blood, but against the princes of darkness. Our adversary? The Demon himself, the Prince of this world, as Jesus was to point out often with great precision.
We cannot sanctify ourselves outside the present concrete situation of the Holy Catholic Church, the Ark of Salvation which, alone, can lead us safe and sound onto the shores of eternal life.
Now, this Church—we have to acknowledge—is in a catastrophic state, like “a boat leaking water on every side” according to a recent Pope despite the fact that he himself, in his lifetime, contributed in causing many of the leaks.
Our Church, for some years now, is as if possessed by an alien spirit, not the Spirit of God: this spirit of the Council which has taken possession of everything, which has insinuated its way everywhere. All of it truly resembles diabolical possession.
The website of the National Catholic Register, “A Service of EWTN”, had an article on the crisis in the Roman Catholic Church dated June 21, 2017, titled, Monsignor Bux: We Are in a Full Crisis of Faith. The article reports:
Theologian and former consulter to the Congregation for the Doctrine of the Faith calls on the Pope to make a declaration of faith, warning that unless the Pope safeguards doctrine, he cannot impose discipline.
To resolve the current crisis in the Church over papal teaching and authority, the Pope must make a declaration of faith, affirming what is Catholic and correcting his own “ambiguous and erroneous” words and actions that have been interpreted in a non-Catholic manner.
This is according to Monsignor Nicola Bux, a respected theologian and former consulter to the Congregation for the Doctrine of the Faith during Benedict XVI’s pontificate.
In the following interview with the Register, Msgr. Bux explains that the Church is in a “full crisis of faith” and that the storms of division the Church is currently experiencing are due to apostasy — the “abandonment of Catholic thought.”
Father Denis Puga (FSSPX), the new pastor at the Church of Saint-Nicolas du Chardonnet in Paris says that “Our Church has been abandoned and betrayed. Our Church has been taken over” and that the Roman Catholic Church today “truly resembles diabolical possession.”
The National Catholic Register, owned by Mother Angelica’s EWTN says, “Msgr. Bux explains that the Church is in a ‘full crisis of faith’ and that the storms of division the Church is currently experiencing are due to apostasy — the ‘abandonment of Catholic thought.’” According to the article in the National Catholic Register, “The Pope must make a declaration of faith, affirming what is Catholic and correcting his own ‘ambiguous and erroneous’ words and actions...”
In the interview Msgr. Bux is asked, “Monsignor Bux, what are the implications of the ‘doctrinal anarchy’ that people see happening for the Church, the souls of the faithful and priests?”
Msgr. Bux answers, “The first implication of doctrinal anarchy for the Church is division, caused by apostasy, which is the abandonment of Catholic thought, as defined by St. Vincent of Lerins: quod semper, quod ubique, quod ab omnibus creditur (what has been believed everywhere, always, and by all).”
Msgr. Bux is completely correct! “The first implication of doctrinal anarchy for the Church is division, caused by apostasy, which is the abandonment of Catholic thought, as defined by St. Vincent of Lerins: quod semper, quod ubique, quod ab omnibus creditur (what has been believed everywhere, always, and by all).”
Vatican II?
    
Most traditional Roman Catholics point to the Second Vatican Council as the source of the apostasy that has taken over the Roman Catholic Church, with many going so far as to describe Vatican II as “the French Revolution in the Church.” But objective students of Church history know that the seeds of catastrophe that germinated at Vatican II and produced such bitter fruit were sown much earlier.
For the first one thousand years of Christian history there was only one Church, and within this One, Holy Catholic and Apostolic Church there were five regional centers or Patriarchates: Rome (in Western Europe), Constantinople (in Eastern Europe/Asia Minor), Alexandria in Egypt, Antioch, in Syria “where the disciples were first called Christians” according to the Book of Acts, and Jerusalem (the Mother Church) in the Holy Land.
At the Councils of Nicea in AD 325 and Constantinople in 381 this undivided Catholic Church wrote the Nicene Creed, which has long been recited Sunday after Sunday by Catholic Christians. With the Nicene Creed complete, the third Ecumenical Council that met in Ephesus in the year 431 forbade and anathematized any additions to the Nicene Creed. The entire Church, East and West, held the same Faith and recited the same Creed for centuries.
Then, in 1014, Rome unilaterally changed the Nicene Creed by adding the Filioque clause (“and the Son”) in violation of the third Ecumenical Council and coming under its anathema, and in contradiction of the clear teaching of the New Testament about the procession of the Holy Spirit (John 15:26). This was not a minor change. It was huge in that it affected Trinitarian theology! It was a seismic shift in the Faith, with repercussions that are still being felt today. Anyone who is not aware of the significance of this change in doctrine should carefully read: Filioquism is Arian Subordinationism Applied To The Spirit.
The change in the Nicene Creed led to the Great Schism or division in the year 1054. As Msgr. Bux has said, “The first implication of doctrinal anarchy for the Church is division, caused by apostasy, which is the abandonment of Catholic thought, as defined by St. Vincent of Lerins: quod semper, quod ubique, quod ab omnibus creditur (what has been believed everywhere, always, and by all).”
The Patriarchate of Rome, which had changed the Nicene Creed and abandoned Catholic thought as defined by the Canon of St. Vincent of Lerins, caused a great division or schism in the Church, separating itself from the Patriarchates of Constantinople, Alexandria, Antioch and Jerusalem all of which were determined to preserve the Catholic Faith unchanged. Those who maintained the Nicene Creed and the Catholic Faith unchanged are known as the Orthodox, or Orthodox Catholics. The word Orthodox means both Correct Doctrine and Correct Worship.
The Roman Patriarchate, having separated from the other four Patriarchates eventually became known as the Roman Catholic Church. Search the ancient documents if you like. You will nowhere find the term “Roman Catholic” used anywhere to describe the Church before the Great Schism. The undivided Church was never called the Roman Catholic Church.
After the Great Schism, Rome tragically continued to change the Faith in violation of the Canon of St. Vincent of Lerins which describes the Catholic Faith as “quod semper, quod ubique, quod ab omnibus creditur (what has been believed everywhere, always, and by all),” ultimately leading to an explosion called the Protestant Reformation (really Revolution) in 1517, which splintered Western Christendom.
Rome—the center of unity?
    
Modern Roman Catholics are taught that the pope is the visible head of the Church and that the papal ministry is absolutely essential for the unity of the Church. But is this teaching objectively true, or is it post-truth? Is it based on “objective facts” or based on “appeals to emotion and personal belief”?
Shall we look at the objective facts of history? For a thousand years there was but One Church, comprised of five ancient Patriarchates, reciting the same Creed, believing in the same Deposit of Faith, and governed in a conciliar manner. Then in 1014, the Patriarchate of Rome changed the Creed of the Church by adding the Filioque clause (“and the Son”), causing the Great Schism in 1054, with Rome falling away from doctrinal unity with the other four ancient Patriarchates and coming under the anathema of the third Ecumenical Council. Rather than the centre of unity, Rome was the cause of division.
In the 14th and early 15th centuries the (now separate) Roman Catholic Church experienced what historians call the Great Western Schism, with rival popes in Rome and Avignon hurling anathemas at one another, and dividing Western Europe into countries that recognized one or the other papal claimants. At one time there were even three rival popes. No one could know for sure who the real legitimate pope was. Rather than the center of unity, Rome was the cause of further division.
Rome continued to change the Faith and Order of the Western Church until, about a century after the healing of the Great Western Schism, an explosion called the Protestant Reformation began in 1517 over the innovation of indulgences. The Reformation was really a Revolution, as the Roman Catholic Church was splintered into an ever growing number of Protestant sects until today there are by some estimates more than 30,000 competing Protestant denominations, plus uncountable numbers of independent, nondenominational and interdenominational local churches—all claiming to descend from the Protestant Reformation. Rather than a center of unity, Rome was the cause of division.
The Counter Reformation continued to change the Roman Church even more, with such new dogmas being declared as the Immaculate Conception in 1854 and Papal infallibility in 1870. How could new dogmas be legitimately added to the Deposit of Faith once delivered to the saints (Jude 3) more than 1800 years after the birth of the Church? Some claim that these dogmas were always held by the Church and were only officially “defined” in the 19th century, but they were unknown to the Eastern Christians, have never been held by the Orthodox, and had not been accepted as dogmas in the West at the time of the Reformation or they would have been hotly debated then.
What most traditional Roman Catholics do not know is that the notion of an Immaculate Conception which was only beginning to be raised in some circles in the post-Great Schism Roman Church was strongly opposed by such thinkers as Bernard of Clairvaux and Thomas Aquinas as dangerous innovations. Sadly, today there are calls being made by many traditional Roman Catholics to add two more Marian dogmas: that Our Lady is Co-Redemptrix, and Mediator of All Graces, despite the fact that the declaration of new dogmas are a violation of the Canon of St. Vincent of Lerins that the Catholic Faith is “quod semper, quod ubique, quod ab omnibus creditur (what has been believed everywhere, always, and by all).”
In 1870, Rome added yet another new dogma—Papal Infallibility. What most traditional Roman Catholics do not know about is the political maneuvering and tremendous pressure used by Pope Pius IX to get this new dogma declared. Ecumenical Councils are to meet free of outside pressure and their decisions must be unanimous or nearly so. Vatican I was anything but a free Council, and when Pius IX saw that he could not get a near unanimous vote he changed the rules and required only a majority. The night before the vote many bishops left Rome knowing that under the new rules a tragic new innovation would be pushed through. When the vote was taken many bishops were already gone, and lightening struck St. Peter’s where the bishops were meeting during the vote.
Many Roman Catholics refused to accept the new dogma of Papal Infallibility saying that a New Catholic Faith had been invented at the Vatican Council. Sound familiar? It should as many say the same thing about Vatican II. Professing the “Old Catholic” faith, many Roman Catholics separated from Rome and entered the Orthodox Church or formed Old Catholic Churches in Europe and the United States. Once again, rather than a center of unity, Rome was a cause of division.
Less than a century after the First Vatican Council ended the Second Vatican Council met in Rome. All of the changes in doctrine and practice adopted over some nine centuries made it easy to again “change the Church” at and after the Second Vatican Council. After all, instead of guarding the Deposit of Faith, Rome had come to teach the idea of “the development of doctrine” in an effort to justify her various changes in the faith once delivered to the saints (Jude 3). The Second Vatican Council led to a complete break with the Tradition, and has been rightly called, “the French Revolution in the Church.” This revolution has led large numbers of traditional Roman Catholics to leave the Post-Conciliar Church or to exist in the shadows on its outer fringes. Once again, rather than a center of unity, Rome has been the cause of division.
Today, every time a new pope is elected the world media and the Roman Catholic faithful speculate as to how the new pope will “change the Church.” But the Church is not supposed to change. Instead, Christians are commanded to earnestly contend for the faith which was once delivered to the saints (Jude 3).
While Protestantism is divided into countless sects, Rome—as we have seen—is actually the source of division rather than the center of unity. Even the Roman Church itself is badly divided internally today between liberal modernists, charismatics, milk-toast “moderates,” novus ordo conservatives of all shades, and traditionalists who have staked out various positions on the outer edges of the Post-Conciliar Church or, in the case of the Sedevacantists, beyond it.
What has been the fruit of 1,000 years of Roman separation from the Orthodox Church and doctrinal innovation after innovation? The Great Schism in 1054, the Protestant Revolution that shattered Western Christendom in 1517, and the French Revolution in the Roman Church at Vatican II.
What is to be done?
What is the answer for traditional Roman Catholics who love our Lord and his Blessed Mother and who are committed the ancient Deposit of Faith? The Holy Scriptures point the way:
If the foundations be destroyed, what can the righteous do? (Psalm 11:3).
Thus saith the LORD, Stand ye in the ways, and see, and ask for the old paths, where is the good way, and walk therein, and ye shall find rest for your souls (Jeremiah 6:16).
The answer is not to try to turn the clock back to just before Vatican II as Roman Catholic traditionalists of all varieties often claim. As we have seen, the problems did not originate at Vatican II. They are much older than that.
The “Undivided” Church of the first millennium had five great Patriarchates or branches. When the Roman Patriarchate changed the Nicene Creed and caused the Great Schism in 1054, the Roman branch was severed from the other four. A great branch severed from a tree still looks green and alive. The larger it is the longer it takes to wither and die. Likewise, the Roman branch still looked strong and vigorous when it was first broken from the Vine, but as we have seen in our survey of Church history it was in fact slowly rotting away until the rot became fully apparent after Vatican II. All of what had long been called Christendom in Western Europe and the Americas has now become post-Christian.
What traditional Roman Catholics need to do is to ask for the old paths and go back to the eleventh century and repair the breach where it began. Everyone agrees that the Orthodox Church still holds the Faith of the “Undivided” Church. The Orthodox Church holds today what all five Patriarchates held during the first millennium of Christian history when there was essentially only One Church. This is an indisputable fact of history that no serious historian or theologian questions. The Orthodox Church has unquestionably guarded the Deposit of Faith. The Orthodox Church is the oldest Church in the world, the original Church, and remains unchanged and unchanging.
The Orthodox Church has never added to or subtracted from the “faith once delivered to the saints” (Jude 3), and has never suffered a Reformation, Counter Reformation, or a Revolution as seen at and after the Second Vatican Council. There are no problems with liberal modernism in the Orthodox Church, no waffling on moral teachings, and no movements for women priests, liturgical innovation, or the definition of new dogmas. Despite having no “earthly head” and maintaining the primitive Christian decentralized ecclesiastical structure, the Orthodox Church remains fully united and hasn’t suffered serious schism since 1054. The Orthodox Catholic1 Church is today what she was 1,000 years ago, 1,500 years ago, 2,000 years ago.
Historically, Rome has claimed that the Orthodox Church is in “schism.” Let’s examine that claim for a moment. The Roman Patriarchate unilaterally changed the Nicene Creed and therefore the Faith of the Church in the year 1014. The other four ancient Patriarchates held to the Creed that the Church had always professed and refused to change the Faith. Rome then found herself under the anathema of the third Ecumenical Council and separated from the other four Patriarchates. It was Rome who chose to change the faith and fell under the anathema of a great Ecumenical Council, not the Eastern Patriarchates. It was Rome who fell away into schism and heresy. The Eastern Patriarchates maintained the Orthodox Catholic Faith unchanged, and continue to do so today.
In the 20th century the Orthodox Church went through the worst persecution in Christian history. More martyrs died for Christ in 70 years under Soviet Communism in Russia and Eastern Europe than were martyred during the first three centuries of persecution under pagan Rome. Yet today, Communism has gone the way of the dinosaur and the Orthodox Church in Russia and throughout Eastern Europe is undergoing a revival and resurgence that is absolutely unprecedented in Christian history. Tragically, this too is something that most Roman Catholics know little or nothing about. They are still praying for the conversion of Russia when they should be praying for the conversion of Italy and the West. Russia has always been consecrated to the Blessed Virgin Mary and historically has been called the Garden of the Mother of God!
The current persecution of Orthodox Christians in the Middle East has not shaken their faith or weakened their resolve either, and God will undoubtedly use it for good and will bring an Orthodox Christian resurgence in the Moslem dominated Middle East as the blood of the martyrs is the Seed of the Church. The gates of hell have indeed not prevailed against the Orthodox Church just as Christ had promised.
This unprecedented Orthodox revival and resurgence has spread throughout the world. In America the Orthodox Church is one of only a handful of Christian bodies that is growing, and the growth is not through immigration. The percentage of foreign born Orthodox Christians is no larger than the percentage in the population at large. Today 23 percent of all Orthodox Christians in the United States—about one in four—are converts, as are 30 percent of the clergy and 43 percent of seminarians. The numbers are staggering! The Orthodox Church is experiencing a New Springtime, a New Pentecost, and is hard at work re-evangelizing the post-Christian West.
The Restoration of the Western Church
    
