Assise, fruit de l'emprise de la Franc-maçonnerie
Conférences de Mgr Lefebvre à Barcelone et Madrid - Octobre 1986

Assise 1986 et suivants : les scandales qui officialisent l'apostasie silencieuse

Alliance contre-nature de l'Eglise conciliaire et de la franc-maçonnerie...

Au cours de deux conférences, faites à Barcelone et Madrid au moment même où se tenait la première réunion d'Assise, Mgr Lefebvre a retracé le chemin ouvert et suivi par le libéralisme jusqu'à l'assujettissement de l'Église aux exigences de la Franc-Maçonnerie.(1)

Le libéralisme est un péché

Non seulement le libéralisme est un péché grave qui atteint l'honneur de Notre-Seigneur Jésus-Christ, mais c'est une religion. Nous mourons du libéralisme et de ses conséquences. Voilà deux siècles qu'il s'est répandu partout, dans nos écoles, dans nos sociétés. C'est un poison qui détruit les commandements de Dieu, tout ce qui fait la beauté et la grandeur de la civilisation chrétienne.

Il est bon de le cerner, comme l'a fait Léon XIII à propos de la Franc- Maçonnerie, dans son encyclique Humanum genus :

« Il faut leur arracher leur masque et les montrer tels qu'ils sont, pour que nous les évitions et que nous évitions leurs erreurs ».

Je crois que le libéralisme est un fruit de la Franc-Maçonnerie et qu'il doit être démasqué de façon que l'on en saisisse tous les dangers.

Le libéralisme a sa déesse : c'est la liberté. Au moment de la Révolution française, on a adoré la déesse Raison dans la cathédrale Notre-Dame de Paris, c'est-à-dire la liberté, la liberté de l'Homme, cette liberté qui a sa statue à l'entrée de New-York, que l'on a fêtée d'une manière incroyable il y a peu de temps. L'Homme est libre, enfin délivré de toute loi et en particulier de la loi de Dieu. La liberté c'est la déesse de la religion du libéralisme.

Le libéralisme a son sacerdoce, en la personne des francs-maçons, sacerdoce secret, organisé, extrêmement efficace. Il existe des milliers et des milliers de francs-maçons. Rien que la secte exclusivement juive des B'nai B'rith, qui a ses entrées à Rome de manière très fréquente et qui était présente à la réunion d'Assise, compte cinq cent mille membres dans le monde. Le Grand Orient est lui aussi répandu partout.

Le libéralisme a ses dogmes : ce sont les constitutions des droits de l'homme. Ces droits du libéralisme – les papes nous l'ont enseigné – ce sont les instruments inventés par la Franc-Maçonnerie contre Dieu, pour libérer l'homme de Dieu. Désormais l'homme est libre de pécher, de désobéir à Dieu… Liberté, liberté de la presse… Ce sont ces libertés inscrites dans les droits de l'homme, qui ont été condamnées par les papes pendant un siècle et demi.

Le libéralisme a sa morale qui est tout simplement l'immoralité : aucun frein à la liberté. Depuis vingt ans on a réussi à introduire dans presque toutes les législations des États, tous les principes qui vont à l'encontre de la morale catholique, comme l'avortement, l'union libre – le concubinage étant fiscalement favorisé.

Le libéralisme a sa politique : celle de la démocratie, la démocratie du nombre. C'est le peuple qui – soidisant – commande. Mais en fait il s'agit de mieux l'asservir, le dominer, le déposséder au profit d'un État omnipotent, d'un socialisme totalitaire qui peu à peu ruine le droit de propriété, qui fait travailler le citoyen pendant un tiers de l'année pour l'État. Les citoyens deviennent pratiquement esclaves de l'État totalitaire. Voilà la politique du Libéralisme, soi-disant liberté.

Le libéralisme a son enseignement : il veut qu'il soit athée, laïque et unique par toute la nation. En France, ce ne sont pas les évêques qui ont défendu la liberté d'enseignement, ce sont les familles. S'il n'y avait pas eu deux millions de personnes qui s'étaient rendues à Paris pour faire échec à la loi socialiste sur l'enseignement, il y aurait aujourd'hui, en France, un enseignement unique et l'enseignement privé aurait disparu.

Le libéralisme a son économie, dirigée par les groupements financiers internationaux. Dans la mesure où les États appliquent la morale libérale, l'économie libérale, l'enseignement libéral, les lois libérales, même s'ils contractent des dettes énormes, ils sont soutenus par le Fonds Monétaire International.

En revanche, le général Pinochet, un catholique qui veut défendre l'ordre dans son pays, on essaye par tous les moyens de l'abattre et de ruiner le Chili. De même tous les moyens sont employés pour déstabiliser l'Afrique du Sud.

Le Vatican lui-même n'a pas échappé : il a été ruiné par la finance internationale. À l'époque du cardinal Villot et – hélas – sous la protection de Jean XXIII et grâce à sa naïveté, les francs-maçons ont pénétré les finances pontificales par le canal de Mgr Marcinkus, de la Banco Ambrosio et de la fameuse Logia P 2. Ils ont conseillé le transfert des avoirs du Vatican au Canada. Un institut bancaire a été créé avec cet argent. Mais il n'a pas tardé à faire faillite et la fortune du Vatican a disparu. Le cardinal Villot ne l'a pas dissimulé : « Nous avons fait faillite. Nous avons tout perdu. Nous avons été obligés de licencier des employés et de diminuer les salaires ». Le Vatican s'est trouvé financièrement au bord de l'anéantissement.

Évidemment, les francs-maçons se sont empressés et la finance internationale est intervenue :

« Ne vous souciez pas, nous sommes là. Si vous avez besoin d'argent, en voici, tant que vous voudrez. Nous vous soutiendrons ».

Même si le Vatican constate encore publiquement le très mauvais état de ses finances, ce soutien explique les pressions qui peuvent être exercées sur Rome pour la nomination des évêques, ou de tel ou tel cardinal et puis pour imposer tout ce que fait le Pape. Il est pratiquement maintenant au service du libéralisme maçonnique. Il nous faut dire les choses comme elles sont.

Assise : la super-religion

Nous venons de le voir (2) au cours de la cérémonie d'Assise qui n'est autre chose que le but que se sont fixé les francs-maçons par la liberté religieuse : l'instauration d'une superreligion. Car, la maçonnerie libérale a aussi ses mythes : super-religion, super-gouvernement mondial, mettre en fait la main sur tout ce qui a un peu d'influence dans le monde. On n'a pas fait grand bruit autour d'une réunion qui illustre cette volonté de super-religion et qui a eu lieu le 27 septembre à Assise également. Elle était dirigée par le prince Philippe d'Édimbourg, le mari de la reine Élisabeth. Ce fut une chose affreuse, bien pire que celle qui a eu lieu hier. Cela s'est passé au milieu de la basilique Saint-François, avec la participation des cinq grandes religions, réunies sous l'égide d'un franc-maçon, avec l'autorisation de Rome… pour la protection de la nature ! Les journaux italiens ne s'y sont pas trompés en titrant :

« La superreligion présidée par le prince Philippe d'Édimbourg ».

Le supérieur général des franciscains, le père Franco Zerini assistait à cette cérémonie qu'il a qualifiée d'« harmonie écologique de l'humanité ». Chacune des religions renonçait finalement à ses dogmes, à sa doctrine, à la prétention qu'un homme qui a vécu il y a deux milles ans, soit lui-même la Voie, la Vérité et la Vie. Scandale ! Blasphème ! C'est fini cette « prétention » pour Notre- Seigneur Jésus-Christ d'être la Voie, la Vérité et la Vie. C'est du passé !

Comment ne pas voir une relation entre cette « cérémonie » – beaucoup plus scandaleuse certes – et la réunion d'hier ? Leur but est identique. L'une et l'autre constituent des étapes vers la super-religion, voulue par la Franc- Maçonnerie, réalisée par le Vatican. Cela paraît tellement affreux que l'on ne peut pas croire qu'une telle « cérémonie » ait été autorisée par Rome. Il y a malheureusement un petit fait, qui démontre que c'est cependant tristement exact. Le père Franco a demandé à Rome l'autorisation pour une danseuse hindoue de se produire devant l'autel Saint-François dans la basilique. Le Vatican a hésité un moment, puis a donné son accord, la danseuse devant exprimer un hymne au soleil. Un hymne au soleil, païen, par une danseuse hindoue… alors que l'on garde en mémoire le magnifique Cantique du soleil de saint François, si beau, si élevé, si surnaturel. C'est un véritable sacrilège !

Monseigneur a ensuite rappelé le rôle joué par le cardinal Béa à la demande des B'nai B'rith, qui a reçu leur médaille d'or en reconnaissance de l'insertion et de l'approbation qu'il avait obtenues de la liberté religieuse qu'ils exigeaient dans les textes conciliaires.

Par la liberté religieuse (3) est venue l'oecuménisme et par lui toutes les réformes qui se sont faites dans l'Église, les changements liturgiques, l'introduction de la collégialité pour faire plaisir aux protestants et à l'esprit démocratique de notre temps. Tout est venu de cette acceptation de la liberté religieuse et des principes du monde moderne. C'est clair et si nous n'avons pas cela présent à l'esprit, nous ne pouvons pas comprendre ce qui s'est passé dans les coulisses du Concile, ni ce qui se passe aujourd'hui dans celles du Vatican. Comme l'a dit Léon XIII dans Humanum genus, le but de la Franc-Maçonnerie est de détruire toutes les institutions chrétiennes, tout ce que le christianisme a apporté dans la société, la famille, l'école, la justice et la paix chrétienne. Il faut supprimer tout cela. C'est le but du démon : Non serviam. Je ne servirai pas. Je ne veux pas obéir à la loi du Bon Dieu. Je veux la liberté.

Notre Seigneur est venu sur la terre pour instituer LA religion. Il n'y a qu'une seule religion. Ceux qui ne s'y seront pas convertis ne pourront pas entrer au Ciel.

Notre Seigneur a dit à ses Apôtres : « Allez, enseignez toutes les nations ». Il n'a pas dit : laissez les bouddhistes tranquilles, les musulmans, les païens tranquilles. Ils ont chacun leur religion. Il ne faut pas les déranger.

Les missionnaires sont partis, ils se sont fait tuer, ils ont versé leur sang, ils ont été martyrs. Maintenant après le réunion d'Assise, comment être missionnaire ? Pourquoi partir en Afrique ? Pourquoi partir dans les Indes ? Pourquoi partir en Chine pour les convertir, puisque toutes les religions sont également un moyen de salut ? Pourquoi inquiéter les gens qui sont dans une autre religion ? L'oecuménisme c'est la fin des missions, de l'esprit missionnaire. C'est extrêmement grave. L'Église est essentiellement missionnaire. « Euntes, ite, docete. – Allez, enseignez. » C'est un changement radical, épouvantable. Ce n'est pas étonnant qu'il n'y ait plus de vocations missionnaires, plus de vocations sacerdotales.

Faisons nôtre la devise de la Bretagne : « Potius mori quam foedari. – Plutôt mourir que trahir ».

Nous préférons mourir que trahir notre vocation, trahir Notre-Seigneur Jésus- Christ. Pour ma part je n'ai pas d'idées personnelles, j'ai seulement l'idée de l'Église. J'ai toujours dit à mes séminaristes, ne dites pas : je suis un disciple de Mgr Lefebvre. Non. Je suis le disciple de l'Église, de la Tradition de l'Église, de vingt siècles d'Église.

Non, je ne suis pas seul, car j'ai vingt siècles d'Église avec moi. Je suis l'écho de millions et de milliards d'évêques, de fidèles et de tous les siècles de l'Église passée, pour continuer l'Église. Ce sont ceux qui abandonnent la foi de l'Église, qui, eux, trahissent l'Église. Au lieu de détruire l'Église, j'ai passé ma vie à construire l'Église.

