"Mακάριοι είσθε ,οταν σας ονειδίσωσι " εκ του Ματθ.5:11

Η ιστορία της Εκκλησίας μας είστε μεστή ονειδισμών ,υβρισμών απειλών μέχρι αποκηρύξεων της.Αυτό πέρασε και στους Ιεράρχες της και τους κληρικούς της.΄Αρχισε το κακό από παλιά περίπου το 1915 και έφθασε μέχρι σήμερα. Το ανακόλουθον είναι ,όταν ο Πάπας καλέι σε συμπροσευχή όλα τα περίεργα δόγματα και ομολογίες μη εξαιρουμένου και του Ισλαμικού κατεστημένου,όταν συνομιλέι με Ευαγγελικούς των Βορείων χωρών με γυναίκες Επισκόπους ,σε μας αρνούνται πεισματικά κάθε διάλογο ,κάθε αδελφική προσφώνηση και κάλεσμα.Απεναντίας εκφράζουν την αποστροφή των ,τον υποβιβασμό ,το όνειδος ,ναί το σκληρό όνειδος,την απειλή ,κ.α. Αναλύσαμε ψυχοτεχνικά με την χρήση των ψυχαναλυτικών μεθόδων και πρακτικών ,την κατάσταση που βρίσκονται αυτοί οι ανάπηροι Εκκλησιαστικά άνθρωποι ( αν είναι ).Στην διαδικασία αυτή,συναντήσαμε άπειρες παραβιάσεις των Αποστολικών Κανόνων της Αγίας Γραφής ,των αποφάσεων πολλών Οικουμενικών και άλλων Συνόδων ,ακόμη και του Ευαγγελίου Του.Εδώ χρειάζεται μια θεολογική προσέγγιση στο ζήτημα αυτό,γιατί μας έχουν ζαλίσει όταν αυτοί καταταπητές της Ιεράς Παραδόσεως και του ήθους,παρουσιαζόμενοι ώς αυθεντίες μορφώσης σε αντίθεση με μας και άλλους αδελφούς μας της Αγίας Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Προσφάτως και πάλι ένα μέγα σκάνδαλο παρουσιάσθηκε στην Γερμανία ,ενα διαστροφικό σκάνδαλο με την παιδοφιλία εκ μέρους Επισκόπων και λοιπών κληρικών σε παιδάκια μιας τρυφερής ηλικίας . Η λέξη διαστροφή είναι πλέον συνώνυμη με αυτούς.Τώρα πιά η ανάλυσή μας πρέπει να έχει μια δυναμική ,και τεκμιρίωση. Και αρχίζουμε : Από την πτώση του και δώθε ο Πονηρός Σατανάς πάντοτε μετέρχεται μέσα απατηλά.΄Οπως κακοπαρέστησε τον Θεό-Επουράνιο Πατέρα μας μεσω των πρακτόρων του,το ίδιο πράττει και με τα παιδιά του Θεού. Ο Χριστός ,λέγει :"Οι ονειδισμοί των ονειδιζόντων Σε έπεσαν επ΄Εμέ " ( Ψαλμ 69:9 ).Μ ε τον ίδιο τρόπο να πέσουν και στους μαθητές Του. κανείς δεν έζησε ποτε μεταξύ των ανθρώπων δυσφημήσθηκε χειρότερα από ότι ο Υιός του ανθρώπου ,ο Ιησούς ο Σωήρας μας. Τον Χριστό μας,κληρικοί εν πρώτοις Τον χλευαζαν Τον περιγελούσαν για την ακλόνητη υπακοή Του στις αρχές του αγιου Νόμου του θεού.Εν τούτοις με πραότητα και ηρεμία τους αντιμετώπισε και τούτο γιατί ο χλευασμός κλπ,είναι αναπόσπαστο μέρος του Ορθού Χριστιανικού κληροδοτήματος ! Οι Ιεράρχες της Καθολικής Εκκλησίας στην Ελλάδα δηλ την τότε ΙΣΚΙΕ ως την αναφέρουν αυτοί ( το Ι:Ιερά συζητείται ),χωρίς κανέναν δισταγμό ,και ήθος μας ονείδισαν και μας δυσφήμησαν γραπτώς και προφορικώς μπροστά στο σεπτό πληρωμά της..Αυτά μπορούν μεν να αμαυρώσουν την προσωπική υπόληψη,δεν μπορεί όμως να σπιλώσουν τον χαρακτήρα ,επειδή αυτός φρουρείται από τον Θεό.Και τούτο ,όταν ο άνθρωπος δεν συγκατατίθεται στην αμαρτία και την διαστροφή καμμιά δύναμη ανθρώπινη ή και σατανική ( αυτών ) μπορεί να κηλιδώσει την ψυχή του.Απεναντίας αυτοί υιοθετώντας τις πρακτικές του διαβόλου έχασαν ουσιαστικά την ψυχή τους ,μόλυναν το πνεύμα τους. Εμάς ,εν αρχή παρ΄όλο τον πόνο και την αηδία για αυτούς,δεν χαλάσαμε την ψυχή μας μητε βρωμίσαμε το πνεύμα μας όπως αυτοί.Εχουμε μεγαλύτερα και σπουδαιότερα ενδειαφέροντα και πράγματα να κάνουμε από το να συμμετέχουμε στις σατανικές αυτές πρακτικές .Εμείς σταθήκαμε ώς ο Μωϋσής ο ο οποίος "ως βλέπων τον αόρατον ενεκαρτέρησεν "( Εβρ. 11:27 ) και δεν ατενίζει ¨εις τα βλεπόμενα ,αλλά εις τα μη βλεπόμενα " ( Β΄ΚορΘ,4:18 ) Ο Χριστός γνωρίζει όλες τις ανθρώπινες παρεξηγήσεις και τις διαστροφές.Τα τέκνα του μπορούν με καρτερικότητα και εμπιστοσύνη να υπομείνουν άσχετως του μίσους ,και της περιφρόνησης .... Επειδή δεν υπάρχει μυστικό που να βγεί στο φανερό και όσοι τιμούν τον Θεό θα τιμηθούν από Αυτόν παρουσία ανθρώπων και Αγγέλων σε αντιθεση με αυτούς τους κολασμένους. "Οταν οι άνθρωποι σας ονειδίσουσι και διώξωσι ¨είπε ο Ιησούς ," χαιρετε και αγγαλιάσθε ".Και υπέδειξε δε ο Χριστός να έχουμε σαν " παράδειγμα της κακοπαθείας και της μακροθυμίας" τους προφήτες που είχαν μιλήσει στο όνομα του Κυρίου ( Ιακ 5:10). Ο Αβελ,ο πρώτος χριστιανός,υιός του Αδάμ είχε μαρτυρικό θάνατο από τον αδελφό του.Ο Ενώχ ενώ συνβάδιζε με τον Θεό,αγνοητο από τον κόσμο.Ο Νώε χλευάσθηκε σαν φανατικός και διαδοσίας ανησυχαστικών ειδήσεων." αλλοι εδοκίμασαν εμπεγμούς και μάστιγας,έτι δε και δεσμά και φυλακήν " " Αλλοι εβασανίσθησαν μη δεχθέντες την απολύτρωσιν δια να αξιωθώσι καλυτέρας αναστάσεως ( Εβρ 11:36,35) Ομως τίθεται το ερώτημα από πολλούς :"διατί οι εκπρόσωποι της καθολικής Εκκλησίας εδώ στην χώρα αυτή η ασήμαντη παρουσία στην εκκλησιαστική ζωή έπραξαν αυτά τα σιχαμερά παραπτώματα σε βάρος μας ?" Η απάντηση είναι απλή :Τους λείπει η Θεία Χάρις καθιστώντες τους λόγους των δίχως ουσία ," εάν λαλώ τας γλώσσας των ανθρώπων και των αγγέλων,αγαπην δε μη έχων,έγιναν χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον,.... ( Α' Κορθ 13:1-3 ) Με λίγα λόγια αυτοί στερούνται της Αγάπης ,αυτήν την αγάπη που δίδαξε ο Χριστός που κυριαρχεί στα πάθη καθυποτάσσει την εχθρότητα εξευγενίζοντας τα αισθηματα.Στερούνται αυτοί το αλάτι της ζωής. Είναι κούφια δένδρα άκαρπα,δεν είναι " το φώς του κόσμου " ( Ματθ 5:14),δεν είναι το " εν αυτοίς Πνεύμα του Χριστού ( Α" Πέτρου 1:11 ) αλλά του Πονηρού.Σήμερα,δυνάμει του αδηφάγου χρόνου η πλειοψηφία αυτών απέρχεται εκ της Συνόδου των,τα άτομα αυτάγερασμένα και ασθενικά ως ήταν πάντα ,κοσμούν τα απόκοσμα δωματα των ασύλων,μεσα στην μοναξιά και ερημιά τους.Αραγε ποιά συνείδηση μπορεί να τους τίπτει?Ουδεμία,διότι μόλυναν τις καρδιές τους με το μίσος και την εχθρότητα σε αδελφό τους,αποδεχόμενοι τις πρακτκές του Πονηρού διαβόλου μου μόλυνε τις ψυχές τους.Και αυτές οι ψυχές οδεύουν σε μια κόλαση,απο την ήθη επίγεια κόλασή τους. Μια τιμή τι ήθος ,τι πνεματική ορθότητα κατέχουν ?Ουδεμία.Κατέχουν την κακότητα ,και την ψυχική τους κατάπτωση,τον φόβον θύματτα μια τυρανίας ,αυτής που οι ίδοι κατασκεύασαν.Ως πονηρος οφις,διακατέχεται ο καθένας τους.Αλλά αδυνατούν.Τα δηλητιριώδη δόντια τους αδύναμα.Σε λίγο εκ του φυσικού θα παραδώσουν αυτό το πνεύμα,αιτώντας την θεία συγχώρηση,και ελπίζομεν να τους δοθεί.Διότι μήτε η Κόλαση τους αξίζει. Υπήρξαν τέκνα της απώλειας ,του διαρκούς άγχους ,και της καταπιεστικής καταθλίψεως.Μυαλά χυμένα στους δρόμους,ανάξιοι στην θεία χάρη και τη ζωή με Χριστό.Ποιον εξύβρισεν ο Χριστός ,ουδένα μήτε τους βασανιστές και τους διώκτες του.Διατί εμείς πρέπει να γογγίζουμε στα επάρατα βέλη της αδικίας?Οχι ,ακούμε το κέλευσμά Του για Αγάπην και Ειρήνην και ζητούμε από τους απανταχού αδελφούς μας να τους συγχωρήσουν και να προσευχηθούν για αυτούς διότι έτσι η κακότητα του σατανά θα εκμηδενισθεί και στην θέση θα λάμψει η Αλήθεια του Χριστού. +Γεώργιος Παπαθανασίου Αρχιεπισκοπος