An important part of this revival and resurgence is the restoration of the Western Rite in the Orthodox Church and the rebuilding of the Western Church. There are now Western Rite Orthodox congregations and monastic communities in North America, Puerto Rico, Great Britain and the British Commonwealth, and on the Continent of Europe, and their numbers are growing and their communities spreading. Western Rite Communities now exist within the Patriarchates of Moscow, Antioch, Romania and Serbia, with the Western Rite Communities of the Russian Orthodox Church Outside of Russia (ROCOR) being the largest and fastest growing.
Readers can find more information on the Western Rite Churches on the website of the ROCOR Western Rite Communities and the Facebook page of Holy Cross Parish, the Western Rite Orthodox parish in Omaha, Nebraska that this author pastors.
Today, traditional Roman Catholics who enter the Orthodox Church can worship essentially as they always have, only in full sacramental communion and visible unity with the 300 million member Orthodox Catholic Church. Rather than looking back to the 1950s or to the Council of Trent (which isn’t even as old as the Protestant Reformation!) they can fully embrace the Faith and Order of the “Undivided” Church, the Faith of the Church Fathers, the Seven Ecumenical Councils and the Canon of St. Vincent of Lerins.
Large numbers of Roman Catholics have already come home to the Orthodox Church and more are coming home every day, but I still find many who know they should come home, but have not yet done so. Sadly, unknowingly, many have embraced the modern notion of post-truth. Rather than dealing with the objective facts, many heed appeals to emotion and retreat, like Protestants, into the realm of personal belief.
I am a convert priest myself and my parish and I have just celebrated our fifth Easter in the Orthodox Church, and we could not be happier. Over the years I have known and worked with Roman Catholics who have become Orthodox Catholics from the Mother Angelica wing of the Roman Catholic Church, as well as from parishes of the Fraternity of St. Peter, the Society of Christ the King Sovereign Priest, the Society of St. Pius X, and the Sedevacantist CMRI.
Pope John Paul II said, “If at the beginning of the third millennium we are to overcome the divisions of the second millennium, we must return to the consensus of the first millennium.” He was right of course, and the Faith and Order of Orthodox Catholicism is the consensus of the first millennium—that of the “Undivided” Church.
For a millennium, since causing the Great Schism in 1054, Rome has been the cause of division after division in the West, leading to the splintering of Western Christendom and ultimately to the secularization of the West. But the Orthodox Church is restoring the breach, reuniting Western Christians in the consensus of the first millennium, re-evangelizing the post-Christian West and rebuilding the Western Church.
Traditional-minded Roman Catholic clergy, laity, congregations, religious and religious communities are welcomed with love and open arms. Come and join us in the Work of rebuilding the Western Church and re-evangelizing the post-Christian West. Instead of being angry and frustrated with what you see going on in the Roman Church, you will be at peace spiritually, excited about what God is doing around you, in you and through you, and filled with great hope for the future.
Thus saith the LORD, Stand ye in the ways, and see, and ask for the old paths, where is the good way, and walk therein, and ye shall find rest for your souls (Jeremiah 6:16).
And they that shall be of thee shall build the old waste places: thou shalt raise up the foundations of many generations; and thou shalt be called, The repairer of the breach, The restorer of paths to dwell in (Isaiah 58:12).
We love being Orthodox. You will too. Everyone is welcome. Come and See!

Ναί μεν αλλά ,...

Και πάλι η εφημερίς ΚΑΘΟΛΙΚΗ-εκφράζουσα κατά δήλωσιν της τις απόψεις της ΙΣΚΙΕ της ΝΚΕ,παρουσίασε ,μία συνέντευξη αφορούσα τους κινδύνους των παιδιών από την χρήση του διαδυκτίου και καλά πράττει.Είναι ελλειπής και εκ του πονηρού δε ,η σχεδιασμένη  σιωπή επί των διεστραμμένων κληρικών,εγγληματίας παιδόφιλους υπηρετούντες την ΝΚΕ.
Ορθώς και συμφωνούμε δια την επικινδυνότητα του διαδυκτίου όμως τι πρέπει να γίνει με τα εκκλησιαστικά τέρρατα-παιδοφίλους ;΄Αραγε ακόμη και αυτή η συκάλυψη δεν είναι εξ΄ίσου ένα τρομερό έγκλημα;
Ερωτούμε δε ,τους ιθύνοντες της ΝΚΕ : που ευρίσκεται η υπόθεση με τον Καρδινάλιο Pell ?
Mέχρι στιγμής δεν είδαμε ένα ανώμαλλο ,να κοσμεί τας φυλακάς και δή με μεγάλες ποινάς .Εκεί τους πρέπει ,και πρέπει να γνωρίζουν ,αυτοί ότι είς τας φυλακάς ,η διαβίωση των ανωμάλλων τεράτων δεν θα είναι και ρόδινος.
Επί τελους ας απαντήσει και κάποιος αρμόδιος της ΝΚΕ επί αυτού του ζητήματος.

Παρασκευή 27 Οκτωβρίου 2017

και χαφιέδες συν τοις άλλοις

΄Ετερος και δή Καπαδόκης ,ο πρωτοκλασσάτος Υπουργός Βερναρδάκης δήλωσε μετά παρρησείας και χωρίς ντροπή ότι παρακολουθεί ( κατασκοπεύει ) ,τα κοινωνικά δύκτια .
Δηλ.με ολίγα λόγια μια νέα KGB,ιδρύεται από τους ψευτο-αριστερούς σε βάρος όλων των αντιφρονούντων της ζωής.Αυτό που ξεχνά ο  ΄Ελληνας Μπέρια είναι ότι οι "αντιφρονούντες " είναι πολλοί αφήνοντες ένα 4 % για τους Κυβερνώντες και μόνον.Και βεβαίως ώς και συμπορευθείς Μπέρια και οι λοιποί φονιάδες της κομμουνιστικής φασιστικής συμμορίας,Υπουργός θα λάβει το περίλαμπρον ΜΗΔΕΝ,είς τας επερχομένας εκλογάς .
η ανομία ,η βία  αι ληστεία ,οι επιθέσεις με βόμβας εναντίον των αόπλων αστυνομικών και δη ολίγων,εναντίον των λυσσασμένων αναρχοαυτονόμων είναι το απαύγασμα αυτής της κυβέρνησης .
Αι ημέρες τους ελάχιστες και τα ψεύδη τους γιγάντια ,εντός ενός πανικού που τους διέπη.
΄Αραγε εκτός του μαρτυρικού λαού ποίος θα δυνηθεί να επιβάλλει την δέουσαν τιμωρίαν ?
Ναι κ.Βερναρδάκη και εσείς θα τιμωρηθείται και ως ασήμαντος ως είσθε θα εξαφανισθείτε εκ της πολιτικής σκηνής και θα σας μείνα τα χαφιέδικα σας έργα και διακηρύξεις .
Δεν μας πτοούν αι φημωτικές σας πράξεις ,μητε σας φοβούμεθα μήτε σας υπολογίζουμε.Είσθε όμοιος της ελεεινής και απρέπου εμφανήσεως σας και δή ενδυματικής.
Να σαςκαμαρώνει το κόμμα σας .Να σας καμαρώνει ο συντροφός σας Καρανίκας.
Τώρα το αντελήφθη το πέταγμα είς ρύπους ο μεγαλοπρεπής Τσακαλώτος και επιθμεί να διαφύγει ,να το σκάσει εκ του βυθιζομένου πλοιαρίου της Κυβέρνησης των αδαών
Ενας ένας θα πηδά και θα χάνεται και θα μένουν οι σταλινοκρατικοδιάιτοι ανεπάγγελτοι μπαχαλάκηδες ,δια το κατα τον λάον "κονόμι " μια και στερούνται επαγγέλματος και ερωτώ :Ποιον το επάγγελμα του αδαούς Καρανίκα ?
Θαμμώνας του καφεποτίου των κουκλών ,αυτός είναι .
Μάθε λαέ το έγκλημά σου και διορθώσου εκ των λαθών σου !

Τετάρτη 25 Οκτωβρίου 2017

Εν τη αληθεία πορευόμενοι !

Εχθές είς συνέντευξιν του ο πολλά βαρύς κ.Σόϊμπλε είπε και μερικές αλήθειες που εν μέρει στόλισαν τον κ.Τσίπρα και την αστεία του Κυβέρνηση ( όπως και τα Αγγλικά του ).
Βέβαια εμείς που τα φορτωθήκαμε τα κρίμματα του εν ισχύει πολιτικού αυνανιμού ,πρέπει να συμπληρώσουμε τα εξής:
Αι μειώσεις των συντάξεων ήρχισαν από τον ευτραφή κ.Βενιζέλο και της αυλής του συμπεριλαμβανομένου και εκείνου του λιποβαρούς και σουρτούκον κ.Λομβέρδου αμφοτέρων ακαδημαϊκών επιστημόνων.Ατυχώς οι σχέσεις είναι 9:1 και το ένα -1- αφορά τον κ.Τσίπρα,επί των μειώσεων των συντάξεων. Το κοινό που έχουν οι φιλοψευδείς πολιτικοί αυνάνες είναι ότι αμφότεροι ανείκουν στην πολιτική χροιά το ιδιοπαθούς πολιτικού αυνανισμού που πιθανώς να λέγεται και σοσιαλισμός.
Ομογάστριος των Πασοκτσήδων και ο μικρός Τσίπρας εν τη ηλικία και εν τη πολιτική δεινότητα.
Ομοθυμαδόν ,εναντίον των αδυνάτων και δή των απομάχων της ζωής ,εναντίον της υστάτης και ελάχιστής πορευομένης πηγής εσόδων μιας πλοϊμου εν τω βαράθρω οικογενείας.
Πνικτικός ο βίος του ΄Ελληνος,βάσανος το επιβληθέν ποδίον.Αδιάβατος η πύλη της επιβίωσης,πυογόνος η δράση των πολιτικών ,ρεμβώδης και οικτρά η κοινωνία.Ρηξικελεύθη και δή ριγηλά η καθημερινότης.Ελκώδης η παρουσία είς την κοινωνίαν  των πολιτικών.Ψεύδη ,διαστροφές ,και αθλιότης.
Είναι αποδεδειγμένον ,το λεχθέν και δή ,επί της αναξιοσύνης των εν τη αριστερά των εδράνων του Κοινοβουλίου έστω καθημένων πολιτικών αυνάνων και τούτο επεκτείνεται και είς πρός κέντρον καθημένων ,καλουμένων δήθεν σοσιαλιστών ,δεδομένου δε ότι δια ενός και μόνο αναγραμματισμού  τουτο μετατρέπεται είς ληστήν εκ του ..λιστήν.
Και τούτο διεφάνη και είς Γαλλίας ένθα νυκτός ερεβώδους εδραπεύτεσαντος και ποιών την νήσσαν ο έκθετου Πρόεδρου της Γαλλίας ,Holande και αλλαχού μηδέ απορριπτομένης και της των πάλαι κραταιάς και φονικής ΕΣΣΔ.
Οκνοί,ακκοινώνητοι αδαείς και αδέξιοι,άτομα ελεεινά και άθλια εξαπατούν τους καταπνιγμένους της ζωής και επικάθηνται επί των κυβερνητικών εδράνων διαμακελέυοντες το κάθε τί είσέτι και την Δημοκρατίας.
Λοιπόν κ.Τσίπρα σας παραθέτω ,τον ορισμόν της Δημοκρατίας εκ των προπατώρων μας δια να εντριφήσητε και να διδαχθείτε ,πιθανώς και να αλλάξητε σεβόμενον το κατασπαραχθέντα υφ'υμών Ελληνικόν Λαόν.
ΟΡΙΣΜΟΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ:έχωμεν ούν πολίτευμα ου ζηλούση τους των πέλας νόμων :κέκληται δημοκρατία
 +Γεώργιος Παπαθανασίου
Αρχιεπίσκοπος

Τρίτη 24 Οκτωβρίου 2017

Τα χαρίσματα της Ιερωσύνης !

Πρέπει να επανέλθω και πάλι σε μερικούς λυσσασμένους της ΝΚΕ,που  προ ετών σαν λύκοι μου επετέθησαν υβρίζοντας με ,συκοφαντώντες με και βέβαια απειλώντες με.
Βέβαια οι θεσπισθέντες Νόμοι της Ελληνικής πολιτείας μου έδιναν κάθε δικαίωμα νομικής προσφυγής ,ώστε να το βρωμερό τους στόμα ,να κλείσει.¨Ομως βλέπεις υπάρχει και ο Λόγος του Χριστού που μου δένει τα χέρια και αφού είμαι ένας κληρικός δεσμεύομαι εν πρώτοις από τον Θείο Νόμο και μετά από τον ανθρώπινο.΄Ετσι αναγκάσθηκα ,να σιωπίσω αφού προσέτρεξα ιεραρχικώς στα δομικά όργανα της ΝΚΕ.Βέβαια η Εκκλησία αυτή αν είναι Εκκλησία του Χριστού ή με Χριστό,εφάρμοσε την υπό του τότε Νούντσιου την ακρότητα της διπλωματίαςκαι πολλάκις της αυτεαποδέκτου παραδεκτής ,...βλακείας!!!
Με βάση εκείνα τα γεγονότα αναγκάσθηκα να εντριφίσω και πάλι καίτοι κουρασμένος από τα 68 μου χρόνια στην πλάτη μου ,στον "περί ιερωσύνης λόγον του Αγ.Ιωάννου του Χρυσοστόμου.
O ΄Αγιος διδάσκωντας λέγει πώς η ιερωσύνη διακρίνεται από διάφορα χαρίσματα  -προτερήματα και βέβαια αρετές .Τονίζει δε΄πώς η ψυχή του κληρικού πρέπει να διακρίνεται και να μαρτυρή το "ουράνιον κάλλος " επιτυγχανόμενον δια της κατοχής ολοκλήρου της αρτεής ,εφάμιλλη της αρετής των αγγέλων .Εκ του περί ιερωσύνης λόγον εντριφίσατε  Λόγον Γ 13,14 PG 30,297  και επέκεινα ,είς Μ.Βασιλείου ,είς Ησαϊαν 111.
Τώρα ,θεμέλιο αυτής της αρετής είναι κυρίως  και πρωταρχικώς :
1.Η αγάπη πρός Θεόν ,η οποία κατα τον Απ.Παύλόν είναι "πλήρωμα νόμου " ( βλ.Ρωμ 13,40 Περί ιερωσύνης Λόγος  Β,5 ).
΄Επειτα εκείνο που συγκλονίζει τον κληρικό είναι η αγάπη πρός τους εν Χριστώ αδελφούς του είτε  στην ιερωσύνη είτε προς το σεπτό ποίμνιον, και τούτο είναι απαύγασμα θείας αγάπης..
Ο Κύριος καθώρισεν ότι εκδήλωση αγάπης  πρός Αυτόν  είναι η αγάπη πρός το ποίμνιον μηδέ ελλειπούσης και της φροντίδος προς αυτό. ( βλ.λόγος Β,1 ) ..
 Κληρικός εφ΄΄οσον αγαπά τον Θεόν θα αγαπήσει γνήσια και ολοκληρωτικά το ποίμνιο και   τους αδελφούς του :" Ο γαρ τον Χριστόν φιλών και την ποίμνιν αυτού φιλεί ( βλ. ομιλία 29,δ και Είς πρός Ρωμ PG 60,658 ).Και αυτή η αγάπη λέγει ο ιερός Χρυσόστομος πρέπει να επεκτείνεται πρός κάθε άνθρωπον χωρίς καμμια εξαίρεση και διάκρειση λέγοντας : " ότι  και υπέρ τούτου Χριστός απέθανε και αρκεί σοι τούτο είς πάσης  προνοίας  υπόθεσιν " ( βλ.PG 51,315 ).
2.H εντιμότητα ,δια της αρετής ,πάντα με πραότητα,φιλοστοργία και γλυκύτητα.H αγριότητα,η συκοφαντία η πλάνη το ψεύδος είναι ξένα πρός την ιδιότητα του κληρικού.
Βέβαια γνωρίζουμε ,ότι οι εχθροί ,συκοφάντες ,και κριτές ήταν για τον Χρυσόστομο ήσαν οι κακοί κληρικοί και δή  Επίσκοποι,για αυτόν τον λόγον αναγκάσθηκε να ειπεί :ΟΥΔΕΝΑ ΓΑΡ ΛΟΙΠΟΝ ΔΕΔΟΙΚΑ ΩΣ ΤΟΥς ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ ΠΛΗΝ ΟΛΙΓΩΝ "( βλ PG 52,617)
Τώρα λοιπόν απαυθύνομαι σε ένα Σεβ/τε Ι.Σπιτέρη και την άδικον αυλήν σου
Μελέτησε τον ιερόν και μελίρυτον Χρυσόστομον,διδάξου εξ΄αυτού,διότι από σένα ζητά ο ΄Αγιος,να μην συκοφαντείς ,να μην διαβάλλεις  άλλους κληρικούς ,να είσαι ειρηνικός,να μην οργίζεσαι  να είσαι ανεξίκακος ,να μην θέλεις την εκδίκηση ,να μην είσαι ψεύτης κλπ. ( βλ.Λόγος  Γ΄12 ,PG 48,648 -a -g)
Παρα ταύτα εκκλησίας πεπτωκούσης και Αποστολικής αρχής χηρευούσης εκ των αμαρτιών,διάκεισαι ,Αγιε Κερκυρας και Ιονίων Νήσων τα κάκιστα ,τεύξεσαι αχάριστος καθάπερ θηρίον πανταχόθεν εξαπολύον τα μέγιστα είς αδελφόν σου και " ως ομιλίας κρατείν οργής,μη δυνάμενος ,αλλ εκφερόμενος ευχερώς ,όταν πλήθους όλου προστασίας  εμπιστευθή,καθάπερ τι θηρίον πανταχόθεν και υπό μυρίων κεντούμενον ( Ειρηναίος IV-PL 214 ,i).
H ποιμαντική αδεξιότης σου καλλυπτομένη εκ της ακαδημαϊκής και δή δεινότητας σου καλύπτει ,τω "ανθρώπω χαλεπόύ όντος ειδέναι άρχεσθαι χαλεπώτερον εστί το ειδέναι ανθρώπω  "( PG 60 315-17 )
Ενω εκαρπώθης τα μάλλα υπ΄εμού και της σεπτής μου οικογενείας ,εν τούτοις εσύ ώς άρπαγας ψυχών εφέρθης ως λεστριγών και κύκλωψ.
Εμείς όμως μηδέ σε διώξαμε εκ του παραπτώματός σου,το της συκοφαντίας έκτροπον,αλλά απεναντίας προσευχηθήκαμε και σας ευλογήσαμε διότι καθήκον του κληρικού ( και αυτό δεν το γνωρίζεις ) είναι να ευλογεί και ουχί να εκδικείται.Διδάξου τα μάλλα εκ του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου τας γραφάς και βελτιώσου διότι μικρή η ατραπός του επιγείου βίου σου και σκληρά η τιμωρία της ψυχής σου εις την αιωνίαν κρίσιν.Και δια σε ομιλώ ,κ.Σπιτέρη μετα της απεχθούς αυλής σου.

Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν
+Ο Ευρώπης Γεώργιος




Σάββατο 21 Οκτωβρίου 2017

Το είπαν και αυτό

Σήμερα είδαμε στην πρωϊνη εκπομπή του ΣΚΥ δύο οπαδούς του πολιτικού αυνανισμού ,τον κ.Δ.Καμμένο (αυτός είναι καμμένος από χέρι ) και ένα  πιτσιρίκο υπερασπιστή του ΣΥΡΙΖΑ,να λέγουν τέτοιες μαλ....,που δεν έχουν όριο.Εφθασε ο πρώτος που συν τοις άλλοις είναι και χαμένος,να ρωτήση το κ.Ζορπίδη τον μοναδικό εναπομείναντα επιχειρηματία  στην Β.Ελλάδα ,τι πληρώνει στους υπαλλήλους του ,ενω θα μπορούσε να το δεί πολύ απλά,ρωτώντας απλά έστω και έναν εργαζόμενο.
Επίσης ένας άλλος μαλ,..ς του ΣΥΡΙΖΑ μας είπε ότι για το χάος και την καταστροφή του ασφαλιστικού φταίνε οι συνταξιούχοι που ζούν λέει ο μαλάκας ( το λέγω τώρα ) πάνω από 23 χρόνια.Για αυτό τον λόγο τα διστραμμένα καθάρματα περικόπτουν τις συνταξεις .τα φάρμακα ,την νοσηλεία  κ.α,για να ΕΚΤΕΛΕΣΟΥΝ ΕΜΜΕΣΑ  τους απόμαχους της ζωής.
Κατα άλλα μέγας αγώνας της Κυβέρνησης είναι πώς θα αποδεχθεί η πλειοψηφία τους πούστηδες!!!.
Επίσης κοιτάξτε κράτος .Σε ένα σπίτι στη γειτονιά μου υπάρχει το μοναδικό πυροσβεστικό σημείο και αντλία,τα δε σπίτια παλιά το ένα πάνω στο άλλο.Ζητήθηκε από συμπολίτη μου ,να αστυνομευθεί με κίτρινες διαγραμμίσεις και ανάλογο σήμα ,ώστε κανένα γαϊδούρι να μην σταθμεύει το κωλοάμαξό του εκεί,για λόγους ασφαλείας .
Η απάντηση των αρχών :
1.Καντε μία αίτηση
2.Πρωτοκολλήστε την ( αναμονή μια ώρα ) ,όταν στο γραφείο υπήρχαν έξη μαντρχαλάδες και έξυναν!!
3.η αίτηση θα περάσει από την τεχνική Υπηρεσία
4.μετά από το ΔΣ
5.μετά θα αποσταλεί στην μεγάλη -Αθήνα να περάσει αρμοδίως από τις Υπουργικές υπηρεσίες μετά θα γίνει ΦΕΚ ,και μετά αποσταλεί πίσω ( αν σταλλεί και δεν χαθεί κάπου στον δρόμο )
6 τότε θα περιμένουμε την αρμόδια υπηρεσία να τραβίξει πέντε γραμμές κιτρίνου χρώματος
Αν όμως  το γιγάντιο όχημα του ηλίθιου που εμποδίζει τον δύστυχο Πυροσβέστη ( που τον αμφισβητεί και βλάκας ο Τόσκας ) να βιδώσει την μάνικα για πιθανή πυρόσβεση ,Ε! αυτό υπάγεται αλλού.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Αγγούρια επενδύσεις θα κάνεις κ.Αλέξη Τσίπρα .Τρύχες και δή κατσαρές
Και τον διάβολό μου τους ψήφισα Δηλ,είμαι ένας αυτομουτζόμενος μαλάκας,

Τρίτη 17 Οκτωβρίου 2017

Και όμως δεν είναι χριστιανός με Χριστό!

Ο Μπεργκόλιο ( Πάπας της ΝΚΕ),υπέπεσε σε βαρύ ώς γνωστό παράπτωμα κηρύσοντας ότι :,...στις φλέβες του έρεε ειδωλολατρικό αίμα.
Βέβαια διάφοροι κληρική της ΝΚΕ προσπάθησαν να διακιολοδήσουν τα αδικαιολόγητα,υποστηρίζοντας ότι στην γενεολογία του Ιησού Χριστού υπήρχαν ειδωλολάτρες !!!
Είναι διαφορετικό πράγμα να πούμε ότι στην γεενεολογία του Χριστού υπήρχαν ειδωλολάτρες και άλλο να πούμε ότι στίς φλέβες του έρεεε ειδωλολατρικό αίμα!!!
Επίσης κατα΄σάρκα πρόγονος του Ιησού ήταν ο Δαυίδ που είχε διαπράξει φόνο,μοιχεία κ.α.΄Ομως αυτό είναι τελείως διαφορετικό από το να πούμε ότι στίς φλέβες του Ιησού έρεε αίμα πορνικό αίμα φονικό.Ο Μπεργκόλιο πολύ γρήγορα ξέχασε ότι ο Ιησούς είναι ο Νέος Αδαμ,ότι η ΄Ασπιλος Θεοτόκος  η Νέα Εύα αμφότεροι αμέτοχοι αμαρτίας ,ο μεν Πρώτος εκ φύσεως,Θεός ων,η δε Δευτέρα  κατα χάριν,ως προεκλεγμένη Μητέρα του Θεού ( π.Δημήτριος ).
Επίσης όλοι αυτοί της ΝΚΕ αρρέσκονται να συμπροσεύχονται με μουσουλμάνους και ανιμιστές κλπ.Οπότε τους βολεύουν όλα αυτά τα φρικώδη.
Αρκετά με την ΝΚΕ.Είναι μια βλάσφημη αίρεση ,εκδικητική που διώκει αμείλκτα κάθε  Χριστιανό Καθολικό της Ιεράς Παραδόσεως.Μέχρι ολόκληρο Τάγμα Παραδοσιακών Φραγκισκαών αφιερωμένων στον ΄Αγιο Κολμπε καταργησε ,ακόμη και ιεροσπουδαστές απέλυσαν τιμωρώντας τους γιατί λειτουργούσας κάτω από την Λειτουργία της Τριδέντου.
Το τεέυταίο φρικτό ατόπημα του Μπεργκόλιο δεν έχει προηγούμενο.
Ας διακηρύσει τις αιρετικές του θέσεις ,ας γίνεται αστείος με τα χωρατά του.Ενα είναι γνωστό
Οι πράξεις του τον αφαιρούν το δικαίωμα να είνα Πάπας ,κατα συνέπειαν η ΄Αποστολική ΄Εδρα είναι κενή.
Τώρα αν μερικοί καμαρώνουν για τα αίσχη αυτά,αυτό είναι το πρόβλημά τους.

Δευτέρα 16 Οκτωβρίου 2017

Η επόμενη μέρα

Εντάξει ένα τσούρμο πολυκύμαντοι  της Βουλής των ολίγων ( ουχί όλων των Ελλήνων ) ψήφισαν το νομοσχέδιο αποδοχής μιας ακόμη διαστροφής.
Ναι είναι άραγε μια κοινωνική διαστροφή να βλέπεις έναν άνδρα γυναικωτό και αντιστρόφως.Μήπως  άραγε αυτό το αηδιαστικό νομοσχέδιο για τα διεμφυλικά άτομα να είναι ένα αποτέλεσμα της λεγόμενης μετανεωτερικότητας ;
Και ορίζουμε ότι ο μετενεωτερικός άνθρωπος εξακουλοθεί να σκέφτεται με τους ουτοπικούς του παρελθόντος,χωρίς βέβαια καμμια αναφορά και δή σαφή σε ένα μεταφυσικό Θεό ( βλ.Μ.Γ.Βαρδής  " η αναγνώριση του φύλου ).
Ευτυχώς  όμως οι δυο Εκκλησίες η Ορθόδοξος από τη μιά που έδωσε και δίνει έναν αγώνα άμυνας αλλά και η διπλωματική Νέα Καθολική Εκκλησία ( ΝΚΕ) αρκέσθηκε σε ένα σωστό και σαφή κείμενο στα δικά της έντυπα και μόνο.Δηλαδή η δεύτερη αρκετά κομψά παρουσίασε στους πιστούς της την θέση της χωρίς καμμια περαιτέρω αντίδραση.
Αυτό που εμείς λέμε πώς οι άνθρωποι αυτοί χρήζουν της ιατρικής φροντίδας τώρα και δή του ψυχιάτρου.Βέβαια πάντοτε υπήρχαν διεμφυλικά άτομα στήν Βυζαντινή η και Οθωματική Αυτοκρατορία δηλ.οι ευνούχοι οι αιρετικοί της ζωής οι διεστραμμένοι οι ομοφυλόφιλοι κλπ.Βέβαια η αναφορά αυτή κάπως δεν μπορεί να εξισώνει τα μέρη αυτής της πρότασης .
Πάντως δεν ήταν και δεν είναι αναγκαίο αυτές οι κατηγορίες της διαστροφής  να ρυθμισθούν νομικά ή και ιατρικά κλπ.Επιτέλους είναι αποκρουστικό lobby διεκδίκησης δικαιωμάτων.
Εμείς απορρίπτουμε αυτή την κατάσταση μια και έξω.Αυτές οι ρυθμιστικές εξουσίες που γίνονται δυναστικές και πίσω μας δημιουργού αισθήματα αποστροφής μα και άμυνας.
Βέβαια μέσα σε μια αγνωστιστική κοινωνία των ολίγων περνούν τετοια διαστροφικά.΄Ομως οι βασικές έννοιες της Δημοκρατίας σίγουρα όλα αυτά θα απέτρεπαν.
Τώρα ένας άλλος δαίμονας έρχεται να κτυπήσει τον κοινωνικό ιστό.Είναι η αναγνώριση της χρήσης του χασίς.Γνωρίζουμε πώς πολλά θύμματα της επαρράτους νόσου της ναρκο-εξάρτησης αρχίζουν απο το χασίς και μπαίνουν στον δρόμο του θανάτου.Και οι κυβερνώσα μειοψηφία επιμένει στην...ιατρική χρήση της κάναβης .Επιτέλους ας πούμε ένα βροντερό όχι σε μια ψυχιατρική ή και ψυχιαιτρικοποίησημη κοινωνία που λέέι Ναι σε όλα.
Και κ.Τσίπρα για μας και πρέπει για σένα να πείς ένα όχι στην μετάλλαξη της κοινωνίας σε μια ιατροκοποιημένη έστω κατάντια.Λέμε όχι σε οιανδήποτε εξαρτησιογόνα ουσία ,γιατι καθε αποδοχή και εφαρμογή στην κοινωνία επιφέρει μια φασιστική δράση έλέγχου των μαζων.
Αυτές οι απειλές πρέπει να εξορκισθούν.Και τούτο ακριβώς στα όριαμιας διάχυτης πραγματικότητος κ.Τσίπρα ,κ.Κοντονή,που εκέμπει αντιφατικά,συνεχή μηνύματα,που σταθεροποιεί αδιάλειπτα το Εγώ,το κάθε κοινωνικό άτομο αισθάνεται την απειλή και θέλει να ξεφύγει.Είναι αυτή η βιωμένη απειλή που δεν μπορεί πια να ελεγχθεί.
Και σε σας αγαπητοί μου φίλοι και αδελφοί,μη με ρωτάτε  αν όλα αυτά τα δαιμονισμένα  τα απαιτεί η παγκοσμιότητα ή και κάποια σκοτεινά κέντρα αυτής ,δεν είμαι σε θέση να απαντίσω.
Βλέπω μια πραγματικότητα.Βλέπω τον φόβο,την βία τον θάνατο ,την ανικανότητα των Υπουργών που σαν ασήμαντα ανθρωπάκια μιας καλοπληρωμένης καρέκλας σπάζουν πλάκα,καταπολεμώντας την ανία τους.Βλέπω τα φωτεινά μυαλά της πατρίδας μου να σέρνονται από πόρτα σε πόρτα για ένα κομμάτι ψωμί και μια αποδοχή και φεύγουν και να γίνονται εμιγκρέδες σε άλλες χώρες .Βλέπω την ποταπότητα να επικρατεί παραγκονίζονατς τηα αριστοσύνη..Βλέπω μια σαπίλα να μετατρέπεται σε ήθος και δράση.
Βλέπω τον Βαρουφάκη αφού μας κατέστρεψε να θέλει να καταστρέψει και την Ευρώπη.Βλέπουμε τον Καρανίκα να βολεύται στο Μαξίμου με το στριφτό του τσιγαράκι και το καφεδάκι σπάζοντας πλάκα με κάτι μαλάκες που τον αποδέχονται.Τέλος βλέπω τον πολιτικό αυνανισμό να γίνεται κοσμοθεωρία.
Και στο τέλος,αφήνουμε τους ΄Ελληνες φιλοσόφους μας και αποδεχόμαστε  ένα μανιφέστο της Donna Haray  ( A cyborg Manifesto :science,technology and social feminismithelate twentieth century  ),όπου όλα κατασκευάζονται ακόμη και το σώμα μας ( sic!)
Eπομένως κάποιος πρέπει να ξυπνήσει και να τους πεί ένα βροτερό ΟΧΙ που δεν θα μπορεί να γίνει ΝΑΙ

+Γεώργιος Παπαθανασίου

Κυριακή 15 Οκτωβρίου 2017

ΠΑΛΑΙΑ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
ΙΕΡΑ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗ ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ


ΓΡΑΦΕΙΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ
Δαγκλῆ & Κλείτου, 654 03 Καβάλα.

Vol.1, Num.8


 

Ἐν Καβάλᾳ τῇ 14ῃ Ὀκτωβρίου 2017.




ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Πρὸς τὸν κλῆρον καὶ τὸν λαὸν
τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἠπειρωτικῆς Εὐρώπης.
 

ΘΕΜΑ:   ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΘΕΣΕΩΣ «SEDE VACANTE».

Ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ' ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω.
Ὡς προειρήκαμεν, καὶ ἄρτι πάλιν λέγω· εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ' ὃ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω.
Ἄρτι γὰρ ἀνθρώπους πείθω ἢ τὸν Θεόν; Ἢ ζητῶ ἀνθρώποις ἀρέσκειν;
Εἰ γὰρ ἔτι ἀνθρώποις ἤρεσκον, Χριστοῦ δοῦλος οὐκ ἂν ἤμην.[1]
 

Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί,

Μετὰ τὴν κοίμησιν τοῦ Πάπα Πίου ΙΒ΄ καὶ μὲ τὴν σύγκλησιν τῆς λεγομένης Β΄ Συνόδου τοῦ Βατικανοῦ, ἡ Ἐκκλησία ὑπέστη μίαν ἄνευ προηγουμένου ἐπίθεσιν κατὰ τῆς Πίστεως, τῆς Λατρείας καὶ τῆς ἠθικῆς Διδασκαλίας της. Ἡ Σύνοδος αὕτη προεκηρύχθη μετὰ περισσῆς ἐπάρσεως ὑπὸ τοῦ Ἰωάννου ΚΓ΄ ὡς ἡ «Νέα Πεντηκοστή»[2]. Ἀλλά, ὅπως ἡ ἀληθὴς Πεντηκοστὴ μὲ τὴν κάθοδον τοῦ Παναγίου Πνεύματος ἐπὶ τῶν ἁγίων Ἀποστόλων ἐσηματοδότησε τὴν ἀφετηρίαν τῆς ἱστορικῆς διαδρομῆς τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, οὕτως ἡ «Νέα Πεντηκοστή» τῆς Β΄ Συνόδου τοῦ Βατικανοῦ παρήγαγε μίαν αἱρετικὴν «Νέαν Ἐκκλησίαν», μὲ νέαν Κατήχησιν, νέαν ἠθικὴν διδασκαλίαν, νέαν Λειτουργίαν καὶ νέον Τυπικὸν διὰ τὰ Μυστήρια.
Ἐνθυμουμένη τοὺς λόγους τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, «Πᾶν δένδρον ἀγαθὸν καρποὺς καλοὺς ποιεῖ, τὸ δὲ σαπρὸν δένδρον καρποὺς πονηροὺς ποιεῖ. Oὐ δύναται δένδρον ἀγαθὸν καρποὺς πονηροὺς ποιεῖν, οὐδὲ δένδρον σαπρὸν καρποὺς καλοὺς ποιεῖν. Πᾶν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν καλὸν ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται. Ἄραγε ἀπὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς»[3], καὶ διαπιστοῦσα ὅτι οἱ καρποὶ τῆς λεγομένης Β΄ Συνόδου τοῦ Βατικανοῦ ἦσαν πονηροί, πρὸς διασφάλισιν καὶ διατήρησιν τῆς Καθολικῆς Πίστεως, τῆς παραδοσιακῆς Ἱερᾶς Θυσίας τῆς Θείας Λειτουργίας καὶ τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων, ἡ Ἱερὰ Ἀρχιεπισκοπὴ Ἠπειρωτικῆς Εὐρώπης τῆς Παλαιᾶς Ῥωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας καταδικάζει ὡς αἱρετικὴν τὴν Β΄ Σύνοδον τοῦ Βατικανοῦ καὶ ὅ,τι προέκυψε ἐξ αὐτῆς, ὁμολογοῦσα τὴν Καθολικὴν Πίστιν ὅπως αὕτη ἐδιδάχη σταθερῶς ἀπὸ τὴν ἐποχὴν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ μέχρι τοῦ Πάπα Πίου ΙΒ΄ καὶ ὅτι μετὰ τὴν κοίμησιν αὐτοῦ ἡ Ἀποστολικὴ Ἔδρα τῆς Ῥώμης χηρεύει (SEDE VACANTE), διὰ τοὺς λόγους οἱ ὁποῖοι παρουσιάζονται ἀναλυτικῶς κάτωθι:


I. Η Β΄ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ ΕΙΝΑΙ ΨΕΥΔΗΣ ΣΥΝΟΔΟΣ: Συνεκλήθη ὑπὸ τοῦ Ἰωάννου ΚΓ΄ μὲ σκοπὸν τὴν «ἐκσυγχρονισμόν» τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Σύνοδος αὕτη[4] διεκήρυξε καὶ ἐφήρμοσε διδασκαλίες, αἱ ὁποῖαι ἐνωρίτερον εἶχον καταδικασθῆ ὑπὸ τῆς Ἀλαθήτου Διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας. Αἱ αἱρετικαὶ διδασκαλίαι τῆς Β΄ Συνόδου τοῦ Βατικανοῦ, κυρίως εἰς τὰ πεδία τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας καὶ τοῦ ψευδοῦς οἰκουμενισμοῦ, εἶχον καταδικασθῆ εἰς τὸ παρελθὸν ὡς πλᾶναι ὑπὸ τῶν:
α) Πάπα Γρηγορίου ΙΣΤ΄ εἰς τὴν ἐγκύκλιον «Mirari Vos» (1832).
β) Πάπα Πίου Θ΄ εἰς τὴν ἐγκύκλιον «Quanta Cura» (1864) καὶ εἰς τὸ παράρτημα αὐτῆς «Syllabus Errorum» (1864).
γ) Πάπα Λέοντος ΙΓ΄ εἰς τὰς ἐγκυκλίους «Immortale Dei» (1885) καὶ «Libertas Humana» (1888).
δ) Πάπα Πίου ΙΑ΄ εἰς τὰς ἐγκυκλίους «Quas Primas» (1925) καὶ «Mortalium Animos» (1928).
ε) Πάπα Πίου ΙΒ΄ εἰς τὴν ἐγκύκλιον «Mystici corporis» (1943).
Συνεπῶς, ἡ Β΄ Σύνοδος τοῦ Βατικανοῦ ἀποῤῥίπτεται ὡς ψευδῆς Σύνοδος, διότι ἐπλανήθη εἰς τὰς διδασκαλίας περὶ τὴν πίστιν καὶ τὴν ἠθικήν.

II. Η ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΤΙΚΗ «ΝΕΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ» ΤΗΣ Β΄ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΘΕΤΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΑΘΟΛΙΚΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ: Ἡ Καθολικὴ Ἐκκλησία ἀναγνωρίζεται ὡς ἡ ἀληθὴς Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ διὰ τῶν τεσσάρων ἰδιοτήτων της, αἱ ὁποῖαι εἶναι ἡ Ἑνότης, ἡ Ἁγιότης, ἡ Καθολικότης καὶ ἡ Ἀποστολικότης. Δεδομένου ὅτι αἱ αἱρετικαὶ διδασκαλίαι τῆς Β΄ Συνόδου τοῦ Βατικανοῦ, ἡ Νέα Λειτουργία (Novus Ordo Missae) καὶ τὸ νέον Τυπικὸν τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων ἀποκλίνουν προδήλως ἐκ τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως καὶ τῆς Διδασκαλίας τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἐξάγεται τὸ συμπέρασμα ὅτι ἡ μοντέρνα λεγομένη «Καθολική» Ἐκκλησία δὲν κατέχει πλέον τὰς δύο πρώτας ἰδιότητας τῆς ἀληθοῦς Ἐκκλησίας, ἤτοι τὴν Ἑνότητα καὶ τὴν Ἁγιότητα. Ἡ προφανὴς ἀπομάκρυνσις αὐτῆς ἐκ τῶν ὅσων πάντοτε ἡ Καθολικὴ Ἐκκλησία ὁμολογοῦσε, μᾶς ὁδηγεῖ εἰς ἓν μόνον συμπέρασμα: Μία «Νέα Ἐκκλησία» ἔχει δημιουργηθῆ ἀπὸ τὴν Β΄ Σύνοδον τοῦ Βατικανοῦ, ἡ ὁποία εἶναι ἀντίθετος πρὸς τὴν ἀληθὴν Καθολικὴν Ἐκκλησίαν καὶ διδάσκει ἕναν ψευδεπίγραφον «Οἰκουμενισμόν» ἀντὶ τῆς ἀληθείας τοῦ Εὐαγγελίου.

III. ΤΟ ΝΕΟΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟΝ ΤΥΠΙΚΟΝ (Novus Ordo Missae): Μετὰ τὴν Β΄ Σύνοδον τοῦ Βατικανοῦ συνεστήθησαν διάφοροι ἐπιτροπαὶ διὰ τὸν ἐκσυγχρονισμὸν τῆς Δημοσίου Λατρείας τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδὴ τῆς Ἱερᾶς Θυσίας τῆς Θείας Λειτουργίας καὶ τῆς τελέσεως τῶν λοιπῶν Ἱερῶν Μυστηρίων. Ἡ εἰδικὴ ἐπιτροπὴ ἡ ὁποία συνεστήθη διὰ τὸν ἐκσυγχρονισμὸν τῆς Θείας Λειτουργίας περιελάμβανε γνωστοὺς Προτεστάντας θεολόγους. Ὁ διάσημος Καρδινάλιος Alfredo Ottaviani, εἶπε στὰ 1969 ὅτι τὸ νέον λειτουργικὸν Τυπικόν, «Ἀποτελεῖ μίαν ἐντυπωσιακὴν ἀπόκλισιν ἀπὸ τὴν Καθολικὴν Θεολογίαν τῆς Θείας Λειτουργίας, ὅπως αὕτη διετυπώθη εἰς τὴν XXII συνεδρίασιν τῆς Συνόδου τῆς Τριδέντου». Ἀπόῤῥειαι τούτου τοῦ λεγομένου «ἐκσυγχρονισμοῦ» ἦσαν ὁ νέος ὁρισμὸς τῆς Θείας Λειτουργίας ἀντικατοπτρίζων τὰς περὶ «Ἱεροῦ Δείπνου» δοξασίας τοῦ Μαρτίνου Λουθήρου, ἡ τροποποίησις τῶν εὐχῶν τοῦ Ὀφφερτορίου (Προσφορᾶς) ὥστε νὰ διαγραφῇ ἡ ἔννοια τῆς ἐξιλεωτικῆς Θυσίας, καὶ ἡ οὐσιαστικὴ τροποποίησις τῶν Λόγων τῆς Συστάσεως τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας εἰς τὰς διαφόρους μεταφράσεις, π.χ. εἰς τὴν Ἀγγλικήν. Αὐτὴ ἡ νέα Λειτουργία, γνωστὴ ὡς «Novus Ordo Missae», εἶναι καταφανῶς ἀντίθετος μὲ τὰς παλαιοτέρας αὐτῆς ἀλαθήτους διδασκαλίας καὶ διατάξεις τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ὅπως:
α) Τὰς βοῦλλας τοῦ Πάπα ἁγ. Πίου Ε΄ «Quo Primum» καὶ «De Defectibus» (1570).
β) Τὰς διατάξεις τῆς Συνόδου τῆς Τριδέντου ἐπὶ τῆς Ἱερᾶς Θυσίας τῆς Θείας Λειτουργίας (Sessio XXII).
γ) Τὴν βοῦλλαν τοῦ Πάπα Λέοντος ΙΓ΄ «Apostolicae Curae» (1896).
δ) Τὰς ἐγκυκλίους τοῦ Πάπα Πίου ΙΒ΄ «Mediator Dei» (1947) καὶ «Sacramentum Ordinis» (1947).
Συνεπῶς, ἡ νέα Λειτουργία (Novus Ordo Missae), ὅταν εἰς αὐτὴν χρησιμοποιοῦνται παρηλλαγμένοι οἱ Λόγοι τῆς Μετουσιώσεως εἶναι μία Λειτουργία ἄκυρος, καὶ εἰς ὅλας τὰς λοιπὰς περιπτώσεις εἶναι μία Λειτουργία ἀμφιβόλου ἐγκυρότητος. Ἡ νέα Λειτουργία ἀποτελεῖ κίνδυνον διὰ τὴν πίστιν, καὶ ἡ ἐνεργὸς συμμετοχὴ εἰς αὐτήν, δι’ ὅλους τοὺς προαναφερομένους λόγους, δύναται νὰ ἀποβῇ εἰς σοβαρὰν ἁμαρτίαν.

IV. ΤΟ ΝΕΟΝ ΤΥΠΙΚΟΝ ΔΙΑ ΤΑ ΙΕΡΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ: Τὰ ὅσα προαναφέρθησαν περὶ τῆς Νέας Λειτουργίας (Novus Ordo Missae), ἀφοροῦν ἐπίσης καὶ εἰς τὰ νέα Τυπικὰ τῆς Β΄ Συνόδου τοῦ Βατικανοῦ διὰ τὰ ἑπτὰ Ἱερὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας. Εἰς τὸν βαθμὸν ὅπου ἡ ὕλη, ἡ μορφὴ καὶ τὰ ἀποτελέσματα ἑκάστου Μυστηρίου ἔχει οὐσιαστικῶς ἀλλάξει, εἰς τοσοῦτον βαθμὸν ἀμφισβητεῖται ἡ ἐγκυρότης αὐτῶν. Ἡ Καθολικὴ Ἐκκλησία, σαφῶς ἐδίδασκε πάντοτε ποία εἶναι ἡ κατάλληλος ὕλη, ἡ μορφὴ καὶ τὰ ἀποτελέσματα ἑκάστου Μυστηρίου.
Συνεπῶς, ὅπου ἔχει χρησιμοποιηθεῖ τὸ νέον Τυπικόν, οἱ πιστοὶ εἰς τὴν Παράδοσιν ἱερεῖς θὰ πρέπῃ νὰ χορηγοῦν εἰς τοὺς πιστοὺς ἐκ νέου τὰ Ἱερὰ Μυστήρια «ὑπὸ ὅρον» (sub conditione), ἀναλόγως ἑκάστης περιπτώσεως.

V. Η ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΤΙΚΗ ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΤΗΣ «ΝΕΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ» ΤΗΣ Β΄ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ: Ἐξ ὅλων τῶν προαναφερθέντων, ἀναγκαστικῶς συμπεραίνεται ὅτι ἡ μοντερνιστικὴ Ἱεραρχία, ἡ ὁποία ἐνέκρινε καὶ ἐφήρμοσε τὰς πλάνας τῆς Β΄ Συνόδου τοῦ Βατικανοῦ, δὲν ἀντιπροσωπεύει πλέον τὴν ἀληθὴν Καθολικὴν Ἐκκλησίαν καὶ τὴν νόμιμον ἐξουσίαν αὐτῆς, συμπεριλαμβανομένου ἐκείνου ὅστις ἐπιβεβαίωσε, ἐνέκρινε, ἀποφάσισε καὶ ἐφήρμοσε αὐτὰς τὰς αἱρετικὰς διδασκαλίας, δηλαδὴ τὸν Παῦλον ΣΤ΄ (Montini). Ὁμοίως, διὰ τοὺς ἰδίους λόγους συμπεριλαμβάνοται καὶ οἱ διάδοχοι αὐτοῦ, δηλαδὴ ὁ Ἰωάννης-Παῦλος Α΄ (Luciani), ὁ Ἰωάννης-Παῦλος Β΄ (Wojtyla), ὁ Βενέδικτος ΙΣΤ΄ (Ratzinger) καὶ ὁ Φραγκῖσκος Α΄ (Bergoglio), οἱ ὁποῖοι συνέχισαν τὴν ἐφαρμογὴν τῶν αἱρετικῶν διδασκαλιῶν τῆς Β΄ Συνόδου τοῦ Βατικανοῦ. Παρὰ τὴν ἔλλειψιν κανονικῆς προειδοποιήσεως καὶ ἐπισήμου διακηρύξεως ἀπωλείας τοῦ ἀξιώματος καὶ καθαιρέσεως, αἱ ἐπαναλαμβανόμεναι πράξεις «Οἰκουμενισμοῦ» καὶ ἡ ἐπιβολὴ τῶν αἱρέσεων τῆς Β΄ Συνόδου τοῦ Βατικανοῦ ἐκ μέρους τῶν προαναφερομένων -τὰ ὁποῖα εἶναι ἐπιζήμια διὰ τὴν πίστην καὶ τὴν ἠθικήν- ἀποτελοῦν ἐκδηλώσεις τῆς ἐπιμονῆς των εἰς τὴν αἴρεσιν.
Συνεπῶς, ὁ Παῦλος ΣΤ΄ (Montini) καὶ οἱ διάχοχοι αὐτοῦ μέχρι τοῦ σημερινοῦ Φραγκίσκου Α΄ (Bergoglio), ἕνεκεν τῆς πτώσεως καὶ τῆς ἐμμονῆς των εἰς αἱρετικὰς διδασκαλίας, δὲν ἀναγνωρίζονται ὡς διάδοχοι τοῦ Ἁγίου Πέτρου εἰς τὴν Καθέδραν τῆς Ῥώμης, ἡ ὁποία εὑρίσκεται εἰς κατάστασιν χηρείας (Sede Vacante).