† Marcel Lefebvre

Notes

(1) Introduction de l'article extrait de Fideliter n° 55 , repris dans le Rocher n° 104 de décembre 2016
(2) Conférence donnée à Madrid le 28 octobre 1986.
(3) Déclaration Nostra Aetate du 28 octobre1965 - Déclaration sur l'Église et les Religions Non-Chrétiennes - Paul VI

Ακούραστος ο ζηλωτής μας π.Δημήτριος συνεχίζει ,με μεγάλη επιτυχία ,το συγγραφικό του έργο.
Η τρίτομη σειρά  των λειτουργοκών μας βιβλίων είναι θυσαυρός .Ουδεμία σχέση έχει με την αθλιότητα στη γλώσσα στη σύνταξη ,στην ορθογραφία στην πρακτική,στη μέθοδο με τα αντίστοιχα ,των Μοντερνιστών Λατίνων.
Πράγματι απόλυτο δίκηο έχουν οι Ελληνόρυθμοι,να διαμαρτύρονται για αυτό το χάλι.Αυτοί τουλάχιστον , κάνουν χρήση το αξιόλογο Ανθολόγιον και τα Λειτουργικά ανάτυπα Βενετίας που είναι η τελειότητα και η ωμορφιά σε κείμενα ,γλώσσα  κλπ.
Διαμαρτυρόμεθα ,γιατί αυτό το χάλι δεν έχει τελειωμό.ξαιπερνούν και τους φριχτούς και άθλιους προτεστάντες.
Πρεέπει ,το κάθε Ευχολόγιον,και Λειτουργικό Βιβλίο να βοηθά τον λειτουργό Ιερά με την πρακτικότητα.Η χρήηση της λατινικής γλώσσας με την ωραιότητα της Ελληνικής είναι ο θεόπνευστος συνδιασμός και αυτό πρέπει να το δεί ,η ποιμαντική επιτροπή στα σοβαρά.Βέβαια η αποχώρηση μερικών οπαδών του λάθους θα δώσει κάποια λύση στο ζήτημα αυτό.
Πρακτικά ,στην χώρα μας ,οι εναπομείναντες καθολικοί είναι ελάχιστοι ,σε σχέση με τους ξένους.
Επομένους βλέπεις να πάζλ,εθνοτήτων και γλωσσών που ουσιαστικά κανένας τους δεν κατανοεί τίποτα από την Θεία Λειτουργία.Αυτό το μειονέκτημα το κάλυπτε ,η αδαμάντινη Λατινική γλώσσα και η Γρηγοριανή Μουσική ,που εκτοπίσθηκε από τα σαχλοτράγουδα του Ακεψιμά και άλλων 'αμουσων.
΄Ενα ζήτημα είναι η παρδαλότητα και η ανοησία των χρηστών των Ιερών Αμφίων.Τι είναι αυτά ,τι χαζομάρες είναι αυτές.Τώρα στο ζήτημα του ράσου εδώ είμαι μοντερνιστής.Δεν υπάρχει λόγος ,ο κάθε ιερέας μας ,που εργάζεται για την διαβίωσή του να είναι εντός ράσου.Μια αξιοπρεπής ένδυση αρκεί.Τώρα τα γένια και τα μαλλία είναι μια προσωπική επιλογή του καθένα ,αρκεί να υπερβαίνουμε τα όρια.
Τελικά :φωνή βοόντος εν τη ερήμω
 

Tι μπορείς να πείς για ένα παιδί που μεγάλωσε στο Ρότερνταμ και που τα Ελληνικά του είναι σπασμένα όπως και η αγάπη του για την Πατρίδα.
Τι μπορείς να πείς για τον ριζοσπάστη αριστερό των ψευταράδων αυτής της εθνοκαπήλου Κυβέρνησης .
Απόγονος του εμβληματικού Στρατηγού Τσακαλώτου.
Και βέβαια δεν είναι μόνο αυτός όμοιος του Πήλιου Γούση.Είναι ολόκληρη Κυβέρνηση .
Ομως ο υπάρχουν και όρια .Σύντομα θα πάτε στα τσακίδια και ο λαός ο πονεμένος λαός θα ζητήσει τον λογαριασμό και θα έχετε παρέα και τον Γιωργάκη Παπανδρέου.
Ελληνες Πατριώτες
Σώστε την πατρίδα από τον Σατανά Δυνάστη.
και να το ξαίρετε προσκυνημένοι ,πώς η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ
ΙΤΕ ΠΑΙΔΕς ΕΛΛΗΝΩΝ

Eυκλείδης Τσακαλώτος=Πήλιος Γούσης

Ο Πήλιος Γούσης =Ευκλείδης Τσακαλώτος

"The Captain of the Titanic is going to sink us!"

Fr. Faure was one of the first members of the SSPX and is therefore one of its oldest members. He has participated in all the Chapters of the Society and has spent many years as a District Superior (Mexico, Argentina).

Archbishop Lefebvre even asked him if he would accept to be consecrated a bishop in 1988. He told us that he refused, proposing Fr. de Galarreta instead. He thought that he lacked the necessary qualities of a Bishop. But he has assured us that in every case he would never have betrayed the cause nor the Faith nor the anti-liberal combat.

Fr. Faure talks to us about the betrayals that he has witnessed, and in particular, the most recent one: the General Chapter of July 2012. He rose up against the way in which Menzingen is manipulating text, facts and people (in particular, Bishop Tissier).

Fr. Faure is a betrayed member of the Chapter, who for his own honour and that of the truth, will unmask the dishonesty of Menzingen. In order better to understand the interview with Fr. Faure, it may be helpful to recall the following facts: on April 15th, 2012, Bishop Fellay wrote a theological declaration intended to reconcile the irreconcilable. This declaration is a staggering acceptance fo the Council, the New Mass and the new Code of Canon Law.

During the Chapter of 2012, Fr. de Journa  distributed and commented on a single front-and-back sheet which demonstrated before all the Chapter members (except Bishop Williamson who had been excluded from the Chapter)  that Bishop Fellay’s Declaration was nothing less than the Hermeneutic of Continuity. After this exposé from the rector of Écône which took place without any reaction and in a deep silence, the conclusion self-evident: this declaration had to be rejected by its author. After a little while, the rector of the seminary in La Reja (Argentine) stood up to break the silence. Fr. Pagliarani (in a pre-arranged plan of the General House?) intervened in favour of Bishop Fellay: “Dear colleagues! We’re not going to give a slap in the face to our Superior General by forcing him to retract it! The retraction will be implicit in the final declaration of the Chapter.” Then, after this intervention, another Chapter member raised another topic as a diversion, and the Chapter passed on to other business...

That was a master stroke on the part of Bishop Fellay and his partisans. The General House manoeuvred the Chapter so that it didn’t punish the Superior General and succeeded in fooling the Chapter members by leaving them to believe that the Doctrinal Declaration was buried by the implicit disapproval of its author. Bishop Tissier was fooled, just like all the others (except the partisans of Bishop Fellay). In a letter of 29th March, 2013, he tells of how “It was tacitly agreed that there would be no need to insist on this subject, given that it was obvious that the Superior General regretted his mistake.” And yet, the official line which came out of the General House was that this Doctrinal Declaration was “a minimalist text which led to some confusion amongst us” (Cor Unum 102). A “sufficiently clear” text “which avoided – what do you call it? – ambiguities” (Econe, 7th September, 2012). In the “Note concerning the Doctrinal Declaration of 15th April 2012”, which was composed by Bishop Fellay himself, he affirmed that “all ambiguity was set aside as regards our judgement of the Council, including the hermeneutic of continuity.” He claimed that his thinking “was not understood by several eminent members of the Society, who saw in it an ambiguity, or even a compromise with the theory of the hermeneutic of continuity.” (Cor Unum 104). And, just recently, Bishop Fellay took up this cry once again: “It’s an extremely delicate text, and one can even say that in the Society it didn’t cause unanimity so much so that I said to Rome I take it back, it’s not going to be any use if it’s not even understood by people on our side... er... because it was perhaps too subtle, well , there we are, too bad, I take it back. And that’s what I said to Rome, and Mgr Di Noia said, I understand, of course, completely, your text that you make has to create unity amongst your own.” (Bp. Fellay’s conference in Lille, 7th May, 2013)

[N.B.  He said the same thing in Burgclere, England on June 2nd, 2013 “Even amongst our priests, I realised that they did not follow my demonstration, the way I built up this text, which was – and this is probably my conclusion – too subtle.”  - Ed.]

,...θα σε ξεχνω κάθε μέρα.Αυτός είναι ο τίτλος ενός ββλίου του Βασίλη Αλεξάκη.Μου δόθηκε η ευκαιρεία ,μια και κρεβατώθηκα να το διαβάσω και αισθάνθηκα υπερήφανος για μια ακόμη φορά που είμαι σκεπτόμενος  ΄Ελληνας.
Και βέβαια σαν καθολικός κληρικός και πάλι σκεπτόμενος ,ονόματα τρανταχτά σημάδεψαν την στράτα μου μεσα στη ζωή.Ο Βασίλης συνιστά πώς πρέπει να ορίσουμε κάποια κριτήρια που να απαντούν στο ερώτημα τι επιτρέπεται και τί όχι γιατί σήμερα όλα είναι ανάμεικτα  και ασαφή.
Βέβαια το υπερρεαλιστικό κίνημα υπήρξε έκδηλο και δυναμικό ,σε εποχές που η επαναστατικότητα ,έπαιζε ένα κύριο λόγο στις καταπιεσμένες μάζες.
Ο μεγάλος Μπρετόν τους εφιστούσε την προσοχή ,γιατί μερικοί εξ΄αυτών τάσσονταν με το μέρος του Λ.Τρότσκι και τούτο μετά από την δημοσίευση της μπροσούρας :Η ηθική τους και η ηθική μας  ( 1938 )
που ουσιαστικά θεωρήθηκαν προδότες της ελευθερίας.
Ο Λ.Τρότσκι υιοθετούσε την άποψη :ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα .και αυτό γιατί ήθελε να περάσει την άποψη ότι το προλετάριάτο πρέπει να ενωθεί στην επαναστατική πάλη ενάντια των εχθρών της.
Μαζί με τον Μπρετόν  όμως έρχεται και ο Πασκάλ κατηγορώντας τους Ιησουϊτες επειδή η καζουιστική τους διχάζει την Εκκλησία και αλλοιώνει τις Ευαγγελικές αρχές,με βάση τις οποίες πρέπει να κρινόμαστε (Blaise Pascal ,Les provinciales 1656-57 )
 ΄Οταν ο Πασκάλ επέκρινε τους Ιησουϊτες  για αλλοίωση της χριστιανικής ηθικής,τους κατηγορούσε ως ανέφερα ότι έσπερναν τη διχόνοια  στους κόλπους της Εκκλησίας χωρίς όμως να φέρνει ένα μέσο απόδειξης η και επιχείρημα στην άποψή του.Οι Ιησουίτες  για παράδειγμα ποτέ δεν υποστήριξαν ιεροεξεταστικές μεθόδους και πράξεις ,απεναντίας τις καταδίκασαν και διώχθηκαν.
Επομένως δεν είναι δυνατόν να γίνεσαι υπερασπιστής των εκτελέσεων και από πάνω να λές και να αναγνωρίζεις την οικουμενική αξία και ισχύ της επιταγής "ου φονεύσεις " και να εφαρμόζεις τα αντίθετα .Είναι και παράλογο και ανήθικο .
΄Οταν ο αγνωστικιστής και άθεος Μπρετον ακολουθώντας τα χνάρια του Eliphas Levi  προβάλλοντας το σύνθημα  Ελευθερία Ισότητα Αδελφοσύνη,το τρίπτυχο Ελευθερία Ερωτας Ποίηση αντικαθιστα ένα πρόταγμα που δεσμεέυει τον πολίτη στο δημόσιο βίο του με ένα άλλο που αφορά την ιδιωτική του συμπεριφορά.
Ο πιστός χριστιανός έχει την την δυνατότητα  να μεταρσιώνει τις σαρκικές  του επιθυμίες  στην αγάπη του για τον Θεό σε αντίθεση με τις αρχές του αγνωστικιστικού κινήματος.
Ομως ξεκάθαρα η Εκκλησία ερμηνεύει για παράδειγμα το Ασμα Ασμάτων ,ως αλληγορία της ένωσης  του Χριστού με το ποίμνιο του απ΄ότι για τον ποιητή να διατηρήσει την ένωσή του με την αγαπημένη του .
΄Αλλωστε μην ξεχνούμε ,και το αναφέρει και η ΄Αννα Μπαλακιάν (Anna Balakian Andre Breton Oxford University Press NY 1971 page 209 ),το όμορφο λυρικό ποίημα του Μπρετόν  δηλ.Ελευθερη ΄Ενωση ( Union Libre ) έχει ως πρότυπο το ΄Ασμα Ασμάτων !!
Ομως τόσο η χριστιανική όσο και η πλατωνική αντίληψη για την σοφία αφήνουν να εννοηθεί ότι ο σαρκικός  έρωτας δεν είναι ίδιον των σοφών και των συνετών.Παρα ταύτα  για την σοφία της καρδιάς κατα τον Πασκάλ ,ο μόνος τρόπος για να την προσεγγίσουμε μέσω της ποίησης που εξυμνεί τον έρωτα και στην οποία ανήκουν το ΄ασμα Αασμάτων  και ο Σαίξπηρ ,τα τραγούδια των τροβαδούρων οι επιστολ΄ς της Ελοϊζας και της Πορτογαλίδας Μοναχής,αλλά και τα περισσότερα από τα κείμενα που περιλαμβάνει η Ανθολογία του υψηλού έρωτα ( antologie de l; amour sublime ) του  Benjamin Peret.
Σημείωση : 1. Andre Breton ,Du surrealisme en ses oeuvres vives ( 1954 )
2.Abbe Costant ( Eliphas Levi ) ,L; assomption de la femme,ou le livre de l; amour 1841 
Kατα συνέπειαν και τα γραφόμενα από τον Βασίλη Αλεξάκη που είναι ονειρικά πεπραγμένα και του Μπρετόν  κλπ,δεν αποτελούν ένα υποκριτικό δόγμα ,απλά έγινε ένας συγκρητισμός των μύθων με σκοπό να διατηρηθει ζωντανή η ελπίδα .΄Ομως  όπως έλεγε και ο ιερός Αυγουστίνος : ( Η ορατή ελπίδα δεν είναι ελπίδα )  και πράγματι η ορατή ελπίδα είναι ένα όνειρο και παραμένει όνειρο.
Σήμερα στην χώρα του τρόμου ,το δικαίωμα στο όνειρο δεν υπάρχει.Ιστορικά η επιβολή της τρομοκρατίας ,επέφερε στο τέλος τις πολλαπλές αυτοκτονίες των τρομοκρατών,και σε τούτο στεκόμαστε .
Σήμερα ,η χαζότητα μαζί με τον ιδιότυπο μακιαβελισμό ,ψτιάχνει την μοίρα των κολασμένων .
Σήμερα αυτό το ιδιότυπο ζιπ-ζαπ,μουδιάζει τις συνηδείσεις με αποτέλεσμα να κυριαρχεί η πολιτική μαλακία.
Τι πρέπει λοιπόν να γίνει που να μην συναντηθούμε στη στράτα μας ?Ακόμη και η επανάσταση είναι μια μεγάλη πόρνη απόψεων ΄μηδε  υπολειπομένης της δημοκρατίας
Σε αυτό το ψυχιστικό δίπολο τρομοκρατία -επανάσταση δημοκρατία επέρχεται μια σκοτεινιά και αναζητούμε άλλες λύσεις ακόμη και μέσα στο Ευαγγέλιο μιά και τούτο είναι άκρως επαναστατικό ( Φ.Κάστρο ).΄Αραγε στο τέλος αυτής της θρυματισμένης ζωής που βιώνεται η απόγνωση και ο ζόφος έπέρχεται το Φώς του Χριστού με την Γέννησή Του ,στα μάτια των κολασμένων της γής.
  ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
+Γεώργιος ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
ΑΡΧΙΕΠΊΣΚΟΠΟΣ

Isaiah’s Card

To Jesus Christ all men on earth must turn,
Or else, here or hereafter, they must burn.