Η Βιογραφία ενός Μακαριστού Ιεράρχη :Μgr.Marcel Lefebvre

Biography The career of Marcel Lefebvre (1905-1991) began like a star in the ascendant: as a seminarian in Rome (1923-1930) he earned doctorates in philosophy and theology from the Gregorian University; after he was ordained a priest at the age of just 24 by the future Cardinal Lienart, he began his ministry as the second assistant priest at a working class parish but then changed direction and became a religious and a missionary with the Spiritans. After entering the Congregation of the Holy Ghost (1932), he was sent to Africa, to Gabon, where he remained for 13 years: first as rector of a seminary, but then as head of various mission posts in the bush, such as Lambarene, where he made contact with Dr. Albert Schweitzer. But in the aftermath of the war he was called back to France to direct the Spiritan scholasticate in Mortain (1945-1947), deep in the heart of Normandy. Nevertheless, Pope Pius XII reassigned him to Africa as Apostolic Vicar (1947), then as first Archbishop of Dakar (1955), in Senegal. As of 1948, the pope appointed him his apostolic delegate for French-speaking Africa (Morocco, French West Africa, French Equatorial Africa and Madagascar). Bishop of the Diocese of Tulle After the death of Pius XII (1958), John XXIII put an end to his African duties, both diplomatic and pastoral, and appointed him bishop of the little Diocese of Tulle, in France (1962). But Marcel Lefebvre remained there only six months, since he was soon elected Superior General of the Congregation of the Holy Ghost (1962-1968), which at that time had more than 5,000 members. Meanwhile, John XXIII appointed him Assistant at the Papal Throne and member of the Central Preparatory Commission for Vatican Council II. Archbishop Lefebvre participated actively in Vatican II as a Council Father (1962-1965). He distinguished himself by organizing a group of Fathers who were determined to counteract the leaders of the liberal wing. Society of St. Pius X In 1968 he left office as superior general, preferring to submit his resignation rather than to support destructive reforms of religious life in his congregation. He was retired at the age of 63, but the following year he founded in Fribourg, Switzerland, an international seminary and then a priestly society which, although approved by the local ordinary, became a sign of contradiction. Paul VI later said of him: “Archbishop Lefebvre is the cross of my pontificate.” After the Vatican sanctions against his priestly society (1975) and against him personally (1976), his work would have to live—it seemed—on the periphery of the Church. And yet the “forbidden Mass” that he celebrated in Lille in August 1976, attended by 10,000 laity, had enormous repercussions throughout the world. It popularized the “Iron Bishop”, the intrepid defender of the traditional Mass who opposed the reforms that were all over the map in the Church, emptying novitiates, seminaries and parish churches. Consecrating bishops In 1988 he ensured that his work of restoring the Catholic priesthood would continue by consecrating four bishops in Econe, even though Pope John Paul II had forbidden it. For that act he incurred the gravest of all ecclesiastical sanctions, which he deemed unjust, like all the previous attempts that were aimed exclusively at forcing him to abandon the good fight of the Faith, in the name of a misunderstood obedience. He died in Martigny, Switzerland, on March 25, 1991, in profound peace, proud “to have handed on what I had received,” alluding to the words of St. Paul (1 Cor. 15:3) which he had engraved on his tombstone. Salvific work What is the common thread running through the life of this non-conformist prelate who claimed never to have acted impulsively on the basis of his personal ideas? What is the force that impelled that obedient Roman Catholic churchman—Roman in mind and heart—to confront and contradict two popes? What is the unifying theme of his turbulent career? What sort of faith did that man have, who cited love for God, love for Jesus Christ and love for the Church as his reasons for taking such serious steps? Instead of considering him as the “rebel bishop”, should we not see him as a man led and guided by a providential plan for a salvific work?

Une guerre d’indépendance qui déchaîna les passions « Nous sommes tous des Grecs » Il y a deux siècles, en mars 1821, les Grecs se soulevaient pour se défaire de la domination ottomane. Longue de huit ans, cette guerre d’indépendance fascina nombre d’intellectuels européens. Livres, brochures, chansons : tous les moyens sont bons pour soutenir les insurgés. Certains, tel le poète lord Byron, décident même de rejoindre les combattants. Comment expliquer pareil engouement ? par Samuel Dumoulin aperçu JPEG - 149.3 ko Patrick Caulfield. — « La Grèce sur les ruines de Missolonghi » (d’après Eugène Delacroix), 1963 © Adagp, Paris, 2021 - Tate, Londres - Dist. RMN-Grand Palais «Qui se souvient aujourd’hui de l’émotion qu’éveillait le nom seul de la Grèce, de 1821 à 1829 ? », interrogeait Edgar Quinet en 1857. L’engouement fut en effet intense, brûlant, même, pour ceux qui, tel le poète britannique lord Byron, joignirent le geste à la parole au point d’aller mourir sous les murs de Missolonghi. Leur objectif : aider les Grecs à se défaire de l’oppression turque. Au début du XIXe siècle, l’Empire ottoman enjambe la mer Égée depuis quatre siècles. Il règne en maître sur la population grecque orthodoxe, s’appropriant ses terres et restreignant ses droits. En 1821, quand les Grecs se soulèvent, ils bénéficient aussitôt de très nombreux soutiens dans le reste de l’Europe. Les ressorts de ce mouvement, qu’on appellera le philhellénisme, sont multiples. D’abord, l’espoir que la révolte grecque puisse rallumer la flamme de la contestation sur un continent qu’étouffe le couvercle de la Sainte-Alliance. Les puissances victorieuses de Napoléon — Autriche, Prusse, Russie, Grande-Bretagne, en particulier — ont en effet eu à cœur, après la bataille de Waterloo, de rétablir l’ordre. Les trois premières décident donc en 1815 d’être « solidaires dans le maintien de la paix publique », c’est-à-dire d’étouffer tout départ de feu révolutionnaire, au besoin par une intervention militaire. Les vingt-trois années de guerre (1792-1815) qui venaient d’embraser l’Europe avaient jailli selon elles des étincelles de la Révolution française. Pour que le continent retrouve la paix, il convenait de les éteindre définitivement. Klemens von Metternich est le principal gardien du dortoir européen. Chef du gouvernement autrichien et âme véritable de la Sainte-Alliance, il élabore cette politique notamment lors du congrès de Vienne (novembre 1814 - juin 1815). L’homme a fait du conservatisme sa religion : « Le premier élément moral en moi, c’est l’immobilité », admet-il dans ses Mémoires. Plus jeune, il avait été ambassadeur en France. Un pays qui demeurait à ses yeux « la grande fabrique des (...)

Nous somes tout Grecques !!!!!

