Για τους ανιστόριτους της Ευρώπης

  1.Η πολιτική είναι μια μια θεωρία κατά κάποιον τρόπον ενεργούσα κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα ( Barens I Vol 8 p.23 ),αφορά στην οργάνωση και λειτουργία ενός κράτους,εστω και μιας οργανωμένης με αρχές και ήθη  κοινωνίας.Αυτές οι αρχές ,θα δώσουν την ευημερία ,και την ανθρωπιά και θα διατηρήσουν καλές σχέσεις με τα άλλα κράτη.
Διακρίνουμε ουσιαστικά τρία βασικά επίπεδα πάνω στην έννοια της πολιτικής ( ώς έννοιες βάσης )
α.Σχετίζεται με το ποιό κόμμα θα κερδίσει,ποιός θα είναι πρωθυπουργός,ποιός βασιλιάς κ.α
β.Αυτό το επίπεδο αφορά την πάλη των ιδεών και τάξεων,των αντιθετικων αντιλήψεων και στάσεων τις επαναστάσεις ,τη μάχη ανάμεσα στην απολυταρχία και στο κάτω -κάτω ανάμεσα στην αριστερή και την δεξιά αντίληψη
και το γ.Είναι το πίο σημαντικό ,είναι εφαρμογή αυτής της πολιτικής σαν εφαρμογή με σύναιση και πράξη.
Τα ανωτέρω υποτ'ιθεται ότι στοχεύουν στην εξυπηρέτηση του πολίτη και συνεπώς την πολίτεία και βέβαια χωρίς ψέμματα και υπεκφυγές .
΄Ετσι αναπτήχθηκε η Δημοκρατία,η Μοναρχία,τη φεουδαρχία,τον Κομμουνισμό,το φασισμό,το σοσιαλισμό,τη σοσιαλδημοκρατία,τον φιλευθερισμό και βέβαια όλα αυτά υποτίθεται ότι βοηθούν και υπηρετούν τον πολίτη.
Η Μεγάλα Ελλάδα δίδαξε :έχωμεν ούν πολίτευμα ,ού ζηλούση τους των πέλας Νόμων καίκληται Δημοκρατία
Τούτο αποτελεί μοναδικό φαινόμενο και δή τον 5ον π.χ αιώνα και αυτά τα ακούσει μια και είναι ιστορικοφιλοσοσικά αμόρφωτος ο κ.ΣΟϊμπλέ και τα άλλα σκατά της αυλής του.
Το δικαίωμα κύριοι μαλάκες της Ε.Ε ,αφορά τη διαχείρηση των κοινών υποθέσεων που έχουν και είχαν ΜΟΝΟ ΟΙ ΠΟΛΪΤΕΣ,που συνέρχονταν σε Γενική Συνέλευση του Λαού.
Πρός αποφυγήν κ.Σόϊμπλε κάθε ιδιοτέλειας και απάτης ,η και ατομικό συμφέρον,οι αποφάσεις λαμβάνοντο με πλειοψηφία .
Και κύριε Σόϊμπλε οι ΄Ελληνες επινόησαν την δημοκρατία  ενάντια στην τυραννία,με αξίες την ισότητα και Ελευθερία που είναι βασικές της αξίες ,με κοινό στόχο η εξουσία να περάσει στον λαό και όχι στα κατάμαυρα συμφέροντα απατεώνα Γερμανέ που εσύ και ο λαός σου πρεσβεύουν.
Οι Ελληνες στην πλειψηφία ,επιθυμούν την κοινωνικη ευημερία που πηγάζει από την καλή διοίκηση και την πιστή εφαρμογή των νόμων.
Η Γερμανία όμως του Σόϊμπλε ,έφερε την Siemens  με τις απάτες ,τα υποβρύχια που γέρνουν το καταραμένο C4I k.a Απατεώνες φασίστες ναζιστές κοπρόσκυλα.
Και επανέρχομαι ,η έννοια της δημοκρατίας  επαναεμφανίσθη τον 18ον αιώνα σε αντιπαλότητα με τον μοναρχικό απολυταρχισμό τονίζοντας τη σημασία της λαϊκής θέλησης .
Η σύγχρονη αντίληψη περί Δημοκρατίας περιέχει τέσσερα βασικά αιτήματα :
α)αναγνώριση δικαιωμάτων του πολίτη
β)  "  των ελευθεριών
γ) συμμετοχή στα κοινά
δ)ελευθερία σκέψης και έκφρασης  πεποιθήσεων και πίστης σε θρησκείες
Πάντα τονίζονται το δικαίωα στην εργασία στην εκπαίδευση και υγειονομική περίθλαψη.
Τονίζω πώς η συμμετοχή στα κοινά έχει σαν κύριοι μέσο της προσφυγή σε εκλογές  με ελευθερία και σεβασμό όλων των απόψεων.
Σίγουρα η δημοκρατία είναι ένα δύσκολο πολίτευμα ΄σαν τον χριστιανισμό
Η Μοναρχία ,με ένα πλήθος τύπων είαναι κληρονομική,ο Μονάρχης δεν δεμεύεται  από καμμια μορφή ευθύνης μήτε απο τον κίνδυνο της αποπομπής του.,και ένα επακόλουθο είναι η φαιουδαρχία ένα είδος αθλίου συμβολαίου μεταξύ του βασηλιά -αυτοκτάτορα ηγεμόνα και των ο΄λιγων ευγενών. δηλ.σε δούκες ,κόμητες  μαρκήσιους αφοσιωμένοι στον μονάρχη.Οι υπόλοιποι υπήκοοι στο έλεος του Μονάρχη και της αυλής του.
- Ο Κομμουνισμός αντίθετα ,βασίσθηκε στην αντίληψη της κοινοκτημοσύνης των μέσων παραγωγής και των καταναλωτικών αγαθών με την προϋπόθεση της ισότητας ,φέρνοντας τον εργάτη τον αγρότη κλπ στην αξιοπρέπεια σαν άνθρωπο,που αποτελούσε και αποτελεί εμπόρευμα και το κεφαλαιοκρατικό καθεστώς.Ο Κομμουνισμός  σαν κοινωνικό σύστημα,προέβαλλε πολλά  θετικά  και σημαντικά θέματα .΄Ομως εκεί που έτεινε στην βαραβαρότητα  ήταν η άσκηση του δικαιώματος να επιβάλεται δια της βίας.
Βέβαια ονόμασε την ένοπλη εξέγερση για να πάρει την εξουσία "πάλη των τάξεων "με άπειρες  αιματοχυσίες ,με νικητές και ηττημένους και πολλές φορές από την ίδια μερια π΄χ σταλινισμός -μαοϊσμος.Η ΕΣΣΔ  με την πολιτική της έδωσε προτεραιότητα την εξάπλωσή της  στην Ανατολική Ευρώπη επιβάλλοντας κομμουνιστικά καθεστώτα που ήλεγχε..
- Ο Φιλελευθερισμός σαν πολιτική αντίληψη κυριάρχησε στη Δυτική Ευρώπη τον 19 ο αιώνα,υπέρ της ελευθερίας του εμπορίου της ιδιοκτησίας κ.α.Σαν οικονομική θεωρία κηρύσει τηναποχή του κράτους  από κάθε επιτακτική επέμβαση στην οικονομική ζωή και διαμόρφωση των τιμών,βέβαια πάντα σε αντίθεση σε κάθε τι που βλάπτει τα μονοπώλια είτε ιδιωτικά  είτε δημόσια  που βλάπτουν τον ελέυθερο ανταγωνισμό.
Η πατρότητα ανήκει στον Ανταμ Σμίθ.Είναι επομένως αντίθετος με την απολυταρχία και την μοναρχία κλπ.
- Ο Φασισμός ,τα δικατοτορικά καθεστώτα ,ο ολοκληρωτισμός πιστεύοντας  ότι η Φιλελευθερη Δημοκρατία  δεν μπορούσε  να αντιμετωπίσει επαρκώς τα προβλήματα ,εκδηλώθηκαν αντιδράσεις αντικοινοβουλευτικά αντιδημοκρατικά αντιφιλελεύθερα .
 Με την σημαία " όλα ανήκουν στο κράτος " εφάρμοσαν αυθαιρέτους  νόμους νόμους και διατάγματα  ,μια κατήχηση αστυνομεύεσεις ,βασανηστήρια κ.α
Η αλαζονεία της αυταρχικής εξουσίας οδήγησε  στο θάνατο στα κρεματόρια ,στα γκούλακ αναρρίθητους ανθρώπους μέσω του Ναζισμού και του σταλινισμού.
- ο σοσιαλισμός ιδρύθηκε  υπέρ μιας πιο δίκαιης κοινωνικής οργάνωσης ,υπέρ σωστότερου καταμερισμού εργασίας  και κατανομής αγαθών.
Σε στενότερη έννοια ταυτίζεται με τον μαρξισμό και βέβαια με το κομμουνισμό.Η σοσιαλδημοκρατία  γεννημε΄νη στη Γαλλία,δέχεται οικονομικές ματαρυθίσεις  και μεταβολές .Μεγάλη εφαρμογή είχε στη Γερμανία  με τον Βίλυ Μπραντ που τιμήθηκε με τον Νόμπελ Ειρήνης
Τέλος οι νεοφιλελεύρες δημοκρατίες  που κυριάρχησαν στον Δυτικό κόσμο δημιούργησαν τον καπιταλιστικό γίγαντα.Αποτέλεσμα η κοινωνίά να απαρτίζεται από κεφαλειοκράτες και πληβείους
βρήκε εφαρμογή βέβαια και στην κομμουνιστική Κίνα ( μεγαλο αστείο ).Βέβαια ο καπιταλισμός έχει και τα αδέλφια του την αποικιοκρατία και τον ιμπεριαλισμό.
Επομένως ,ο κάθε άνθρωπος μπορεί ανάλογα με την κουλτούρα του και τις θέσεις του μπορεί να διαλέξει αυτό που θελει στη ζωή του .