If Almighty God were himself to send Christmas cards, what might he write in his about the coming of his own Son to be born on earth as a human child of his human Mother? In fact God wrote many things about the Messiah through the writers whom he directly inspired to put together the books of the Old Testament, and of course one of the best-known of these quotes comes from the prophet Isaiah, Chapter IX. In the preceding Chapter Isaiah has been prophesying the desolation and ruin that will come upon the Jews for their sins. In IX he turns to the glory of the Messianic age: a great light will light up Galilee – v. 1,2. (Jesus’ home province). Then joy as at harvest-time or after a military victory will come(v.3), after the defeat of the Assyrians, as after Gideon’s defeat of the Madianites (v.4), and the features of war will disappear (v.5). Isaiah continues with the “Christmas card” (glorified in the music of Handel’s Messiah):

6: For a CHILD IS BORN to us, and a son is given to us, and the government is upon his shoulder: and his name shall be called, Wonderful, Counsellor, God the Mighty, the Father of the world to come, the Prince of Peace. 7: His empire shall be multiplied, and there shall be no end of peace: he shall sit upon the throne of David, and upon his kingdom; to establish it and strengthen it with judgment and with justice, from henceforth and for ever: the zeal of the Lord of hosts will perform this.

6: Thus the supreme reason for joy is the coming of the Messiah: to us, to redeem all of us will be born a royal child and son, who will take the weight of the world upon his shoulder (the Church Fathers take this weight to be the Cross), and with a series of epithets Isaiah tells who the child will be: Wonderful, Counsellor, more than able to counsel all nations for their true happiness and prosperity down to t he end of the world. God the Mighty – Talmudic Scripture scholars do their best to avoid admitting that Isaiah is saying that the Messiah will also be God (as Catholics know, Second Person of the Holy Trinity), but the definite article in the Hebrew and the meaning of the expression “God the Mighty” everywhere else in the Old Testament strongly indicate that Isaiah means exactly that. The Father of the world to come – the Messiah will be a true and tender Father for the messianic age, for ever and ever (cf. Mt. XI, 28).

7: His empire shall be multiplied – the Catholic Church will spread all over the world and there shall be no end of peace because the Messiah’s Church will generate peace wherever it is respected, until world’s end. He will be a royal descendant of David to sit upon the throne of David to which it was promised that it would last for ever (II Sam. VII), as Our Lord promised to his Church (Mt. XVI, 18; XXVIII, 20). But this kingdom will be a kingdom of the King of Hearts (Jn. XII, 32), strengthened with judgment and with justice, not a kingdom of the Knave of Clubs, established by force (Mt. XXVI, 52; Jn. XVIII, 36). All these marvels will come from the zeal of the Lord God, from his burning desire to bring souls to Heaven to share eternal and uninterrupted bliss with him, for ever and ever.

What makes it difficult for us today to appreciate Isaiah’s glorious vision of the messianic future is that it has turned into the masonic past. The fifth age of the Messiah’s Church, the Age of Apostasy, began 500 years ago when Luther broke up Christendom, so that when another 200 years later it was still not yet obvious for many men that the benefits of Christendom were well on the way to being undermined, Judeo-masons could begin to persuade men that Christendom, or Christ, was no longer necessary. And not even the horrors of another 200 years later of anti-Christian Communis m, let loose by the Russian Revolution and spreading worldwide, could persuade men that from the Incarnation onwards, the alternatives for any civilisation are Jesus Christ and his Catholic Church, or the Devil. But it is true.

Happy Christmas, readers!

+George Papathanasiou
Archbishop

Μερικές ξεκάθαρες θέσεις.

Η Εκκλησία μας ,είναι μια εκκλησία της παραδόσεως.Η Αρχιεπισκοπή Ευρώπης ξεκάθαρα δηλώνει δημοσίως και δή μέσω της επίσημης ιστοσελίδος της ,ότι πρεσβεύει και ακολουθεί ότι και η Καθολική Εκκλησία εξαιρουμένης των διατάξεων της Νέας Καθολικής ΄Εκκλησίας ( εκείνης που ιδρύθηκε από τις διατάξεις της Βας Συνόδου του Βατικανού ).
Επομένως είμαστε καθολικοί της Παραδόσεως ,και επειδή ,η ΝΚΕ δεν μας ανέχεται τουλάχιστον ένα μέρος αυτής  ,και δεδομένου ότι μας αναγνωρίζει,τότε αυτοπροσδιοριζόμαστε ώς :Ενιστάμμενοι Καθολικοί .
Τώρα το τι λέγει και το τι γράφει ο + Ιωάννης Σπιτέρης και οι φίλοι του ,αυτά είναι ανοησίες του και δεν εκφράζουν την Αγία ΄Εδρα.Εμείς ομιλούμε με επίσημα έγγραφα από την Αγ.΄Εδρα ,αυτός με αστήριχτα λόγια και προσωπικές του ψυχώσεις.
Επειδή η ΄Αγία ΄Εδρα ακόμη και ο Πάπας ,υπερβαίνουν τον πήχυ ,που καθωρίζεται από το Ευαγγέλιο,την κατήχηση  και την ΄Ιστορία της Εκκλησίας και δεδομένου ότι η καταπάτηση των Ιερών Κανόνων είναι συχνό γεγονός εμείς δεν μεταβαλλόμαστε σε sedevacantist ou sedeprivationist,απεναντίας αντιστεκόμαστε σε αυτές τις παρεκλήσεις και παραβιάσεις παραμένοντες ορθοδομούντες και παραδοσιακοί καθολικοί,υπο της Α.Α των Πάπα.
Επομένως ας σταματίσει αυτή η φιλολογία και ο χαρακτηρισμός ότι είμεθα Παλιοκαθολικοί κλπ.
Τα υπόλοιπα εκ της ιστοσελίδος μας
Εκ της Αρχιεπισκοπής

Spanning East and West: Christmas Liturgy

Our Lady of Sorrows Church in the calm after Midnight Mass, 2015

The Christmas Liturgy is one of the most ancient in the universal Church - both East and West celebrating with special joy and customs.

The Roman Catholic Church:

One of the hallmarks of the Christmas liturgy according to the traditional Roman Rite is the celebration of three distinct Masses on this day preceded by a Vigil liturgy on Christmas Eve, the highlight of which is the solemn reading of the Martyrology at Prime:

In the year 5199th from the creation of the world, when in the beginning God created the heavens and the earth, in the year 2959th from the flood, in the year 2015th from the birth of Abraham, in the year 1510th from the going forth of the people of Israel out of Egypt under Moses, in the year 1032th from the anointing of David as King, in the 65th week according to the prophecy of Daniel, in the 194th Olympiad, in the 752nd from the foundation of the city of Rome, in the 42nd year of the reign of the Emperor Octavian Augustus, in the 6th age of the world, while the whole earth was at peace, Jesus Christ, Himself Eternal God and Son of the Eternal Father, being pleased to hallow the world by His most gracious coming, having been conceived of the Holy Ghost, and when nine months were passed after His conception, [all kneel down] was born of the Virgin Mary at Bethlehem of Juda made Man, Our Lord Jesus Christ was born according to the flesh."

In addition to particular rubrical observances made during the season of Advent, the most visible of which being the Advent Wreath and the use of violet and rose vestments, Vespers during the final seven days of the season include the famous “O Antiphons” that are chanted before and after the Magnificat. These ancient hymns, which date to at least the 6th Century, point toward the Nativity of our Lord. Joining these anticipatory antiphons are two recited at Lauds on December 21 and 23 respectively, the latter of which assuring the faithful, “Behold, all things are fulfilled, which were spoken by the Angel to the Virgin Mary.”

A traditional icon of the Nativity, 11th century, Greek

Mgr.George Papathanasiou 

M. Σπυροπούλου: Η κρίση των λέξεων

 

Οι λέξεις βρίσκονται παντού μέσα μας. Χοροπηδάνε ως σκέψεις, περπατάνε ως παρηγορητικά λόγια, ταξιδεύουν στην ανάγκη του άλλου, βυθίζονται στη σιωπή ή στο αδιέξοδο, ψάχνουν να βρουν την ολοκλήρωση, δηλώνουν την έλλειψη. Οι λέξεις είναι το μόνο όπλο που έχουμε σε αυτή τη ζωή. Η μητρική σχέση δομείται με λέξεις. Ο έρωτας ανθίζει με λέξεις. Η φιλία ανδρώνεται με λέξεις. Η ψυχοθεραπεία θεραπεύει με λέξεις. Η γραφή φτιάχνει κόσμους με λέξεις. Οι άνθρωποι συνδεόμαστε από την πρώτη στιγμή με τον εαυτό μας και τους άλλους με λέξεις. Η γλώσσα δεν είναι μόνον ένα εργαλείο. Είναι ο τρόπος που δομείται ο εγκέφαλος, είναι η λειτουργία των αρχών της ζωής. Μιλάω και η λογική βάζει σε τάξη τα πράγματα. Μαθαίνω πώς να εκφράζομαι, μαθαίνω να ακούω τις λέξεις του άλλου, και έτσι κινείται ο κόσμος. Ετσι συγκινείται ο κόσμος.

Οι άνθρωποι όμως αποξενώνονται. Οι ψυχοθεραπείες δεν θεραπεύουν. Οι εφημερίδες δεν πείθουν. Μυθιστορήματα πιάνουν σελίδες επί σελίδων και οι αναγνώστες δεν «πιάνουν» τίποτα. Οι μητέρες μιλάνε στα παιδιά τους και αυτά δεν χτίζουν τίποτα μέσα τους. Οι φιλίες βυθίζονται στο τέλμα του συμβατικού. Οι ερωτικές σχέσεις χτίζουν με λέξεις τείχη. Αυτό που εφευρέθηκε για να μας φέρει κοντά, ξάφνου, μας βυθίζει σε μεγαλύτερη απόγνωση. Οι λέξεις δεν είναι αρκετές. Εχουν ήδη αποδειχθεί κατώτερες των περιστάσεων. Και οι άνθρωποι νιώθουν ότι τέλειωσαν οι εφεδρείες του λογικού. Η τρέλα, η μοναξιά, η κατάθλιψη παραμονεύουν, αν δεν έχουν ήδη στρογγυλοκαθίσει στο γιορτινό τραπέζι.

Η κρίση τι είναι; Αν δεν είναι κρίση των λέξεων σε σχέση με την ουσία, τότε τι είναι; Αποτύχαμε παταγωδώς εδώ και πολλές δεκαετίες να μιλάμε με τρόπο συνεπή με αυτό που νιώθει ο ψυχισμός μας. Αποτύχαμε παταγωδώς να πούμε μερικές λέξεις αλήθειας, αποτύχαμε παταγωδώς να αποδεχτούμε λεκτικά την ήττα μας και να τη βιώσουμε. Αποτύχαμε παταγωδώς να παραδεχτούμε ότι μας έλκει ο ψευδαισθητικός λόγος, ο παρανοϊκός λόγος, ο λόγος που κυκλώνει και εγκλωβίζει. Γιατί δεν παραδεχόμαστε ώς το μεδούλι μας ότι θέλουμε μόνο κανάκεμα;

Διαβάζω κάποιες από τις ιστορίες που εκδίδουν οι Ελληνες συγγραφείς. Μερικές φορές θυμώνω. Οι περισσότεροι ανακαλύπτουν την αφαίρεση σαν μοτίβο ελλειπτικότητας. Σαν στυλ. Η έλλειψη είναι σαφώς σημαντική, είναι κινητήριος δύναμη για να ψάξεις. Για να σηκωθείς από το κρεβάτι πρέπει κάτι να σου λείπει. Αλλά πρέπει την ίδια στιγμή να έχεις και κάτι. Να σου δίνουν κάτι. Τα μυθιστορήματα της εποχής μας πολλές φορές δεν μπαίνουν στον κόπο να δώσουν στους αναγνώστες μια ολοκληρωμένη ιστορία. Τι να την κάνεις την ιστορία, άλλωστε; Να μπεις στον κόπο να διαβάσεις, να μελετήσεις, να γράψεις κάτι ολοκληρωμένο; Οχι, η έλλειψη είναι το παλιό-καινούργιο. Αλλά δεν περπατά στο κοινό, γιατί είναι μόνο έλλειψη. Οπως δεν περπατάνε και άλλες ιστορίες, ολοκληρωμένες μεν, επιφανειακές δε. Γιατί να ξοδεύεις τις λέξεις σου, αν δεν σκάβει κανένας πουθενά και δεν ανοίγει τελικά κανένας πόρος συνάντησης;

Και έρχονται οι κριτικοί. Και ξοδεύουν λέξεις για να μην πούνε τίποτα. Και οι αναγνώστες χάνονται.