Είναι γεγονός αναντήρητο η επιβεβαιωμένη αξία της Μεγάλης Ελλαδος ,και των Ελλήνων .Παντού σε όλη την Υφήλιο ,συναντάς στον χώρο των επιστημών,της ιατρικής,της τεχνολογίας ,κλπ,κορυφαίους Ελληνες επιστήμονες ,μηδέ λειπούσης της πολιτικής. Στην Γαλλία και ειδικά στο Παρίσι ,στις Πανεπιστημιακές Σχολές κοσμούν με την παρουσία τους οι μεγάλοι,Ελένη Αρβελέρ-Γλυκάτζη,ο Κορνήλιος Κατσοριαδης ,ο Κωστής Αξελός,ο Νικος Πουλατζάς ,ο Γιαννης Ξενάκης και πολλοί άλλοι.Αν μεταπηδήσουμε στίς ΗΠΑ ,θα συνατήσουμε κορυφαίους επιστήμονες ,παιδιά της Ελλάδος στο Πρίστον,Κολούμπια ΜΙΤ,Χαρβαρρτ κλπ.Στο χώρο των επενδύσεων ,μεγάλοι επενδυτές. κλπ. Η ελλάδα έχει ένα λαμπρό παρελθόν στην κουλτουρα.Δίδαξε την φιλοσοφία,τα Μαθηματικά την Φυσική ,την Ιατρική ,το θέατρο κλπ.Δίδαξε ,τον ανθρωπισμό και την Δημοκρατία.Υπήρξε χώρα ηρώων μαχητών.Είναι η χώρα του απέραντου γαλάζιου ,του φωτεινού και του Φωτός.Οι ΄Ελληνες διδάσκουν τις παραδοσιακές αρχές της οικογένειας ,την φιλοξενία και την αγάπη.Είναι μια γιγάντια ιστορικά χώρα. Αν λοιπόν,ακούσεις την λαίκη ρήση,:"πώς η κουρούνα θα φάει τον ώριμο καρπό " τότε δικαιολογείται ,η επιθετική συμπεριφορά εναντίον μας των Τούρκων και Τουρκόσπορων,αυτών των βρωμερών καθαρμάτων,των φασιστών σαν τον Σουλτάνο Ερντογάν και εκείνο το κνώδελο ,τον Μπαχτσελί ,που ενώ είναι πεθαμένος ( πολιτικά ) δεν το έχει καταλάβει και γαυγίζει ο βρωμιάρης.Ας έρθουν ,αν έχουν τα κότσια κ.Ακαρ.να δείς τι θα πάθεις από τα ΟΥΚ ΛΟΚ Πεζοναύτες μας ,το ναυτικό αμς και την Αεροπορία μας .Θα σας στείλουμε στην Ανατολία εκεί που ο λαός σας κακοποιεί και σφάζει τις γυναίκες του.Βρωμερέ Τούρκε που μίσεψες την Ιστορία Σελτζούκε παλουκωμένε κερατά.Αρκετά με σένα. Φάε σκατά με την πολιτική σου τώρα.Σε εγκαταλείπουν οι Μεγάλες δυνάμεις ,και σκατά στο τέλος θα φάς και από την Ρωσία που κατέβασες τα βρακιά σου.Σου την έχουν καλά στημένη οι αντάρτες Κούρδοι ,θα φάνε ζωντανά τα Τουρκάκια ,φοβισμένα παιδιά του στρατού σου.Να δούμε πόσο θα σε βοηθείσει τον καταραμένο Κατάρ ,και εκείνα τα μαύριδερά υποκείμενα οι Πακιστανοί ,που στέκονται και πλένουν τα αυτοκίνητά μας στα φανάρια. Μην τολμίσεις κερατά να πατήσεις το βρωμοπόδαρό σου στο Καστελόριζο ,γιατί η φωτιά και το τσεκούρι θα σε μακελέψουν. Γουστάρεις τα πετρέλαιά μας ,στο Αγαίο μας ,φάε σκατά.Θέλεις να κάνεις συμμαχίες με τα κοπρόσκυλα του ISIS,της Χαμάς και όλων αυτών τον τρομοκρατών,τότε αυτόματα βαπτίζεσαι τρομοκράτης και θα πάρεις από την Διεθνή κοινότητα την δέουσα απάντηση. Μας τα έπριξες τέλος με τις δηλώσεις σου παλαβέ.τα έβαλες με την διεθνή Κοινότητα ,έβριζες τον Μακρόν ,τον Μπαίντεν και άλλους που σε έγραψαν στα παλιά τους παπουτσια .Τι νομίζεις πώς η Ελλάδα είναι η καημένη Αρμενία το θύμα της πουστιάς της Ρωσίας ? Μάζεψε τα ασκέρια σου και τα πλοία σου μην βρεθούνε στον πάτο του Αιγαίου μας και μας χαλάσουν την φυσικότητά του.Μάζεψε τα κωλόπαιδά σου στον Ποταμό ΄Εβρο που τουφεκούν αναιτίως γιατί θα αρπάξουν καμμια μπαταριά από τους λεβέντες μας και θα έχεις και άλλα φερετρα και πάλι. Είμαστε όλοι μια γροθιά.Περάσαμε την οικονομική κρίση ,γιατί είμαστε μάγκες και αναπτυσόμαστε και παίρνουμε δάνεια με αρνητικό επιτόκιο και σύ βρε΄μαλάκα πληρώνεις 19%.Το τίναξες στον αέρα το μαγαζί σου.Γέμισες τις φυλακές σου με αθώους πολίτες στρατιωτικούς,ρίμαξες τον στρατό σου. Βέβαια έχεις κάτι Ναζιστικά κατάλοιπα που έχουν τα συμφεροντα να σου πουλήσουν υποβρύχια και όπλα ,με ποιούς όμως θα τα εξοπλίσεις ?Με τους Πακιστανούς αεροπόρους για παράδειγμα? Μεγάλη Ελλάδα ,πατρίδα των Ηρώων, Πατρίδα μας .δεχθείτε το αίμα μας ,τη ζωή μας και μια και διάγω τα 70 μου χρόνια και ακόμη είμαι καλά γυμνασμένος ,θα βάλω και πάλι τη στολή των κομαντο ,θα πάρω το οπλο και θα σου αλλάξω τον Αδόξαστο κερατά ασιάτη Σελτζούκε απολίτιστε Τουρκαλά.Ναι ρε κερατά ,είμαι ταγματάρχης και Αλεξιπτωτιστής,και δεν σε φοβάμαι. IΤΕ ΠΑΙΔΕΣ ΕΛΛΗΝΩΝ-ΖΗΤΩ Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΔΑ

Ασθένεια του νού,διαστροφή της ψυχής .Μια πραγματικότητα ...