Mgr.Γεώργιος Παπαθανασίου

Η αοριστία και τα λάθη της Εκκλησίας

Η Νέα Καθολική Εκκλησία ( ΝΚΕ ) ώς είχαμε αναφερθεί σε παλλιότερες αναρτήσεις μας είναι μεστή λαθών,αοριστιών και βεβαίως σοβαρών λαθών .Σε πολλά σημεία μιμείται σαφώς τις πρακτικές της διαμαρτύρησης.Και βεβαίως διαμαρτυρόμενοι και μη καθολικοί είναι εκτός της ορθής πίστης-ασπαζόμενοι αιρετικές πρακτικές και δεδόμενα ( St.Thomas Aquinas ,Summa Theologia II II,:.5,Α.3 ).
Ενα σοβαρό παράπτωμα ,που αγγ;iζει το σκάνδαλο είναι ,είναι η δράση και ενέερεγειες του π.Annibale Bugnini ,αργότερα και εν μία νυκτί Αρχιεπίσκοπος ( 1972),που μαζί με εξη διαμαρτυρόμενους ειδικούς,σχεδιασαν αυτό το λειτουργικό έκτρωμα ( βλ. Sacrosanctum Concilium ).Aπο εκεί και πέρα ,η αθλιότητα δεν έχει τελειωμό.
Συνοπτικά :
- Παρουσιάσαν μια νέα κατήχηση μακριά από τις βασικές αρχές της πίστης
-μια νέα λειτουργία,νέους ναούς με τους λειτουργούς γύρω-γύρω της Αγίας Τράπεζας,με την Θ.Κοινωνία στα χέρια μοιραζόμενη και από λαϊκούς μερικές φορές,με βοηθούς του αλταρίου από κορίτσια κλπ.
-Νέο Κανόνα ,Νέες εκδόσεις της Βιβλου
-Οι ιερείς εκτός σχήματος ( ράσου )
-νέα άμφια απλοποιημένα στη προτεσταντική γραμμή
-Κατάργηση της Θείας Λειτουργίας στα Λατινικά ,και άλλα πολλά.
Σήμερα βασικές αρχές  Πίστεως παραβιάζονται.
Σήμερα ο Πάπας Φραγκίσκος μέσα στο πνεύμα μια απλότητας ξεπερνά τα όρια ανοχής.
Παρα ταύτα σε πολλά σημεία οι σπίθες των ενισταμμένων Καθολικών γίνονται φωτιά και αυτό είναι αρκετό.
Εμείς δεν στεκόμαστε εκτός της Εκκλησίας .Απεναντίας είμαστε με την Εκκλησία και ενιστάμμεθα για τα κακώς κείμενα της Αγίας ΄Εδρας.
Πολύ σωστ'α ο Καρδινάλιος Burke αναλύει τις θέσεις του ,για τις ασάφειες ,τα μπερδέματα και τα λάθη της Εκκλησίας.

Mgr.Γεώργιος Παπαθανασίου

Cardinal Burke: “The Church is Beset by Confusion and Error!!!!!!

 

ανάπτυξη ?άντε χάσου !

Μας μιλούν για ανάπτυξη για έλευση επενδύσεων και άλλα κουφά.Μεγάλες μπαρούφες και αυτές.
Ρε σείς της Βουλής ,πώς παναθεμά σας θα κάνετε ανάπτυξη,με τα capital control,την ληστρική εφορία ,το ασαφές ασφαλιστικό,την γενικευμένη ακυβερνησία?
Για μαλάκες τους περνάς τους επενδυτές?
Καλά εμάς εδώ μας ξεπάτωσες με φόρους πάνω στο φόρο ,με ασφαλιστικό του κώλου,με Τράπεζες κλειστές ( η και υπολειτουργούσες ),με συνδικαλισμό αστα να πάει στον αγύριστο,λές να το χάψουν το χάπι οι ξένοι.
Λοιπόν οι μπαρούφες τέρμα.Δεν κάνετε .Πάρτε δρόμο
Ενας βιοτέχνης που του αλλάξατε τα φώτα

Η φονική τριάδα του διαβόλου

Η φονική τριάδα του διαβόλου δεν είναι άλλη από τους ΕΕ+ΕΚΤ+ΔΝΤ.
Οι άνθρωποι που την απαρτίζουν είναι λακέδες ξεδιάντροποι μαλάκες.Παίζουν κουμάρι ,άν θα ριμαχθεί η Ελλάδα η και όχι.Εξαπατούν τους πάντες ακόμη και τους προσκυνημένους της Κυβέρνησης σήμερα.Του τάξανε του Τσίπρα χιλια δυό σε μαλακοσυνάξεις και τέτοια,του αγόρασαν και μια πλουμιστή σένια γραβάτα,αρκεί ο ψευτόμαγκας  ,που τελικά μάγκας είναι στο κόμμα του,να τα περάσει όλα από την Βουλή.Και βέβαια αλλοι 153 προσκυνημένοι και πολιτικοί αυνάνες το έκαναν ,άλλοι με γραβάτα και άλλοι χωρίς.Και αφού τα πέρασαν τα μέτρα ο Τσίπρας και 153 γιουσουφάκια,οι διαβολοσκατάδες τους είπανε ένα μεγαλοπρεπέστατο :Πριτς
Και τώρα τί γίνεται κ.Τζανακόπουλε ?Τι θα μας πείς ? Μάλλον κάπου στα υπόγεια του Μαξίμου θα χωθείς για λίγο.
Ρε ! μπάς και είχε δικηο ο εφευρέτης της δημιουργικής ασάφειας  Γιάνης Βαρουφάκης που τους έκλασε τους έξω απο δώ?Ξαίρω και εγώ μπερδεμένος είμαι γιατί μπήκα στην ιστοσελίδα της κίνησης του Dmi25 και χάθηκα μεσα στις παραμπομπές στα μύρια λινκς, την ασάφεια του.
Τελικά σαν να έχουν δίκηο οι νεο-ναζίστες ,οι κομμουνίστες και οι ασαφείς σχετικά με την παραμονή μα σας στην Ε.Ε,τελικά να την χέσω πατόκορφα.
Και τώρα όλα τα είχαμε ο Λουκάς  Παπαδήμος την πλήρωσε την νύφη.Γιατί λοιπόν να γίνει αυτό ,δεν είναι αποδεκτό μέσα στα Ελληνικά πρότυπα και ήθη .Η τρομοκρατία δεν περνά.Καταδικάστηκε από την εποχή της Παρισινής κομμούνας και μετά.Ανιαρός ο Μπαμπέφ και ακατάληπτος ο Μπακούνιν.Το αίμα δεν λύνει προβλήματα ,σάματις τι πέτυχαν οι ερυθροί Χμέρ και οι μαλάκες της Γαλλικής Επανάστασης που καρατομίσαν τον μισό πληθυσμό του Παρισιού.
Ποιός να θυμηθεί τον Μαρά με συνεχή λουτρά τους τον Γκαστόν ,τον Ροβεσπιέρο.Βαρβαρότητα.Για να μην αναφερθωκαι σε κάτι μακελάρηδες του Μπέρια της σταλινικής εποχής.Ιστορικά και πολιτικά είναι απόλυτα καταδικασμένη η τρομοκρατία.
Ο Λουκάς Παπαδήμος κλήθηκε ,να διασώσει την χώρα μετα από την προδοσία του Παπανδρέου.Την έκανε την δουλειά του και έφυγε αξιοπρεπώς.Δεν κρήφθηκε πίσω από ένα πολιτικό φερετζέ και για όλα αυτά τον βαράτε τον άνθρωπο .Ε!είμαστε μαλάκες στο τέλός.
Τώρα για να δούμε κάτι άλλο.Βλέπουμε αυτούς του δήθεν αναρχικού χώρου,να οπλίζονται με τσεκούρια λοστάρια βόμβες ,πυροβόλα όπλα πέτρες κλπ.Από την άλλη μεριά άοπλοι οι αστυνομικοί και λίγοι.Γιατί δεν κάνουν χρήση του αντίστοιχου οπλισμού κ.Υπουργέ της Δημ.Τάξης ,κύριε Αρχηγέ της αστυνομίας?Και τους κουτσορεύεις τον μισθό ,δηλαδή κιανεις χρήση τις μαλακίες του Κατρούγκαλο που βρέ μαλάκες ( 153 ) τον κάνατε και νόμο και ανεβάζετε το κόστος ζωής δηλ.μέτρο εξαθλίωσης και τον στέλνετε το απλό αστυνομικό άοπλο με ληγμένα καπνογόνα και δακρυγόνα και με κάτι τρακατρούκες να αντιμετωπίσουν τους αγριάνθρωπους.
Απορίες έχω Υπουργέ της Δημ.Τάξης .
Λοιπόν μάλλον έχουμε Κυβέρνηση της Ακυβερνησίας και της ασάφειας  .Ναί για δες τε τον κ.Γαβρόγλου αυτόν που του αρρέσει η Τουρκική κουλτούρα .Ενα μάτσο μαλακίες λέει και αυτός και οι γενήτσαροί του.
Κατά τα άλλα εμείς οι συνταξιούχοι δεν ζούμε κ.Τσίπρα το καιρό μας ξοδεύουμε

Αντώνης Φωτεινός
Συνταξιούχος

Είναι ανθρώπινη η αριστερά ?

Είδαμε το ξεπεσμό της κομμουνιστικής αριστεράς ,με την κατάργησή της από τα καθεστώτα της ΕΣΣΔ της Κίνας ,της Κούβας κλπ.Βλέπουμε ότι πιά εγκυμονεί ανακατάξεις και δη ιδεολογικές .
Αυτές οι "ιδεολογικές "που περιορίζονται στο γράμμα καταστατικών διατυπώσεων....
Το ίδιο συμβαίνει σε κάθε περίπτωση ιστορικών μορφωμάτων δογματικού σχολαστικισμού ( sic!)
Το ζήτημα είναι στα στο βαρύγδουπο κομματικό τίτλο αν θα διατηρήσουν τη λέξη "κομμουνιστικό ".
΄αραγε θα επιμείνου οι αριστεροί στίς λέξει ( που είναι πια ιστορικές ) "μαρξισμός-λενινισμός  κλπ.
Στα δικά μου μάτια ,οι ιδεολογικές οδύνες της αριστεράς είναι μόνο ένα άθροισμα από προσωπικές τραγωδίες .
Και σήμερα είναι τραγωδία ,η πολιτική του Κυβερνώντος κόμματος της δήθεν αριστεράς ,ή της αριστεράς ενός ρεβιζιονισμού που προκαλεί με τα φασιστικά της δρώμενα.
Τραγωδία είναι ο Πρωuυπουργός και οι συν αυτώ.΄Ατομα ,παραμυθάδες ,παιδιά της παράνοιας .
Ακόμη και ο πίο σχολαστικός ψυχαναλυτής θα έχανε τη σκέψη και την ψυχοθευραπευτική δεινότητα.
Aπό το Ελλαδικό μας κρατίδιο μοιάζει να λείπει εντελώς η απλή λογική.Υπάρχει η παραφροσύνη και η παράνοια εκ μέρους των κυβερνώντων.Φανταστείτε πώς η απλή λογική είναι ένα δυσπρόσιτο κατόρθωμα για τον κ.Τσίπρα και βέβαια για τον κ.Τσακαλώτο.
Πόσο λάθος κάνουν ,σε όλα .Δεν έχουν κάν τη λογική της παράιτησης .Εν τάξει έταξα τα πάντα για να πετύχω εκλογικά.΄Ομως απέτυχα μεταλάχθηκα από ενα κόμμα αριστερής αντίληψης σε ένα αντίστοιχο φασιστικό.
Και στο τέλος αυτή η πολιτική δειλία επιζητά τα ρέστα από τον αδύναμο τον φτωχό τον διαλυμένο οικονομικά..
Ο ελληνικός λαός επένδυσε στο πρόσωπο του Τσίπρα καθαρά μεταφυσικές προσδοκίες και όνειρα.
Και αυτός μετασχηματίσθηκε σε τέρας ,ένα αδηφάγο τέρας .Αυτός επέλεξε τον Βαρουφάκη και τον Κατρουγκαλο αυτών τα λάθη πληρώνει ο λαός.Ειδικά ο δεύτερος παιδί της παράνοιας  .
Σήμερα αυτοί κατάντησαν και είναι  θλιβερο οτι,έγιναν αλλαζόνες ,μικρονοικοί αξιολύπιτοι.
Οι προεκλογικές εξαγγελίες -μπούρδες για τον λαό,η βάφτιση κοινών ορισμών σε άλλους π.χ.η 13 σύνταξη ,υπήρξαν το φονικό όπλο του λαικού βίου και της ελπίδας.
Και αυτό που πονά είναι ότι η Ιστορία γράφτηκε από το θυμωμένο πείσμα του Βενιζέλου,από τον πληγωμένο εγωϊσμό του Κων/νου,μιας λαθεμένης εκτίμησης του Ζαχαριάδη,των στενοκεφαλιών του Παπάγου ,της μπουρδολογίας των Παπανδρέου μέχρι και εθνικής προδοσίας του τελευταίου.
Και  κ.Τσίπρα μια και που είσαι παιδί της ΚΝΕ,δηλ.των ορθοδόξων χαμογελαστών μαρξιστών,γνωρίζεις καλά  πώς η λογική των λαθών τους ήταν τετράγωνη και απρόσωπη πάντοτε και δεν μπορείς να απογαλακτισθείς και υποφέρεις από την σκληρή κριτική των συντρόφων σου ,που σε κατονομάζουν μακελάρη και φασίστα.
Και εσύ κ.Πρωθυπουργέ με ή και χωρίς γραβάτα ( χέστήκαμε ) σταμάτα να καγχάζεις πίσω από τον αφελή ντετερμινισμό ,η αναπηρία της ψυχωτικής σου ανασφάλειας,γιατί αυτό είναι μια νοητική άμυνα του ανέραστου ανθρώπου ,του βλάκα.Και να μάθεις :ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΘΑ ΠΕΙ  ΑΛΛΟΥ ΣΚΟΠΕΥΕΙΣ ΑΛΛΟΥ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙΣ, και είσαι αποτυχημένος κ.Τσίπρα.
Εμείς λέμε good bye,στον φετιχισμό των λέξεων,....