Έτσι και στις θεραπείες. Οι λέξεις αρθρώνουν, επανορθώνουν, στηρίζουν, υπομένουν και κυρίως εκφράζουν το βίωμα του θεραπευτή, όπως αυτό σχηματίζεται με τον ασθενή. Μαζί, από κοινού. Πώς λοιπόν να θεραπεύσεις κάποιον όταν οι λέξεις σου είναι κρύες; Οταν κινούνται στον αέρα; Οταν δεν αφορά το βίωμά σου; Ακόμα περισσότερο, όταν φοβάσαι το βίωμά σου; Ετσι και εκεί λοιπόν η σχέση γίνεται ακατόρθωτη, γιατί δεν γίνεται βαθιά. Και κινούμαστε αενάως σε μια σχέση λεξιλάγνα, και οι ασθενείς σαν τα μικρά παιδιά αισθάνονται ακόμα πιο μόνοι.

Και έρχονται από πίσω όλες αυτές οι σχέσεις της ζωής μας. Ολες οι λέξεις της ζωής μας. Τα δύσκολα που δεν τολμούμε να πούμε και τα καλά που δεν τα χαρίζουμε σε κανέναν. Κάποτε κάποια έγραψε στον αγαπημένο της «μου λείπεις» και εκείνος της απάντησε «να είσαι καλά». Να είναι καλά, απλώς οι λέξεις πρέπει να λένε αυτό που βιώνουμε, ακόμα και τη δυσκολία μας. Είμαστε σε βαθιά κρίση των λέξεων. Και έχουμε ευθύνη για αυτό. Οι λέξεις μας εκσφενδονίζονται σαν πέτρες ή σαν φτερά. Τίποτα όμως δεν βρίσκει τον στόχο του. Και μένουμε έωλοι και βαθιά παραπονούμενοι. Με μια τρύπα στην καρδιά, γιατί μας έταξαν ότι με λέξεις θα τραφούμε. Και τώρα οι λέξεις δεν γεμίζουν τίποτα.

Καλά Χριστούγεννα!

Η θρησκεία της ανάπτυξης και της προόδου

Τα Χριστούγεννα του 1945 και ενώ είχαν προηγηθεί τα Δεκεμβριανά, 200 περίπου νέοι επιστήμονες και καλλιτέχνες, γόνοι αστικών οικογενειών και γόνοι αριστερών οικογενειών, επιβιβάζονται στο νεοζηλανδέζικο πλοίο Ματαρόα ως υπότροφοι  του Γ αλλικού Ινστιτούτου, με προορισμό τη Γαλλία. Ανάμεσα τους οι: Κ. Καστοριάδης, Λ. Αξελός, Ν. Σβωρόνος, Α. Προβελέγγιος, Μ.Μακρής, Ε. Αλεξίου, Ε. Κριαράς, Ι. Ξενάκης, Μ. Κρανάκη, Μ. Ζαχαριάς και ο Κ. Παπαϊωάννου.  Ο Κ. Παπαϊωάννου γεννήθηκε το 1925 στο Βόλο και από το 1945 έζησε στη Γαλλία όπου και πέθανε. Δίδαξε σε διάφορα γαλλικά πανεπιστήμια και έγραψε πληθώρα έργων στα ελληνικά και στα γαλλικά, φιλοσοφικού, πολιτικού και κοινωνιολογικού περιεχομένου. Το βιβλίο του, «Η αποθέωση της Ιστορίας», Εναλλακτικές εκδόσεις, περιέχει πέντε δοκίμια τα οποία σε προγενέστερο χρόνο είχαν δημοσιευτεί σε γαλλικά περιοδικά. Αυτόν τον σπουδαίο διανοητή αποσιώπησε το σύνολο σχεδόν της ελληνικής κυρίως αριστερής διανόησης και τολμώ να πω διότι δεν μπορούσε να αναμετρηθεί ούτε με τον φιλοσοφικό ίσκιο του, αλλά και γιατί ο Παπαϊωάννου ήταν ένας κριτικός του μαρξισμού ή κατά άλλους ένας μεταμαρξιστής, δηλαδή ένας «αποστάτης» της ορθοδοξίας. Ο Παπαϊωάννου άσκησε κριτική στην ίδια τη μαρξιστική θεωρία και όχι απλά στις αστοχίες της εφαρμογής της, μια κριτική στο Μαρξ και όχι μόνο στους επιγόνους του, τους μαρξιστές. Ο Παπαϊωάννου στο σύνολο του έργου του συνομιλεί με τον Χέγκελ και κυρίως με τον Μαρξ, τον οποίο εκτιμά πολύ, αλλά δεν τον θεοποιεί- πχ τον θεωρεί μέτριο φιλόσοφο αλλά κορυφαίο αναλυτή του καπιταλισμού- επισημαίνει τις αστοχίες της μαρξιστικής θεώρησης και ταυτόχρονα ασκεί κριτική στην ανθρωπολογική θεμελίωση της νεωτερικότητας, του αναγεννησιακού και διαφωτιστικού κόσμου.

Για τον Παπαϊωάννου ο νεωτερικός κόσμος θεμελιώνεται στο ανθρωπολογικό υπόδειγμα, από την θεοκρατική νοηματοδότηση του κόσμου (Μεσαίωνας) στην ανθρωποκεντρική νοηματοδότηση, από την ανθρωποποίηση του θείου στην θεοποίηση του ανθρώπου διαμέσου του ιστορικού χρόνου, του ανθρώπινου πράττειν. Ο Χέγκελ «έλυσε» το φιλοσοφικό αίνιγμα με το να θεωρήσει ότι η ιστορία είναι ο χώρος της απόλυτης ελευθερίας του ατόμου. Αλλά η ιστορία ως χώρος πραγμάτωσης του απαλλαγμένου από τα δεσποτικά δεσμά του θεού υποκειμένου δεν μπορεί να είναι κυκλική αλλά προοδευτική και να αναζητάει την τελείωση (το ιδανικό τέλος). Για να θεμελιωθεί το νόημα αυτό της ιστορίας ο Διαφωτισμός εφηύρε την έννοια της προόδου και του ευθύγραμμου χρόνου, μια νέα εγκόσμια θρησκευτική πίστη, αλλά και ανήγγειλε τον καθαγιασμό της ανθρώπινης ιστορίας με τη δημιουργία ενός παράδεισου επί της γης (της ιδανικής πολιτείας).  Ο Παπαϊωάννου είναι από τους πρώτους διανοούμενους που ασκεί κριτική στην αυταπάτη της θρησκείας της προόδου, αυταπάτη που διατρέχει το έργο του Μαρξ, και εκφράζεται στο σχήμα: η  απεριόριστη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων (υλική πρόοδος) θα οδηγήσει αντικειμενικά στην ιδανική κοινωνία (κομμουνισμός).  

Το ανθρωπολογικό υποκείμενο δεν αρκείται λοιπόν στο να αποκαθηλώσει τον θεό και να ενθρονίσει  τη θέση του τον άνθρωπο-θάνατος του θεού, θεοποίηση του ανθρώπου- αλλά από την αυγή των νεωτερικών χρόνων ανήγγειλε τη θρησκευτική του πίστη στην πρόοδο, δηλαδή τον θάνατο της φύσης. Η πρόοδος, ο ιστορικός χρόνος, για να κυριαρχήσει δεν αρκεί απλά να διαχωριστεί από τον φυσικό κόσμο, πρέπει και να τον υποτάξει. Να πως εκφράζει ο Μαρξ αυτή την  αντίληψη: «Μια φύση καθαρά αντικειμενική, ξένη προς το υποκείμενο δεν υπάρχει πλέον» ή «Η ιστορία της βιομηχανίας….. είναι η ανθρώπινη ψυχολογία που έγινε εμπειρικά αντιληπτή»!! Όπως παρατηρεί εύστοχα ο Παπαϊωάννου με τη νεωτερικότητα «υψώθηκε ένας ουμανισμός  ο οποίος ήθελε να είναι η συνέχεια του ελληνικού ουμανισμού, αλλά υπήρξε ακριβώς το αντίθετο του. Για τους Έλληνες η φύση ήταν το μέτρο των πάντων και η επιστήμη προσέφερε την αρετή. Στο εξής η φύση θα είναι αντικείμενο και η επιστήμη θα προσφέρει την εξουσία».

Ο έλλογος άνθρωπος, το υποκείμενο του Διαφωτισμού που είναι φύσει αγαθό, είναι πλέον εφοδιασμένο με το υπερόπλο του ορθού λόγου, την επιστήμη και τις εφαρμογές της για να υποτάξει και τις πιο ανυπότακτες φυσικές δυνάμεις. O υπερόπτης αυτός νεωτερικός άνθρωπος καθοδηγούμενος από την ύβρη της ισχύος και της κυριαρχίας πάνω στη φύση και στους ανθρώπους και από τις δυνάμεις της προόδου, της αυτονομημένες παραγωγικές δυνάμεις και το τεχνοσύμπαν που δημιουργούν, σύντομα θα οδηγηθεί σε ανθρωπολογικό αδιέξοδο. Θα εκπέσει σε μαζάνθρωπο-καταναλωτή, σε άνθρωπο εμπόρευμα, σε τεχνούργημα, θα οικοδομήσει ένα πολιτισμό της εγωιστικής περιχαράκωσης.

 

Ο ζωγραφικός πίνακας που πλαισιώνει τη σελίδα είναι έργο του, ισπανού, Luis Fernández.

+Γεώργιος ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

 

ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
  Κάτι λίγο μας έμεινε ,για την θεσπέσια εορτή της έλευσης του Θείου Βρέφους.
Και πρό ενός έτους ,πάλι τα ίδια έγραφα-μα φέτος δεν γράφω -ουρλίαζω.
Ουρλιάζω για την κατάντια του Λαού μας ,για την δράση των Ευρωπαϊκών καθαρμάτων και δή εκείνου του αντι-χριστου γαϊδαρου Σόϊμπλε.,και της βρωμερής Λαγκάρτ.
Αυτές τις μέρες περιδιαβαίνω τις γειτονιές,επισκέπτομαι τους αδελφούς μου που τα πολιτικά καθάρματα εξαθλίωσαν ,μέσα στα παγωμένα σπίτια ,χωρίς τροφή ρεύμα ,και φάρμακα.
Αυτά τα Χριστούγεννα πρέπει ,να το ξεπεράσω και αυτό -να δεχθώ την πραγματικότητα και φοβάμαι μη και χάσω την μαχητικότητά μου ,μήτε κουρασθώ ,γιατί τα καβάτζοσα τα 67 χρόνια και αρκετά τα προβληματα της υγείας μου.
Πήρα σβάρνα και την αγορά ,εκεί που μπάρμπα -Μάρκος προσπαθεί να πουλίσει λίγο ρίγανι,λίγο τσάι του βουνού κλπ,και το κρύο πολύ και σταλαγμίτες τα δάκρυά του.Γιατί αυτός ο γλυκός και πονεμένος άνθρωπος ,υπήρξε θύμα ενός πολιτικού μαλάκα που το πίστεψε και επένδυσε το βιός του και στο τέλος έμεινε στο δρόμο και τώρα προσπαθεί για το λίγο από το καθόλου.
Παραπέρα μέσα στο κρύο η κ.Δήμητρα .΄Εχει λίγα χαρτομάντηλα προσπαθώντας ,τα εγγίσει τις φιλέυσπλαχνες καρδιές των διερχομένων ,που περνούν από την προσωπική της πασαρέλα ,με ένα σκασμό καλούδια και τρόφημα και αυτή δεν έχει τίποτα παρά μόνο ,το λίγο που θα βγεί αν βγεί.
Και νά η μικρή Μάρθα,περιμένει να περάσει η ώρα για να πάρει ένα καρβέλι ψωμί φθηνότερο ,γιατί στα παγωμένα χεράκια του δεν συμπηρώνει το ένα ευρώ για ένα καρβέλι και ο ψωμάς είναι ακάθεκτος.Πόσα άλλα να αναφέρω .
΄Ερχονται Γιορτές και είμαι εξαθλιωμένος ψυχικά.Δεν αντέχω άλλο,ευτυχώς δεν υποκρίνομαι
Μου μένει ευτυχώς η προσευχή μου
Με αγάπη
+Γεώργιος Παπαθανασίου
Αρχιεπίσκοπος

declaration de fidélité catholique quarante ans après celle de 1974

    Télécharger le texte de la Déclaration 

  Fidèles à l’héritage de Mgr Marcel Lefebvre, et en particulier à sa mémorable « Déclaration » du 21 novembre 1974, nous adhérons de tout notre cœur, de toute notre âme, à la Rome catholique, gardienne de la foi catholique et des traditions nécessaires au maintien de cette foi, à la Rome éternelle, maîtresse de sagesse et de vérité.