΄Εχουμε αναφερθεί με πολλές αναρτήσεις για τις διαστροφές και απρέπειες λειτουργών και οχι λίγων της Νεο-μοντέρνας Καθολικής Εκκλησίας .Η διαστροφή είναι ίδιον της εν λόγω Εκκλησίας η οποία με έργα -πράξεις και παραλήψεις συνεχίζει αυτό το έγκλημα.Κληρικοί όλων των βαθμίδων πνιγμένοι σε διαστροφές και σκάνδαλα.Μια Εκκλησία που παραπέει από την έλλειψη λειτουργών,μια Εκκλησία ένα κακέκτυπο μια προτεσταντικής μίμήσεως.Το ζήτημα αυτό δεν είναι τωρινό.Απλά εντέχνως το εκάλυπταν.Είναι τοίς πάσιν γνωστό οι εγκληματικές συμπεριφορές σε παιδάκια,κακοποιήσεις ,βασανιστήρια από τα παλιά.Ας μην ξεχνούμε και τα καθάρματα τους φονιάδες και βασανιστές της Ιεράς ( σατανικής ) Εξέτασης του Μεσαίωνα. Δυστυχώς ,η λύση όσο πάει και απομακρύνεται.Το απόστημα δεν λένε να το αφαιρέσουν.Δεν μπορούν να δώσουν ένα έντιμο και κοινωικό χαρακτήρα στους κληρικούς της.Πολλοί εξ΄αυτών υποφέρουν από σοβαρές νοητικές και ψυχικές νόσους μη επιδεχομένης μιας σωστής θεραπείας . Οι διαστροφές στην Ιρλανδία,στην Γερμανία προσφάτως μάλιστα με Επισκόπους ενόχους και βέβαια στις ΗΠΑ είναι και πάλι ένα εκρηκτικό κοκτεϊλ. Σαφώς σε πολιτισμένα κράτη της Υφηλίου η Κ.Ε χάνει τους πιστούς της ,άλλοι απορροφούνται από διαφορες Ευαγγελικές τάσεις αιρέσεις ,άλλες ανατολικές θρησκείες .Επίσης η Ορθόδοξος Εκκλησία με την τεχνική του Δυτικού τύπου λατρείας αυξάνεται και πληθύνεται δυνατά. Πρέπει όμως να δούμε αυτή την αμάυρωση,το σκοταδισμό,την αρρώστεια του νού.Επαυσε να είναι τέλειος και κανονικός ,πνίχθηκε στην αμαρτία. και βεβαίως η πρώτη μάχη του διαβόλου γινεται με τον νού και την ψυχή.Οι δαίμονες έρχονται να τον υποδουλώσουν,οπότε ο άνθρωπος έρχεται και πέφτει μέσα στην καλοστυμένη παγίδα ,την αμαρτία. Ο Αγιος Μάξιμος ο ομολογητής διδάσκει ότι οι δαίμονες .με αφορμή των παθών που υπάρχουν ,κινούν εμπαθείς λογισμούς,δια των οποίων πολεμούν τον νού διαταράσουν την ψυχή εκτρέποντας αυτόν στην αμαρτία με μια προσωπική συγκατάθεση .Φυλακισμένοι αυτοί οι κληρικοί-τέρατα μέσα σε έναν εμπαθή λογισμό. Οταν νικηθεί ο νούς και καταπέσει η ψυχή "άγουσιν είς την κατα διάνοιαν αμαρτίαν και ταύτης απολεσθείσης ,φέρουσιν αυτόν λοιπόν αιχμάλωτον εις την πράξιν ".-Οι δαίμονες αφού ρίξουν στους εμπαθείς λογισμούς αυτούς υποχωρούν ερημώνοντας την καρδιά και την ψυχή του θύματος αυτού. Σε πολλά σημεία των διδασκαλιών του ο Αγιος Μάξιμος αναφερόμενος στον λόγο του Κυρίου "όταν ούν ίδητε το βδεδυλγμα της ερημώσεως,...εστώς εν τοπω αγίω ( Ματθ. κδ' ,15 ) λ " ( λέγει ότι ο ναός του θεού είναι ο νούς του ανθρώπουστον οποίον οι δαίμονεςαφού ερημώσουν δια των εμπαθών λογισμώντην ψυχή ,"το είδωλον ανατιθέασι της αμαρτίας "( Φιλοκαλία Β' 18,λα΄). Η σχέση του νού πρός την αίσθηση "δούλον αυτόν καθιστησι των του σώματος ηδονών "(Οσίου Θαλασσίου Φιλοκαλία Β' σελ 214 νε¨) Τα εγκλήματα αυτά των κληρικών της Κ.Ε,οι διαστροφές τους ,η παράνοιά τους ,συναντώνται σε πατερικά κείμενα ,σε καταστάσεις και ιδιώματα. Η Αγία Γραφή κάνει λόγο για διεφυαρμένο νού,τον νού της σαρκός : " ,...διεφθαρμένων ανθρώπων τον νούν και απεστηρημένων της αληθείας ( Α'Τιμ.στ΄ ,5 ).¨Και βέβαια οι αντιστεκόμενοι στην αλήθεια ,και την κανονικότητα "άνθρωποι κατεφθαρμένοι τον νούν ΄ ( Β' Τιμ γ" ,8 ),ώς εκ της αναφοράς του Αγίου Παύλου : " φυσιούμενος υπό του νοός της σαρκός αυτού " ( Κολ.β΄,18 ) Με βάση αυτών των φρικτών αποκαλύψεων,της κακοποήσεως παιδίων από τα ψυχα-ανώμαλα καθάρματα ,συνάγουμε ότι έχουμε να κάνουμε με,δέσμευση και αιχμαλωσία :διαφθορά σκοταδισμός τύφλωση, αναλγησία και αναισθησία και πλάνη μόλυνση και παραρριπισμό.Με λίγα λόγια ,σε αυτή την κατάσταση ο κληρικός -τέρας είναι βαρειά άρρωστος μεμολυσμένος και νεκρός. Αυτό που δεν μας πληροφορούν είναι ποιά είναι η ποινική τους δίωξη.Κοσμούν τις φυλακές ,αυτά τα υποκείμενα της διαστροφής και της ανωμαλίας .Εκεί στις φυλακές όπου το δίκαιο εφαρμόζεται σωστά σε αυτούς . Βέβαια τον λόγον έχουν οι επιστήμονες της ψυχιατρικής.Αμεσα πρέπει να εγκλειστούν ,να απομονωθούν ,και αποτελέσουν αντικείμενα μια επιστημονικής μελέτης και διεργασίας πάντα με την θαραλλέα προτροπή της Αγίας Εδρας . Αυτό δεν γίνεται,απλά για το θεαθήναι,μεταφέρουν αυτούς σε άλλες επισκοπές και ενορίες ,ρίχνοντας σκότος στο έγκλημα αυτό.Η περίπτωση του ψυχανώμαλου εγκληματία Stephan Hesse, επισκόπου των στην Γερμανία υπευθύνου για 314 θύμματα από 202 θύτες στο χρονικό διάστημα 1975-2018,είναι μια φρίκη.Που είναι σήμερα αυτό το κάθαρμα?Που είναι ο Pell της Αυστραλίας ,κλπ? Ο ιερέας πρωτίστως είναι ιατρός πνευματικός που θεραπεέυει τις ασθένειες των ανθρώπων.Η λατρεία και τα Ιερά Μυστήρια πρέπει να ενταχθούν μέσα στην θεραπευτική μέθοδο και αγωγή ( +Ι.Βλάχος "Ορθόδοξη Ψυχοθεραπεία σελ.53 ). Στην πατρίδα μας ευτυχώς δέν έχουμε τέτοιες φρικτές περιπτώσεις.Κατά το παρελθόν είχαμε ακούσει για σκληρές συμπεριφορές σε νεαρούς ιεροσπουδαστές π.χ στέρηση φαγητού -νερού ύπνου κλπ.Αυτά απλά ειπώθηκαν δεν επιβεβαιώθηκαν ,τα έπνιξε η λήθη του χρόνου.Εκτός αυτού η Κ.Ε στην χώρα μας έχει μηδαμηνή παρουσία ,σε πιστούς κληρικούς έργο.Είναι ουσιαστικά ένα τίποτα στο κοινωνικό σύνολο,σε αντίθεση με την περιουσία της που καλά κρατεί. Επίσης,υπάχει και το επιχέιρημα της καλοστυμένης άγνοιας .Ενα παράδειγμα είναι και η περίπτωση του Φραγκισκανού Μοναχού στην Θεσσαλονίκη ,που ζούσε και "εργαζόταν " επί πολλά χρόνια και όταν ρωτήθηκαν οι υπέυθυνοι της ΙΣΚΙΕ,αρνήθηκαν την ύπαρξη του δεν τον εγνώριζαν λέγουν.Η αλήθεια στη περίπτωση αυτή είναι σφαλισμένη μέσα στίς ψυχές των αθώων παιδιών.Δυστυχώς έτσι είναι. Μήπως και η επίκληση του ιερέα ώς "πατήρ "δεν είναι μια εκτροπή όταν αυτός καμμιά γνώση και ευθύνη δεν έχει με θυσία των γονιών να μεγαλώσουν τα παιδιά τους.ξαίρετε τι πάει να πεί να είσαι πατέρας μέσα σε αυτή την άδική ζωή ?Αλλού αυτά. Ο Αγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ,εντασόμενος στην χριστιανική παράδοση της θεραπευτικής αγωγής,γράφει ότι η φιληδονία είναι η αρχή των σαρκικων παθών και νόσος της ψηχής. δηλ."πρωτοπαθής εστιν ο νούς. Είναι πάθος "το χρονίω μακρώ τη ψυχή εμφωλεύον " ( Φιλοκαλία Β ,σελ 12 πδ'). Δυστυχώς τα πάθη αυτά που ταλανίζουν την Κ.Ε είναι "πάθη φιλεπίστροφα "(Ιωαν.Σιναϊτου Κλίμαξ σελ 24,η΄).Ενώ φαίνεται ότι θεραπεύθηκαν ή έφυγαν μετα επανέρχονται ισχυρότερα..Θυμείτε την περίπτωση ιερέως στην Evraix, που έγινε αποδεκτός σε Ενορία ενώ στην προηγούμενη είχε κακοποιήσει παιδάκια και επανέλαβε και πάλι τα εγκλήματά του. Τελειώντας αυτή την ανάλυση θα αναφερθώ με τον Απόστολο Παύλου που λέγει :" πάντα μέν τα καθαρά τοις καθαροίς,τοίς δε μεμιαμμένοις ουδεάν καθαρόν,αλλά μεμίανται αυτών και ο νούς και συνείδησις " ( Τιμ α' 15 ) +Γεώργιος Παπαθανασίου Αρχιεπίσκοπος

Η δύναμη της πίστης !

Η δύναμη της πίστης ,είναι πράγματι μια ανθεκτική ασπίδα σε κάθε κακό.Είναι η προστασία του κάθε χριστιανού,είναι ο τρόπος που βιώνει αυτά που του τα δίδαξαν,είτε οι κληρικοί,είτε η μόρφωσή του. Ο Ιερός Αυγουστίνος απευθυνόμενος σε μια ομηλία του στους κατοίκους της Ιππώνος,θέτει το ερώτημα :"πώς μπορούμε να πλησιάσουμε τον Χριστό,τώρα που ανήλθε στους ουρανούς?"Και απαντά στη σιγή του ακροατηρίου :Το μέσο επαφής μας με τον Χριστό,την πηγη της Χάριτος και της ζωής ,είναι η Πίστη στην Θεότητητά Του." Οταν μεθοδικά και με καθαρή καρδιά εγκύπτουμε στο Ιερό Ευαγγέλιο Του,μεταφερόμαστε νοερά στους λόγους και τις πράξεις του Σωτήρος.Με την προσευχή και την ανάταση της ψυχής ,εμβαθύνουμε στίς θείες του ιδιότητες και με την συμμετοχή μας στην τέλεση των μυστηρίων της ,ενωνόμαστε μαζί Του ! Κάθε πράξη μας ,είτε κατα το γεύμα μας ,είτε κατα την εργασία μας .μας φέρνει σε επαφή με Εκείνον και την επίγεια ζωή Του. Οταν πράττουμε αυτά με πίστη και αγάπη,με ταπεινοφροσύνη και εμπιστοσύνη,τότε μια δύναμη,ενα τονωτικό,μια θεία ενέργεια του Χριστού έρχεται να μας βοηθείσει,να απωθήσουμε 'οτι εμποδίζει τον θεό να εκχύσει σε μας την Χάρη Του ( βλ.Fr.Duploye, "Les origines du CPL,p.308 ) Πώς λοιπόν ν΄αμφισβητήσουμε ότι όταν Τον πλησιάζουμε ακόμη και έξω από τα μυστήρια με την πίστη,με ταπείνωση και πίστη,μια θεία δύναμη μεταγγίζεται σε μας για να μας φωτίσει,ενδυναμώσει,να μας στηρήξει ,να μας σώσει από την αμαρτία . Κανείς ποτέ δεν πλησίασε τον Χριστό με πίστη,χωρίς προηγουμένως να έχει δεχθεί την καρδιά Του,πηγή αγάπης θέρμης και απεράντου φωτός. Ο Ιησούς Χριστός,σαν άνθρωπος μένει ενωμένος αδιαιρέτως με τον θείον Λόγον ως λέγει ο Αγιος Γρηγόριος ο Σιναϊτης. Κάθε στιγμή λοιπόν που θα βρισκόμαστε σε επαφή με τον Ιησού με την πίστη,ο Χριστός θα ενεργεί επάνω μας αγιαστικά ( In Evagelium Ioannis ,26,3 PL 35,1608,Sermon 243 2 PL 38,1144) Kαι για να γενικεύσουμε τις σκέψεις μας,κατέχουμε πώς Οι Πατέρες της Εκκλησίας δεν περιόριζαν την πνευματική ζωή σε σχήματα και σε τρόπους εξαρτημένους από την τυπική σχέση με την κοινη λειτουργία,χωρίς να υποτιμούν την προσωπική λατρεία και κοινωνία με τον Υψιστο,Επουράνιον Πατέρα. Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς δίνει ευρύτερη έννοια στους τρόπους πνευματικής τροφοδοσίας και δράσης των πιστών.Βλέπει τον πιστό ελέυθερο από τους περιορισμούς του τόπου και του χρόνου ."Πάς ούν τόπος ιερός τω όντι,εν ώ την επίνοιαν του Θεού λαμβάνομεν,και χρόνος ," ( Στρωματιείς 7,7,43.1 )." Κάθε αγωνιζόμενος πιστός έχει τον Θεόν : σύνοικον,σύμβουλον,συνόμιλον,συνέστιον,συμπαθή,υπερπαθή " ( Προτρεπτικός 4,59,2 ) Ο Ιερός Αυγουστίνος ξεκινά από τον μικτό χαρακτήρα της Επιγείου Εκκλησίας και παρότι ασπάζεται τη μυστηριακή ζωή και το Βάπτισμα,ως εχέγγυα κριτήρια ενός πιστού,αφήνει την πείρα του να θέσει ένα μεγάλο ερώτημα :Εκφράζει με όλη τη δυνατή ειλικρένεια ότι "πολλοί που δείχνουν ότι είναι έξω της Εκκλησίας στην πραγματικότητα ευρίσκονται εντός της .Και το αντίθετο ( Epist.73,22 ). Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε,τον θεραπευτικό και ιαματικό Αγιο Παντελεήμωνα όστις δια της πίστεως θεράπευε,ανακουφιζε και έσωζε τους πιστούς που υπέφεραν.Μήπως μπορεί να περάσει απαρατήρητο στην σημερηνή εποχή,την λαμπρή παρουσία του Αγίου Παϊσίου?Στον πόνο στην αρρώστεια και τα βάσανα του κόσμου τούτου.Και βέβαια όλη αυτή η ζωή μέσα στην Εκκλησία Του,τόσο ή μυστηριακή όσο και η ασκητική,που είναι βίωση της απολυτρωτικής θυσίας του Χριστού,μας εξασφαλίζον τα ισχυρά όπλα για να καταπολεμήσουμε τα πάθη μας και τις αμαρτίες μας που τις μεθοδεέυει ο πονηρός διάβολος . Το κάλεσμα σε ένωση για προσευχή είναι ο δρόμος πρός την ευτυχία,την αγάπη και την ειρήνη.Ας το αποδεχτούμε!! +Γεώργιος Παπαθανασίου Αρχιεπίσκοπος