+Γεώργιος Παπαθανασίου

Α. Νούλης: Μετά την έβδομη μέρα (Θεολογία και Επιστήμη)+

Άρης Νούλης

άνευ δε αρετής αληθινής

θεός λεγόμενος όνομα εστιν.

Πλωτίνος, Εννεάδες, ΙΙ  9, 15, 39.

 

Αλήθεια, τι έγινε μετά την έβδομη μέρα ; Την έκτη και την έβδομη ξέρουμε …

            συνετέλεσεν ο Θεός εν τη ημέρα της έκτη τα έργα αυτού,

α εποίησε, και κατέπαυσε τη ημέρα τη εβδόμη από πάντων των    

έργων αυτού, ων εποίησε.[1]

            και ευλόγησεν ο Θεός την ημέραν την εβδόμην και ηγίασεν αυτήν              

^. ότι εν αυτή κατέπαυσεν από πάντων των έργων αυτού,

ων ήρξατο ο Θεός ποιήσαι.[2]

Η δημιουργία του Κόσμου για τον Άνθρωπο τελείωσε την έκτη μέρα και την εβδόμη μέρα, αφού ευλόγησε όλη την Κτίσιν, κατέπαυσεν από πάντων των έργων. Μετά, λοιπόν, την τέλεση του έργου του αναπαύεται[3], δίνοντας την ευκαιρία, την δυνατότητα, στα κτίσματά του να αναλάβουν τα ίδια τις ευθύνες τους, να ασκήσουν την ελευθερία που τους χάρισε.

Άφησε, λοιπόν, τον Αδάμ και την Εύα να χαίρονται τον Παράδεισο.

            και ήσαν οι δύο γυμνοί, ο τε Αδάμ και η γυνή αυτού, και ουκ  ησχύνοντο.[4]

Ασφαλώς δεν ντρέπονταν. Γιατί να ντραπούν. Έως τότε όλα ότι καλά, καλά λίαν. Ούτε η κακία υπήρχε, ούτε η ασχήμια. Γι αυτό όλα στην εμφάνεια, περήφανα γι αυτό που είναι. Δεν χρειάζονταν την ύπαρξη του αντίθετού τους για να διευκρινιστεί ο λόγος τους.[5] Τα ζεύγη αντιθέτων απαραίτητα ως συμπληρωματικά του ενός πόλου από τον άλλον μετά την πτώση των πρωτόπλαστων. Ο λόγος πλέον του κάθε όντος εσχατολογικός. Στον αιώνα της Γέεννας, στον πεπτωκότα κόσμο, ατελής ο άνθρωπος και γι αυτό θα διαπιστώσει ο Ηράκλειτος πάλι ότι φύσις κρύπτεσθαι φιλεί [6]κι επομένως αρμονίη αφανής φανερής κρείττων.[7] Εκτός του παραδείσου  της τρυφής, ανατολικά της Εδέμ, απέναντι του παραδείσου της τρυφής, αλλάζει ο τρόπος του ζην των πρωτόπλαστων. Γίνεται πορεία, νόστος προς τον νέο παράδεισο. Μη προτρέχουμε, όμως. Ας δούμε πρώτα γιατί εξέπεσαν του παραδείσου ο Αδάμ και η Εύα.

            ο δε όφις ην φρονιμώτατος πάντων των θηρίων των επί της γης,           

ων εποίησεν Κύριος ο Θεός.[8]

Πότε άλλαξε, λοιπόν, και … ηπάτησε την Εύα ; Όταν συνάντησε τον άνθρωπο, την Εύα. Ο άνθρωπος, λοιπόν, έσπρωξε στην απάτη τον φρονιμώτατον πάντων των θηρίων και όχι το αντίθετο, όπως θέλει να το παρουσιάσει η Εύα. Και ποια ήταν η απάτη ; ου θανάτω αποθανείσθε.[9] Τι της υποσχέθηκε ο όφις ; Αυτό που ήθελε να ακούσει η ίδια. Όχι μόνον δεν θα πεθάνουν αν φαν τον καρπό του ξύλου της γνώσης που τους συμβούλευσε ο Θεός να μη φαν, αλλά θα γίνουν ως θεοί. Όσο καιρό περιπλανιόνταν στον παράδεισο της τρυφής ο Αδάμ και η Εύα θαύμαζαν την σοφία του Δημιουργού τους. Την ζήλεψαν, ήθελαν να διανοιχθούν και αυτών οι οφθαλμοί και ν' αποκτήσουν την γνώση καλού και πονηρού. Δεν αρκέσθηκαν να Είναι. Θέλησαν και να ειδέναι. Και το Ειδέναι, πριν φτάσει στον νου, περνάει από τις αισθήσεις.

            και είδεν η γυνή, ότι καλόν το ξύλον εις βρώσιν και ότι αρεστόν  

τοις οφθαλμοίς ιδείν και ωραίόν εστι του κατανοήσαι, και     

λαβούσα από του καρπού αυτού έφαγε ^. και έδωκε και τω ανδρί           

αυτής μετ' αυτής, και έφαγον.[10]

Και ποιο ήταν το πρώτο, άμεσο, αποτέλεσμα του ειδέναι και του ιδείν ; Όντως, διηνοίχθησαν οι οφθαλμοί των δύο και έγνωσαν … Τι έγνωσαν ; Αυτό που δεν γνώριζαν προηγουμένως διότι δεν υπήρχε : Ντροπή ! και έγνωσαν ότι γυμνοί ήσαν, και έρραψαν φύλλα συκής και εποίησαν εαυτοίς περιζώματα. [11] Να, λοιπόν, η πρώτη γνώση : η ασχήμια. Και μάλιστα η ασχήμια του ίδιου του ανθρώπινου σώματος ! Η κορωνίς της Ύπαρξης ! Και, βέβαια, έχοντας πλέον γνώση της ασχήμιας τους όχι μόνο κάλυψαν το σώμα τους αλλά και … εκρύβησαν ο τε Αδάμ και η γυνή αυτού από προσώπου Κυρίου του Θεού … πού ; μα, πού αλλού παρά … εν μέσω του ξύλου του παραδείσου. Στην γνώση καλού κακού που απέκτησαν. Και να, η τραγική παραδοχή του Αδάμ, ενώπιον του Δημιουργού του :

            της φωνής σου ήκουσα περιπατούντος εν τω παραδείσω και      

εφοβήθην ότι γυμνός ειμι, και εκρύβην.[12]

Και από εδώ και πέρα αρχίζει η κατακόρυφος πτώση του Αδάμ-ανθρώπου με την επιστράτευση του ψεύδους για να δικαιολογήσει τις αδικαιολόγητες πράξεις του. Τις αστοχίες του, δηλαδή τις αμαρτίες του, αποπέμποντας την ευθύνη του που του χάριζε το πρόσωπό του.

           και είπεν ο Αδάμ ^. η γυνή, ην έδωκας μετ' εμού, αύτη μοι έδωκεν           

από του ξύλου, και έφαγον.[13]

Αρνείται αμέσως, δίχως άλλη σκέψη, την ευθύνη της πράξης του ο Αδάμ. Αρνείται την βούλησή του, το δικαίωμά του να επιλέγει. Αρνείται, δηλαδή, την ίδια την ύπαρξή του. "Δεν φταίω εγώ, Θεέ μου, εσύ μού έδωσες αυτήν την γυναίκα που μου έδωσε να φάω τον απαγορευμένο καρπό. Εσύ κι αυτή φταίτε". Δηλαδή η παντελής άρνηση του προσώπου του. Για να μην αναλάβει τις συνέπειες της πράξης του δέχεται να είναι υποχείριο του Δημιουργού του και της γυναίκας του.  Κι η Εύα ; Τα ίδια κι αυτή :

            ο όφις ηπάτησέ με, και έφαγον. [14]

Προτίμησε κι αυτή να αποπέμψει από επάνω της την ευθύνη για την επιλογή της βούλησής της. Αρνήθηκε να έχει βούληση. Την παραχώρησε στον όφη. Ο όφις αποφασίζει γι αυτήν κι επομένως αυτός είναι υπεύθυνος, όχι η ίδια.

Να, λοιπόν, η αιτία της εισόδου του θανάτου στην ανθρώπινη ζωή. Ο Αδάμ και η Εύα αρνούμενοι την ευθύνη της πράξης τους γίνονται υπεύθυνοι για την εξαφάνιση της βούλησής του. Που σημαίνει τον θάνατο του προσώπου τους. Κι η πράξη συνεχίζει υπάρχοντας να καθορίζει την ζωή τόσο των πρωτόπλαστων, όσο και των απογόνων τους. Η προτίμησή τους, δηλαδή, να προτιμήσουν τον καρπό του δένδρου της Γνώσης αντί του δένδρου της Ζωής όχι μόνον τους στέρησε την αθανασία αλλά και κληροδοτήθηκε στους απογόνους τους. Από τότε και στο εξής οι άνθρωποι προσηλώθηκαν στην απόκτηση γνώσεων ώστε να γίνουν ως θεοί. Αυτή είναι η κληρονομημένη αμαρτία που υπάρχει στους ανθρώπους και σήμερα. Η προτίμησή τους να παραβούν την συμβουλή του Δημιουργού τους, τους απομάκρυνε από την αιωνιότητα του Όντος ^. αυτήν που χαίρονταν όντας στον Παράδεισο. Κι αν ο Θεός χάρηκε διαπιστώνοντας την ανυπακοή των κτισμάτων του που αποδείκνυε ότι όντως τους έπλασε κατ' εικόνα του, δηλαδή ελεύθερους, στενοχωρήθηκε - προσοχή, δεν θύμωσε, στενοχωρήθηκε - όταν τους άκουσε να αρνούνται την ίδια την ύπαρξή τους. Στενοχωρήθηκε διότι ήξερε, ξέρει, ποιο είναι το τίμημα αυτής της άρνησης από εκείνη την στιγμή μέχρι … μέχρι, θα δούμε στην συνέχεια.