  Selon l’exemple de ce grand prélat, intrépide défenseur de l’Eglise et du Siège apostolique, nous refusons par contre et avons toujours refusé de suivre la Rome néo-moderniste et néo-protestante qui s’est manifestée clairement dans le concile Vatican II, et après le concile dans toutes les réformes et orientations qui en sont issues.

  Ces réformes et orientations, en effet, ont contribué et contribuent encore à la démolition de l’Eglise, à la perte de son esprit missionnaire, à la propagation de l’indifférentisme – par l’œcuménisme et le dialogue interreligieux -, à la ruine du sacerdoce, à l’anéantissement du Sacrifice et des sacrements, à l’affaiblissement de l’autorité pontificale, à l’anarchie théologique, à la confusion de l’action pastorale, à la disparition de la vie religieuse, à un enseignement naturaliste et teilhardien dans les universités, les séminaires, la catéchèse, enseignement issu du libéralisme et du protestantisme condamnés maintes fois par le magistère solennel de l’Eglise.

  Aucune autorité, même la plus élevée dans la hiérarchie, ne peut nous contraindre à abandonner ou à diminuer notre foi catholique clairement exprimée et professée par le magistère de l’Eglise depuis vingt siècles, et à l’époque récente par les textes-clés de sa doctrine antilibérale et antimoderniste, à savoir:
    - Mirari vos, de Grégoire XVI,
    - Quanta cura et le Syllabus, de Pie IX,
    - Immortale Dei et Libertas, de Léon XIII,
    - Pascendi, de saint Pie X (avec le serment antimoderniste),
    - Quas primas et Mortalium animos, de Pie XI,
    - Humani generis, de Pie XII.

  « Si nous-même, dit saint Paul, si un ange venu du Ciel vous annonçait autre chose que ce que je vous ai enseigné, qu’il soit anathème ! ». Et l’Apôtre insiste : « Nous l’avons déjà dit et aujourd’hui je le répète, si quelqu’un vous prêche autre chose que ce que vous avez reçu, qu’il soit anathème ! » (Epître aux Galates, 1, 8-9).

  Si donc une contradiction vient à se manifester dans les paroles ou les actes du pape, ainsi que dans les actes des dicastères romains, par rapport à la doctrine traditionnelle, alors nous choisissons ce qui a toujours été enseigné et nous faisons la sourde oreille aux nouveautés destructrices de l’Eglise, et à toute « herméneutique » prétendant démontrer la continuité entre ces nouveautés et le magistère constant des siècles passés.

  On ne peut modifier profondément la lex orandi (la liturgie), sans modifier la lex credendi (la règle de la foi). A messe nouvelle correspondent : catéchisme nouveau, sacerdoce et séminaires nouveaux, nouvelle pastorale des sacrements, nouveau droit canon, bible œcuménique, nouvelles formes de dévotion, nouveaux critères de sainteté, Eglise charismatique et pentecôtiste éclatée en « communautés » disparates, toutes choses opposées à l’orthodoxie, au magistère de toujours, et à l’unité catholique.

  Cette Réforme étant issue du libéralisme, du modernisme, est tout entière empoisonnée ; elle sort de l’hérésie et aboutit à l’hérésie. Il est donc impossible à tout catholique conscient et fidèle d’adopter cette Réforme et de s’y soumettre de quelque manière que ce soit. La seule attitude de fidélité à l’Eglise et à la doctrine catholique, pour notre salut, est le refus catégorique d’acceptation de la Réforme, même s’il faut recourir, pour survivre, à des solutions canoniques d’exception – car le salut des âmes est la loi suprême – ou subir, éventuellement, d’injustes condamnations.

  C’est pourquoi, sans aucune rébellion, aucune amertume, aucun ressentiment, nous entendons maintenir la profession intégrale de la foi sous l’étoile du magistère de toujours, persuadés que nous ne pouvons rendre un service plus grand à la sainte Eglise catholique, au souverain pontife et aux générations futures.

  C’est pourquoi, aussi, nous nous en tenons fermement à tout ce qui a été cru et pratiqué dans la foi, les moeurs, le culte, l’enseignement du catéchisme, la formation du prêtre, l’institution de l’Eglise, par l’Eglise de toujours et codifié dans les livres parus avant l’influence moderniste du concile, en attendant que la vraie lumière de la tradition dissipe les ténèbres qui obscurcissent le ciel de la Rome éternelle.

  En l’état, l’amour de l’Eglise et notre fidélité à la mémoire et au combat de Mgr Lefebvre requièrent, plus que jamais, une confession vigoureuse et publique de la foi face aux fauteurs d’erreurs quels qu’ils soient. Dans cet esprit, et pour hâter, autant qu’il dépend de nous, le retour de l’Eglise à sa propre tradition bimillénaire, nous supplions respectueusement et instamment le Souverain Pontife d’accomplir dès que possible, comme Vicaire de Jésus-Christ, Successeur de Pierre, et Docteur de la foi, trois gestes de la plus haute importance :

  — déclarer qu’il tient fermement, dans le même sens que ses prédécesseurs, la doctrine de Grégoire XVI, Pie IX, Léon XIII, Pie X, Pie XI et Pie XII, dénonçant les erreurs de la « culture libérale » : ainsi serait réaffirmée, contre la fallacieuse « liberté religieuse » et les « droits-de-l’homme-sans-Dieu », la Royauté sociale de Jésus-Christ,

  — rétablir le serment antimoderniste, prescrit en 1910 et abrogé en 1967, pour l’accès aux ordres de la hiérarchie ecclésiastique : ainsi serait donné un coup d’arrêt au processus de corruption de la foi dans le clergé et parmi les fidèles, cause de « l’apostasie silencieuse » des masses catholiques,

  — faisant usage du privilège de l’infaillibilité pontificale (cf. constitution Pastor aeternus de Vatican I, condamner solennellement les textes de Vatican II contraires aux définitions irréformables du magistère antérieur : ainsi serait révoquée la prétendue autorité d’un concile « pastoral », « nouvelle Pentecôte » de l’Eglise, qui se révèle être, cinquante ans après, le plus grand désastre de son histoire.

  Enfin, pour obtenir la paix du monde, nous implorons également du pape François qu’il daigne effectuer la consécration de la Russie au Coeur Immaculé de Marie, selon la demande du Ciel transmise à Fatima, et dans les formes requises par cette demande.

  Ce faisant, avec la grâce de Dieu, le secours de la Vierge Marie, de saint Joseph, de saint Pie X, nous sommes convaincus de demeurer unis à l’Eglise, une, sainte, catholique, apostolique et romaine, ainsi qu’aux successeurs de Pierre, et d’être les fidèles dispensateurs des mystères de Notre-Seigneur Jésus-Christ in Spiritu Sancto

Mgr.Georges PAPATHANASIOU
Archeveque

Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές εν Χριστώ
΄Οταν προ πολλού καιρού σχεδιάσαμε την ιστοσελίδα της Αρχιεπισκοπής μας  την πολύτιμη συνεισφορά του ταλαντούχου πατρός Δημητρίου ,αποφάσισα ,την δημιουργία ενός μπλόκ που να διέπεται από την έλεύθερη έκφραση,θα ήταν ένας ήλιος που δεν θα έδυε ποτέ.Και στο σημείο αυτό το πετύχαμε.Φιλοξενούμε πολλούς και διάφορους ,αγανακτησμένους από την πολιτική αδιαφορία και αυνανισμό.Δεν θέσαμε όρια έκφρασης,γιατί ελέυθερη έκφραση ,είναι η ζωή είναι το πνεύμα του Χριστού.Και για την ελευθερία αυτή ο Σωτήρας Χριστός οδηγήθηκε στον μαρτυρικό θάνατο.
Σε πολλές αναρτήσεις πολλοί τα " σέρνουν " στους πολιτικούς σατανάδες,και καλά κάνουν ,εμείς δεν μπορούμε και δεν θέλόυμε να τους φυμώσουμε.Εκτός αυτού πως να ανεχθείς την πολιτική δειλία,τον πολιτικό σατανισμό,την υποδούλωση?Αρκεί να είσαι άθεος ,να μην έχεις Θεό μέσα σου,να μην υπολογίζεις σε κανένα .και τέτοιος είναι ο Τσίπρας και η αυλή του.Αυτό που δεν είναι ανεκτό είναι η ύπαρξη του Καμμένου που διατείνεται την χριστιανοσύνη του εν τούτοις με τους σατανάδες αθέους και πολέμιους του Χριστού είναι ένα .
Επομένως είναι ο καθένας ελευθερος να εκφράζει τις απόψεις του και οι απόψεις δεν αφήνουν στο χώμα σοκαρισμένα από την πείνα παιδάκια μήτε γέροντες ,σε απόγνωση,μήτε αυτόχειρες .Αυτά τα κάνουν αυτοί ,οι πολιτικοί αιμοσταγείς φονιάδες μέσα και έξω από την πατρίδα και οι χειρότεροι είναι οι μέσα.Είναι ο βρωμιάρης Κατρούγκαλος ,είναι ο ξεφτίλας Παρασκευόπουλος ,είναι ο ψυχάκιας Ζουράρις κ.α.
Επομένως  αγαπητοί αδελφοί είσθε ευπρόσδεκτοι κοντά μας
Με αγάπη
+Γεώργιος Παπαθανασίου
Αρχιεπίσκοπος

Και κλέφτες και ψεύτες και άναδροι !
Αναμένοντες τις ΄Αγιες Ημέρες των Χριστουγέννων,και ενώ οι συνταξιούχοι κάνουν το σκατό τους παξιμάδι,για να τα φέρουν βόλτα,η Κυβέρνηση των απαταιώνων σήμερα ,τους έκανε χάρη και τους διένειμε ,τις συντάξεις των εννέα ημέρες νωρίτερα.Και μεγάλη έκπληξη είδαν την προστυχιά του Κατρουγκαλου και του Τσίπρα.Κουτσουρεμένες και πάλι οι κύριες συντάξεις.Τις κόβουν λίγο -λίγο από 50-170 Ευρώ της κυρίας συντάξεως.Και δήθεν θα πάρουν βοήθημα.
Δεν τα έχεις τα τέτοια κ.Τσίπρα
Θέλεις να μας κόψεις τις συντάξεις ,να μας αφήσεις άφραγκους ,κάντο αντρίκεια και άσε αυτά τα βρώμικα.
΄ετσι και αλλοιώς παλιοτόμαρα είσθε.
Αντε λοιπόν στα τσακιδια
ΙΤΕ ΠΑΙΔΕΣ ΕΛΛΗΝΩΝ

RIEN NE PEUT FAIRE OBSTACLE À LA MISÉRICORDE DE DIEU.

Ce soir, frères et sœurs, laissez-vous surprendre par Dieu, par Dieu avec nous, Emmanuel, présent et vivant en cet enfant qui vient de naître à Bethléem.
Vous avez choisi de venir participer à l’événement de Noël, ici, dans notre cathédrale. Faites ou plutôt faisons tout ce qui est possible pour que cet événement nous atteigne, nous touche, nous transforme, pas seulement à travers une belle cérémonie, mais comme l’origine d’une nouvelle Alliance, d’une nouvelle relation entre le Père des miséricordes et notre humanité commune, telle qu’elle est, inquiète, parfois très dure, et parfois très fragile.
Tout, dans l’événement de Noël, révèle ce que Dieu veut faire avec nous en nous donnant son Fils. Lui, le Seigneur, il ne se résigne jamais à ce qui fait obstacle à sa miséricorde. Il ne renonce jamais à nous donner les signes de son engagement à Lui.
Tout commence par le mystère de cette naissance. Mystère : cela ne veut pas dire ce qui resterait incompréhensible. Le mystère, c’est ce que les yeux et le cœur perçoivent au-delà des apparences. Et les enfants sont souvent nos maîtres dans cet art de comprendre ce qui reste invisible. Ils savent bien, eux, et nous comme eux, lorsque l’on est vraiment aimé et que l’on n’a pas besoin de se le dire. Et ils savent aussi, comme nous, lorsque l’on n’est pas aimé, que l’on ne compte pas vraiment pour les autres et que les autres deviennent des rivaux ou des menaces.