Απαντούμε !

Με ένα δομημένο κείμενο ο Αρχιεπίσκοπος κ.κ.Ι.Σπιτέρης ,την 29-9-2020,αναλύει διεξοδικά ,την εγκυρότητα των ιερών Μυστηρίων ,σαν αποδοχή από την Ορθόδοξη Εκκλησία,και πράγματι το κείμενό του περιλαμβάνει αναφορές διακεκριμένων επιστημόνων Θεολόγων κλπ. Το ζήτημα είναι ξεκάθαρο.Η αναγνώριση των Ι.Μυστηρίων είναι μονόπλευρος.Η Κ.Ε τα αναγνωρίζει ,η Ορθόδοξος όχι. Βεβαίως αυτό είναι σοβαρό ζήτημα,και υποσκάπτει τα θεμέλια του οικουμενικού διαλόγου που έχει σκοπό να προωθήσει την ένωση των δύο μεγάλων Εκκλησιών της Ανατολής και της Δύσης.Βέβαια ,μετά την Βα Σύνοδο του Βατικανού,οι αποστάσεις μάκρυναν μια και η Κ.Ε θιοθέτησε σκληρά προτεσταντικά πρότυπα στην Θ.Λειτουργία ,Ιεροπραξίες και γενικά στην εκκλησιαστική ζωή με την άρνηση ουσιαστικά της παράδοσης. Αυτές οι νεο-μοντερνιστικές απόψεις είναι τραγικές ,προκλητικές ,στα μάτια μιας παραδοσιακής εκκλησίας πολλώ δε μαλλον της Ορθοδόξου που κρατά στοιβαρά τα ηνία της παραδόσεως. Η προσπάθεια του +Σπιτέρη,είναι μονόπλευρη αμύνεται και παραπονιέται για αυτή τη στάση αυτή της Ορθοδόξου Εκκλησίας ,αλλά πρέπει να το αντιληφθεί πώς αυτές οι νεο-μοντερνιστικές προτεσταντικές τάσεις ,δεν γίνονται αποδεκτές . Εμείς δεν αποδεχόμαστε τίποτα από την Βα Σύνοδο του Βατικανού ,μήτε τα διατάγματά της.Αυτό μας απομακρύνει από την ΄Ενωση γιατί καίτοι υπήρχε η ελπίδα με τον Παπα Βενέδικτο 16ο,αλλά σήμερα με τον Φραγκίσκο είναι αδύνατο. Επομένως καλό το κείμενο ,αλλά άδειο ανήσχυρο ,και ουσιαστικα άκαιρο.Οι οικουμενικοί διάλογοι θα γίνοντα με συναντήσεις ,μεγάλες κουβέντες και συμπόσια ,αλλά στο τέλος μια από τα ίδια .Χάνουν τον καιρό τους και οι μεν και οι δέ και κινδυνεύουν να χαρακτηρισθούν και γραφικοί. Βέβαια έχουμε και τους χλευαστικά καλούμενους Ουνίτες ,δηλ.την μερίδα των Ορθοδόξων που ενώθηκαν με την Κ.Ε ,και καλούνται κατα την δήλωσή τους Καθολικοί.Αλλά είναι Ορθόδοξοι.Ενα γιγάντιο μπέρδεμα και αυτό.Με αποτέλεσμα ,να ενοχλείται η Ορθόδοξη Εκκλησία σχετικά με την εμφάνιση των κληρικών τις λειτουργίες κλπ.Δεν μπορείς να τους καταλάβεις .Προτείναμε να βάλουν ένα αναγνωριστικό επάνω τους μια ταμπελίτσα που να τους διακρίνει από τους άλλους κληρικούς .Η Ουνία είναι πρόκληση ,και δεν θέλουμε προκλήσεις ,το ίδιο αφορά και για μια πλευρά γραφικών του Ορθοδόξου Βικαριατου με την Ορθόδοξη Εκκλησία Δυτικού Τύπου και αυτό είναι μέγα λάθος και απρέπεια .Δεν υπάρχει λόγος να συμβαίνουν αυτά. Ο καλός Χριστιανός πρέπει να έχει ξεκάθαρο λόγο ,και οι αναφερόμενοι δεν έχουν.Επίσης οι κληρικοί τους κατα πλειοψηφεία είναι υπέργηροι ,αδύναμοι από ασθένειες ,ανίκανοι να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους.Επίσης και οι πιστοί τους θα είναι μια μικρή ανύπαρκτη μειονότητα,αφού οι Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία είναι μια μικρή μειονότητα έτσι και αλλοιώς. Επομένως συγκρίνοντας τις δύο ομολογίες βλέπουμε τεράστιες διαφορές και αποστάσεις,επομένως η διακασία ενώσεως απομακρύνεται και πάλι.Ευτυχώς οι σχέσεις τους είναι καλές και αυτό είναι θεάρρεστο,μια και κατάμαυρη διπλωματία των κύκλων του Βατικανού,είναι ένα αιχμηρό αγκάθι στα μάτια της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Βέβαια ,πολλά ποθούσαν ,οι Καθολικοί από την Ορθόδοξη Σύναξη στην Κρήτη ( Κολυμπάρι ),αλλά τίποτα το ουσιαστικό δεν επιτεύχθη.Μια από τα ίδια και πάλι.Σε λόγια να βρισκόμαστε.

Επιτέλους το ξεκαθάρισαν.

Μετά από την περίεργη δήλωση του Παπα Φραγκίσκου σχετικά με την ευλογία ομοφυλοφύλων ζευγαριών ( USA Today),σύμερα το ξεκαθάρισαν με επίσημη επιστολή ότι δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα,διότι τούτο είναι αμαρτία. Δεν κατανοούμε,γιατί ο προκαθήμενος της Καθολικής Εκκλησίας προβαίνει σε τόσες γκάφες.Τι θέλει να πετύχει επιτέλους.Ας προσέξουν γιατί η ευσεβής κοινωνία δεν τα ανέχεται αυτά.Αυτές τις απόψεις να τις κρατήσει για τον εαυτόν του. Θέλει να κουβεντιάζει με μουσουλμάνους και άλλους δικαίωμά του.Θέλει να επικοινωνεί με Ευαγγελικές Εκκλησίες της γυναικίας ιερωσύνης με Επισκοπίνες κλπ,δικαίωμά του.Ομως υπάρχουν και όρια. Ας δούμε τι θα γίνει με τα σκάνδαλα που ρημαζουν την Εκκλησία με πρώτο το της παιδοφιλίας και της κάλυψης αυτής και μετά βλέπουμε.Τελικά η εκλογή υπεργείρων παπών είναι και αυτό ένα μεγάλο πρόβλημα.Αλλά αφορά αυτούς και τους συνοδικούς. Εμείς δεν είμεθα sedevecantist μήτε sedeprivationist ,είμεθα ενιστάμμενοι καθολικοί (resistance ) ,και όλα αυτά μας απογοητεύουν και μας εκνευρίζουν.Τέλος πια με αυτά.