            εν ιδρώτι του προσώπου σου φαγή τον άρτον σου, έως   του     

αποστρέψαι σε εις την γην, εξ ης ελήφθης, ότι γη ει και εις γην  απελεύση.[15]

Και τι έκανε ο οικτίρμων Θεός ;

Πρώτα φρόντισε να διαφυλάξει την αγαθότητα του Παραδείσου.

Εξωπέταξε το κακό που υποστασιοποιήθηκε στις υπάρξεις του Αδάμ και της Εύας.

Το Κακό ως μη αυτογενές χρειάζεται κάποιον φορέα-ξενιστή που θα του δώσει υπόσταση, που θα το κάνει να υπάρχει.

            και εξαπέστειλεν αυτόν Κύριος ο Θεός εκ του παραδείσου της    

τρυφής εργάζεσθαι την γην, εξ ης ελήφθη.

            και εξέβαλε τον Αδάμ και κατώκισεν αυτόν απέναντι του   παραδείσου της τρυφής και …[16]

Και όχι μόνον. Έχοντας ο Θεός κατά νου το σχέδιό του για την κτίση και το κτίσμα του τον άνθρωπο φροντίζει να απομακρύνει τον μολυσμένο Αδάμ από τον Αγνό Παράδεισο. Και τι άλλο ;

            … και έταξε τα Χερουβίμ και την φλογίνην ρομφαίαν την  

στρεφόμενην φυλάσσειν την οδόν του ξύλου της ζωής. [17]

Ξέρει ο Θεός ότι οι άνθρωποι στην πορεία της απορίας τους, με όπλο πλέον τον καρπό της γνώσης καλού-κακού, φυγάς θεόθεν και αλήτης, [18] θα περιπλανηθούν σωρεύοντας γνώσεις στην προσπάθειά τους έσονται ως θεοί, θα ξανά αναζητήσουν την αθανασία που χαρίζει μόνον το δένδρο της ζωής, αυτό που απαρνήθηκαν οι πρωτόπλαστοι διεκδικώντας τον θρόνο του Θεού, και γι αυτό έταξε τα Χερουβίμ και την φλογίνην ρομφαία να φυλάσσουν τον δρόμο προς την Ζωή. Στην ουσία, δηλαδή, να διαφυλάσσουν την αιωνιότητα της ζωής να υπάρχει όποτε ο άνθρωπος μετανοήσει  για την λάθος επιλογή του και θελήσει να επιστρέψει κοντά στον Θεό, τον Όντα. Και, βέβαια, έβαλε τον Αδάμ να κατοικήσει απέναντι από τον παράδεισο. Για δυο λόγους. Πρώτον για να τον βλέπει και να συνειδητοποιεί τι έχασε. Και, δεύτερον, εισάγει μ' αυτόν τον τρόπο την έννοια του αντίθετου που δεν υπάρχει στον παράδεισο. Από εδώ και πέρα τα πάντα στον κόσμο του ανθρώπου θα διέπονται από τα ζεύγη αντιθέτων. Το λέει ο Θεός στον Αδάμ από την πρώτη στιγμή.

            και εξανέτειλεν ο Θεός έτι εκ της γης παν ξύλον ωραίον είναι εις            

όρασιν και καλόν εις βρώσιν και το ξύλον της εν μέσω του     

παραδείσου και το ξύλο του ειδέναι γνωστόν καλού και πονηρού.

Δεν είναι αντίθετα τα δύο δένδρα. Κάθε ένα έχει τον σκοπό του, τον λόγον του. Το μεν δένδρο της ζωής να χαρίζει την οντότητα του Θεού στον Αδάμ και την Εύα. Το δε της Γνώσης, τον διαχωρισμό, τον διχασμό, με την απομάκρυνση από την Οντότητα,  σε καλή και κακή, σε ζωή και θάνατο.  Ελεύθεροι ήταν οι πρωτόπλαστοι να επιλέξουν. Κι επειδή την επιλογή τους δεν την βάσισαν στην επιθυμία τους να αποκτήσουν την γνώση perseαλλά για να γίνουν ως θεοί.

Και τι άλλο έκανε ο οικτίρμων Θεός για τα εκπεσμένα, αλλά ελεύθερα, πλέον κτίσματά του ;

            Και εποίησε Κύριος ο Θεός τω Αδάμ και τη γυναικί αυτού χιτώνας        

δερματίνους και ενέδυσεν αυτούς.[19]

Πολλές οι ερμηνείες από τους αρχαίους έως τον νεότερους θεολόγους τι ακριβώς είναι οι δερμάτινοι χιτώνες.

Μία σοβαρή ερμηνεία είναι ότι οι Παραδείσιοι προπάτορές μας είχαν μια μορφή ενδιάμεση, μεταξύ πνευματικής και υλικής. Ο εκπεσμός τους από τον Παράδεισο άλλαξε την κατάσταση. Έτσι οι δερμάτινοι χιτώνες συμβολίζουν την χοϊκή υλικότητα. Και καθώς η ύλη είναι φθαρτή, φθαρτός πλέον και ο άνθρωπος, θνητός.

Πιστεύοντας απόλυτα ότι ο Θεός είναι συγχωρητικός και αγαπητικός, νομίζω ότι οι δερμάτινοι χιτώνες είναι ένα δώρο του Θεού στον χοϊκό πλέον άνθρωπο. Πριν εγκαταλείψουν τον Παράδεισο και περιπλανηθούν αλητεύοντας στο πεδίο της Γνώσης, στην πάλη του Κακού εναντίον του Καλού, ο εύσπλαχνος Θεός τούς χάρισε ένα τελευταίο δώρο. Ένα δώρο να τους θυμίζει πώς ήταν κοντά του, σε αντίθεση με την απομάκρυνσή τους από Αυτόν τον Όντα. Να τους θυμίζει ότι η πορεία στην ικανοποίηση της απορίας τους πρέπει να είναι ένας νόστος. Μια επανάκαμψη στην αιωνιότητα της Οντότητάς του. Το δώρο των δερμάτινων χιτώνων είναι ο προσωρινός θάνατος. Δώρο ο Θάνατος ; Ναι, ο προσωρινός-φυσικός. Άλλη μια ευκαιρία που μας χαρίζει ο Θεός για να ασκήσουμε το δικαίωμα της επιλογής. Να αποδείξουμε πόσο ελεύθεροι είμαστε.

Ο φυσικός θάνατος είναι η κρησάρα από όπου περνάμε όλοι μας για να δηλώσουμε την επιλογή μας. Όσοι προτίμησαν κατά την πορεία του νόστου να βρίσκονται κοντά στον Όντα θα αποβάλουν τους δερμάτινους χιτώνες και θα πάρουν μεν την μορφή που είχαν εν ζωή, αλλά άυλη για να περάσουν στον Νέο Παράδεισο που έκτισε ο Θεός με την συνέργεια, όμως, του ανθρώπου. Να μην είναι πλέον δοτός ο Παράδεισος. Να είναι και δημιούργημα δικό του. Απόδειξη της Ελευθερίας του. Της Ελευθερίας, όμως, που είναι Αγάπη.

Όσοι δεν δέχθηκαν την Αλήθεια του Θεού θα Τον ακούσουν να τους λέει : Δικαίωμά σας να με αρνηθείτε. Ελεύθεροι είστε. Υποχρέωσή μου, επομένως, να σας επιστρέψω εκεί από όπου σας έφερα στην ζωή, στην ύπαρξη : στο Μηδέν της ανυπαρξίας. Στην Κόλαση.  

Εκεί τελειώνει η μετά την έβδομη μέρα περίοδος η όγδοη. Εκεί τελειώνει η περίοδος του Γίγνεσθαι. Από εκεί αρχίζει πια η ένατη μέρα. Αυτή του ΕΙΝΑΙ.

 

Αμήν.

 

Επίλογος.

Είναι γνωστόν ότι το κείμενο της Γένεσης που αφορά την Κοσμογονία και την Ανθρωπολογία δέχθηκε σφοδρή επίκριση από τον καιρό που απελευθερώθηκε η ανθρώπινη σκέψη από τα δεσμά της Παπικής Εκκλησίας, τον Διαφωτισμό. Η εξέλιξη των Επιστημών, κατά την γνώμη τους, απεδείκνυε την λανθασμένη, παραμυθική, περιγραφή της Κοσμογονίας. Ας εξετάσουμε, λοιπόν, κατά πόσο αληθεύουν αυτές οι κατηγόριες.

 

Πρώτη επίκριση ήταν ότι τίποτα δεν μπορεί να δημιουργηθεί από το τίποτα, κατά την επιστημονική γνώση. Κι άρα (πάντα παρόν το απλοϊκό και απλουστευτικό "άρα" στην Δυτική σκέψη), η Ζωή δεν δημιουργήθηκε εκ του μηδενός. Η Γη και η Ζωή, επομένως υπήρχε ανέκαθεν και δεν δημιουργήθηκε από κάποιον Δημιουργό. Κι όμως, τόσο η θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης όσο και η Κβαντική Φυσική απέδειξαν ότι από το τίποτα μπορεί να δημιουργηθεί κάτι. Το Σύμπαν δημιουργήθηκε από το τίποτα πριν κάποια δισεκατομμύρια χρόνια, βάσει αυτής της θεωρίας που έχει αποδειχθεί σωστή από πολλές μετρήσεις. Στον υπό-ατομικό κόσμο, επίσης, υπάρχουν στοιχεία που, αν και για ελάχιστη διάρκεια, παρουσιάζονται αναίτια από το τίποτα.

Το Σύμπαν, επομένως, δημιουργήθηκε σε μια συγκεκριμένη στιγμή από κάποια συγκεκριμένη αιτία. Αυτή η αιτία δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο παρά ο υπερβατικός Θεός. Αν επικαλεστούμε μια άλλη φυσική αιτία για την δημιουργία του Σύμπαντος θα πρέπει τότε να αναζητήσουμε την αιτία αυτής της αιτίας.

Δεύτερη επίκριση της Βιβλικής περιγραφής για την δημιουργία του ανθρώπου ήταν και είναι η θεωρία της εξέλιξης των ειδών ζωής του Δαρβίνου. Επιπόλαιοι ως συνήθως οι υποστηρικτές αυτής της θεωρίας και αποφασισμένοι να αποδείξουν την αναλήθεια της Βιβλικής εξήγησης παραβλέπουν τα όσα προηγούνται στην Γένεση από την έκτη ημέρα που "πλάστηκε" ο πρωτάνθρωπος Αδάμ.

            Και είπεν ο Θεός ^. εξαγαγέτω τα ύδατα ερπετά ψυχών ζωσών και          

πετεινά επί της γης κατά το στερέωμα του ουρανού.  και εγένετο       ούτως.