VI. Ο ΝΕΟΣ ΚΩΔΙΞ ΚΑΝΟΝΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΚΑΤΗΧΗΣΙΣ: Προκειμένου νὰ ἐφαρμοσθοῦν αἱ αἱρετικαὶ διδασκαλίαι τῆς Β΄ Συνόδου τοῦ Βατικανοῦ, οἱ μοντερνισταὶ ἔπρεπε ν’ ἀλλάξουν τὸν Κώδικα Κανονικοῦ Δικαίου τοῦ 1917, διότι εἰς αὐτὸν ἀντανεκλᾶτο ἡ σκέψις τῆς Ἐκκλησίας περὶ τὸ δόγμα καὶ τὴν πειθαρχίαν, καὶ ὡς ἐκ τούτου τὸ Κανονικὸν Δίκαιον ἦτο ἀντίθετον πρὸς τὰ σχέδιά των. Π.χ. συμφώνως μὲ τὸ Νέον Κανονικὸν Δίκαιον τῆς μοντερνιστικῆς Νέας Ἐκκλησίας, οἱ μὴ καθολικοὶ χριστιανοὶ δύνανται ὑπὸ προϋποθέσεις νὰ ζητήσουν τὰ Ἱερὰ Μυστήρια ἀπὸ καθολικὸν ἱερέαν χωρὶς νὰ ἀποκηρύξουν προηγουμένως τὰς πλάνας των, καὶ ὁ ἱερεὺς ὑποχρεοῦται νὰ χορηγήσῃ αὐτά. Ὅμως, τόσον ἡ Σύνοδος τῆς Φλωρεντίας, ὅσον καὶ ὁ Κώδιξ Κανονικοῦ Δικαίου τοῦ 1917 (can. 731), ἀπαγορεύουν αὐτηρῶς κάτι τέτοιο.
Διὰ τοὺς ἰδίου λόγους ἐδημοσιεύθη καὶ μία αἱρετικὴ νέα Κατήχησις (1992), ὅπου, μεταξὺ ἄλλων πλανῶν, δύναταί τις νὰ ἀναγνώσῃ ὅτι, «Τὸ σχέδιον τῆς σωτηρίας περιλαμβάνει ἐπίσης καὶ ἐκείνους ποὺ ἀναγνωρίζουν τὸν Δημιουργό, μεταξὺ τῶν ὁποίων τὴν πρώτην θέσιν κατέχουν οἱ Μουσουλμᾶνοι. Αὕτοι μαρτυροῦν ὅτι κρατοῦν τὴν πίστιν τοῦ Ἀβραάμ, καὶ μαζὺ μὲ ἡμᾶς λατρεύουν τὸν ἕνα, φιλεύσπλαγχνο Θεό, τὸν κριτὴν τῆς ἀνθρωπότητος κατὰ τὴν έσχάτην ἡμέραν»[5]. Εἶναι ἡλίου φαεινότερον ὅτι ἡ νέα Κατήχησις εἶναι διάφορος τῆς πίστεως τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, καὶ διδάσκει σκοπίμως πλάνας.
Συνεπῶς, ἐφ’ ὅσον ἡ καθολικὴ νομοθεσία προστατεύεται ἀπὸ τὸ ἀλάθητον τῆς Ἐκκλησίας καὶ δὲν δύναται νὰ ὑποχρεώσῃ οἰονδήποτε εἰς τὸ νὰ πράξῃ ἐναντίον τῆς πίστεως καὶ τῆς ἠθικῆς, ὁ νέος Κώδιξ Κανονικοῦ Δικαίου πρέπει νὰ θεωρεῖται ὅτι στερεῖται πάσης νομικῆς ὑποστάσεως. Ὡσαύτως, ἡ νέα Κατήχησις, δεδομένου ὅτι διδάσκει πλάνας, δὲν ἀναγνωρίζεται ὡς ἀληθὴς Κατήχησις καὶ καταδικάζεται ὠς κείμενον αἱρετικόν. Ἐξ ἄλλου, ἀμφότερα εἶναι κείμενα ἐκδωθέντα ὑπὸ ἀνθρώπων ἐμμενόντων εἰς αἵρεσιν, οἱ ὁποῖοι δὲν ἀντιπροσωπεύουν πλέον τὴν Καθολικὴν Ἀρχήν.


Ἀδελφικῶς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ καὶ Ἀειπαρθένῳ Μαρίᾳ,

+  Σεβασμιώτατος Γεώργιος - Γρηγόριος Παπαθανασίου
     Ἀρχιεπίσκοπος.

[1] Γαλ. 1:8-10.

[2] Βλ. «Humanae salutis», 1961.

[3] Ματθ. 7:17-20.

[4] Διεξ. 1962-1965.

[5] § 841: Relationes Ecclesiae cum musulmanis. «Propositum salutis et eos amplectitur, qui Creatorem agnoscunt, inter quos imprimis musulmanos, qui fidem Abrahae se tenere profitentes, nobiscum Deum adorant unicum, misericordem, homines die novissimo iudicaturum».

Παρασκευή 13 Οκτωβρίου 2017

Είμαστε άνθρωπινα όντα !

Ο κάθε άνθρωπος καθ' εικόνα και ομοίωσιν με τον Επουράνιο Πατέρα ,είναι ως ένας ωραίος κήπος με λουλούδια.
΄Ετσι όπως ο κήπος χρειάζεται καθημερηνή φροντίδα για να επιβιώσει ,και να χαρίσει τα ωραία άνθη,έτσι και ο άνθρωπος έχει ανάγκη από την Θεία Χάρη.Και τούτη ,παρέχεται ακολουθώντας ότι ο Χριστός δίδαξε και βέβαια τούτο μεταβιβάζεται στον Θεό πατέρα δια της προσευχής.
Επίσης πρέπει να δώσουμε έμφαση στον ορισμό της αγάπης  και είναι : Ο Θεός είναι αγάπη και όστις μένει εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ ( Α' Ιωαν δ' 16 ).
Σήμερα πόσοι έρχονται στα γραφεία μας γεμάτοι φόβο από τα πολιτικά τεκετενόμενα εκ των αθέων και βλασφήμων ,και ζητούν την απαλλαγή τους από ταν  τρομερά αισθήματα του φόβου που πολλάκις εξελείσεται και σε φόβο του φόβου δηλ.την τυραννιστική φοβία σε όλες της τις μορφές. Και πάλι ανατρέχοντες στην πρός Ιωάννου Επιστολή συναντούμε : Φόβος δεν είναι εν τη αγάπη,αλλά η τελεία αγάπη έξω διώκει τον φόβον,διότι ο φόβος έχει κόλασιν ( Α' Ιωαν δ'18 )
Σήμερα παρατηρούμε κάθε ημέρα την πολιτική φρικαλεότητα σε μορφές φρικτές ,επικίνδυνες για τις ψυχές  .Νομοσχέδια αποδοχής της διαστροφής πλειοψηφικά υποστηριζόμενα εντός της καταπεπτωκούσης Βουλής των Ελλήνων.Καταστροφή για τα νειάτα και είναι η αποδοχή των αρσενοκοιτών και κυναίδων συνάμα με τους  υπάνθρωπους του λεγόμενου τρίτου φύλου.Η οικογένεια που ευλογήθηκε με το Ιερό μυστήριο του γάμου ποικιλοτρόπως διαλύεται.Οι νέοι μας θύμματα πνιγμένα στην αδιαφορία και την καταθλιψη
και οι κύκλωπες επιθυμούν την συνεχή καταστροφή ακόμη και με τίς εθιστικές ουσίες ,του εκ του πονηρού εισηγμένα στην σπαράζουσα κοινωνία.
Δεν έχουν άλλο τί οι κυβερν'ωντες ,από το να συμμαχούν με τον πονηρό και τα έργα του ;Τι είναι αυτά τα διεστραμμένα,τι δουλειά έχει η αποδοχή των εθιστικών ουσιών  ,αρκετές δεν υπάρχουν στην εμμετική φαρμακολογία των ψυχιάτρων ;
Αλλά εμείς ξαίρουμε :,..ότι πάς ο γεννηθείς εκ Θεού δεν αμαρτάνει ,αλλ' όστις εγεννήθη εκ του Θεού φυλάττει αυτόν και ο πονηρός δεν εγγίζει αυτόν ( Α Ιωαν ε'18 )
Και μια ο λόγος περί αμαρτίας ,σε σας απευθύνομαι κ.Τσίπρα που τόσα έπραξες στους φτωχούς και καταπονημένους τους γέροντες και ασθενείς δεν σεβάσθηκες και το βιός τους μαζί με τους τους άλλους αθλίους της Βουλής κατασπάραξες .Σε σένα μια μέρα θα κληθείς να δώσεις λόγο ενώπιον του Θεού,σε αυτόν τον Θεό που εσύ και οι όμοιοί σου δεν αποδέχεσαι.Διότι όλοι εμείς που με την Θεία Χάρη ελπίζουμε λέμε και αποδεχόμαστε τα λόγια του Αποστόλου Ιακώβου : Μακάριος ο άνθρωπος ,όστις υπομένει πειρασμόν,διότι αφού δοκιμασθεί θέλει λάβει τον στέφανον της ζωής  τον οποίον υπεσχέθη ο Κύριος είς τους αγαπώντας αυτόν ( Ιακ.α '12 )
Αγαπητοί μου αδελφοί
Μέσα στην καταιγίδα της καταστροφής των οικονομικών και των ηθών ,θα λάμψει και πάλι το Φώς της αλήθειας .
Το αδηφάγο ΤΕΡΑΣ θα κατατροπωθεί,η ειρήνη και η αγάπη θα επιστρέψει στις καρδιές όλων και σαν 'ενα κακό όνειρο θα μείνουν όλα αυτά.
΄Εχετε δύναμη και πίστη
Κουράγιο Πατριώτες αδελφοί μου.
Ο Κύριος ας Ευλογεί του πεινώντες ,τους φτωχούς και τους άρρωστους.Τους ελαχίστους της ζωής τούτης

+Γεώργιος Παπαθανασίου
Αρχιεπίσκοπος
 

Παρασκευή 6 Οκτωβρίου 2017



Ἡ ἔννοια τοῦ προσώπου εἶναι γέννημα καί θρέμμα τῆς πατερικῆς σκέψεως, ἄγνωστη στούς Ἕλληνες. Ὁ π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ γράφει ὅτι «ἡ ἔννοια τοῦ προσώπου καθ’ ἑαυτήν ὑπήρξε πιθανῶς ἡ μεγαλύτερη χριστιανική συμβολή στή φιλοσοφία» (π. Γεωργίου Φλωρόφσκυ, Θέματα Ὀρθοδόξου Θεολογίας, ἐκδ. Ἄρτος Ζωῆς, Ἀθήνα 1989, σ. 154). Βέβαια οἱ Πατέρες διήνυσαν πολύ δρόμο γιά νά φθάσουν στήν ἔννοια τοῦ προσώπου. Πρῶτα διέκριναν τήν οὐσία ἀπό τήν ὑπόσταση καί κατόπιν ἐταύτισαν τήν ὑπόσταση μέ τό πρόσωπο.
 