Ασάφειες -ανακρίβειες-γενικευμένος φοβος.

Το συμβαίνει με τις εταιρείες που παραγάγουν εμβόλια,κανένας σώφρων ανθρωπος δεν μπορεί να κατανοήσει.Στο χώρο της Δύσης ,υπάρχουν τα εμβόλια της Pfeizer-Biotech ,της Moderna,της Astra Zeneca και αναμένουμε και την Johnson and Johnson ,και κάτι μικρότερες .Αλλού έχουμε το Ρώσικο Κινέζικο Ινδικό κλπ. Η μεγαλόπνοη και ασυνεπέστατη ,Astra Zeneca στα μάτια της Ε.Ε,εχει προβεί με την συμπεριφορά της σε πολλές προκλήσεις.Από την άλλη η Ευρώπη αδύναμη να εκφράσει άποψη και να επιβάλει μέτρα.Αφού μας πανικόβαλαν με την είδηση ότι το εμβόλιο είναι αποδεκτό μέχρι την ηλικία των 64 ετών των εμβολιαζομένων με πρώτη την περίεργη επιστημονικά Γερμανία,σήμερα μας λένε πώς η ίδια εταιρεία με το εμβόλιο της προκαλέι εν μέρει θανάτους από εμβολές .Ενα κρούσμα στην Νορβηγία με το θάνατο από εγκεφαλική αιμοραγία ,μετά από εμβολιασμό και αλλού.Από την άλλη ένας σοβαρός ( αν είναι ) Γερμανός λοιμοξιολόγος ο Δρ. Κarl Lauterbach διαβεβαιώνει ότι στα 1,6 εκατ εμβόλιασμούς είχαν τρία κρούσματα. Ομως τόσα κράτη της Ε.ε γιατί ανέστειλαν τους εμβολιασμούς ?Βέβαια περιμένουμε τον ΠΟΥ ( σιγά να μην τους πιστέψω ).Τι γίνεται ένας Θεός ξαίρει. Ομως πρέπει να ομολογήσω ότι το μαγαζί είναι γωνία και ο πόλεμος καλά κρατεί.Που να την βρείς την αλήθεια.Στην χώρα μας είχαμε μια παρενέργεια ενός εμβολιασμένου σε πολλους εμβολιασμούς.Δεν είναι δυνατόν να βγάλεις άκρη Το ζήτημα είναι τι θα γίνει με τον Covid.Είναι άραγε αναγκαίο και ασφαλές το εμβόλιο?Η υποσχόμενη ανοσία είναι ακριβής.Πώς εξηγείται το γεγονός σε χώρες να γίνονται πολλοί εμβολιασμοί αλλά η ανοσία είναι μικρή.Τον λόγο έχουν οι ειδικοί.Και το επιχείρημα:πώς θέλεις να πεθάνεις με την μόλυση από τον ιό,ή από μια παρενέργεια,είναι σαχλό. Εκείνο που μας κάνει εντύπωση είναι ,πώς όλες οι εταιρείες υπόσχονται ανοσία σε μεγάλα ποσοστά και ανταγωνίζονται σε μικρές διαφορές η μια από την άλλη.Παλευουν επίσης και από την θερμοκρασιακή εξάρτηση,την ηλικιακή εφαρμογή και την κάλυψη στίς μεταλλάξεις. Είναι όμως γεγονός και δεν αμφισβητείται πώς ο ιός υπάρχει -μολύνει και πολλάκις σκοτώνει.Από την άλλη,τα υφιστάμενα μέτρα ταλαιπωρούν ,αγχώνουν διαλύουν την οικονομία.Αντε να βρεθεί η χρυσή τομή.Δυστυχώς δεν μπορεί να βρεθεί και ασε να μαλώνουν στην Βουλή. Εγώ προσωπικώς είμαι πιστός στη γραμμή Φάουτσι ( ΗΠΑ),θα κάνω το εμβόλιο ,οποιο βρεθεί μπροστά μου !

Το Παλαιό και το Καινό Πάσχα

Κατά τους συνοπτικούς ο Κύριος εγεύθη το Πασχάλιο δείπνο την παραμονή της σταυρώσεως Του. Η αρχαία Εκκλησίαδεν εξάρτησε τον εορταστικό της κύκλοαπό την ανάμνηση του θανάτου του Χριστού,την θυσία δηλαδή του Αμνού του Θεού,αλλά από την Ανάστασή Του.Για αυτό και στηρίχθηκε στην Κυριακή ,στην πρώτη Κυριακή μετά την νέ α σελήνη. Το Ιουδαϊκό Πάσχα είχε πραγματική σημασία μόνον όταν το έφαγαν στη γή της Αιγύπτου,όπου τα γεγονότα ήταν πρόσφατα και το περιβάλλον συγγενές. Γιατί με το δείπνο αυτό οι Ισραηλίτες προστατεύθηκαν από τον θάνατο.Συν τώ χρόνω όμως κατήντησε μια ιστορική ανάμνηση,για να τους υπενθυμίσει στην απελευθέρωση τους από την σκληρή δουλεία. Σχετικά με το καινό Πάσχα,οι πρώτοι Χριστιανοί από τις πρώτες ημέρες της Εκκλησίας δεν περιορίσθηκαν να γιορτάσουν την Ανάσταση του Χριστού.και την απαελευθέρωση τους από την αμαρτία μια φορά τον χρόνο μόνο.Είναι ιστορικά βέβαια ,ότι η Ανάσταση του Κυρίου γιορταζόταν μια φορά την εβδομάδα,την ημέρα του Κυρίου,διότι τότε ο Χριστός ηγέρθη εν νεκρών.Μπορούμε λοιπόν τώρα να διασαφηνήσουμε τη δαφορά.- Το Ιουδαϊκό Πάσχα σημαινε μια μια απελευθέρωση που συντελέσθη κατα το παρελθόν..Αντίθέτως με το Χριστιανό Πάσχα ,η αρχαία Εκκλησία γιόρταζε ιστορικά μεν την Ανάσταση του Χριστού,συγχρόνως όμως σωτ ηριολογικά ανήγγελλε "τας απαρχάς " τους πρώτους καρπούς,που υπόσχονται τον θερισμό.Ετσι η Ανάσταση αντί να μας καθηλώνει στατικά στο παρελθον,στρέφει τα μάτια μας προς την μέλλουσα Βασιλεία του θεού και την Αιώνια Ζωή. Πρέπει να μην περερμηνεύομε το καινό Πάσχα.Ενα δυνατό παράδειγμα είναι η εκδοχή μερικών της Διαμαρτύρησης,ότι η Ευχαριστία μας θυμίζει μόνο τον θάνατο Του,την θυσία Του στον Γολγοθά,χωρίς καμμια αναφορά στη νίκη κατά της φθοράς και του θανάτου και τούτο αποτελεί μια σαφή απομάκρυνση από την Αποστολική Παράδοση.-

Που να εύρουν το κουράγιο?

Με πάθος την πάλευε τη ζωή του ο φίλος ου ο Θεόφιλος.Από τα χαράματα στο δρόμο,πάλευεε με τις μπογιές και τα νέφτια για τον επιούσιο.Πάντα με ένα χαμόγελο ,με μια καλωσύνη για όλους.Δεν το έβαζε κάτω ,πάντα ήταν ευχαριστημένος δεν είχε βαρειά καρδιά με κανέναν.Του είπαν να φυλάγεται γιατί ο ιός αυτός είναι πολύ μολυσματικός και σκοτώνει,και προσπαθούσε να κρατήσει τις εντολές των ειδικών.Ομως ο φρικτός αυτός ιός τρύπωσε μέσα από τα μέσα προστασίας και τον μόλυνε ,τον σακάτεψε και τον έστειλε βαρειά νοσούντα ακόμη και στην ΜΕΘ.Παλεύει ο θεόφιλος ,για να κρατηθεί στη ζωή ,βαρειά η ζημιά στα πνευμόνια λένε οι ειδικοί,χαμηλό το επίπεδο του Οξυγόνου.Σήμερα τα έμαθα και συγκλονίστηκα ,και δεν ξαίρω πώς να μαζέψω τη ψυχή μου.και προσεύχομαι ο θεός να τον βοηθείσει να τον σώσει να γυρίσει στην οικογένειά του ,στους φίλους τους σε μας.

Αντε στο καλό και να μας γράφετε !