            και εποίησεν ο Θεός τα κήτη τα μεγάλα και πάσαν ψηχήν ζώων  

ερπετών, α εξήγαγε τα ύδατα κατά γένη αυτών, και παν πετεινόν       

πτερωτόν κατά γένος. και οίδεν ο Θεός ότι καλά.

            και ευλόγησεν αυτά ο Θεός, λέγων ^. αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και πληρώσατε τα ύδατα εν ταις θαλάσσας, και τα πετεινά πληθυνέσθωσαν επί της γης.[20]

Άμεση απάντηση είναι, βέβαια, ότι ο Μωυσής δεν είναι βιολόγος. Σκοπός του δεν είναι να παρουσιάσει την ζωική εξέλιξη μέχρι της παρουσίας του ανθρώπου. Πάντως, ψέματα ή ανακρίβειες δεν λέει.

Δεύτερη απάντηση είναι, βέβαια, ότι η δημιουργία των ζωντανών αρχίζει από τα ύδατα, την θάλασσα, όπου πιστεύουν και οι σημερινοί επιστήμονες ότι άρχισε η μονοκύτταρη ζωή.

Τρίτη, και ίσως η σπουδαιότερη παρατήρηση για να άρει τις αντιρρήσεις των αθεϊστών, είναι οι δύο προστακτικές προς τα δημιουργημένα ζώα : αυξάνεσθε και πληθύνεσθε. Το πληθύνεσθε σίγουρα έχει να κάνει με το πλήθος, τον αριθμό. Το αυξάνεσθε ; Όσοι επιμένουν να θέλουν να αποδείξουν την παραμυθία της Γένεσης, το ερμηνεύουν σαν μια επανάληψη που τονίζει την ίδια επιθυμία. Μήπως, όμως, εννοεί να αυξάνονται ως την ποιότητα του είδους τους, να εξελίσσονται,  που θα βοηθήσει και στον πολλαπλασιασμό του ; αν ο Θεός είχε ολοκληρώσει την βιολογική τους αύξηση εξ αρχής, γιατί αναφέρει ο συγγραφέας στο εδάφιο 24 :

            εξαγαγέτω η γη ψυχήν ζώσαν κατά γένος ...

Να εξαγάγει η γη, όχι να πλημμυρίσει πληθυσμιακά, γράφει. Από τα έγκατά της δηλαδή να βγει η αύξηση/ολοκλήρωση της Ζωής. Δηλαδή αφήνει την εξέλιξη των ζώων να πραγματοποιηθεί από την γη, την φύση. Αυτή είναι η ευλογία, έργο της γης πλέον. Να ολοκληρώνονται επί αυτής και από αυτήν όλα τα ζωντανά.  Αυτό δεν ανακάλυψε και ο Δαρβίνος; Και αυτή η θέση μας ισχυροποιείται στο εδάφιο 19 του κεφαλαίου Β' :

            και έπλασεν ο Θεός έτι εκ της γης πάντα τα θηρία του αγρού και           

πάντα τα πετεινά του ουρανού και ήγαγεν αυτά προςτον Αδάμ,       

ιδείν τι καλέσει αυτά. και παν ο εάν εκάλεσεν αυτό Αδάμ   

ψυχήν ζώσαν, τούτο όνομα αυτώ.

Δηλαδή ; Δήλα δη ότι ναι μεν τα ζώα υπήρχαν πριν την εμφάνιση του ανθρώπου αλλά δίχως τέλος/σκοπό. Όντως, λέει ο Δαρβίνος, η ζωή υπήρχε υπό διαφορετικές μορφές πριν τον άνθρωπο. Με την παρουσία όμως του ανθρώπου … πήραν όνομα ! Και το όνομα το έδωσε ο Άνθρωπος, όχι ο Θεός. Αποσύρεται σιγά-σιγά ο Θεός από την σκηνή του Κόσμου δίνοντας την πρωτοβουλία πρώτα στην φύση/γη και μετά στον άνθρωπο. Έτσι δεν έγινε στην προϊστορική περίοδο του ανθρώπου όπως αποδεικνύεται επιστημονικά ;

Τέταρτη παρατήρηση, το βαρύ πυροβολικό, νομίζουν, των αρνητών του Θεού, είναι ο τρόπος που μας παρουσιάζει ο Μωυσής την εμφάνιση του Αδάμ :

            και είπεν ο Θεός ^. ποιήσωμεν άνθρωπον κατ' εικόνα ημετέραν και         

καθ' ομοίωσιν  …

            και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον, κατ' εικόνα Θεού εποίησεν  

αυτόν, άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς.[21]

Δύο οι πληροφορίες που μας δίνονται σ' αυτά τα εδάφια. Πρώτον ότι ο άνθρωπος έχει πρότυπο την εικόνα του Θεού. Δηλαδή εξ αρχής ο Θεός είχε σκοπό οι άνθρωποι, τα δημιουργήματά του, να του μοιάζουν. Προσοχή, να ομοιάζουν την εικόνα του όχι το πρότυπο της εικόνας, τον ίδιο τον Θεό ! Αυτό είναι το δώρο του Θεού στον άνθρωπο. Από εκεί και πέρα, πάλι, πρέπει να αναλάβει την πρωτοβουλία ο ίδιος ο άνθρωπος. Να γίνει και καθ' ομοίωσιν του Θεού. Την δυνατότητα αυτή του την έδωσε ο Θεός, πλάθοντάς τον κατ' εικόνα Του.

Στο Β' κεφάλαιο, όμως, ο Μωυσής δίνει συμπληρωματικές πληροφορίες.

            και έπλασεν ο Θεός τον άνθρωπον, χουν από της γης,

και ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής, και εγένετο ο            

άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν.[22]

Εις ψυχήν ζώσαν ; Δηλαδή ; Ε, μα τι άλλο παρά αυτοσυνείδηση.

Ο Μωυσής, το είπαμε, δεν είναι βιολόγος ούτε ανθρωπολόγος. Είναι Θεολόγος, ο πρώτος Χριστιανός Θεολόγος. Τον Λόγο του Θεού μάς παρουσιάζει. Δεν τον ενδιαφέρει, λοιπόν, η περίοδος που ο άνθρωπος εξελισσόταν σε έλλογο ον με αυτοσυνείδηση της ύπαρξής του. Τον ενδιαφέρει από την στιγμή που ο άνθρωπος συνειδητοποιεί ότι είναι πλάσμα, κοινωνικό ον, κάποιου ανώτερου όντος. Από την στιγμή που μπορεί ο Θεός να συνδιαλέγεται μαζί του. Και τι άλλο είναι ο άνθρωπος παρά ύλη και πνεύμα, χους και πνοή ; Η ένωση αυτή, ύλης και πνεύματος, είναι η ζώσα ψυχή. Από εκείνη την στιγμή, από την στιγμή που αυτά τα δύο ενώθηκαν εις ένα συναμφότερον[23], τον άνθρωπο, μας παρουσιάζει την πορεία της απορίας του ο Μωυσής.

Όλες οι άλλες ερμηνείες του τρόπου περιγραφής της γένεσης του ανθρώπου από τον Θεό είναι ή ύποπτες ή ανόητες.

 

Σημειώσεις

[1]  Γένεσις, Κεφάλαιον Β', 2

[2]  ο.π., 3.

[3]  Τα ίδια λέει και ο Ηράκλειτος : μεταβάλλον αναπαύεται. D-K84a. Και ο Θεός μετέβαλε τον εαυτό του στο αντίθετό του, τον άνθρωπο, κατά την Δημιουργία. (Βλ. Δοκιμή μου, "Μήπως ;").

[4]  ό.π. 25

[5]  Την ίδια διαπίστωση κάνει και ο Ηράκλειτος : τώι μεν θεώι καλά πάντα και αγαθά και δίκαια, άνθρωποι δε α μεν άδικα υπειλήφασν (θεώρησαν)   α δε δίκαια. D-K102. Γιατί ; Διότι : Δίκης όνομα ουκ αν ήιδεσαν, (ήξεραν) ει ταύτα μη ην. D-K23.

[6]D-K123.

[7]  D-K54.

[8]  Γένεσις, Κεφάλαιο Γ', 1.

[9]   ό.π 4.

[10]ό.π 6.

[11]ό.π. 7.

[12]  ό.π. 10.

[13]  ό.π. 12.

[14]  ό.π. 13.

[15]  ό.π. Γ 19

[16]  ό.π 23, 24.

[17]  ό.π. 24.

[18]  Εμπεδοκλής, D-K115c,  στ. 13.

[19]  ό.π. γ, 21.

[20]  ό.π. 20-22.

[21]ό.π 26 & 27.

[22]Β, 7.

[23]  Γρηγορίου Παλαμά, PG150, 1361C: Μη αν ψυχήν μόνην μήτε σώμα μόνον λέγεσθαι άνθρωπον, αλλά το συναμφότερον, ον δη και κατ' εικόνα πεποιηκέναι Θεός λέγεται.

Η εικόνα που πλαισιώνει τη σελίδα (Η Δημιουργία των ζώων) είναι αγιογραφημένη από τον Θεόδωρο Πουλάκη, κατά το β΄ μισό του 17ου αι.

Παρατηρήσεις και Συμπεράσματα της Πανελλήνιας Ένωσης Φιλολόγων επί του προτεινόμενου Προγράμματος Σπουδών για την Ιστορία

Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΠΕΦ στην έκτακτη συνεδρία της 25ης Απριλίου 2017, που είχε ως αποκλειστικό θέμα τις παρατηρήσεις της ΠΕΦ επί του προτεινομένου από το ΙΕΠ Προγράμματος Σπουδών για την Ιστορία κατ’ αρχάς αναφέρει τα εξής:

1. Ευχαριστεί μεν για την πρόκληση συμμετοχής στον διάλογο, θεωρεί όμως ότι η συζήτηση επί του πενήντα περίπου σελίδων ήδη διαμορφωμένου κειμένου δεν δίνει περιθώρια ουσιαστικών παρεμβάσεων. Εξάλλου οι προτάσεις τις οποίες ήδη η ΠΕΦ είχε αποστείλει στο ΙΕΠ ( έγγραφο της ΠΕΦ προς το ΙΕΠ 24/2/2017) δεν φαίνεται να έχουν ληφθεί υπόψη στο σχέδιο του Προγράμματος Σπουδών.

2. Εκφράζει τη συνολική της αντίθεση στο προτεινόμενο σχέδιο το οποίο μεταβάλλει ριζικά τον χαρακτήρα του μαθήματος της Ιστορίας εκτρέποντάς το προς κατευθύνσεις που δεν πληρούν τους επιστημονικούς και παιδαγωγικούς του στόχους

3. Στη συνέχεια παραθέτει αναλυτικά επί μέρους παρατηρήσεις και απόψεις της Ένωσής μας, όπως αυτές προέκυψαν από τη μελέτη του προτεινομένου σχεδίου από το ΙΕΠ και καταλήγει με την κατάθεση γενικών συμπερασμάτων.

 

Α. ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΣΠΟΥΔΩΝ (ΠΣ) ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Δομή του ΠΣ Ιστορίας

Η επιλογή ΠΣ, που έχει τη μορφή curriculum, για το μάθημα της Ιστορίας, είναι από παιδαγωγική άποψη αναποτελεσματική καθώς αφήνει τα περιθώρια επιλογής και αναδιάταξης της ύλης στον εκπαιδευτικό αποδυναμώνοντας τη χρήση του σχολικού εγχειριδίου. Συντελεί έτσι στη διαμόρφωση ιστορικής παιδείας, εξαρτώμενης από τις προσωπικές επιλογές του εκπαιδευτικού. Η πολυδιάσπαση της γνώσης και η επιλεκτική προβολή θεμάτων υπονομεύει την ίδια τη γνώση.