   Ὅσον ἀφορᾶ τή θεολογία εἶναι γεγονός ὅτι μέχρι τούς Καππαδόκες Πατέρες οἱ Ἕλληνες Πατέρες στήν Ἀνατολή ἐταύτιζαν τήν ὑπόσταση μέ τήν οὐσία γιά νά ἐκφράσουν ἐμφαντικά τό ὁμούσιον τοῦ Υἱοῦ μέ τόν Πατέρα. Ἐπί τοῦ προκειμένου γράφει ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ἱερόθεος Βλάχος: «Καί ἐδῶ ἀκριβῶς βλέπουμε τήν ὕπαρξη δύο “σχολῶν” στήν πατερική ὁρολογία. Ἡ πρώτη εἶναι ἡ ἀλεξανδρινή   σχολή, ἡ ὁποία ταύτιζε τήν οὐσία μέ τήν ὑπόσταση-πρόσωπο, καί βάσει αὐτῆς τῆς ὁρολογίας καταρτίσθηκε τό Σύμβολο τῆς Πίστεως στήν Πρώτη Οἰκουμενική Σύνοδο, καί ἡ δεύτερη εἶναι ἡ καππαδοκική σχολή, ἡ ὁποία διέκρινε τήν ὑπόσταση ἀπό τήν οὐσία καί καθόρισε τίς ἀποφάσεις τῆς Δευτέρας Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ὁ Μ. Ἀθανάσιος ταύτιζε στά ἔργα του τήν οὐσία μέ τήν ὑπόσταση. Ὁ ἴδιος, ἄλλωστε, συνετέλεσε στήν διατύπωση τῆς πίστεως στήν Πρώτη Οἰκουμενική Σύνοδο, ὅπου στό Σύμβολο τῆς Πίστεως λέγεται: “Καί εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ, γεννηθέντα ἐκ τοῦ Πατρός μονογενῆ, τοὐτέστι ἐκ τῆς οὐσίας τοῦ Πατρός”. Καί πρός τό τέλος καταδικάζονται ὅσοι ἔχουν ἐσφαλμένες ἰδέες, ὅπως ὅτι ὁ Υἱός “ἐξ ἑτέρας ὑποστάσεως ἤ οὐσίας φάσκοντας     εἶναι”.Φαίνεται ἐδῶ ὅτι ἡ οὐσία ταυτίζεται μέ τήν ὑπόσταση, προφανῶς γιατί πρέπει νά τονισθῆ τό ὁμοούσιο τοῦ Υἱοῦ μέ τόν Πατέρα. Ἡ ταύτιση οὐσίας καί ὑποστάσεως γίνεται κυρίως ἀπό τόν Μ. Ἀθανάσιο μέ σκοπό νά τονισθῆ ἡ ὁμοουσιότητα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ. Ἑπομένως χρησιμοποιεῖται μέ καθαρῶς ὀρθόδοξη ἔννοια, γιά νά πολεμηθῆ ἡ αἱρετική διδασκαλία ὅτι ὁ Υἱός εἶναι κτίσμα καί δέν ἔχει τήν ἴδια οὐσία μέ τόν Πατέρα. Ὁ Μ. Ἀθανάσιος, ὑποστηρίζοντας τήν ἀπόφανση αὐτή τῆς Πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, διατυπώνει τήν ἄποψη ὅτι ἡ ὑπόσταση καί ἡ οὐσία δηλώνουν τό ἴδιο πράγμα, ἀφοῦ καί τά δυό σημαίνουν τήν ὕπαρξη: “ἡ δέ ὑπόστασις καί ἡ οὐσία ὕπαρξις ἐστιν”. Ἡ ὑπόσταση εἶναι οὐσία καί τό σημαινόμενό της εἶναι τό ὄν, πού ἑρμηνεύεται ὡς ὕπαρξη. Γράφει χαρακτηριστικά: “ἡ  ὑπόστασις οὐσία ἐστι, καί οὐδέν ἄλλο σημαινόμενον ἔχει ἤ αὐτό τό ὄν, ὅπερ Ἰερεμίας ὕπαρξιν ὀνομάζει λέγων· καί οὐκ ἤκουσαν φωνήν ὑπάρξεως”. Μάλιστα δέ ὁ Μ. Ἀθανάσιος κατηγορεῖ τούς αἱρετικούς, οἱ ὁποῖοι τόλμησαν νά γράψουν “μή χρῆναι λέγειν οὐσίαν ἤ ὑπόστασιν ἔχει τόν Θεόν”. Φαίνεται σαφῶς ὅτι στήν διδασκαλία τοῦ Μ. Ἀθανασίου ἡ ὑπόσταση ταυτίζεται μέ τήν οὐσία». (Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγ. Βλασίου Ἱεροθέου, Τό πρόσωπο στήν ὀρθόδοξη παράδοση, Δ′ ἔκδοση, Ἱερά Μονή Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου, Λεβάδεια 2005, σελ. 206-207).
    Ὅθεν ὡς πρός τήν παρατήρηση τοῦ Νεμό ὅτι ἡ  “ὑπόστασις”ἐταυτίζετο μέ τήν “οὐσία”, αὐτό ὄντως συνέβαινε μέχρι τούς Καππαδόκες Πατέρες. Ὁ Μ. Βασίλειος προβαίνει στήν διάκριση οὐσίας καί ὑποστάσεως, κατά τήν ὁποία ἡ ὑπόστασις δηλοῖ τό “ἰδιάζον” τῆς θεότητος, ἐνῶ ἡ οὐσία τό “κοινόν”αὐτῆς.Πολύ γενικά καί ὄχι ἀκριβολόγως μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι ἡ “ὑπόσταση” ταυτίζεται μέ τήν ἀριστοτελική “πρώτη οὐσία”, δηλ. τό καθ’ἕκαστον, τό ἐπιμέρους,τό ἀτομικό  καί ἡ “οὐσία” μέ τήν ἀριστοτελική “δευτέρα οὐσία”, δηλ. τό καθόλου, τό γενικό.Ὁ Μ. Βασίλειος θεωρεῖ κεφαλαιώδους σημασίας τή διάκριση οὐσίας καί ὑποστάσεως γιά τήν ὀρθή κατανόηση τοῦ τριαδολογικοῦ δόγματος, καί συγκεκριμένα γιά τήν ἀποφυγή τῆς σαβελλιανικῆς αἱρέσως. Στήν 236 ἐπιστολή Ἀμφιλοχίῳ Ἐπισκόπῳ γράφει: «Οἱ δέ ταὐτόν λέγοντες οὐσίαν καί ὑπόστασιν ἀναγκάζονται πρόσωπα (ἐδῶ χρησιμοποιεῖ ὁ Μ. Βασίλειος τό ὄνομα "πρόσωπα" μέ τή Σαβελλιανή σημασία, δηλαδή τοῦ προσωπείου) μόνον ὁμολογεῖν διάφορα, καί ἐν τῷ περιίστασθαι λέγειν τρεῖς ὑποστάσεις, εὑρίσκονται μή φεύγοντες τό τοῦ Σαβελλίου κακόν, ὅς καί αὐτός πολλαχοῦ συγχέων τήν ἔννοιαν ἐπιχειρεῖ διαιρεῖν τά πρόσωπα, τήν αὐτήν ὑπόστασιν λέγων πρός τήν ἑκάστοτε παρεμπίπτουσαν χρείαν μετασχηματίζεσθαι»(P.G.32 884 C). Μετάφραση (Παναγ. Χρήστου): «Ὅσοι δέ ταυτίζουν οὐσίαν καί ὑπόστασιν, ἀναγκάζονται νά ὁμολογήσουν διάφορα μόνον τά πρόσωπα καί, ἐπειδή διστάζουν νά κάμουν λόγον περί τριῶν ὑποστάσεων, δέν κατορθώνουν νά ἀποφύγουν τό κακόν τοῦ Σαβελλίου, ὁ ὁποῖος ἐπίσης, ἄν καί εἰς πολλά σημεῖα συγχέει τάς ἐννοίας, ἐπιχειρεῖ νά διακρίνῃ τά πρόσωπα μέ βάσιν τήν ἀρχήν ὅτι ἡ ἰδία ὑπόστασις μετασχηματίζεται σύμφωνα μέ τήν ἑκάστοτε παρεμβαλλομένην ἀνάγκην» (Μ. Βασιλείου, Ἐπιστολή 236 Ἀμφιλοχίῳ Ἐπισκόπῳ 6, μετάφρασις Παναγιώτου Κ. Χρήστου, ΕΠΕ, τόμος 1ος, Θεσσαλονίκη 2011, σελ. 177). Ὁ Μ. Βασίλειος χρησιμοποιεῖ, ὅπως εἴπαμε, στό ἀνωτέρω χωρίο τόν ὅρο "πρόσωπο" μέ τήν ἔννοια πού τήν χρησιμοποιοῦσε ὁ Σαβέλλιος ὡς κενή ὀντολογικοῦ περιεχομένου, μέ τήν ἔννοια δηλαδή τοῦ ἁπλοῦ-ψιλοῦ προσωπείου. Τοὐναντίον ὁ Μ. Βασίλειος προσδίδει ὀντολογικό περιεχόμενο στόν ὅρο ὑπόσταση" γιά νά ἐκφράσει τό "ἰδιάζον" ἑκάστου θείου προσώπου ἐν ἀντιθέσει μέ τό κοινόν τῆς οὐσίας: «Οὐσία δέ καί ὑπόστασις ταύτην ἔχει τήν διαφοράν ἥν ἔχει τό κοινόν πρός τό καθ᾿ ἕκαστον, οἷον ὡς ἔχει τό ζῷον πρός τόν δεῖνα ἄνθρωπον. Διά τοῦτο οὐσίαν μέν μίαν ἐπί τῆς θεότητος ὁμολογοῦμεν, ὥστε τόν τοῦ εἶναι λόγον μή διαφόρως ἀποδιδόναι· ὑπόστασιν δέ ἰδιάζουσαν, ἵν᾿ ἀσύγχυτος ἡμῖν καί τετρανωμένη ἡ περί Πατρός καί Υἱοῦ καί Ἁγίου Πνεύματος ἔννοια ἐνυπάρχῃ»(Μ. Βασιλείου, Ἐπιστ. 236, Τῷ Ἀμφιλοχίῳ, Ρ.G. 32, 884 Α). Μετάφραση (Παναγ. Χρήστου): «Οὐσία δέ καί ὑπόστασις ἔχουν τήν ἰδίαν διαφοράν πού ἔχει τό κοινόν πρός τό ἐπί μέρους· παραδείγματος χάριν, πού ἔχει τό ζῶον ἄνθρωπος πρός τόν τάδε ἄνθρωπον. Διά τοῦτο εἰς τήν θεότητα ὁμολογοῦμεν οὐσίαν μέν μίαν, οὕτως ὥστε ὁ ὁρισμός τῆς ὑπάρξεώς της νά μή διαφοροποιῆται, ὑπόστασιν δέ χωριστήν κατά πρόσωπα, διά νά ἐνυπάρχῃ εἰς ἡμᾶς ἀσύγχυτος καί καθαρά ἡ ἔννοια περί τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (Μ. Βασιλείου, Ἐπιστολή 236 Ἀμφιλοχίῳ Ἐπισκόπῳ 6, μετάφρασις Παναγιώτου Κ. Χρήστου, ΕΠΕ, τόμος 1ος, Θεσσαλονίκη 2011, σελ. 175-177). Μάλιστα σέ μία ἄλλη ἐπιστολή Πρός τούς λογιωτάτους τῆς Νεοκαισαρείας (P.G. 32, 776 B-C) σχετικῶς μέ τήν ἴδια διάκριση οὐσίας καί ὑποστάσεως γράφει: «Εὖ γάρ εἰδέναι χρή ὅτι ὥσπερ ὁ τό κοινόν τῆς οὐσίας μή ὁμολογῶν εἰς πολυθεΐαν ἐκπίπτει, οὕτως ὁ τό ἰδιάζον τῶν ὑποστάσεων μή διδούς εἰς τόν ἰουδαϊσμόν ὑποφέρεται». Μετάφραση (Παναγ. Χρήστου): «Πρέπει δέ νά γνωρίζῃ κανείς ὅτι, ὅπως ἐκεῖνος πού δέν παραδέχεται τήν κοινότητα τῆς θείας οὐσίας, ἐκπίπτει εἰς πολυθεΐαν, οὕτω καί ὁ ἀπορρίπτων τήν διάκρισιν τῶν ὑποστάσεων ὁδηγεῖται εἰς τόν ἰουδαϊσμόν» (Μ. Βασιλείου, Ἐπιστολή 210, Τοῖς κατά Νεοκαισαρείαν Λογιωτάτοις 5,μετάφρασις Παναγιώτου Κ. Χρήστου, ΕΠΕ, τόμος 3ος, Θεσσαλονίκη 1973, σελ. 187). Μάλιστα σχετικά μέ τό θέμα πού μᾶς ἀπασχολεῖ πολύ διαφωτιστική εἶναι ἡ λη’ ἐπιστολή Γρηγορίῳ ἀδελφῷ περί διαφορᾶς οὐσίας καί ὑποστάσεως (P.G. 32, 325 BC-328 A) τοῦ Μ. Βασιλείου: «Πάντων τῶν ὀνομάτων τά μέν ἐπί πλειόνων καί τῷ ἀριθμῷ διαφερόντων λεγόμενα πραγμάτων καθολικωτέραν τινά τήν σημασίαν ἔχει, οἷον ἄνθρωπος. Ὁ γάρ τοῦτο εἰπών, τήν κοινήν φύσιν διά τοῦ ὀνόματος δείξας, οὐ περιέγραψε τῇ φωνῇ τόν τινά ἄνθρωπον, τόν ἰδίως διά τοῦ ὀνόματος γνωριζόμενον. Οὐ γάρ μᾶλλον Πέτρος ἄνθρωπος ἐστιν, ἤ καί Ἀνδρέας, καί Ἰωάννης, καί Ἰάκωβος. Ἡ οὖν κοινότης τοῦ σημαινομένου, ὁμοίως ἐπί πάντας τούς ὑπό τό αὐτό ὄνομα τεταγμένους χωροῦσα, χρείαν ἔχει τῆς ὑποδιαστολῆς, δι’ ἧς οὐ τόν καθόλου ἄνθρωπον, ἀλλά τόν Πέτρον ἤ τόν Ἰωάννην ἐπιγνωσόμεθα. Τά δέ τῶν ὀνομάτων ἰδικωτέραν ἔχει τήν ἔνδειξιν, δ’ἧς οὐχ ἡ κοινότης τῆς φύσεως ἐνθεωρεῖται τῷ σημαινομένῳ, ἀλλά πράγματος τινός περιγραφή, μηδεμίαν ἔχουσα πρός τό ὁμογενές, κατά τό ἰδιάζον, τήν κοινωνίαν, οἷον Παῦλος, ἤ ὁ Τιμόθεος. Οὐκέτι γάρ ἡ τοιαύτη φωνή ἐπί τό κοινόν τῆς φύσεως φέρεται, ἀλλά χωρίσασα τῆς περιληπτικῆς σημασίας, περιγεγραμμένων τινῶν πραγμάτων ἔμφασιν διά τῶν ὀνομάτων παρίστησι. Ὅταν οὖν δύο ἤ καί πλειόνων  κατά τό αὐτό ὄντων, οἷον Παύλου καί Σιλουανοῦ καί Τιμοθέου, περί τῆς οὐσίας τῶν ἀνθρώπων ζητῆται λόγος· οὐκ ἄλλον τις ἀποδώσει τῆς οὐσίας ἐπί τοῦ Παύλου λόγον, ἕτερον δέ ἐπί τοῦ Σιλουανοῦ, καί ἄλλον ἐπί τοῦ Τιμοθέου· ἀλλά δι’ ὧν ἄν λόγων ἡ οὐσία τοῦ Παύλου δειχθῇ, οὗτοι καί τοῖς ἄλλοις ἐφαρμόσουσι· καί εἰσιν ἀλλήλοις ὁμοούσιοι, οἱ τῷ αὐτῷ λόγῳ τῆς οὐσίας ὑπογραφόμενοι.Ἐπειδάν δέ τις, τό κοινόν μαθών, ἐπί τά ἰδιάζοντα τρέψῃ τήν θεωρίαν, δι’ὧν χωρίζεται τό ἕτερον τοῦ ἑτέρου, οὐκέτι ὁ ἑκάστου γνωριστικός λόγος τῷ περί τοῦ ἄλλου διά πάντων συνενεχθήσεται, κἄν ἐν τισι εὑρεθῇ τό κοινόν ἔχων. Τοῦτο τοίνυν φαμέν τό ἰδίων λεγόμενον τῷ τῆς ὑποστάσεως δηλοῦσθαι ρήματι». Μετάφραση (Ντίνας Σαμοθράκη): «Τά ὀνόματα, τά ὁποῖα ἀναφέρονται σέ πολλά καί διαφορετικά ὡς πρός τόν ἀριθμό πράγματα, ἔχουν καθολικώτερη σημασία· ἐπί παραδείγματι ἡ λέξη ἄνθρωπος. Μ’αὐτήν δείχνομε τήν κοινή φύση, δέν περιγράφομε κάποιον συγκεκριμένο ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος γνωρίζεται καί ξεχωρίζεται ἀπό τό ὄνομά του. Ὁ Πέτρος λοιπόν δέν εἶναι περισσότερο ἄνθρωπος ἀπό τόν Ἀνδρέα, τόν Ἰωάννη ἤ τόν Ἰάκωβο. Ἡ κοινή ἔννοια ἰσχύει ὁμοίως γιά ὅλους τούς κατατασσομένους κάτω ἀπό τό ἴδιο ὄνομα, γι’αὐτό καί ἔχει ἀνάγκη σημείου διακριτικοῦ, διά τοῦ ὁποίου ἀναγνωρίζομε ὄχι τόν ἄνθρωπο γενικῶς, ἀλλά τόν Πέτρο ἤ τόν Ἰωάννη συγκεκριμένα. Τά ὀνόματα πάλι δείχνουν κάτι εἰδικώτερο· δέν ἐξετάζομε δηλαδή τήν κοινότητα τῆς φύσεως τοῦ ὀνομαζομένου, ἀλλά περιγράφομε συγκεκριμένο πρᾶγμα· ἡ περιγραφή αὐτή κατ’οὐδένα τρόπο κοινωνεῖ μέ τό κοινό γένος βάσει τοῦ ἰδιάζοντος χαρακτηριστικοῦ, π.χ. ὁ Παῦλος ἤ ὁ Τιμόθεος.Τά ὀνόματα αὐτά δέν ἀναφέρονται πλέον στήν κοινή φύση ἀλλά ξεχωρίζουν ἀπό τήν σημασία, ἡ ὁποία τά περιλαμβάνει ὅλα, κάποια συγκεκριμένα πράγματα καί τά παρουσιάζουν ἐμφαντικά. Ὅταν λοιπόν μιλᾶμε γιά δύο ἤ περισσοτέρους ἀνθρώπους μαζί, π.χ. τόν Παῦλο, τόν Σιλουανό καί τόν Τιμόθεο, προσπαθοῦμε νά ὁρίσουμε τήν οὐσία τοῦ γένους “ἄνθρωπος”. Ὅταν πρόκειται περί τῆς οὐσίας δέν θά ὀνομάση κανείς ἀλλιῶς τόν Παῦλο, ἀλλιῶς τόν Σιλουανό κι ἀλλιῶς τόν Τιμόθεο.Οἱ ἴδιοι λόγοι, μέ τούς ὁποίους θά δείξωμε τήν οὐσία τοῦ Παύλου, θά ἰσχύουν καί γιά τούς ἄλλους· αὐτοί λοιπόν πού κατατάσσονται στόν ἴδιο ὁρισμό τῆς οὐσίας εἶναι μεταξύ τους ὁμοούσιοι. Ὅταν κάποιος, ἀφοῦ μάθη τό κοινό τους γένος, ἀρχίζη νά ἐξετάζη τά ἰδιαίτερά των  χαρακτηριστικά, διά τῶν ὁποίων χωρίζεται ὁ ἕνας ἀπό τόν ἄλλον, τότε πλέον τό ὄνομα διά τοῦ ὁποίου ἕκαστος γνωρίζεται δέν θά συγχέεται μέ τό ὄνομα τοῦ ἄλλου, ἀκόμη κι ἄν βρεθοῦν κοινά χαρακτηριστικά σέ κάποιες περιπτώσεις. Ἰδού λοιπόν τί ἐννοῶ: Τό συγκεκριμένο δηλώνεται μέ τήν λέξη ὑπόστασις» (Πανόραμα τοῦ προσώπου, συλλογικό ἔργο, μετάφραση Μαβίνας Παντζαρᾶ καί Ντίνας Σαμοθράκη, γενική ἐπιμέλεια Ντίνας Σαμοθράκη, Μοῦσες, ἐκδ. Ἁρμός, Ἀθήνα 2000, σελ. 9-10). Συγκαιφαλεοῦντες λέγουμε ὅτι ἡ ὑπόσταση δηλοῖ τό ἀτομικό, τό ἀριθμητικά ἕνα, ἐνῶ ἡ οὐσία τό γενικό, τό κοινόν.
   Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι κατά τόν π. Ἰωάννη Ρωμανίδη «ὁ ἱερός Αὐγουστῖνος ἀναφέρει εἰς τόπερί Ἁγίας Τριάδος ἔργον του τήν διάκρισιν αὐτήν μεταξύ οὐσίας καί ὑποστάσεων, ἀλλά ὁμολογεῖ, ὅτι δέν τήν κατανοεῖ καί δέν δύναται νά ἐξηγήσῃ διατί οἱ Ἕλληνες κάμνουν τήν διάκρισιν αὐτήν»(Πρωτοπρ. Ἰωάννου Ρωμανίδου, Δογματική καί Συμβολική Θεολογία τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τόμος Α’, ἐκδόσεις Π. Πουρναρᾶ, Θεσσαλονίκη 1983, σελ.  95). 
    Κατά τόν Χρ. Γιανναρᾶ ὁ Γρηγόριος Νύσσης θά προβεῖ στήν ἐννοιολογική ταύτιση ὑποστάσεως καί προσώπου. (Χρήστου Γιανναρᾶ, Τό πρόσωπο καί ὁ ἔρως, τέταρτη ἔκδοση, ἐκδόσεις  Δόμος, Ἀθήνα 1987, σελ. 33). Κατά τόν Μητοπολίτη Ναυπάκτου Ἱερόθεο ὁ ἴδιος ὁ Μ. Βασίλειος θά ταυτίσει τήν ὑπόσταση μέ τό πρόσωπο. (Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγ. Βλασίου Ἱεροθέου, ἔνθ. ἀν., σελ. 71 κ. ἑ.).  Γιά τήν βαθιά τομή πού ἐπέφερε στήν Ἑλληνική σκέψη ὁ ταυτισμός αὐτός ὁ Σεβασμιώτατος π.Ἰωάννης Ζηζιούλας γράφει: «Ἡ ἔννοια τοῦ προσώπου εἰς τό ἀπόλυτον καί ὀντολογικόν περιεχόμενόν της γεννᾶται ἱστορικά μέσα ἀπό τήν προσπάθειαν τῆς Ἐκκλησίας νά ἐκφράση ὀντολογικά τήν πίστιν της εἰς τόν Τριαδικόν Θεόν. Ἡ πίστις αὐτή ἦτο παλαιά ‒ ἀνάγεται εἰς τούς πρώτους ἤδη χρόνους ‒ καί παρεδίδοτο ἀπό γενεᾶς εἰς γενεάν μέ τήν πρᾶξιν τοῦ Βαπτίσματος. Ἡ διαρκῶς καί βαθυτέρα ὅμως  ἐπαφή τοῦ Χριστιανισμοῦ μέ τόν Ἑλληνισμόν ἔθετε ὀξύ τό πρόβλημα τῆς ἑρμηνείας τῆς πίστεως αὐτῆς κατά τρόπον πού νά ἱκανοποιῆ τήν σκέψιν τῶν Ἑλλήνων.Τί σημαίνει ὅτι ὁ Θεός εἶναι Πατήρ, Υἱός καί Πνεῦμα, χωρίς νά παύη νά εἶναι Ἕνας Θεός; Ἡ ἱστορία τῶν συζητήσεων πού διεξήχθησαν ὡς πρός τό μέγα αὐτό θέμα δέν μᾶς ἐνδιαφέρουν ἐδῶ λεπτομερῶς. Ἐκεῖνο, τό ὁποῖον ἔχει σημασίαν εἶναι ὅτι ἡ ἱστορία αὐτή περιλαμβάνει ἕνα φιλοσοφικόν ὁρόσημον, μίαν ἐπανάστασιν εἰς τήν ἑλληνικήν φιλοσοφίαν. Ἡ ἐπανάστασις αὐτή ἐκφράζεται ἱστορικά μέ ἕνα   ταυτισμόν: τόν ταυτισμόν τῆς “ὑποστάσεως” μέ τό “πρόσωπον”» (Ἰωάννου Ζηζιούλα, “Ἀπό τό προσωπεῖον στό πρόσωπον. Ἡ συμβολή τῆς πατερικῆς θεολογίας εἰς τήν ἔννοιαν τοῦ προσώπου” στό Χαριστήρια εἰς τιμήν τοῦ μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος, πατριαρχικόν Ἵδρυμα Μελετῶν, Θεσσαλονίκη 1977, σελ.294).