Επιτέλους η ΙΣΚΙΕ ,αλλάζει πρόσωπο.Εκείνα τα γηρασμένα μέλη που μέχρι σήμερα την απάρτιζαν έφυγαν Δόξα τω Θεώ.Στη θέση τους εξελέγησαν νέα πρόσωπα σε ηλικία και μόρφωση.Είμαστε σίγουροι πώς η νέα ΙΣΚΙΕ θα είναι πιο δίκαια ηθική και δημιουργική . Επιτέλους απαλλάχθηκαν από τα προ και μεταπολεμικά κατάλοιπα,που με τις άθλιες νοοτροπίες τους ,μας δημιούργησαν πόνο θλίψη και πολλάκις αηδία.Η κακότητα αυτών των γερόντων και τα ψεύδη τους μα και οι υπόγιες συμπεριφορές τους δεν είχαν όριο.Το τί έκαναν δεν λέγεται.Εισπράξαμε το μίσος ,την αδικία την κακότητα την σήψη τους.Ο γραπτός τους λόγος μολυσματικός διχαστικός,τα αισθήματά τους μακάβρια.Εγραψαν επιστολές και ανακοινωθέντα,αρνήθηκαν να δεχτούν επίσημα έγγραφα της Αγίας ΄Εδρας σταλμένα από εμάς.Στέρησαν φασιστικά τον διάλογο.Και αυτοί τόσες φορές διαμαρτυρήθηκαν ότι αδικούνται από την Πολιτεία και την Ορθόδοξη Εκκλησία.Ψεύδος μέγα !Αδικο τεράστιο.Αδικο γιγάντιο. Εμείς με την Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία ,και αυτο το δηλώνουμε σαφώς δεχθήκαμε τα θερμότατα αδελφικά αισθήματα ,τον πολιτισμό και το ήθος.Ποτέ δεν μας αμφισβήτησαν ,μας έδωσαν τιμές και σεβασμό σε κάθε Μητρόπολη σε κάθε Πατριαρχείο παντού. Σε σας γιατί όχι?Διότι ψεύδεσθε.Δεν έχει λόγο η επίσημη Ορθόδοξη Εκκλησία να πράξει τί σε μιά τόσο μικρή μειονότητα πολυχρώμων πίστών.Σιγά να μην ασχοληθούν μαζί σας .Ανύπαρκτοι είσθε.Και ιδού ένα παράδειγμα.Στην πόλη μου εκτελούνται τα ποιμαντικά καθήκοντα σας κατόπιν ραντεβού,και στην Κυριακάτικη Λειτουργία κατά μέσον όρο αντε να έχετε 5-8 πιστούς διαφόρων εθνοτήτων και αυτό είναι πολύ.Οι ιερείς σας τι να κάνουν οι καημένοι ,μήτε τη γλώσσα σωστά μιλούν μήτε γραφή σωστή γνωρίζουν.Κορακίστικη γλωσσικά ιερουργούν ,αντε να καταλάβεις τα κηρύγματά τους. Τώρα που ο αδηφάγος χρόνος ήρθε στις κουρασμένες πλάτες σας ,μπορείτε στα κλεισθείτε στη μοναξιά σας μέσα στα ψυχρά δωμάτια των ασύλων σας και να θυμάστε τα έργα σας .Βέβαια αυτό αν σας έχει μείνει σταλία συνειδήσεως.Για μας είσθε ένας κακός ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΕΝΑ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟ ΟΝΕΙΡΟ και θα σας ξεπεράσουμε,θα σας αγνοήσουμε ,θα σας ρίξουμε στην λήθη της Ιστορίας.

Θλίβομαι και θρηνώ για την κατάντια τους !

Δεν χρειάζεται πολύ,αρκεί να προσέξεις λίγο ένα από το ΑΕΙ της χώρας μας .Είναι βρώμικα ρυπαρά,οι τοίχοι γεμάτοι ξεδιαντροπες αντιαισθητικές επιγραφές ,σκότος και τρόμος.Βλέπεις φοιτητές ,με όψη κακοποιού ,αμόρφωτοι ακοινώνητοι ,αγενείς επικίνδυνοι.Κορίτσια που τους λείπει πλήρως η γυναικεία αισθητική,ακαλέσθητες .Ερώτημαα τίθενται πότε και πώς ,διδάσκονται και αύριο θα διεκδικήσουν μερίδιο στην ζωή σαν επαγγελματίες ,καθηγητές ιατροί μηχανικοί νομικοί κλπ.Θα είναι ημιμαθείς άρα επικίνδυνοι για την κοινωνία ,και έχουμε αρκετά τέτοια παραδείγματα.Ενωχλούνται από την παρουσία αστυνομίας ,στο χώρο τους γιατί έτσι θα ελεγχθεί η παραβατικότητα και θα ισχύσει η τάξη.Το τραγικό είναι ότι υπάρχουν πολιτικά κόμματα που τους υποστηρίζουν μαζί με κάτι αλήτες του αυτόνομου αναρχικού χώρου και της δήθεν εξω-αριστεράς .Δυστυχώς ο λαλίσταος και άσχετος κ.>Τσίπρας,τίθεται μαζί τους μαζί με την νεολαία του κόμματος τους που ορέγεται τρομακρατικές μεθόδους.Και βέβαια αυτό φαίνεται ,στην μανία να ξεσηκ΄ωνει κάποιους γραφικούς ενάντια στην κοινωνία.Θλίβομαι για αυτά τα νειάτα που προόρως γήρασαν.Που αρνήθηκαν το μέλλον τους ,που ζούν σε ένα παρελθόν.Πόσο κρίμα είναι να βυθίζεις στην αηδία ,και στον τρόμο όλες αυτές τις οικογένειες ,που στερούνται τα πάντα προκειμένου να σπουδάσουν τα παιδιά τους ?Είχα την ατυχία να επισκεφθώ ένα ιατρό,ο οποίος μου έδωσε ένα σημείωμα.Εξεπλάγην από την κακογραφία και από τα πολλά ορθογραφικά και συντακτικά λάθη.Και περισσότερο τα έχασα όταν η παρακείμενη βιβλιοθήκη του περιλάμβανε τόμους ξενογλώσσων συγγραμμάτων όταν ο ίδιος αγνοούσε τις γλώσσες αυτές.Συναντώ στην πόλη μου Βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ να αγνοεί ,ουσιαστικά την Ελληνική διάλεκτο. Θρηνώ για αυτά τα σάπια μυαλά!Αυτά τα μυαλά των παιδιών που έγινα έρμαια κάποιων πονηρών δήθεν πολιτικών. Ουδείς εξ΄αυτών και μάλιστα των περισσοτέρων βουλευτών τον ορισμό της Δημοκρατίας από τους ιερούς μας προγόνους.Και ρδραττομαι της ευκαιρείας δια πολλοστή φορά να το αναφέρω :ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ -΄Εχουμε ούν πολίτευμα ου ζηλούση τους των πέλας Νόμων ,κέκληται Δημοκρατία !" Επιτέλους ας το καταλλάβουν οι θερμοαιμοι βλάκες που κοσμούν της φυλακές πώς η βία είναι η αγαπημένη τους θεά ,με αυτήν να την βιώσουν μέσα στις φυλακές επί μακρόν. Κατηγορώ δε και για ανοχή την Κυβέρνηση μας επ΄αυτού,διότι εδίωξε αστυνομικούς που ασκούσαν το καθήκον τους.Οχι! κ.Χρυσοχοϊδη ,κάνεις λάθος .Δεν θα απολογηθείς και εσύ ,επειδή οι αστυνομικοί στέλνονται ενώπιον εμπριστικών βομβών ,λίθων σιδεροβεργων ,και διατρυτηκών φωτοβολίδων,με ένα ραβδί και μερικά αμφιβόλου ποιότητος χημικά να αμυνθούν και να επιβάλουν την τάξη.Ποιός αποζημειώνει τον αστυνομικό ΄Αγγελο ,που υποφέρει στο Νοσοκεομείο?Κάνεις λάθος και μάλιστα μέγα ,πάρε πίσω τις αποφάσεις σου τώρα .Μην κάνεις ψυχολογικό πόλεμο στους αστυνομικούς μας .Επιτέλους δεν είναι σάκοι του μπόξ ,πάνω στους οποίους θα ξεθυμάνει ο κάθε παλαβός. Επίσης πήγαινε ,μια βόλτα σε ένα πάρκο,εκεί θα δείς την μανία αυτών των ψυχικά διαταραγμε΄νων νέων μας να καταστρέφουν πινακίδες φωτισμούς ακόμη και τα παγγάκια .Δεν μπορείς να διαβάσεις τις πινακίδες στις Εθνικές οδούς από τις μουτζόυρες τους. Και κάτι άλλο,είχαμε μερικά Ναζιστικά εκτρώματα στη ζωή μας ,με πυρσούς με βία ,με ξυλοδαρμούς ακόμη και φόνους ,και τους διώξατε και καλά κάνατε.Αυτούς που διασαλεύουν την τάξη που σκοτώνουν που ρημάζουν τις περιουσίες μας γιατί τους ανέχεστε?Εχουν διαφορά με τους Ναζήδες ?Η εφαρμογή των μεθόδων βίας σε τοι διαφέρουν? Μπορεί μερικοί πολιτικοί απατεώνες να γαυγίζουν στη Βουλή επαγγελματίες μπαχακάκιδες καθάρματα.Αγνοήστε τους μην κάνετε διάλογο μαζί τους.Δεν έχετε παλιά παπουτσια ?Γράψτε τους . Ξυπνήστε επιτέλους !

Ποιός γεννά τον ρατσισμό?