Σύμφωνα με το προτεινόμενο ΠΣ κάθε εκπαιδευτικός μπορεί να διδάσκει ό,τι του είναι αρεστό και σύμφωνο με τις ιδεολογικές και πολιτικές του απόψεις. Η επιλογή θεμάτωνμόνο φαινομενικά είναι δημοκρατική ενέργεια. Στην πραγματικότητα αποδομεί τον ελληνικό ιστορικό κορμό, προβάλλει τα επιμέρους και τα περιφερειακά έναντι των βασικών ιστορικών ζητημάτων.

Γενικοί σκοποί του μαθήματος της Ιστορίας

Τα μέλη της Επιτροπής επισημαίνουν: «θέλουμε πολίτες με ιστορική σκέψη και συνείδηση», τους διαφεύγει όμως ότι πρώτιστο μέλημα της Πολιτείας είναι η διαμόρφωση πολιτών με ιστορική σκέψη και εθνική συνείδηση, παράλληλα με την ιστορική.

Η ιστορική σημασία των γεγονότων δεν αφορά μόνο τα γεγονότα της Νεότερης και Σύγχρονης Εποχής, αντίθετα είναι συνδεδεμένη με την ιστορική πορεία του ελληνικού λαού/έθνους από το απώτατο παρελθόν μέχρι τις ημέρες μας. Οι μαθητές πρέπει να γνωρίσουν ότι όλες οι πηγές δεν έχουν το ίδιο ιστορικό κύρος και ότι η αξιοποίηση των πηγών προϋποθέτει την αξιολόγησή τους.

Η κατανόηση του χρόνου συνδέεται με την ένταξη των γεγονότων στο παρελθόν και την ιστορική-χρονική τους διαδοχή.

Σε ό,τι αφορά την υιοθέτηση ιστορικής οπτικής επισημαίνουμε ότι η ιστορική ερμηνεία πρέπει να γίνεται με τα δεδομένα της εκάστοτε εξεταζόμενης εποχής ώστε να αποφεύγονται ιστορικοί αναχρονισμοί και εσφαλμένες ερμηνείες.

Η κατανόηση των ηθικών διαστάσεων της ιστορίας δεν πρέπει απλώς να επισημαίνει διαφορές ανάμεσα στο δικό μας ηθικό σύμπαν και σε εκείνο των παρελθουσών κοινωνιών, αλλά να αναδεικνύει επίσης ηθικές αξίες με διαχρονική ισχύ.

Η κριτική σκέψη πρέπει να δίνει τη δυνατότητα στους μαθητές να προχωρούν στη “μεταγνώση”, δηλαδή στην παραγωγή γνώσης από μόνοι του ς.

Η ιστορική αφήγηση -εφόσον εναλλάσσεται και με άλλες διδακτικές πρακτικές και δεν είναι μονοδιάστατη- είναι παιδαγωγικά ωφέλιμη δεν αποτελεί τροχοπέδη για την καλλιέργεια των δεξιοτήτων των μαθητών, όπως επισημαίνουν οι συντάκτες του ΠΣ.

Η αναφορά σε «πλουραλιστική και ανεκτική εθνική ταυτότητα»συνιστά διατύπωση αντιφατική και αμφιλεγόμενη. Ο πλουραλισμός των απόψεων και η ανεκτικότητα του διαφορετικού είναι αξίες που πρέπει να καλλιεργηθούν στους μαθητές παράλληλα με την εθνική ταυτότητα.

Η δημοκρατική συνείδηση δεν αναιρεί την καλλιέργεια της ελληνικής συνείδησης.

Περιεχόμενο διδασκαλίας και μάθησης

Θεωρούμε παιδαγωγικά αναγκαία τη γραμμική χρονικά διάταξη της ύλης από το απώτατο παρελθόν προς τη σύγχρονη εποχή, γιατί αυτή η μέθοδος παρουσιάζει αδιάσπαστη την ιστορική συνέχεια, διευκολύνει την κατανόηση του χρόνου από τους μαθητές και συνεισφέρει στην καλλιέργεια της ιστορικής συνείδησης και της εθνικής ταυτότητας.

Η διδασκαλία της πολιτικής ιστορίας, που εστιάζει στην παρουσίαση πολιτικών -στρατιωτικών γεγονότων και στη δράση μεγάλων προσωπικοτήτων, χωρίς να αποτελεί τη μοναδική επιλογή, ενδείκνυται ιδιαίτερα στις μικρότερες ηλικίες. Η διδασκαλία της ιστορίας των θεσμών και των ιδεών, της τέχνης, του περιβάλλοντος κ.ά., και ευρύτερα η θεματική ιστορία, μπορεί να έχει παιδαγωγικό και μαθησιακό αποτέλεσμα μόνο εάν είναι ήδη γνωστό το ευρύτερο ιστορικό πλαίσιο. Παιδαγωγικά ωφέλιμο είναι να γνωρίσουν οι μαθητές τους εξω-ευρωπαϊκούς πολιτισμούς και την ιστορία λαών πέρα από τα όρια του Δυτικού πολιτισμού, όμως εφόσον προηγουμένως έχουν γνωρίσει σε βάθος την ελληνική και ευρωπαϊκή ιστορία. Η πολυπολιτισμικότητα μπορεί να είναι στόχος, όχι όμως ο κυρίαρχος.

Απαραίτητη είναι η γνώση των ιστορικών όρων ώστε να μην προβαίνουν οι μαθητές σε αναχρονισμούς και ανεπίτρεπτες προβολές του παρελθόντος στο παρόν. Η μύηση των μαθητών μπορεί να ξεκινάει από το οικείο παρελθόν, δηλαδή την ιστορία της οικογένειας, της πόλης/τόπου διαμονής, ή από τους μύθους και τις παραδόσεις του ελληνικού λαού.

Μέθοδοι και μέσα διδασκαλίας και μάθησης

Οι σύγχρονες θεωρίες μάθησης δεν εγκαταλείπουν τη μετωπική διδασκαλία, αλλά θεωρούν αποτελεσματική διδασκαλία εκείνη που συνδυάζει την ομαδο-συνεργατική μέθοδο με τον κατευθυνόμενο διάλογο.

Το σχολικό εγχειρίδιο είναι απαραίτητο, ως βασικό πεδίο αναφοράς του γνωστικού αντικειμένου. Η απομνημόνευση δεν συνιστά πρωταρχική επιδίωξη, ωστόσο διευκολύνει την κατανόηση του γνωστικού αντικειμένου. Ο εμπλουτισμός των σχολικών εγχειριδίων με ποικίλες ιστορικές πηγές και η κατάλληλη αξιοποίησή τους αποτελούν θεμελιώδεις ανάγκες. . Η χρήση των ΤΠΕ διευκολύνει τη μαθησιακή διαδικασία, χωρίς όμως να αποτελεί πανάκεια. Πρωταρχικό ρόλο παίζει ο καταρτισμένος, ο εμπνευσμένος δάσκαλος. Απαραίτητη είναι η αύξηση των ωρών διδασκαλίας του μαθήματος σε τρεις εβδομαδιαίως και η διδασκαλία του από καθηγητές ΠΕ02 ή σε ό,τι αφορά την Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση, δασκάλους, που έχουν επιμορφωθεί στο οικείο γνωστικό αντικείμενο. Σκοπός της πρόσθετης ώρας δεν μπορεί να είναι η χρήση “ανακαλυπτικών και βιωματικών δραστηριοτήτων σε συνεργατική βάση”, αλλά η ερευνητική προσέγγιση ενός ιστορικού θέματος από τους μαθητές.

Αξιολόγηση

Η αξιολόγηση αφορά τόσο τη διαδικασία της μάθησης όσο και τη βαθμολογική επίδοση των μαθητών μέσω της επιλογής κριτηρίων που αναδεικνύουν τις γνώσεις και βελτιώνουν την κριτική ικανότητα.

Το πλαίσιο των νέων ΠΣ

Αναγκαία είναι η βελτίωση της διδακτικής διαδικασίας και η αναδιάρθρωση του περιεχομένου του μαθήματος ανά τάξη και εκπαιδευτική βαθμίδα.

Συγκεκριμένα, απαιτούνται: Σχολικά εγχειρίδια, που θα παρουσιάζουν με εύληπτο τρόπο τη διδακτέα ύλη, θα αποτελούν πεδίο αναφοράς για περαιτέρω ενασχόληση των μαθητών με σημαντικές θεματικές ενότητες. Οι προτεινόμενοι από το ΠΣ θεματικοί φάκελοι έχουν παιδαγωγική και μαθησιακή αξία, μόνο εάν εμπλουτίζουν θεματικές ενότητες της συγκεκριμένης διδακτέας ύλης και λειτουργούν επικουρικά στη μαθησιακή διαδικασία. Ο τρόπος που προτείνεται να χρησιμοποιηθούν (Οι εκπαιδευτικοί θα έχουν ελευθερία να επιλέγουν βάσει καθορισμένων κριτηρίων έναν αριθμό από αυτούς τους φακέλους, προκειμένου να διαμορφώσουν το ετήσιο πρόγραμμα διδασκαλίας τους...) ακυρώνει την παροχή ενιαίας ιστορικής γνώσης προς όλους τους μαθητές του ελληνικού σχολείου.

Η σχολική ιστορία ως μέσο καλλιέργειας στάσεων και αξιών για την κοινωνία και τη δημοκρατία

Η Ιστορία ως μάθημα δεν μπορεί να απολέσει τον πρωταρχικό της στόχο που είναι η προσέγγιση του παρελθόντος και η αξιοποίηση της παρεχόμενης γνώσης στο παρόν για τη συγκρότηση πολιτών με ελεύθερη και δημοκρατική συνείδηση. Η μονομερής έμφαση σε κάποιον από τους επιμέρους τομείς -κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό, εθνικό, πολιτιστικό κ.ά.-οδηγεί το μάθημα σε αλλότριες κατευθύνσεις, που υπηρετούνται από άλλες επιστήμες, όπως η κοινωνιολογία, η πολιτική οικονομία, η ιστορία της τέχνης κ.ά.

Αναπόσπαστο μέρος της διδακτικής του μαθήματος είναι οι διδακτικές/εκπαιδευτικές επισκέψεις σε μουσειακούς χώρους, εργαστήρια, βιβλιοθήκες, εκπαιδευτικά ιδρύματα...