Mais dans l’événement de Noël, Dieu vient renverser la logique du monde. Et il le dit dans le silence : devant la crèche, on ne se perd pas en paroles inutiles, on ouvre les yeux, on regarde, on écoute, comme lorsque des jeunes parents, ou de jeunes enfants, découvrent ce bébé qui vient de sortir du ventre de sa mère, et qu’il ouvre à peine ses yeux. Il est là et il vit. Alors on ne calcule pas, on est saisi par le mystère de ce petit corps, de cette vie qui s’ouvre au monde, de tout ce qui commence à partir d’une naissance. En cet enfant né de Marie, Jésus, Dieu est là et il est vivant.
Mais le plus beau et le plus étonnant, c’est que cette naissance est un engagement définitif de Dieu avec nous. Lui ne cessera plus jamais de demeurer avec nous et de nous appeler à reconnaître son Fils comme l’un d’entre nous, pétri de notre humanité, et, plus encore, vainqueur, de façon désarmée, de tout ce qui, en nous, résiste à sa miséricorde. « Car il s’est donné pour nous afin de nous racheter de toutes nos fautes et de nous purifier pour faire de nous son peuple, un peuple ardent à faire le bien. »
Je me souviens, il y a quelques années, à la maison d’arrêt d’Angoulême, une femme qui y était détenue, après avoir entendu ces paroles de vérité et de vie, a réagi aussitôt avec passion : « Nous racheter de toutes nos fautes ! Comment est-ce possible ? »
J’ai admiré cette réaction spontanée. Cette femme savait s’étonner de Dieu. Elle était touchée par ce qui est le cœur de la révélation et de la nouveauté chrétiennes : Dieu ne se résigne jamais à ce qui, en nous et dans notre monde, résiste à sa miséricorde, à cette force douce qu’il déploie en son Fils, pour des hommes et des femmes comme nous, sachant assez bien ce qui nous fait mal à nous-mêmes et le mal que nous pouvons faire aux autres.
La naissance de Jésus est le premier acte de cette victoire insensible de Dieu sur tout ce qui nous ferme à Lui en nous repliant sur nous-mêmes. L’enfant de la crèche, par sa seule présence, fait tomber doucement toutes nos résistances.
Même si nous doutons de Dieu et de son action ! Mais Lui ne doute pas de nous. Il n’a rien fait pour que le caravansérail de Bethléem lui soit ouvert. Il n’a pas maudit les gens qui ont repoussé Marie et Joseph. Il a préféré la grotte des bergers ouverte à tous, et même à l’âne et au bœuf de la légende. Et François d’Assise, une nuit de Noël, à Greccio, sera heureux de danser en tenant l’enfant Jésus dans ses bras.
Quant à la violence des hommes, Dieu la connaît aussi. Tant de guerres, tant de captivités, tant d’exils ont parfois découragé son peuple. Et le Messie ne venait pas ! Et les promesses de Dieu ne se réalisaient pas ! Et le pire, c’est que l’on pouvait penser, comme nous, à certaines heures : « C’est le mal qui a le dernier mot ! Le bien n’existe pas ! La seule loi du monde, c’est celle de la jungle ! Battons-nous et cherchons à dominer et à écraser les autres ! » La miséricorde de Dieu s’oppose radicalement à cette logique : elle ne la détruit pas violemment, elle vient la dissoudre.
Nous sommes entrés dans une année de la miséricorde, voulue par le pape François ! Ce n’est pas le moment de nous lamenter ! C’est le moment de franchir en nous-mêmes, et avec les autres, ces seuils que Dieu vient franchir lui-même, en passant devant nous : de la peur à la foi, de la violence à la réconciliation, et surtout à la joie de devenir avec l’Église entière, non pas des donneurs de leçons abstraites, mais des témoins de cet événement de naissance : « Le peuple qui marchait dans les ténèbres a vu se lever une grande lumière. » Le mal n’a pas le dernier mot, parce qu’au cœur-même de notre humanité, le Père des miséricordes ne cesse pas d’agir.

Mgr.Georges PAPATHANASIOU

Το επαναρτώ και πάλι !

Τετάρτη, 18 Μαΐου 2016

Τα πλάσματα μιας μέρας του Θεού !

Είμαστε όλοι μας πλάσματα μιάς μέρας.με τούτα τα λόγια ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Μάρκος Αυρήλιος ,υπενθύμιζε στον εαυτόν του το εφήμερο της ζωής.
Στο Πανεπιστήμιο ,πολλοί συνάδελφοι μελετούσαν και αποδεχόταν με πάθος τον διάσημο ψυχολόγο Ιρβινγ Γιαλόμ,που με τα συγγράμματά του,παρουσιάζει νέες ψυχοθεραπευτικές ιστορίες προκαλώντας μας να βιώσουμε  μαζί του τον αγώνα,τον πόνο και την μαγεία της ζωής και της ψυχοθεραπείας.
Στην ζωή μας υπήρξαμε  διεισδυτικοί ,ίσως και προκλητικοί,μπροστά στο αδηφάγο τέρας ,της κατάθληψης που γιγαντώνεται καθημερηνά από την κυβερνητική αναξιότητα και βλακεία.
Ευχηθήκαμε λίγη αναξιότητα στον Πρωθυπουργό και τους συνεργάτες του,μα αυτοί προχωρούν ακάθεκτοι στον καταστροφικό δρόμο αφήνοντας τόσα και τόσα θύμματα μέσα στον αρμαγεδώνα της κατάθληψης και της συντρηβής.
΄Ανθρωποι-πλάσματα θλιμμένα μοναχικά και έρημα.Πλάσματα μιάς μέρας ,
Εμείς ψυχροί άραγε παρατηρητές αυτού του διαρκούς μακελειού?Τι θα μπορούσαμε άλλο να κάμουμε?Ποιά θα ήταν η αντίδρασή μας ;Από πού θα αντλούσαμε τη δύναμη και το κουράγιο ,να στείλουμε αυτούς ,τους άθλιους στο περιθώριο της ,αισχρής ιστορίας ;
Βιώνουμε εποχές που το νόημα εχει έχει εκλείψει,από την επιρροή υλιστικών αντιλήψεων,αποκομμένοι ,με την ευρύτερη σημασία της λέξης ,απο την ουσία και ωμορφιά,μα και την ανθρωπιά.Τα κατάφεραν αυτά τα πολιτικά τσογλάνια,να μας τροφοτήσουν με τις λεγόμενες κοινωνικές ασθένειες  :άγχος-κατάθλιψη ,νευρώσεις ,αυτοκτονίες ναρκωτικά κ.α
Σήμερα με την εισβολή για τα καλά της τεχνολογίας ,που οδήγησε τις κοινωνίες ,υποδουλοτικά ,στα μειονεκτήματα μιας μετα-μοντέρνας εποχής,αρχές ,θέσεις και ιδεολογίες περνούν στα ψιλά γράμματα και υποσημειώσεις.Ποιός θα διάβασε σήμερα τα τετράδια :Σοσιαλισμός η βαρβαρότητα ,όπου ο Κ.Καστοριάδης ουρλιάζει κομψά ,για το Σταλινικό έγκλημα?Ποιός θα αποδεχόταν σήμερα ,τα κείμενα του Ροζέ Γκαρωντύ ,όπου μελάνωνε τους πολιτικούς μαλάκες στη Γαλλία ,πίσω από την :Μεγάλη καμπή του σοσιαλισμού?Και ποιός θα έλεγε ,"γειάσου " στίς ψυχές στο πάγο ,της Ντεϊβις ,του Ελντριζ και Μάλκομ Χ?Που είναι εκείνος ο Κον Μπεντικτ ,που σήμερα με την μεγάλη κοιλιά του λέγει τις σάχλες του στο Γερμανικό Κοινοβούλιο ,όταν τότε μπαρούτιαζε την Citroen DC ,του Αλτουσέρ με μια ομοβροντία Μολοτώφ?
Σήμερα τους βλέπουμε αυτούς ,την γεννιά των "καταραμένων " συγγραφέων αυτού του μαλακισμένου αιώνα ,από τον Konrad μέχρι Burgess ,τον Burrowghs ou τον Ballard ,μηδε απορριπτομένου του Εμπειρίκου,να φέρουν στο φώς ,τις έσχατες συνέπειες της ιερότητος της ισχύος ώς "τρόπου του Είναι " και σαν τελικώς καταστροφή του μελλοντικού υπάρχειν,...
Και εμείς μαλάκες από την γέννα μας ( ευτυχώς δεν είμαστε αυτοδημιούργητοι όπως αυτοί που κυβερνούν αν κυβερνούν ) ,όταν ασυνειδήτως πλήν διακαώς  αποζητείται η αποτελεσματικότητα που εμπνεέι η -παρακαλώ προσέξτε -λογικοσυναισθηματική έξαρση,καλούμαστε σαν ,...πράγματα να υπηρετήσουμε και στο τέλος να θυσιασθούμε.
Εκείνα το χρόνια του κάποτε ,"αυτοί " τα βάζαν με τα τέτοια μας ,ευνουχίζαν τη σεξουαλικότητα σαν κάτι μυαρό και αμαρτωλό,και εγένετο επανάσταση ,και ήρθε το Φώς.Και σήμερα κάποιοι μπογιατισμένοι μαλάκες της Βουλής με ίδιες αλλά ποιό αποτελεσματικές μεθόδους βάζουν στο στόχαστρο και πάλι τα γεννητικά μας όργανα (sic!).Παραπάνω δεν μπορούν να ανέβουν ,γιατί μέχρι τα αρχίδια μας φθάνουν και όχι παραπάνω γιατί εκεί τους έχουμε γραμμένους στο τέλος και σιγά να μην μάζέψεις τα χαράτσια και τους φόρους καημένε Αλεξιάδη ,που τον διάβασες τον διαμαρτυρόμεο Χρόνη Μίσσιο,και που σου έλεγε :,καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς ,και εσύ τα έκανες σκατά γιατί δεν μετουσίωσες ,τα λόγια αυτά σε έργα.
Σήμερα βλέπω ,τρύπια παντελόνια ,κακοκουρεμένα κεφάλια  αγοριών και κοριτσιών πνιγμένα στο διαρκές facebook ,με to Μalboro κατα κόρον,σάπια μυαλά πεταγμένα στους δρόμους,να σας κοιτούν ,αποχαυνωμένα ,γιατί και αυτά τα νειάτα τα γεράσατε νωρίς,τα κάνατε πλάσματα μιας μέρας.Που νάναι άραγε η άφθαρτη πηγή των ιδεών.Σιγά να μην καθίσουν σήμερα να ασχολιθούν άν το ΚΚ είναι Μαρξιστικό η Μαρξικό κόμμα και άλλα τέτοια κουφά.Ακόμα και η Τροσκιστρια Μαρι Λαγκιγέρ έγινε εν αρχή θεοφοβούμενη και μετά Καλόγρια !Τι μετασχηματισμός τι διαρκής αλληγορία,τι αποδοχή της διαρκούς μαλακίας των μεγάλων?Ναι !Τα πλάσματα μιας μέρας είναι ψυχοβιολογικά γεννήματα μιας φασιστικής μεθόδου που τα οδηγούν στην ευθανασία δηλ.ότι αυτή ψυχοσωματική επιβίωση ,να είναι χωρίς νόημα ,εξατομικεύοντας  ένα διαρκή θάνατο.Αυτό ζητούν αυτά στα σκατά της Ευρώπης που κλεισμένα μέσα στο γυάλινο κτίριο των Βρυξελλών σχεδιάζουν την επόμενη μέρα ,για ότι έχει απομείνει από τα πλάσματα της προηγούμενης μρας  κ.ο.κ.Ω ! Θεέ μου ,πώς να δεχθώ μια ανάπηρη επιβίωση ,που είναι η πληρότητα της ανθρώπινης φύσης,που είναι η ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Εμείς απόγονοι του  Πλωτίνου μαζί με τον Πλάτωνα δεχθήκαμε τον magnus magister ,ένα πολιτικό ηγέτη που ξεπέρασε τις προσδοκίες της πατρίδας και πέταξε μέχρι την Ευρώπη τάζοντας λαγούς με πετραχείλια.,και αυτός υπήρξε σωματόφοβος και ψεύτης και δυστυχώς αυτοδημιούργητος ,...μαλάκας με ΜΙ κεφαλαίο.Και τι οικονομίστικες παπαριές είναι αυτές,να βάζεις φόρους και χαράτσια και στο τέλος να χάνεις απ΄αυτά. .Τι σκατά αγώνας για μια μακρο-ιστορική πραγμάτωση είναι αυτή.
Και μια που αναφέρομαι ,για τις πολιτικές πουστιές ,προσέξτε γιατί αυτές οι πουστιές είναι ο δρόμος και το βαγόνι  για μια απόλυτη ατομιστική απόσυρση της κοινωνικής διάλυσης  και της διαίρεσης  των ανθρώπων σε κολασμένους,θύμματα ,πλάσματα μιας μέρας και μόνο.
Μέσα στα φιλοσοφο-κοινωνικά σκατά ρίχθηκαν  ο "εξπρεσσισμός " ,οι μάγκες του Dada,οι σιτουασιονιστές  ακόμη και οπαδοί εκείνου του μαχητικού Herder που θεωρούσε τους χίππυς και τους μπήτνικς του τότε ( εποχή χωρίς σκατά ) σαν μια χαμένη οργανική ενότητα .
Μα βρέ παιδιά και ο ίδιος ο Μάρξ και μέχρι τη δαιμονισμένη για αυτούς σχολή της Φραγκφούρτης,δεν θα ήθελε να δεί αυτή τη κατάντια από τα πορίσματα και εφαρμογές των αριστερών πούστηδων .Ο ορισμός του αριστερού πούστη είναι αυτός που προσπαθεί με τον στανιό να εναρμονίσει τον νού και του ασθήματος,μιας υποκειμενικότητας και κοινότητας  "φύσης " και "πνεύματος".
Τώρα στα αριστερά έδρανα της Βουλής ευτυχώς όχι στα ακραία ακόμη ( γιατί οι σταλινικοί χαχανίζουν με την απόρριψη των πάντων ,δηλ εμπρός πίσω και ναί στο όχι και όχι στο ναί ) βλαίπεις  μια θεσμικά θεμελιωμένη ακοινώνητη σύναξη των εσωστρεφών με την εγνωσμένη της ιστορικής ( κάποτε την έλεγαν ιστορικό υλισμό -ευρωκομμουνισμό ΚΚΕεσ κ.α)αποτελεσματικότητας  ,στα πλαίσια ενός θεσμικού κράτους από τη μια  και της "αναρχικής " ανάγκης  για έκφραση του προσδιορίστου βάθους των κοινών ανθρώπινων και φυσικών πραγμάτων από την άλλη.
Παρα ταύτα κ.Τσίπρα βρές και λίγο χρόνο και άνοιξε και κανένα  βιβλίο,η βάλε την κυρά Περιστέρα να σου τα πεί,πώς " το Κράτος δηλαδή υπηρετεί διόλου  αντιφατικά το υποκείμενο και το υποκείμενο το Κράτος  με έν ιδιόμορφο συμβόλαιο.
Βιώνουμε συνεχώς Αλέξη μια κοινωνία της ορθοπεταλιάς και εξουθενωθήκαμε ,και πρόσεχε Αλέξη θα πέσουμε μαζί.Και θα πέσουμε στα σκατά πιο πολύ εσύ γιατί εμείς περάσαμε μέσα από τα σκατά  μια και δύο και τρείς φορές ( αυτά τα λέτε μνημόνια ).Είναι σκατά αυτά ,Αλέξη  και τα σκατά φιλοξενούνται στον βόθρο,και γιατί έκανες βόθρο τη ζωή μας?
Και καλα για μένα που αυτο-μαζοχιστικά ( αντε άν έχεις τέτοια ανάλυσέ το ) με το τρυματισμένο μου αριστερο-κεντρισμό μου του προικισμένου πρόσφυγα στη πατρίδα του είμαι εκ του ασφαλούς ένα άρριστο άλλοθι ενός μονοφυσιτίζοντος .ανιστόριτου για μερικούς διεθνισμού,που αναδύεται αργά σαν εκσυγχρονιστικό πρότυπο και δή ελληνικό,στη σκέψη,στη πολιτική μα και στην τέχνη Αλέξη σήμερα,σπεύδοντας να αφανίσει ότι σχεδόν απόμεινε μετά από εμφυλίους διώξεις ένθεν και ένθεν ,χαρακτηρισμών και άλλων αγόνων χρήσεων του εαυτού μας
Το πρόβλημα της Ιστορίας και αλήθειας σύντροφε Βούτση που στέκεσαι στα ψιλά της Βουλής καμαρωτός είναι πολύ λεπτό και μόνο εξαιρετικά ευαίσθητοι πνευματικά θα ήταν δυνατόν να συλλάβουν και όχι κάτι ,ξοάνα της συγκυβέρνησης που λένε συνεχώς αυτο-αναιρούμενες απόψεις που ξεπερνούν και την κοινή πολιτική μαλακία.
Ναί ! και μείναμε σήμερα απελπιστικά σπάνιοι,σε αυτόν τον σαλευμένο και αβέβαιο κόσμο ,μια κολασμένη κοινωνία που δημιουργήσατε.
Και στα τέτοια μου,αν η πολιτική πρακτική του ανοικτού η κλειστού γιακά ,θα δημιουργίσει μια αριστερή παρέμβαση,και στα αρχίδια μου λέγω αν βάλει ο Αλέξης γραβάτα  η όχι.
Αν έχετε τα προαναφερόμενα μέλη του σώματος ,τροφαντά ,ιδού :Συγκρουσθείτε με την φασιστική -ναζιστική Δύση απαξιώστετην  πλήρως και απολύτως,χωρίς καμμιά δυνατότητα,ελάχιστης ,θετικής αποτίμησης κάποιων επιδόσεων της .
Είτε τον προσκυνήσεις τον μαλάκα τον Σόιμπλε είτε τον γράψεις στα αρχίδια σου αυτός το ίδιο θα κάνει :πισώπλατα θα θελίσει να σε καταστρέψει και όλον τον Ελληνισμό,γιατί είναι κουτσός και στο σώμα και στην ψυχή.Και οι οι κουτσοί στο σώμα είναι αδελφοί μας ,συμπαθείς στην άτυχη ζωή τους .Οι κουτσοί στην ψυχοί είναι Κύκλωπες ,και το ακόντιο σου Αλέξη πρέπει με την βοήθεια του λαού που τρείς φορές την έλαβες και δεν την χρησιμοποίησες ,δεν το όξυνες για τα γκαβώσεις αυτόν τον μονόφθαλμο πολιτικά κύκλωπα της Ευρώπης.
Ο βόθρος ξεχείλισε και στην Ευρώπη και εκεί στην Γαλλία ,στην Ιταλία στην Ισπανία ακόμη και στην Αγγλία ,οι κολασμένοι ξεσυκώνονται και θα αλλάξουν όλα :ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΕΝΑ
Ας μου επιταπεί να χρησιμοποιήσω το απόφθεγμα :
   JANXIT AMICUS AMOR
Με αγάπη
+Γεώργιος Παπαθανασίου
Αρχιεπίσκοπος Ευρώπης