    Κατά τόν Σεβασμιώτατο π. Ἰωάννη Ζηζιούλα στήν Ρωμαϊκή  σκέψη «ὁ ὅρος  personaσημαίνει “ρόλον”, ὁ ὁποῖος διαδραματίζεται εἴτε εἰς τό θέατρον εἴτε εἰς τήν κοινωνικήν ζωήν» (Ἰωάννου Ζηζιούλα, ἐνθ. ἀν., σελ. 292.). Δηλαδή ὁ ὅρος “persona” εἶναι κενός ὀντολογικοῦ περιεχομένου καί ταυτίζεται μέ τό ἑλληνικόν προσωπεῖον. Εἰσήχθη στήν Τριαδολογία ἀπό τήν Λατινική Πατερική σκέψη διότι ἡ Λατινική δέν διέθετε ἀντίστοιχο ὅρο-λέξη γιά νά ἀποδώσει τόν ἑλληνικό ὅρο “ὑπόστασις”. Ὁ ὅρος “ὑπόστασις” ἀποδιδόταν στά Λατινικά ὡς “substantia”, δημιουργώντας ὅμως σύγχυση μέ τήν ἀπόδοση τοῦ ὅρου “οὐσία”, καθότι αὐτή ἀποδιδόταν στά Λατινικά ἄλλοτε ὡς “essentia” καί ἄλλοτε ὡς “substantia”. Ἔτσι πρός ἀποφυγή τῆς συγχύσεως χρησιμοποιήθηκε ἡ λέξη “persona” πρός ἀπόδοση τῆς ἑλληνικῆς λέξεως “ὑπόστασις”. Ἀπό τούς Λατίνους παρελήφθη καί χρησιμοποιήθηκε ἡ λέξη “πρόσωπον” στήν Τριαδολογία ἀπό τούς Ἕλληνες Πατέρες (Τοῦτο τοὐλάχιστον ὑποστηρίζει ὁ Φ. Νεμό, τό ὁποῖο ὅμως δέν εἶναι ὀρθό ὅπως θά δοῦμε κατωτέρω). Ἐκ πρώτης ὄψεως φαίνεται νά ἔχει ἔχει δίκιο ὁ Φ. Νεμό ὅταν ἰσχυρίζεται ὅτι ἡ λέξη “persona”καί ἡ μεταγραφή της “πρόσωπο” πρωτοχρησιμοποιήθηκε ἀπό τούς Λατίνους Πατέρες. Ὅμως τήν οἰκοδομή τῆς ἐννοίας, τήν σύσταση τοῦ σημαινομένου, ἔκαμαν πρῶτοι οἱ Ἕλληνες Πατέρες (Βλ. Ζάν Ντανιελού, Ἡ ἔννοια τοῦ προσώπου στούς Ἕλληνες Πατέρες στό Πανόραμα τοῦ προσώπου, συλλογικό ἔργο, μετάφραση Μαβίνας Παντζαρᾶ καί Ντίνας Σαμοθράκη, γενική ἐπιμέλεια Ντίνας Σαμοθράκη, Μοῦσες, ἐκδ. Ἁρμός, Ἀθήνα 2000, σελ. 71-81) χρησιμοποιώντας τήν λέξη, τό σημαῖνον “ὑπόστασις”. Τό σημαῖνον “persona” καί ἀκατάλληλο καί ἀνεπαρκές ἦταν, ἐπειδή σήμαινε τήν σημαινομένη ἔννοια “ρόλος” στό θέατρο ἤ στήν κοινωνική ζωή. Ὅτι ἦταν καί ἀκατάλληλος καί ἀνεπαρκής ὑποστηρίζει καί ὁ Σεβ. π. Ἀθανάσιος Γιέβτιτς (Βλ. τό μόλις κατωτέρω καταχωριζόμενο ἐδάφιο ἀπό τό βιβλίο Χριστός, ἀρχή καί τέλος, Ἀθῆναι 1983τοῦ π. Ἀθανασίου Γιέβτιτς). Βέβαια τελικά ἐπεκράτησε ὁ ὅρος “πρόσωπο”. Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι ὁ π. Σωφρόνιος Σαχάρωφ προτιμᾶ τόν ὅρο “ὑπόστασις”: «Προτιμῶ τόν ὅρον “ὑπόστασις” ὡς δηλοῦντα τό ὄντως ὄν, τό κείμενον εἰς θεμέλιον παντός τοῦ εἶναι» (Ἀρχιμ. Σωφρονίου Σαχάρωφ, Ὀψόμεθα τόν Θεόν καθώς ἐστι, Ἱερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Ἔσσεξ Ἀγγλίας 1992, σελ. 294). Σημειωτέον ἀκόμη ὅτι ὁ καθηγητής Σπ. Τσιτσίγκος ἔχει γράψει ἄρθρο, ἀνηρτημένο στό Ἀντίφωνο, μέ τόν τίτλον: «Πρός τούς ἀκρίτως ταυτίζοντας Πρόσωπο καί Ὑπόσταση στήν Ὀρθόδοξη Χριστιανική Θεολογία».
   Παρ’ὅλα αὐτά ὅμως ὁ Πιέρ Ἁντό ἀναφέρει ὅτι τήν λέξη “persona” χρησιμοποίησε ὁ Τερτυλλιανός, ὁ ὁποῖος ἐπηρεάσθηκε ἀπό τόν Ἱππόλυτο, πού χρησιμοποιεῖ τή λέξη “πρόσωπον” (Πιέρ Ἁντό, Ἀπό τόν Τερτυλλιανό στόν Βοήθιο. Ἡ ἀνάπτυξη τῆς ἐννοίας τοῦ προσώπου μέσα ἀπό τίς θεολογικές διαμάχες στό Πατέρες στό Πανόραμα τοῦ προσώπου, συλλογικό ἔργο, μετάφραση Μαβίνας Παντζαρᾶ καί Ντίνας Σαμοθράκη, γενική ἐπιμέλεια Ντίνας Σαμοθράκη, Μοῦσες, ἐκδ. Ἁρμός, Ἀθήνα 2000, σελ. 56). Ὁμοίως καί ὁ Ζάν Ντανιελού ἀναφέρει ἕνα χωρίο τοῦ Θεοφίλου Ἀντιοχείας, ὁ ὁποῖος χρησιμοποιεῖ τήν λέξη “πρόσωπον” γιά τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ. Τό χωρίον τοῦ Θεοφίλου Ἀντιοχείας εἶναι τό κάτωθι: «Ὁ μέν θεός καί πατήρ τῶν ὅλων ἀχώρητός ἐστιν καί ἐν τόπῳ οὐχ εὑρίσκεται...Ὁ δέ λόγος αὐτοῦ,  δι’οὗ τά πάντα πεποίηκεν, δύναμις ὤν καί σοφία αὐτοῦ, ἀναλαμβάνων τό πρόσωπον τοῦ πατρός καί κυρίου τῶν ὅλων, οὗτος παρεγίνετο εἰς τόν παράδεισον ἐν προσώπῳ τοῦ θεοῦ καί ὡμίλει τῷ Ἀδάμ» (Θεοφίλου Ἀντιοχείας, Πρός Αὐτόλυκον, Β’, 22). Βέβαια στήν ἀνωτέρω περίπτωση ὁ Θεόφιλος Ἀντιοχείας (προφανῶς καί ὁ Ἱππόλυτος) δέν χρησιμοποιεῖ τήν λέξη “πρόσωπον” μέ ὀντολογικό περιεχόμενο. Εἶναι ὅμως σαφές ὅτι ἡ λέξη “πρόσωπον” χρησιμοποιήθηκε κατά πρῶτον ἀπό τούς πρώιμους Ἕλληνες Πατέρες καί ὄχι ἀπό τούς Λατίνους, καίτοι οἱ μεταγενέστεροι Ἕλληνες Πατέρες προτιμοῦν τήν λέξη “ὑπόστασις”.
  Τώρα ἔχουν γραφεῖ πολλά γιά τήν περιλάλητη προσωποκρατία τῆς Ἑλληνικῆς Ἀνατολῆς καί τήν οὐσιοκρατία τῆς Λατινικῆς Δύσεως. Εἶναι γεγονός ὅτι στούς Ἕλληνες Πατέρες δέν ὑπάρχει προτεραιότητα τοῦ προσώπου ἤ τῆς οὐσίας ἀλλά συμπροτεραιότητα τοῦ προσώπου καί τῆς οὐσίας.(Ἐπί τοῦ θέματος αὐτοῦ ἔχει γράψει τεκμηριωμένη ἀνάλυση ὁ π. Νικόλαος Λουδοβίκος στό βιβλίο του Οἱ τρόμοι τοῦ προσώπου καί τά βάσανα τοῦ ἔρωτα, ἐκδόσεις Ἁρμός, Ἀθήνα 2009, στό ὁποῖο καί παραπέμπουμε τόν ἀναγνώστη πρός ἔγκυρη ἐπί τοῦ θέματος ἐνημέρωση). Ὅταν ἤθελαν νά τονίσουν τήν ἑνότητα στήν ἁγία Τριάδα ἔδιναν ἔμφαση στήν οὐσία, ἀλλά καί στή “μοναρχία” τοῦ Πατρός, ὅταν ἤθελαν νά τονίσουν τήν διάκριση στήν ἁγία Τριάδα ἔδιναν ἔμφαση στίς ὑποστάσεις/πρόσωπα. Εἶναι γεγονός ὅμως ὅτι οἱ Ἕλληνες Πατέρες ἔμειναν σταθερά ριζωμένοι στόν Βιβλικό περσοναλισμό καί ὅταν ἀναφέρονταν στό θεῖον τόνιζαν τίς μαρτυρούμενες ἀπό τή Γραφή τρεῖς ὑποστάσεις, τόν Πατέρα, τόν Υἱό καί τό Ἅγιον Πνεῦμα. Οἱ Ἕλληνες Πατέρες τῆς Ἀνατολῆς ἦσαν πλησιέστερα στόν Βιβλικό περσοναλισμό  ἀπ’ ὅ,τι στόν  ἀφηρημένο  ἀρχαιοελληνικό  φιλοσοφικό  ἐσσενσιαλισμό κατ’ἀντίθεσιν πρός τούς Δυτικούς Πατέρες. Οἱ Λατίνοι Πατέρες ξεκινοῦσαν ἀπό τήν ἀφηρημένη θεία «οὐσία» καί κατόπιν ἀνάγονταν στά τρία θεῖα πρόσωπα. Ὁ Σεβασμιώτατος π. Ἀθανάσιος Γιέβτιτς γράφει συναφῶς: «Εἰς τήν Δύσιν ὑπῆρχε τότε καί ἀργότερα κάποια τάσις τῆς λατινικῆς θεολογικῆς σκέψεως πρός ἕνα μονισμόν (unitarismus), πρός μίαν μονόπλευρον ὑπογράμμισιν καί τονισμόν περισσότερον τῆς ἑνότητος παρά τῆς τριαδικότητος ἐν τῷ Θεῷ. Εἰς τήν προσέγγισιν τοῦ μυστηρίου τοῦ Θείου Εἶναι ἡ δυτική θεολογική σκέψις ἐξεκίνει συχνότατα ἀπό τήν ἑνότητα τῆς φύσεως τοῦ Θεοῦ, ἀπό τήν μίαν οὐσίαν (unasubstantia) τῆς Θεότητος, καί τοῦτο ἐξῇρεν εἰς τήν πρώτην θέσιν, καί μόνον κατόπιν τούτων ὡμίλει διά τρία πρόσωπα (trespersonae),ἐνῶ γνωρίζομεν ὅτι ἡ ἔκφρασις αὐτή δέν ἦτο κατάλληλος οὔτε ἐπαρκής…Εἰς τήν Ἀνατολήν τό ἀφετηριακόν σημεῖον τῆς θεολογίας περί Τριάδος ἦτο ἡ Ὑπόστασις τοῦ Θεοῦ Πατρός, δι’αὐτό ἡ θεολογική προοπτική ἦτο τριαδική, τρισυπόστατος, δηλαδή βιβλική, προσωπική προοπτική, ὅπου ὡς σημεῖον τῆς πίστεως καί τῆς θεολογίας τῆς Ἐκκλησίας ἐχρησίμευεν ἡ προσωπική τοῦ Θεοῦ Ἀποκάλυψις, ἡ ὑποστατική καί αὐτουργική, ὅπως λέγουν οἱ Πατέρες, φανέρωσις τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ ἐν σαρκί…Δι’ὅλα δέ αὐτά δικαίως ἐλέχθη καί διεπιστώθη ἐκ μέρους πολλῶν θεολόγων καί πατρολόγων, ὅτι ἡ Ἀνατολή εἰς τήν Τριαδικήν της θεολογίαν ἐξεκίνει προπαντός ἐκ τῆς ὁμολογίας τῶν Τριῶν Θείων Ὑποστάσεων, καί κατόπιν τούτου ὑπεστήριζε καί ἐβεβαίωνε τήν ἀδιαίρετον ἑνότητα αὐτῶν» (Ἀθανασίου Γιέβτιτς, Χριστός, ἀρχή καί τέλος, Ἀθῆναι 1983, σσ. 207-214).  Ὁμοίως ὁ Ρωμαιοκαθολικός π. DeRégnonγράφει: «Ἡ λατινική φιλοσοφία ξεκινᾶ ἀπό τήν θεώρηση τῆς φύσεως καθ’ἑαυτήν καί φτάνει στό ὄργανο (τό πρόσωπο)∙ἡ ἑλληνική φιλοσοφία θεωρεῖ πρῶτα τό ὄργανο καί ὕστερα εἰσδύει, γιά νά ἀνακαλύψει τήν φύση.Ὁ Λατῖνος θεωρεῖ τήν προσωπικότητα σάν ἕνα τρόπο τῆς φύσεως, ὁ Ἕλληνας θεωρεῖ τή φύση ὡς τό περιεχόμενο τοῦ προσώπου. Ἔτσι ἡ Δύση ξεκινᾶ ἀπό τή μία φύση, γιά νά θεωρήσει στή συνέχεια τά Τρία Πρόσωπα∙ ἡ Ἀνατολή ξεκινᾶ ἀπό τά Τρία Πρόσωπα, γιά νά θεωρήσει ἔπειτα τή μία φύση»(Παράθεμα ἀπό τό PaulEudokimov, Τό ἅγιο Πνεῦμα στήν ὀρθόδοξη παράδοση, Θεσσαλονίκη 1983, σελ. 59-60). Ὁμοίως καί ὁ Πιέρ Ἁντό «Πολύ συχνά, χωρίς ἀμφιβολία, ἀντιπαραθέτουμε τίς ἀντιλήψεις περί Τριαδικότητος πού εἶχαν οἱ ἕλληνες Πατέρες καί οἱ λατῖνοι Πατέρες. Οἱ πρῶτοι ξεκινοῦσαν ἀπό τά πρόσωπα ἤ ὑποστάσεις καί κατόπιν ἀναγνώριζαν τήν ἑνότητά τους, ἐνῶ οἱ δεύτεροι ξεκινοῦσαν ἀπό τήν ἑνότητα τῆς φύσεως γιά νά καταλήξουν στά πρόσωπα» (Πιέρ Ἁντό, ἔνθ. ἀν.,σελ.61).
 Ἔχοντας ἡ λατινική Τριαδολογία ὡς ἀφετηρία τήν ἑνότητα τῆς φύσεως/οὐσίας μοιραίως κατέληξε στήν «δυαρχία» Πατρός καί Υἱοῦ (ἐν ἀντιθέσει πρός τήν ἀνατολική «μοναρχίαν» τοῦ Πατρός) καί δι’αὐτῆς στό Filioque: ἀφοῦ τό Ἅγιον Πνεῦμα προΐεται ἐκ τῆς οὐσίας τοῦ Πατρός καί ὁ Υἱός εἶναι ὁμοούσιος μέ τόν Πατέρα (θέσεις βέβαια γιά τίς ὁποῖες δέν θά εἶχαν ἀντίρρηση οἱ Καππαδόκες Πατέρες), γιατί νά μή εἶναι καί ὁ Υἱός πηγή τῆς ὑπαρκτικῆς προόδου τοῦ Ἀγίου Πνεύματος; (Θέση ἐντελῶς ἀπαράδεκτη ἀπό τήν Ὀρθόδοξο Τριαδολογία).
  Κατά τούς Ἕλληνες Πατέρες θεογόνος πηγή ἐν τῇ ἁγίᾳ Τριάδι εἶναι μόνο τό ἐνούσιον πρόσωπο/ὑπόσταση τοῦ Πατρός. Ὁ Πατήρ προαιωνίως προΐησι γεννητῶς τήν ἐνούσιον ὑπόσταση τοῦ Υἱοῦ καί ἐκπορευτῶς τήν ἐνούσιον ὑπόσταση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ Πατήρ εἶναι ἡ ἀναίτιος καί ἀγέννητος ὑπόσταση/πρόσωπο, ὁ Υἱός εἶναι ἡ αἰτιατή καί γεννητή ὑπόσταση/πρόσωπο καί τό Ἅγιον Πνεῦμα ἡ αἰτιατή καί ἐκπορευτή ὑπόσταση/πρόσωπο. Ὁ Υἱός καί τό Ἅγιον Πνεῦμα προΐενται ὁ μέν γεννητῶς, τό δέ ἐκπορευτῶς ἀπό τόν Πατέρα. Τοῦτο ὅμως οὐδόλως σημαίνει ὅτι οἱ δύο αἰτιατές ὑποστάσεις, ὁ Υἱός καί τό Ἅγιον Πνεῦμα εἶναι − ἄς μᾶς ἐπιτραπεῖ ἡ ἔκφραση, καταχρηστικῶς τήν χρησιμοποιοῦμε − «ἀδέλφια». Διότι ἄλλος τρόπος ὑπάρξεως εἶναι τό γεννητόν τοῦ Υἱοῦ καί ἄλλος τρόπος ὑπάρξεως τό ἐκπορευτόν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
  Ὡς πρός τήν πάγια θέση τῶν Ἕλλήνων Πατέρων νά τονίζουν, πιστοί στόν Βιβλικό περσοναλισμό, τήν “προτεραιότητα” τῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος χαρακτηριστικό εἶναι τό ἑξῆς χωρίο τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ: «Καί τῷ Μωυσῇ χρηματίζων ὁ Θεός οὐκ εἶπεν “ἐγώ εἰμί ἡ οὐσία”, ἀλλ’ “ἐγώ είμί ὁ Ὤν”·οὐ γάρ ἐκ τῆς οὐσίας ὁ Ὤν, ἀλλ’ἐκ τοῦ ὄντος ἡ οὐσία· αὐτός γάρ ὁ Ὤν ὅλον ἐν ἑαυτῷ  συνείληφε τό εἶναι» (Γρηγορίου Παλαμᾶ, Ὑπέρ τῶν ἱερῶς ἡσυχαζόντων   3, 2, 12, ΕΠΕ, τόμος 2, Θεσσαλονίκη 1982, σελ. 668).Θά σημειώσουμε καί τήν ἑρμηνεία τοῦ ἀνωτέρω παλαμικοῦ χωρίου ἀπό τόν Σεβασμιώτατο π. Ἀθανάσιο Γιέβτιτς: «Ἐκεῖνο πού ἐδῶ προέχει εἶναι ἡ βιβλική, ἡ προσωπική ὀντολογία περί τοῦ Ζῶντος καί Ἀληθινοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος δέν προσδιορίζεται ἀπό τίποτε ἄλλο, οὔτε κἄν ἀπό τήν ἴδια τή φύση ἤ οὐσία Του, ἀλλ’εἶναι αὐτός ὡς Πρόσωπον, ὡς προσωπική Ὕπαρξις, ὡς θεία Ὑπόστασις, πού περιέχει τήν οὐσία καί τήν φύση τῆς Θεότητος. Τό Πρόσωπον τοῦ Θεοῦ, κατά τό προαναφερθένχωρίον τοῦ ἁγίου Παλαμᾶ, δέν εἶναι “προϊόν” τῆς Θεότητος, τῆς θείας φύσεως, ἀλλά εἶναι ἀκριβῶς ὁ Ὤν, ὡς θεῖον Πρόσωπον, τό ὀποῖον “ἐνυποστασιάζει”, δηλαδή ὑποστατικοποιεῖ τή Θεία Φύσι Του καί τῆς δίνει “τόν τρόπον τῆς ὑπάρξεως” (τό νά ὑφίσταται πραγματικά, συγκεκριμένα καί προσωπικά)» (Γιέβτιτς Ἀθανασίου, Φῶς ἱλαρόν, ἐκδ. Ἀκρίτας, Ἀθήνα 1991, σελ. 135).
   Ὁμοίως στήν Χριστολογία οἱ Ἕλληνες Πατέρες ἐτόνιζαν τήν ἑνότητα τοῦ θεανδρικοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ, ἐνῶ οἱ Λατίνοι τήν δυαδικότητα τῶν φύσεων τοῦ Χριστοῦ, τῆς θείας καί τῆς ἄνθρωπίνης. Ὡς γνωστόν ἡ σύνοδος τῆς Χαλκηδόνος τό 451 μ.Χ. εἶχε θεσπίσει τό ὅρο «μία ὑπόσταση/πρόσωπο καί δύο φύσεις/οὐσίες» γιά τόν Χριστό. Ἡ Ἑλληνική Ἀνατολή ἔδιδε ἔμφαση στήν ἑνικότητα τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ, ἡ Λατινική Δύση στήν δυαδικότητα τῶν φύσεων.
   Ἐξ ὅλων τῶν ἀνωτέρω, χωρίς νά ἀμφισβητοῦμε τό κῦρος καί τήν εὐρυμάθεια τοῦ Φιλίπ Νεμό φέρουμε μερικές ἐνστάσεις στίς προαναφερθεῖσες ἀπόψεις του, ὅτι δηλαδή τό ἀνθρώπινο πρόσωπο ὡς ἔννοια διαμορφώθηκε ἀπό τό Ρωμαϊκό ἰδιωτικό δίκαιο, τή Ρωμαϊκή λογοτεχνία καί τέχνη καί ἀπό τούς Λατίνους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας (Βλ. Τό ἄρθρο μας Τό Ρωμαϊκό ἰδιωτικό καί τό ἀνθρώπινο πρόσωπο). Ἐπίσης διαπιστώνουμε (ἀπό τό παρόν ἄρθρο καί τήν συναφῆ σειρά τῶν ἄρθρων Πολιτική καί πρόσωπο, Τέχνη καί πρόσωπο,Σωκράτης καί πρόσωπο, Πλάτων καί πρόσωπο, Ἀριστοτέλης καί πρόσωπο) ὅτι καί ἡ συμβολή τῶν Ἑλλήνων, τῶν ἀρχαίων ἀλλά κυρίως τῶν Χριστιανῶν Πατέρων, δέν ἦταν ἀμελητέα καί ἀναξία λόγου στή διαμόρφωση τῆς ἐννοίας τοῦ προσώπου.