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΠΟΥΔΩΝ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

Οι προτάσεις της Επιτροπής, εκτός από την αδόκιμη χρήση ιστορικών όρων, όπως «υδραυλικοί άθλοι του Ηρακλή», «ελληνικοί μύθοι σχετιζόμενοι με πολεμικές ενέργειες», «εποχή του Χριστιανισμού» σε αντικατάσταση του όρου Βυζαντινή εποχή κ.ά., σε ό,τι αφορά την αναδιάρθρωση της ύλης, δημιουργούν παιδαγωγικά ζητήματα, εφόσον υπονομεύουν τη διδασκαλία της Ελληνικής Ιστορίας Ειδικότερα, στη Δ' Δημοτικού αντικαθίσταται η Αρχαία Ελληνική Ιστορία από την οικογενειακή και την τοπική ιστορία, στην Ε' Δημοτικού αντικαθίσταται η Βυζαντινή Ιστορία από τη συρρικνωμένη συνεξέταση της Αρχαίας Ελληνικής και Βυζαντινής Ιστορίας, στηνΣΤ' Δημοτικού προβλέπεται η διδασκαλία μιας μεγάλης χρονικής περιόδου που αρχίζει από τον 15ο αιώνα και τελειώνει στη σύγχρονη εποχή. Έτσι το ενδιαφέρον εστιάζεται κυρίως στην ίδρυση του Ελληνικού κράτους και στους δύο παγκόσμιους πολέμους

ενώ θεωρούνται ήσσονος σημασίας η τουρκοκρατία και η ελληνική επανάσταση.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΠΟΥΔΩΝ ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑΣ (ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗΣ) ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

Το σημαντικότερο πρόβλημα εντοπίζεται στην αναδιάρθρωση της ύλης ανά τάξη.

Συγκεκριμένα, δίνεται μεγαλύτερο εύρος στη διδασκαλία της Ιστορίας των Νεότερων Χρόνων σε βάρος της Αρχαίας και της Βυζαντινής-Μεσαιωνικής Ιστορίας, δεδομένου ότι προβλέπεται η Ιστορία των Νεότερων Χρόνων και της Σύγχρονης Εποχής να διδαχθεί στην Γ' Γυμνασίου, στην Α' Λυκείου και σε θεματικές ενότητες στη Β' και Γ' Λυκείου.

 

Β. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Η ερμηνεία και εξήγηση της Ιστορίας απέναντι στα Νέα προγράμματα Σπουδών του μαθήματος από το ΙΕΠΗ Ιστορία είναι μια επιστήμη με αντικείμενο και μέθοδο η οποία αναζητά την αντικειμενικότητα και την αλήθεια γεγονότων, φαινομένων και διαδικασιών του παρελθόντος με κριτήριο την αιτιακή εξήγηση και ερμηνεία. Για να φθάσει σ’ αυτό το αποτέλεσμα, ερευνά τη γένεση και εξέλιξη των κοινωνιών, τις κινητήριες δυνάμεις της αλλαγής και τη μετάβαση από ένα στάδιο εξέλιξης στο επόμενο. Αξιοποιεί τις άμεσες και έμμεσες πηγές και προσανατολίζεται προς τις γενικεύσεις, αφαιρέσεις και ανακαλύψεις κανονικοτήτων και νόμων.

Η ιστορία δεν είναι ένα χαοτικό σύνολο τυχαιοτήτων και ηθικών στάσεων, αλλά επιστημονικό πεδίο το οποίο επιδιώκει πιο σύνθετες ερμηνείες γεγονότων και καταστάσεων και διερευνά τα αποτελέσματα της δράσης των ανθρώπων, ενώ ταυτόχρονα δίνει προοπτική για το μέλλον.

Η νέα αντίληψη για την Ιστορία και τη διδασκαλία της, που κυριαρχεί στα Προγράμματα Σπουδών του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής, βασίζεται στην κατανόηση, κατά κύριο λόγο, του παρόντος, στην αναζήτηση ταυτοτήτων και στην βιωματική προσέγγιση, γεγονός που καταλήγει σε μια ιδεολογική κατασκευή και σε υποκειμενικές σχετικιστικές αλήθειες. Πρόκειται για μια χρηστική, ιδεοληπτική ιστορία σύμφωνα με την οποία τα επιστημονικά κριτήρια δεν θεωρούνται αναγκαία.

Κατά την άποψή μας ο νέος πρέπει να ερευνά την ιστορική αλήθεια βασιζόμενος σε συγκριτικά στοιχεία και όχι στη μυθοπλασία και την ατομική οπτική.

Πρέπει να μάθει να επικοινωνεί με βάση τα κριτήρια εγκυρότητας των σκέψεων, προτάσεων και νοημάτων και όχι με υποκειμενική συναισθηματική φόρτιση. Τα προβλήματα της Παγκόσμιας κοινωνίας και Ιστορίας μπορούν να προσεγγισθούν μέσα από την οπτική των κοινωνικών και εθνικών συγκρούσεων, τις οποίες προκαλούν η κυριαρχία και η καταπίεση των μεγάλων και ισχυρών κρατών του πλανήτη. Η ιστορία που θα μάθουν οι μαθητές πρέπει να εξετάζει τα αίτια των πολέμων, των εξεγέρσεων και των επαναστάσεων για την κοινωνική απελευθέρωση.

Να μάθουν πώς γεννιέται η βία, οι καταστροφές, η εξαθλίωση, από πούπροέρχεται η πείνα και η φτώχεια. Να μάθουν πως οι ανακαλύψεις και οι θεωρίες της επιστήμης και της τεχνολογίας ως ένα βαθμό αξιοποιούνται προς το συμφέρων των λαών, ενώ τις περισσότερες φορές χρησιμοποιούνται προς όφελος των ισχυρών.

Πρέπει να γνωρίσουν οι μαθητές τα πρωτοπόρα κοινωνικά και πνευματικά κινήματα κάθε ιστορικής εποχής, τα οποία, απελευθερώνοντας τις υλικές και πνευματικές δημιουργικές δυνάμεις, οδήγησαν στο αίτημα της αλλαγής της κοινωνίας. Εξάλλου, η ιστορική πραγματικότητα δείχνει ότι η προσφυγιά, η μετανάστευση, οι γενοκτονίες, τα ολοκαυτώματα είναι κυρίως αποτελέσματα υλικής εκμετάλλευσης (οικονομικής) και άδικων πολέμων.

Το να κατανοήσουν σήμερα οι νέοι την παθολογία, την τραγωδία, το «τραύμα» του πολέμου και την προσωρινή ισορροπία, την οποία επιφέρει η αλληλεγγύη, είναι ένα μέρος της ιστορικής προσέγγισης και αν εμείνουμε σ’ αυτό, εξετάζουμε την Ιστορία μονόπλευρα. Το ουσιαστικό στοιχείο της Ιστορίας είναι η αναζήτηση των αιτίων και των κινητήριων δυνάμεων, οι οποίες οδηγούν τους ισχυρούς σε άδικες πράξεις.

Η μονομερής ανάδειξη και αναζήτηση των ταυτοτήτων είναι μια υποκειμενική περιοριστική και διαχειριστική τάση, η οποία είναι δυνατόν να λειτουργήσει διασπαστικά, παραγνωρίζοντας τα καθολικά δικαιώματα των ανθρώπων εν γένει και τους κοινωνικούς τους αγώνες.

Η ρευστή αντίληψη για την Ιστορία, ο κατακερματισμός και ο διαχωρισμός των ιστορικών υλικών, των πηγών, των γνώσεων και η άρνηση της ενοποιημένης σύνθεσης και εξήγησης οδηγεί στην ιδεολογικοποίηση και ιδεολογική κατασκευή της Ιστορίας και, κατά συνέπεια, στη σύγχυση και στην αδυναμία εξήγησης των ιστορικών γεγονότων.

 

Αθήνα, 12 /5 / 2017
Για το Διοικητικό Συμβούλιο της Π.Ε.Φ.
Η Πρόεδρος
Τασούλα Καραγεωργίου
Ο Γενικός Γραμματέας
Αντώνης Μαστραπάς

Απαντούμε !

Μα ρωτούν τι συμβαίνει με την ένωση της Ρωλαιοκαθολικής Εκκλησίας και της Ορθοδόξου.
Με λύπη σας πληροφορούμε πώς επί του παρόντος υπάρχουν μεγάλες διαστάσεις και δή δογματικές που πρέπει να ξεπεραστούν και τουτο δεν είναι εύκολο.
Επομένως επι του παρόντος τέτοιο ζήτημα δεν υφίσταται.

Regína sacratíssimi Rosárii, ora pro nobis!

The Canonical Old Roman Catholic Church

    One can learn about the history and the beliefs of Old Roman Catholics on their websitesite.  This article will address the ideas which motivate current day Old Roman Catholics and how they developed since the beginning of the twentieth century. The Canonical Old Roman Catholic Church is often referred to simply as the See of Cær Glow, as will be explained below.

    In the earliest days, the mission of the Church was toward the High Church Anglicans—people who perceived themselves as Catholics, but subject to the King of England and not the Pope of Rome.  Subject to the King but not oblivious to the teaching authority of the Pope.  To such people, the pronouncement of Pope Leo XIII that Anglican Holy Orders were invalid struck like a bombshell. Pope Leo wrote not just with papal authority, but also with unshakable logic.  His words said that the Anglican clergy were not really priests and bishops, but merely laymen.  For those who held Catholic beliefs, Leo's words were a portent of life without the Sacraments (other than Baptism and Matrimony, which the laity can confer).  Among those Anglicans who were concerned, there grew a movement to obtain certainly valid Holy Orders for those whom they had considered to be priests and bishops.  Within the Church of England, assisted by a few Roman bishops, there arose an Order of Corporate Reunion, which in its early days (founded 1877) was rather secretive for fear of Low Church Anglican criticism of their efforts.  Ordinations were conducted in secret, leaving the faithful unsure of just who was and who wasn't an actual priest or bishop.

    A Roman priest, Arnold Harris Mathew, had been born of a mixed Catholic-Anglican marriage, studied and was ordained a Catholic priest.  Mathew resolved to provide for the Sacramental needs of the Anglican faithful by receiving consecration (1908) as a bishop from the Archbishop of Utrecht in Holland, and establishing a visible church structure for like-minded people in England.  The theology and morality of this Church were to be strictly Catholic, while allowing for the vernacular worship and optionally married clergy to which the High Church party had grown accustomed since the time of Henry VIII.  In 1910, Archbishop Mathew felt compelled to sever relations with the Archbishop of Utrecht, who had fallen in with the “Old Catholics” in denying the infallibility of the Pope and a number of other significant matters.  Mathew adopted the name used by the Church of Utrecht before its fall from orthodoxy, “Old Roman Catholic.”  Mathew's understanding of what it meant to be an Old Roman Catholic is, perhaps, best expressed in a prayer that he composed, and which is still recited after the Leonine prayers in Old Roman Catholic churches.

    Archbishop Mathew's efforts met with only moderate success in England and North America.  Some of the American congregations held a mixture of Catholic and Old Catholic ideas.  Organizational unity was not a “long suit” of the Church, but it continued wherever it could be useful.

    The death of Archbishop  Mathew on December 20th, 1919 left the bishops of the Old Roman Catholic Church to reexamine the way in which they had been hoping to facilitate the return of High Church Anglicans to the Catholic Church.  Notably, Bishops Francis Bacon and  W.N. Lambert felt that they would be more successful re-establishing the Order of Corporate Reunion within the Church of England.  The two served as curate and vicar, respectively, at Saint Gabriel's Anglican church in South Bromley, and were available for the ordination of Anglican ministers with doubts about the validity of their Anglican Orders.