Τα άγνωστα χρόνια της ζωής του Ιησού

Τα άγνωστα χρόνια της ζωής του Ιησού. Πού βρισκόταν από 13έως 30 ετών; Υπήρξε στα αλήθεια Εσσαίος; Ποιά είναι η αλήθεια για τα θαύματά Του, τη διδασκαλία Του, αλλά και τη θεϊκή Του υπόσταση;

Ορισμένοι συγγραφείς στην αναζήτησή τους για τα προεφηβικά και νεανικά χρόνια του Ιησού, ισχυρίζονται λανθαμένα ότι τόσο o Πρόδρομος Ιωάννης, όσο και ο Ιησούς Χριστός, ανήκαν  στην  Ιουδαϊκή αίρεση των Εσσαίων.

Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει καμία ιστορική απόδειξη ότι ο άγιος Ιωάννης και ο Χριστός μαθήτευσαν στους Εσσαίους (ιουδαϊκή αίρεση με βάπτισμα, ευχαριστία, καθάρσεις, ποινές, έντονο ασκητικό χαρακτήρα και διαχωρισμό των ανθρώπων σε αγίους και βέβηλους). Η θέση αυτή χρησιμοποιείται συνήθως για να χτυπήσει την πίστη στον Ιησού Χριστό ως Υιό και Λόγο του Θεού.

Άλλωστε, ενώ στους Εσσαίους ίσχυε ότι: α) όλα τα μέλη της κοινότητας προετοίμαζαν τον ερχομό δύο Μεσσιών και όχι ενός, β) υποτιμούσαν τις γυναίκες, γ) εξαφανίζεται η προσωπικότητα στα μέλη τους, δ) εφάρμοζαν αυστηρό τελετουργικό με πολύ συχνές πλύσεις – καθάρσεις και διατάξεις Σαββάτου, ε) ετοιμάζονταν για πνευματικό πόλεμο,στ) ήσαν σωβινιστές Ισραηλίτες, ζ) επικεντρώνονταν στο Μωυσή, η) ερμήνευαν αριθμολογικά τις Γραφές, θ) το βάπτισμά τους είχε μαγική σημασία και ι) η ευχαριστία τους είχε έννοια ειδωλολατρικής ιερής τελετής….

Εντελώς αντίθετα, στον κύκλο της πρώτης χριστιανικής κοινότητας και του Αγίου Ιωάννη: α) μόνο ο Ιωάννης αποκαλείται «βαπτιστής», βαπτίζει μεγάλα πλήθη θρησκευόμενων και προετοιμάζει την οδό τού ενός και μοναδικού Μεσσία, β) οι μαθητές του Κυρίου και η πρώτη Εκκλησία σέβονται απόλυτα τις γυναίκες, γ) διατηρούσαν τα ονόματα και την προσωπικότητα τους, δ) ζούσαν ελεύθερα, ε) δεν εφάρμοζαν αυστηρά το τυπικό και τις διατάξεις του Νόμου, στ) αγαπούσαν όλους τους λαούς χωρίς διακρίσεις, ζ) δεν ασχολούνταν ιδιαίτερα με τον Μωυσή, η) ούτε ερμήνευαν μυστικά τις Γραφές, θ) το βάπτισμα αφορούσε στη σωτηρία μέσω της πίστεως και ι) η Θεία Κοινωνία είναι Τράπεζα συνδεδεμένη με το υπερουράνιο θυσιαστήριο όπου παρατίθεται για τροφή ο ενανθρωπήσας Λόγος του Θεού (βλ. και «Ιωάννης ο Βαπτιστής βάσει των Πηγών», Γ.Σ. Γρατσέα, Αθ. 1968, σελ. 158-160, 182-200)

Κατά την απορριπτέα πίστη  αποκρυφιστικων κύκλων, ο Ιησούς Χριστός ταξίδεψε μετά τα 12 χρόνια Του και πριν τα 30 Του, σε Ινδίες, Αίγυπτο,  Θιβέτ, όπου και μαθήτευσε στη θεοσοφία και τον αποκρυφισμό.

Κάθε άλλο συνέβη ωστόσο:

α) Ο Ιησούς, αν και δωδεκαετής, άφησε άφωνους τους μορφωμένους νομοδιδασκάλους στο ναό της Ιερουσαλήμ, από την κατά Θεόν σοφία του, χωρίς να χρειάζεται γι’ αυτό να μαθητεύσει σε αποκρυφιστικά κέντρα της Ανατολής.

β) Το Ευαγγέλιο αναφέρει καθαρά ότι από 12 μέχρι 30 ετών, όταν δημόσια άρχισε το σωτηριώδες κήρυγμα του, «ην υποτασσόμενος» στον «Ιωσήφ και στη μητέρα του» (Λουκ. 2,51). Τον ονομάζουν μάλιστα «υιό τέκτονος» (Ματθ. 13,55) και «Ιησούς ο τέκτων» (Μαρκ. 6,3), πού σημαίνει ότι αναμφισβήτητα δούλευε μαζί με τον Ιωσήφ ως μαραγκός, αλλά και οικοδόμος, πριν τη δημόσια δράση του.

γ) Αν είχε πάει για σπουδές σε ανατολίτικα κέντρα θεοσοφίας, οι Γραμματείς και Φαρισαίοι θα το χρησιμοποιούσαν εναντίον του, παρουσιάζοντας στους οπαδούς Του τη δήθεν μαγική πηγή της δύναμης του, όταν ο Ιησούς επέμενε ότι θεράπευε με τη δύναμη του Πατρός Του.

δ) Οι συμπατριώτες του, όταν ο Χριστός επανειλημμένα θαυματουργούσε και κήρυττε, έλεγαν: «Πώς αυτός γνωρίζει τα ιερά γράμματα χωρίς να έχει σπουδάσει;» (Ίω. 7,15). Γνώριζαν καλύτερα βέβαια, από τους σύγχρονους αμαθείς άθεους και αποκρυφιστές ότι δεν είχε μεταβεί για σπουδές εκτός της φυσικής του πατρίδας (Πίστη και Λογική, Μανώλη Μελινού, Διαδρομή Α’, σελ. 81,82).

Τα θαύματα του Χριστού, πλανεμένα γράφουν κάποιοι, πώς ήταν αποτέλεσμα φυσικών βιολογικών δυνάμεων και όχι υπερφυσικά.

Τα θαύματα είναι συστατικά στοιχεία των ευαγγελικών διηγήσεων και λάμβαναν χώρα σε αναφορά πάντοτε προς τον Θεό, η Τριαδική Χάρη του οποίου είναι ή αιτία της υπερφυσικής πραγματοποίησής τους.

Τα θαύματα του Χριστού προϋποθέτουν και βρίσκονται σε πλήρη συμφωνία με τη διδασκαλία του, την αλήθεια, αγάπη και ζωή, που παρέχει ο υπερουράνιος Πατέρας Του. Αν λοιπόν, ο Χριστός είχε συγκεκριμένη πηγή και περιεχόμενο διδασκαλίας και με διαφορετικό τρόπο, τελείως φυσικό ή μαγικό, επιτελούσε τα άπειρα θαύματα που έκανε στη διάρκεια της επίγειας διαμονής του, τότε θα ήταν… ο μεγαλύτερος δημαγωγός και βλάσφημος άνθρωπος της ιστορίας.