π. Ευάγγελος Γκανάς

Δεν ήταν πάντα έτσι. Η Εκκλησία επί αιώνες κυριαρχούσε στο δημόσιο χώρο, μια που το σώμα των πιστών και η κοινωνία ταυτίζονταν. Ο λόγος και οι πρακτικές της Εκκλησίας ήταν διαμορφωτικές για την κοινωνία. Από την αυγή των Νέων Χρόνων και μετά αυτή η σχέση Εκκλησίας και κοινωνίας διαρρηγνύεται. Στις μέρες μας κυριαρχεί ο λόγος (discourse) της πολιτικής, της επιστήμης, της τέχνης και εσχάτως της οικονομίας (It’s the economy, stupid!). Η Εκκλησία, αν θέλει να μην δίνει απλώς απέλπιδες μάχες οπισθοφυλακών αλλά να συνεχίσει το έργο που της έχει ανατεθεί, οφείλει να αναζητήσει έναν άλλο τρόπο παρουσίας στο δημόσιο χώρο: να κηρύττει τα καλά νέα, το ευαγγέλιο,  και να διαμορφώνει το βίο της σύμφωνα με αυτό. Να συνιστά δηλαδή μια μαρτυρία για τον κόσμο.
Τα κείμενα του ανά χείρας βιβλίου λαμβάνουν σοβαρά υπ’ όψιν τα λόγια του Χριστού από την επί του Όρους Ομιλία: «Ου δύναται πόλις κρυβήναι επάνω όρους κειμένη. Ουδέ καίουσιν λύχνον και τιθέασιν αυτόν υπό τον μόδιον, αλλ’ επί την λυχνίαν, και λάμπει πάσιν τοις εν τη οικία. Ούτως λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσιν τον πατέρα υμών τον εν τοις ουρανοίς» (Ματθ. 5, 14-16). Ο αναγνώστης, μέσα από τις σελίδες που ακολουθούν,  θα καταλάβει τη σημασία της αναφοράς του Χριστού στα έργα (και όχι στους λόγους ή τις πεποιθήσεις) των πιστών, αλλά και στη δοξολογία ως το κατεξοχήν έργο της χριστιανικής κοινότητας.
Ο υπότιτλος του βιβλίου (Η εκκλησία ως εναλλακτική πόλις) είναι ενδεικτικός των προθέσεων του συγγραφέα. Συζητώντας με τη φιλοσοφία, τις θετικές επιστήμες, την πολιτική, τη λογοτεχνία, την ιστορία, τη βιοηθική, ο θεολόγος επιχειρεί να αναδείξει το πώς η Εκκλησία διαχρονικά υπήρξε, και μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει και σήμερα, όχι ως ο φτωχός υποβολέας κοινοτοπιών σ’ έναν παρδαλό δημόσιο χώρο που αρνείται να ακούσει,  ούτε ως ο κυρίαρχος, ο οποίος εκφράζει έναν οιονεί ολοκληρωτικό λόγο, προς τον οποίο κανείς δεν δικαιούται να δυσπιστεί, αλλά ως μια κοινότητα μαρτυρίας, η οποία μαρτυρεί μιαν άλλη αλήθεια.[1] Ο δημόσιος λόγος της Εκκλησίας  οφείλει να συγκροτείται ως μια εναλλακτική μεγάλη αφήγηση, την αφήγηση της ιστορίας της σωτηρίας, δηλαδή των θαυμασίων του βιβλικού Θεού για τον κόσμο. Μπορεί, με άλλα λόγια, ο λόγος της να είναι ο λύχνος πάνω στη λυχνία. Ο λόγος και οι πρακτικές αυτής της εναλλακτικής αφήγησης απευθύνονται σε όλους, είναι όμως αναμενόμενο πως δεν θα γίνουν αποδεκτές από όλους. Για την ακρίβεια γίνονται αποδεκτές από μια μειονότητα, όμως τα καλά νέα είναι πως αυτό ήταν αναμενόμενο εξ αρχής. Αν ο λύχνος πάνω στη λυχνία ήταν μια εικόνα για την λειτουργία του ευαγγελίου, η άλλη εικόνα είναι αυτή της μικράς ζύμης, αυτής που έχει αναλάβει το έργο της μαρτυρίας, αλλά και της μεταμόρφωσης του κόσμου. Μια μαρτυρία η οποία δεν νοείται ως απολογητική ενάντια στις προκλήσεις της νεωτερικότητας, αλλά ως συγκρότηση μιας κοινότητας ανθρώπων, μιας εναλλακτικής πόλεως, της Εκκλησίας, η οποία συγκροτείται από τη νέα πραγματικότητα της Βασιλείας του Θεού που έρχεται, αλλά είναι και ήδη παρούσα και ορατή στη ζωή, τον θάνατο, την Ανάσταση και την Ανάληψη του Χριστού, ως Κυρίου της Ιστορίας,  στα δεξιά του θρόνου του Πατρός.
Ο αναγνώστης, τέλος, θα διακρίνει πως στις σελίδες του βιβλίου εμφανίζονται σύγχρονες θεολογικές φωνές από τον χώρο της Δύσης. Αυτό δεν πρόεκυψε ως άκριτος μιμητισμός ή ως δόλιος συγκρητισμός. Αυτός που γνωρίζει τα τεκταινόμενα στο θεολογικό κόσμο της Δύσης τον τελευταίο, πάνω κάτω, αιώνα θα διακρίνει πως η χρήση είναι σαφώς επιλεκτική και στοχευμένη. Αφορά φωνές οι οποίες έσκυψαν με σεβασμό στην κοινή χριστιανική παράδοση της πρώτης χιλιετίας, αλλά και με το μάτι στραμμένο, ταυτόχρονα, στη σημερινή συγκυρία και προσπάθησαν να διακρίνουν σ’ αυτή την παράδοση  έναν κανόνα πίστης και ζωής για τους χριστιανούς των καιρών μας. Μ’ αυτές τις φωνές ο ορθόδοξος θεολόγος και μπορεί και πρέπει να διαλεχθεί.