    On the other hand, Archbishop Bernard M. Williams (Mathew’s coadjutor with right of succession), who remained at the head of the Old Roman Catholic Church, held that any hope of returning Anglo-Catholics to the Faith could not come to fruition in a church that was becoming more and more polarized into doctrinal factions, some of which were positively Protestant in character.  In Advent 1920, Archbishop Williams issued a pastoral letter suspending the late Archbishop Mathew's policy of validating the Orders of ministers who wished to remain in the Anglican Church.

    To further confirm that the Old Roman Catholic Church existed as a uniate rite, not desiring to be separated from the Holy See, at Easter of 1925 Archbishop Williams again repudiated the errors of the Old Catholics, and committed his followers to accepting the decrees of the Council of Trent, the infallible pronouncement of the Immaculate Conception, as well as the decrees of the First Vatican Council.

    In 1939, Williams would further declare “We disclaim all pretensions to being in any sense ‘a Church.’  We are simply a Rite within the Catholic Church.... the lineal descendant of the ancient Church of Britain.”  The Catholic Church that sent missionaries like Saint Willibrord from the British Isles to the Netherlands and the low countries—from whence the Faith would return after more than a millennium.”  It was Williams who associated the titular See of Caer-Glow with himself and his successors, the primate bishops of the Old Roman Catholic Church.  Before his death on June 9th, 1952, Archbishop Williams, on several, occasions repeated the protestations of his forebears in the Netherlands, professing loyalty to the Catholic Faith and the Holy See, as did his successor, Archbishop Gerard G. Shelley, OSJ.

    As a priest and later a bishop, Archbishop Shelley had spent some time in America, where the Old Catholic influence was much stronger, for the missionary activities in the States had gone largely without the supervision of Archbishops Mathew and Williams.  Shelley was careful to distance himself from many of the myriad denominations that had sprung from the mission begun in America around 1915.

The Church in America

    Archbishop Mathew consecrated Rudolph de Landas Berghes as Regionary Bishop of Scotland in June of 1913.  Since he was an Austo-Hungarian, the British government considered him an enemy alien because of World War I.  Emigrating to New York in 1914, de Landas Berghes at first continued the work of validating Anglican Orders, and then took up the work of evangelizing groups on the margin of the Roman Church.

    In Illinois, Carmel Henry Carfora, de Landas Berghes’ Auxiliary and successor had been active with various Catholic national groups (e.g. Polish, Lithuanian, Portuguese, Ukrainian, Mexican, West Indians, and even Italians.) which had been marginalized by the Irish clergy in favor with Rome.[1]  The Polish National Church outlives Carfora by many years.  The Chicago area was served by:

Archbishop Carmel Henry Carfora                 1919 – 1958
Bishop Sigismund Vipartas                             1958 – 1961
Archbishop John E. Schweikert                      1961 – 1988
Archbishop Theodore J. Rematt                      1988 - 2006[2]

    Archbishop Rematt was ordained priest by Archbishop John E. Schweikert on May 28, 1982, and elevated by him to the Episcopate on June 22, 1987, with Rematt succeeding Schweikert as Bishop of the Old Roman Catholic Diocese of Chicago  from 1988 through 2006.  He returned to his native Pennsylvania and together with Archbishop John J. Humphreys, founded Saints Lazarus, Martha and Mary in the former Novus Ordo church of Saint Lawrence in Patton.  Rematt died on January 27, 2016 a few weeks after surgery to remove a brain tumor.[3]    He had been associated with the See of Cær Glow since the early1990s.[4]

    Archbishop Carfora also consecrated Richard Arthur Marchenna (April 16, 1941) as his suffragan bishop for the Eastern coastal states.  Marchenna was first based in Newark, later moving to St. Dominic's Church in Brooklyn.  At Carfora’s death, Marchenna was one of several bishops claiming to head the Church in North America.[5]  More about Marchenna will follow

    From the end of World War  II, during the pontificate of the saintly Pope Pius XII, and until the time of Vatican II, Shelley and his associates  were of the mind that the Old Roman Catholic Church had ceased to have a purpose separate from Rome and ought to fade away gracefully.  The decision was made that no new priests would be ordained, no new parishes would be founded, and no bishops would be consecrated—the Church would gradually vanish through attrition—the assumption being that Roman priests and bishops would provide for the spiritual needs of all the faithful.

    The Days of Vatican II were hoped to bring a renewal or a reinvigoration to the Catholic Church.  Instead they brought a resurgence of the Modernism condemned earlier in the century by Pope Saint Pius X.  For the Modernists, the monolith of truth and morality, the Rock of Peter, unshakable for centuries, had to be made over into a progressive, pluralistic, existentialist society, with little firm foundation.  Virtually everything had to change—the Mass and Sacraments, even the Rosary, the Stations of the Cross, and the Vulgate Bible—theology was no longer based on God's unchanging truth, but upon an Hegelian "dialogue"—morality has given way to convenience, with actions that would, at an earlier time in Church history, have drawn imprisonment or death now being praiseworthy or at least overlooked. A profound sense of silliness gripped a once conservative institution.

    The Old Roman Catholic Church once again became of value to those who wanted to continue in the practice of the immemorial Catholic Faith, to those who wanted to be sure that they were attending the Holy Sacrifice of the Mass, receiving the true Sacraments, and hearing the Gospel preached without error.  To be sure, there were other conservative or traditionalist groups.  Some of them still exist and do good work.  But others overreacted, pronouncing the See of Peter to be vacant, claiming the Pope to have deposed himself through heretical behavior.  Still others were deceived by the Modernist notion that all of the problems could be made to go away through “dialogue.”  The Old Roman Catholic Church strives to remain faithful to the Catholicism that came down through Rome from our Lord and His Apostles.

    Yet, this sense of Catholicism was not universal.  Archbishop Shelly’s attention was drawn to the United States in 1974, when one of his bishops, Richard Arthur Marchenna consecrated an homosexual to the episcopate for something called the “Eucharistic Catholic Church.”

On 4 October 1974 in theMetropolitan-Duane United Methodist Church, New York City, Fr. Robert Clement, of the Eucharistic Catholic Church  was consecrated by Abp. Richard A. Marchenna of the North American Old Roman Catholic Church assisted by Bp. Martin L. Williams.[6] 

    Clearly, Marchena could no longer head the Church in America.  On May 24, 1975 Archbishop Shelley, together with Bishop Emile Rodriguez Fairfield, consecrated the Most Reverend John J. Humphreys as bishop to serve the needs of the “ever increasing needs of the Faithful who ardently desire to maintain the fullness of the Catholic Faith and practice…. In the ecclesiastical Province of Florida, and in any other part of North America, should existing circumstances require….”[7]   The ceremony of episcopal consecration according to the traditional Catholic rite took place at Our Lady of Good Hope Old Roman Catholic Church in Pinellas Park, Florida, where Humphreys is pastor.  Humphreys had been ordained priest by The Most Reverend John Swartout, on August 7, 1966

    A little over a year later, Archbishop Shelley returned to Pinellas Park to promulgate a new Constitution of the Historic and Canonical Old Roman Catholic Church on the feast of Our Lady’s nativity, September 8, 1976.  (The Constitution was revised once, only slightly, in May of 1986 under Archbishop Humphreys, the second successor to Archbishop Shelley)  It is significant in that The Constitution makes a written commitment to maintaining the traditions of the Catholic Church:

This ecclesiastical Communion constitutes the historic, canonical and unbroken Apostolic Succession emanating from the ancient Archdiocesan See of Utrecht, translated to other parts of the world and is known by the historic name first used in Utrecht, Old Roman Catholic.

This Old Roman Catholic Communion is one in matters of Faith and Morals, de fide, with the Church established by Jesus Christ.  It embraces all such doctrine of the Apostolic See of Rome, and it condemns all heresies and other errors condemned by that same See.  [It accepts as Catholics those who share this doctrine and conduct their affairs accordingly.][8]

    Archbishop Shelley died on August 24th, 1980, living almost long enough to see something of Archbishop Mathew's dream fulfilled, albeit under circumstances he deplored.  It was roughly ninety years from the time of Archbishop Mathew that Pope Benedict XVI accepted and acted upon the principle of a “uniate rite,” (in the Apostolic Constitution Anglicanorum coetibus) receiving married Anglican ministers and their congregations into the Catholic Church, ordaining the ministers, and allowing them the use of a quasi-Anglican liturgy “wrapped” around the core of Pope Paul VI's Novus Ordo.  Ironic indeed, in that these poor converts from Anglicanism now have a new set of questionable validities with which to deal.

    With Shelly’s death, the Most Reverend Michael J. Farrell, pastor of Saint Peter Damien Old Roman Catholic Church in San Jose, California, was elected to replace him.  Farrell received episcopal consecration from Archbishop Humphreys, and Bishop Fairfield on June 13, 1981.  For personal reasons, Farrell resigned the following month.[9]

    After a relatively long period, Archbishop Humphreys was elected to the See of Cær Glow on April 23, 1984.

    The Most Reverend John Joseph Greed was consecrated Bishop of Massachusetts June 30, 1984,[10] and served there until taking up residence in Tampa, Florida and founding Immaculate Conception parish in the Brooksville area on June 13, 1989.  Immaculate Conception met first in private homes and then in rented quarters at the Shady Hills Community Center, the Community Center at Kenlake, and finally in October of 1992, the Seapines Community Center.   In 1992, Bishop Greed and his assistant, Father Bert Shaw, took up residence in the Seapines area to better serve the parish.  In 1994, after a novena to our Blessed Lady the congregation learned that a church occupied by All Saints Lutheran Church in Hudson, Florida was to be sold.  The property was purchased by the Immaculate Conception Old Roman Catholic Church.  The first Mass was celebrated on the third Sunday after Easter, the church was solemnly dedicated on Saturday, May 20, 1995 by Archbishop Humphreys.[11]  Bishop Greed died on June 1, 2002 after a long illness following a stroke.[12]  Father Maurice Manton followed Bishop Greed as pastor of Immaculate Conception, and, in turn, was followed by Father Robert Dodd.[13]

    Father Richard John Euler was consecrated Bishop on February 17, 2007 and was designated as the Primatial Auxiliary to Archbishop Humphreys.[14]  Bishop Euler is the Priest in Charge of Saint Pio's Summer Mission, Thendara - Old Forge, New York.[15]  The mission is named for the beloved Saint (Padre) Pio of Pietrelcina.

    It is imperative to understand that just as the mere claim to be “Catholic” or “Roman Catholic” guarantees nothing about someone's doctrinal orthodoxy, moral rectitude, or authentic worship;  neither does the claim to be an “Old Roman Catholic.”  Titles, names, and labels do not insure reality.  In today's world, one has to ask questions and receive reasonable answers.  The Old Roman Catholic Church, See of Cær-Glow is not affiliated with those who would bend the moral law, compromise with falsehood, or offer false and distorted worship to Almighty God.  Under God's law there can be no “gay marriage,” no ordination of women, no “clown Masses,” no Marxism, no Modernism, or anything else that has not come down to us from “the Father of lights, with whom there is no change, nor shadow of alteration.”

“It embraces all such doctrine of the Apostolic See of Rome, and it condemns all heresies and other errors condemned by that same See.  It accepts as Catholics those who share this doctrine and conduct their affairs accordingly.” (Constitution of the Old Roman Catholic Church, Article II)

Mgr.Georges -Gregoire PAPATHANASIOU OSB-PhD