Επειδή, όμως, ο Ιησούς ήταν άγιος στη ζωή και στο έργο του και βρισκόταν σε τέλεια αρμονία με τη διδασκαλία του -η δε διδασκαλία και το κήρυγμα του υπήρξε το πλέον απαράμιλλο και το πλέον ανώτερο, πού ακούστηκε ποτέ από χείλη τόσο υπεύθυνου και συγκροτημένου (Θε)ανθρώπου- συμπεραίνει κανείς ότι τα θαύματα τα τελούσε με τη δύναμη της θεότητάς του και άρα ο τρόπος πραγματοποιήσεώς των ήταν υπερφυσικός. Τις ψευτοθεραπείες του ειδωλολατρικού κόσμου χαρακτηρίζουν: η χρήση μαγικών τύπων, φαρμάκων και υπνωτισμού, η μυστικιστική ερμηνεία των ονείρων, η αλαζονεία του δήθεν θαυματουργού και η αναξιοπιστία των διηγήσεων, πρακτικές και ιδιότητες πού δεν συναντώνται στον Ιησού Χριστό (βλ. «Ψυχικαί Έρευναι» Γ, Αντ. Πισσάνου, έκδ. Πρόοδος, Αθ. 1975, σελ. 62,63 και Παν. Τρεμπέλα. όπου ανωτέρω, σελ. 493. 494, 497, 512, 513. 516-518).

Κανένας εξάλλου αποκρυφιστής δεν κατάφερε ποτέ να θεραπεύσει βλάβες οργάνων ανεπανόρθωτες (σαν τον τυφλό εκ γενετής π.χ. πού δεν είχε κόρες οφθαλμών και τον επί 38 χρόνια παράλυτο με φθορά των μελών του από την μακροχρόνια κατάκλιση), να υποτάξει τα στοιχεία της φύσεως (ειρήνευση της φουρτουνιασμένης θάλασσας και θαυμαστή αλιεία), να εκδιώξει δαιμόνια και να τα στέλνει στους χοίρους, να ανασταίνει νεκρούς (τον τετραήμερο Λάζαρο, αλλά και την κόρη του Ιαείρου και τον υιό της χήρας της Ναΐν), να χορταίνει χιλιάδες άτομα με λίγα ψωμιά και ψάρια και να ενεργεί τόσα άλλα θαύματα, όσα δεν θα χωρούσαν σε όλα τα βιβλία του κόσμου να γραφτούν (Ίω. 21,25) (βλ. «Πίστη και Λογική», Α’, Αθ. 1993 και «Απολογητικοί Μελέται Ε’», Παν. Τρεμπέλα).

Η διδασκαλία του Ιησού Χριστού υπήρξε κατά τη γνώμη άσχετων ερευνητων μυστικιστική και εσωτεριστική.

Αντίθετα, η διδασκαλία του Κυρίου υπήρξε πάντοτε φανερή, αφορούσε στον Ένα Θεό, Πατέρα Παντοκράτορα, τον Ιησού Χριστό, τον Υιόν του, τον οποίον απέστειλε στον κόσμο, ‘ίνα ο κόσμος σωθεί δι’ αυτού’ και στον Παράκλητο -Πνεύμα, το ζωοποιόν τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Η αγάπη υπήρξε η πρακτική, κατεξοχήν, διδασκαλία του Θεανθρώπου, χωρίς την οποία, και σε συνδυασμό με τη μετάνοια, ταπείνωση και την προσευχή, είναι κλειστή η οδός προς τη Βασιλεία των Ουρανών.

Αν το ευαγγέλιο της σωτηρίας, στο οποίο  καλούσε ο Χριστός τους ανθρώπους, ήταν αποκρυφιστικό, θα τον είχαν κατηγορήσει οι εχθροί Του σαν μάγο και γητευτή στο Συνέδριο, βρίσκοντας πρόφαση για τη θανάτωση του, διότι η μαγεία, η μαντεία, η νεκρομαντεία, η οιωνοσκοπία, κ.λπ. τιμωρούνταν με τον δια λιθοβολισμού θάνατο (Λευϊτικόν 19,26 & 20-27- Ιερεμ. 34,9- Εξ. 22,18- Δανιήλ 2,27-28). Οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες τιμωρούσαν επίσης με ποινή θανάτου τη μαγεία («Στο Γιάννη Κορδάτο, οφειλόμενη απάντηση», π. Ευ. Κ. Μαντζουνέα, Αθ. 1983, σελ. 43,44). Αλλά και ο απ. Παύλος, ο θαυμάσιος αυτός κήρυκας και μέγιστος ιεραπόστολος, πού διακηρύσσει ότι ‘έχει Πνεύμα Θεού’ και ‘φέρει στο σώμα του τα στίγματα του Ιησού’, επιτίθεται με δριμύτητα εναντίον των Εθνικών Μυστηρίων, τα οποία ονομάζει ‘Τράπεζα δαιμονίων’ (Α’ Κορ. 10,19-21, αλλά και Β’ Κορ. 6,14 – Α’ Τιμ. 6,20).

Οι Ορθολογιστές ισχυρίζονται ότι ο Ιησούς δεν είχε συνείδηση της θεϊκής του υπόστασης και ότι δεν είναι Υιός του Θεού κατά φύσιν.

O Χριστός είχε πλήρη συνείδηση της θεϊκής Του υπόστασης και αποστολής. Ο ίδιος αποκαλύπτει: «Πριν γεννηθεί ο Αβραάμ εγώ υπάρχω (όχι υπήρχα)» (Ίω. 8,58) και «Εγώ και ο Πατέρας είμαστε Ένα» (Ίω. 10,30). Στην παράκληση του Φιλίππου να τους δείξει τον Πατέρα, του επισημαίνει: «Τόσο καιρό είμαι μαζί σας Φίλιππε και δεν με γνώρισες; Εκείνος πού έχει δει εμένα, έχει δει τον Πατέρα» (Ιω. 14,9).

Στον Όρο της Δ’ Οικουμενικής Συνόδου (Χαλκηδόνα 451 μ.Χ.) διατυπώνεται η πίστη της Εκκλησίας ότι στο Χριστό υπάρχουν δύο φύσεις, η θεία και η ανθρώπινη. Ως προς τη θεϊκή του φύση, ο Χριστός είναι ομοούσιος με το Θεό Πατέρα, είναι το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, πού γεννήθηκε από τον Πατέρα προ πάντων των αιώνων. Ως προς την ανθρώπινη φύση του είναι ομοούσιος με μας τους ανθρώπους, πλήρης και τέλειος άνθρωπος, χωρίς αμαρτία. Όμως, αν και ο σαρκωμένος Χριστός υφίσταται με δύο φύσεις, είναι ένα πρόσωπο, το πρόσωπο του Υιού και Λόγου του Θεού.

"Κύματι θαλάσσης ,...,υπό γης έκρυψαν των σεσωσμένων οι παίδες ,... (εκ της Ωδής Α΄)

΄Οταν o Heidegger συμπαιρένει ότι η δυτική μεταφυσική γέννησε τον ευρωπαίκό μηδενισμό και η δυτική θεολογία οδήγησε  νομοτελειακά στον "θάνατο του Θεού "'αραγε το ενδειαφέρον του και ο στόχος του είναι η ιστορική καταδίκη της Δύσης;Μήπως τούτο αν μήτε άλλο είναι τουλάχιστον αφελές ;Πιστεύουμε πώς ήταν ο στόχος του να φωτίσει  τις συνέπειες ενός ορισμένου τρόπου ερμηνείας του κόσμου και της ζωής.
Βέβαια υπήρξαν πολλοί κάτοχοι PhD's μα ημιμαθείς τουλάχιστον ιστορικά και διαλεκτικά.Είναι αυτοί οι οπαδοί κάποιων μακιαβελικών μεθόδων και της ψυχρής υπολογιστικής λογικής και του κοινωνικού παραλογισμού.Η Δύση είναι πλήρης από αυτές τις προωπικότητες που έχουν επίγνωση του ολέθριου του κακού  για τους άλλους .
Ας το δούμε εκκλησιαστικά.
Στη Δύση ,υπάρχει μια ανατροπή των όρων του εκκλησιαστικού ευαγγελίου μα και τις εμπειρίας  που εξέφρασε η πατερική παράδοση,η παράδοση των Συνόδων της αδιαιρέτου και μιας Εκκλησίας του Χριστού.
Που λοιπόν μπορούμε να δούμε αυτήν την ανατροπή στη Δυτική Εκκλησία;Την βλέπουμε να ενσαρκώνεται  σε συγκεκριμένους θεσμούς,πχ το παπικό πρωτείο και αλάθητο,στην Ιερά Εξέταση στην propaganta Fidei ,στην δημιουργία του Κράτους του Βατικανού,στην υποχρεωτική αγαμία του κλήρου,κλπ,κλπ.
Και δυστυχώς δεν κατάφεραν οι Πάπες με τις αποστολικές εγκυκλίους να ξεχωρίσουν απεγνωσμένα το ευαγγέλιο της ζωής από την θανατηφόρα αλλοτρίωσή του.Και έρχονται καταστάσεις σκανδαλώδεις και δυαλιστικές ( sic!)
Και βέβαια ,με διάφορες επαναστατικές συνόδους η δύση κατάφερε να χρυσώσει το χάπι και να ρίξει όλους τους κόλαφους και απρέπειες στην ισχύουσα μέχρι τούδε Ιερά Παράδοση ακόμη και τη χρήση του γλωσσικού ζητήματος.
Βέβαια ζούμε στην μαρτυρική Ελλάδα.Είναι γεγονός ,και έχουμε τις πομπές μας και τα βάσανά μας .Και μπορεί να λέμε πώς " Τού ΄Ελληνα ο τράχηλος ζυγόν δεν υποφέρει " μια και αυτό ανήκει στην ντόπια μυθολογία και μόνον..
Σήμερα ο τράχηλος του ΄Ελληνα είναι σταθερά κεκαμμένος  κάτω από ποικιλώνυμους ζυγούς .
Και επιτέλους νά είσαι υποτελής του Αλή Πασά ή του Ομέρ Βρυώνη έιχε κάποια ιστορική λογική ή υποτέλεια.
Αλλά να είσαι σκλάβος  τυχαίων εγχωρίων π.χ των συνδικαλιστών της ΟΛΜΕ ,της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ ,της ΓΣΕΕ της ΑΔΕΔΥ αφήνει άλογη ακόμη και την σκλαβιά.
Και για να μην αναφερθώ σε Κατρούγκαλους ,Λομβέρδους ,Παπανδρέους ακόμη και στην εξεστρεμιστική μαλακία του Ζουράρι,του Τσιρώνη του Παρασκευόπουλου κλπ.Και δεν χαριτολογώ με τη φρίκη.Μια ολόκληρη κοινωνία καταδικασμένη στη διάλυση και την ασυναρτησία,θύμα του νόμου για το δίκαιο του ισχυροτέρου,που τώρα δεν ενσαρκώνουν πια οι καπιταλιστές   αλλά οι αριστεροί και οι προοδευτικοί.
Ποιός λοιπόν θα ξεσηκώσει τον λαό σε κίνημα  κοινωνικής απελευθέρωσης,ποιός θα μας αφυπνίσει τους σκλάβους να τινάξουμε τον εφιαλτικό ζυγό που μας έχουν επιβάλει οι κομματικοί μαλάκες.
Το κράτος ανίκανο να βοηθήσει τον αδύναμο πολίτη ανίσχυρο να αντιπαλέψει τους κρετίνους της δύσης .Πιθανόν οι πολιτικοί μας άρχοντες δεν έχουν την άμμεση πείρα της κακουχίας του λαού.Τρέχει ο κακόμοιρος ΄Ελληνας και ανεβαίνει με τα ποδια πέντε -εφτά ορόφους για μην εγκλωβισθεί στο ασανσέρ από την άσκηση συνδικαλιστικού δικαιώματος του,πνιγμένος μέσα στο νέφος,δεν κυκλοφορούν με τα σακατεμένα λεωφορεία Ιkarus,που με τα βίας θα ήταν ικανά να μεταφέρουν τσουβάλια.Δεν έχουν διαβιώσει το νοσοκομειακό ράντσο,περιμένοντας να λήξει η απεργία για να χειρουργηθούν.
Και αυτοί μιλούν ενάντια στον καπιταλισμό από την μια και από την άλλη αγγαλιά και φιλάκια με αυτόν.
Λοιπόν από όπου και να τα πιάσεις κατα την λαϊκή ρήση όλα βρωμούν.
Το Ελληνικό Κράτος ,είναι ανίκανο να διαχειρισθεί απλά πράγματα.Είναι κράτος ,οικονομικών κλεπτών και απαταιώνων,μιζαδόρων .Σήμερα κλέπτουν τις συντάξεις,βάζουν φόρους προίόν απάτης,και δεν παρέχουν τίποτα .Ακόμη και το εθνικό μετερίζι χάνουν.
Μπορεί λοιπόν κατα το Χαιδεγκερ ο ευρωπαίκός μηδενισμός να είναι επιθετικός αλλά και η κασίδα μας είναι υπεύθυνη για αυτή την κατάντια.
Και μιλώ σε σενα πολιτευτή.
ΠΟΥ ΕΊΝΑΙ ΑΡΑΓΕ Ο ΒΥΘΟσ ΠΟΥ ΛΕΝΕ ΠΩΣ ΑΝ ΤΟΝ ΑΓΓΊΞΟΥΜΕ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

+Γεώργιος Παπαθανασίου
Αρχιεπίσκοπος