Η επίκλιση του ρατσισμού είναι συχνή τόσα στα ξένα ΜΜΕ αλλά και στα εγχώρια.Πότε φουντώνει και γίνεται απρόβλεπτος πότε ησυχάζει και ίσταται μέσα σε θεωρητικά πλάισια ,περί ανωτερότητος μαις φυλής και τέτοια. Κατα την δική μου άποψη ο ρατσισμός είναι προκλητός.Κάποιοι τον προκαλούν και δυστυχώς δεν είναι ολίγοι.Μέσα στα πλαίσια αυτού του ορισμού υφίσταται και η έννοια της ξενοφοβίας λένε. Ας τα δούμε πρακτικά : Η χώρα μας από αρχαιοτάτων χρόνων ήτο χώρα φιλόξενος ,έχουσε δέ και αντίστοιχο Θεό της Φιλοξενίας .Ποτέ δεν κατηγορήθηκε ότι μέσα από πολιτικές -θρησκευτικές διαμάχες εφάρμοσε ρατσιστικές και ξενοφοβικές πρακτικές. Παρά ταύτα όμως ο λαός υπέστη πολλά δεινά από κάποιους που παράνομα εισέρχονται στη χώρα μας μολύνουν τα πάντα με την παρουσία τους ,την εγκληματική συμπεριφορά τους και την ύπαρξή τους. Τούς βλέπεις να συνωστίζονται σε κεντρικά σημεία των Αθηνών και της Θεσσαλονίκης ,και να προωθούν την παράνομη πραμάτεια τους,ακόμη και ναρκωτικές ουσίες παράνομα ποτά τσιγάρα,παράνομα κλεψύτυπα προϊόντα ένδυσης και καλωπισμού κλπ.Καθημερινα πάιζουν κρυφτούλι με τις αστυνομικές αρχές μέσα στα στενά. Κοινωνικά σηκώνουν κεφάλι.Ζητούν για παρα΄δειγμα για τους μουσουλμάνους ένα τζαμί,η πατρίδα μας εισακούει το αίτημα και τους παραχωρεί χ΄΄ωρο και με την εποπτία δικών τους ειδικών τους παρέχει ένα άνετο και ασφαλή τέμενος -παρά ταύτα με θρασύτητα δεν τους αρρέσει ,αλλοι μας λένε πώς υπάρχει μια πινακίδα μπροστά ,άλλος δεν του αρρέσει ο χώρος ,ακόμη και ένας λαλίστατος ελληνο-μουσουλμάνος που κοσμεί το διαδύκτιο μας τα έψαλλε γιατί αυτός είναι σουνίτης ,και στο τζαμί προσέρχονται άλλες κάστες π.χ σιίτες κλπ.Δηλαδή ούτε λίγο ούτε πολύ για κάθε μουσουλμανική σέκτα να κατασκευάσουμε και ένα τζαμί.Δεν είναι στα καλά τους . Τους βλέπεις ενώ διαβιούν με επιδόματα ,μέσα σε τεμπελιά και καθισιό εν τούτοις γεννοβολούν συνέχεια ασταμάτητα.Τα ήθη και έθιμά τους αποκρουστικά με σαρίες ,βιασμούς ,κακοποιήσεις έλλειψη σεβασμού στην γυναίκα-σύντροφο ζωής.Επιτίθενται μερικοί εξ' αυτών σε κορίτσια προκειμένου να τα βιάσουν ,να κακοποιήσουν μέχρι και να σκοτώσουν και να τραυματίσουν θανάσιμα. Βεβαίως ο κανώνας δεν γεικέυεται,αλλά υπάρχει.Και αυτές οι συμπεριφορές γεννούν και ξαναγεννούν ρατσιστικά αισθήματα. Ας πάμε σε άλλη κοινωνική ομάδα τους γύφτους.Εδώ η κατάσταση είναι τραγική.Βλέπεις μικρά κορίτσια να έχουν ένα μωρό στην αγγαλιά τους και να ζητιανεύουν έξω από τα πολυκαταστήματα.Σε περιοχές τους επικρατεί η ανομία,το παράνομο εμπόριο ,τα ναρκωτικά .Οι κλεψιές είναι παράοσή τους .Πολλοί εξ΄αυτών είναι μακρόθεν των υγεινομικών κανόνων.Μεσούσης την πανδημίας τους βλέπεις στις πλατείες να ζητιανεύουν χωρίς κανένα μέσο προφύλαξης.Είναι μια βραδυφλεγής υγειονομική βόμβα.Και αυτοί γεννούν τον ρατσισμό. Επομένως ο ρατσισμός δεν είναι αναίτιος .Γεννιέται από τα ίδια του τα θύμματα,με δρα΄σεις των ιδίων εν αρχή θυμμάτων. Ιδιον της Δημικρατίας είναι η ασφάλεια ,η ελευθερία και ο σεβασμός των πολιτών στον Νόμο και την τάξη.Τα άτομα αυτών των κατηγοριών δεν έχουν θέση μέσα στις ευνομούμενες κοινωνίες πολιτών.Οι ίδιοι τους με τις συμπεριφορές τους γκετοποιούνται.Και μάλιστα πρέπει να βιώνουν στους χώρους τους μακριαά από τον υπόλοιπο κόσμο.Δεν τους αποδέχεται ο κόσμος . Βεβαίως και οι απόψεις αυτές είναι σκληρες αλλά: σκληρός νόμος αλλά νόμος. Ο Αρχιεπίσκοπος Marcel Lefevbre σε μια συνεντευξή του μας προειδοποιούσε για αυτά τα ζητήματα,για τους επερχόμενους φόνους και δεινά από αυτές τις κάστες ανθρώπων και δυστυχώς επεληθευτηκε με τους θανάτους αθωών π.χ Γάλλων πολιτών κληρικών κλπ. Πρέπει να ληφθούν σκληρά μετρά προτού ναναι αργά.

Ο Ιερός Αυγουστίνος μας διδάσκει ,...

Από μικρό παιδί είχα την δυνατότητα τα διαβάσω και να ενσκύψω με πάθος στα γραπτά του Ιερού Αγίου Αυγουστίνου.Η αλήθεια είναι καίτοι αρνητικός,και απόμακρος απο την Εκκλησιαστική ζωή,αλλά με ζήλο και απορίες που δεν έτυχαν απάντησης μελετούσα σχολαστικά τα γραπτά του. Σήμερα θέλω να αναφερθώ για το οφειλόμενο χρέος των κληρικών και πιστών για την Θεία Λειτουργία.Πρέπει να γίνει κατανοητό πώς κατά την Θεία Λειτουργία δεν προσφέρουμε μόνο τον άρτο και τον οίνον ,αλλά προσφέρουμε εαυτούς και αλλήλους.Η επιβεβαίωση μαζί με την αρχαία πατερική συμμαρτυρία και ο Ιερός Αυγουστίνος . " Εάν θέλεις να εννοήσεις,τι σημαίνει η λέξη "Σώμα Χριστού " άκουσε τον Απόστολο Παύλο που απευθυνόμενος στους πιστούς λέγει : "υμείς εστε σώμα Χριστού και μέλη Αυτού " Αυτό το μυστήριο είναι το "είναι " Σας.Αυτό εναποτίθεται επί της Αγίας Τραπέζης .Αυτό το μυστήριο του εαυτού σας λαμβάνετε ( Sermon 272). Και αλλού δείχνοντας τα επί της Αγίας Τραπέζης προσκομιζόμενα δώρα,ορατά από όλους ,αφού τότε τέμπλο δεν υπήρχε τονίζει: "εκεί πάνω στην Αγία Τράεζα είσθε εσείς !εκεί μέσα στο Ποτήριο ευρίσκεσθε σείς !( sermon 229 ) κατά την άποψη μου ο Ι.Αυγουστίνος δεν μυωπιάζει.Γνωρίζει καλά όλες τις σκιερές πλευρές του κεφαλαίου της λειτουργικής προσφοράς.Διακρίνει το επίγειο θυσιαστήριο από το ουράνιο. Ο Χριστόςπροσέφερε τον Εαυτόν Του θυσία σκληρή.Και έγινε απαρχή μας στο θυσιαστήριο του Ουρανού.Οι ανάξιοι κληρικοί κατά τη θεία παραχώρηση μπορούν να ασπάζονται μόνο το επίγειο.Ανέχεται ο Θεός την πρόσκαιρη αυτή προσβολή των ιερών μυστηριων Του,επειδή δεν θίγουν το Ουράνιο ( In Psal XXV,10 PL 36,193 ).Η προσφερομένη από ανάξιους ιερείς θυσία επεξηγεί αλλού είναι και αυτή αγία θυσία.Εκείνον όμως που την τελεί αντί να τον ωφελήσει,τον καθιστά πίο ένοχο και πίο κατάκριτο ( Contra Ep. Pamp.VIII PL 43,57 ) και βεβαίως και Οπτάτου Μιλεύης PL II 1071-72 και επέκεινα ). Επί αυτού του ζητήματος δυνάμεθα να σταθούμε λίγο.Μπορεί ένας ιερουργός από κάποιες πράξεις του και παραλήψεις του να καταστεί ανάξιος ,αλλά ουχί ανίερος.Δεν είναι δυνατόν η ισόβια προσφορά του στο εργο του Θεού ,στην υπηρεσία της Εκκλησίας να εξαλειφθεί.Διότι χρειάζεται και απαιτείται αναγκαία και ικανά θυσία πνεύματος,θυσία αίνων αδιακόπων,ιερωσύνη και θυσιαστήριο συνεχές.Εδώ οι Λειτουργικές αρχές του Ι.Αυγουστίνου είναι αμετακίνητες και ανυποχώρητες. Δυστυχώς ,από τον μαρτυρικό θάνατο του Χριστού και την Ανάστασή Του νίκης του θανάτου και μετά ,δυστυχώς το ΄Αγιον Σώμα Του ετμήθη διαμοιράσθηκε σε ομολογίες και δόγματα,αιρέσεις και φράξιες,που η κάθε μια ομολογεί την αυθεντικότητα πίστης.Προσπάθειες ενώσεως οδηγούν σε επιμέρους και άλλες τμήσεις και διαστάσεις κ.ο.κ.Ουδείς εξ' αυτων δεν επιθυμεί αυτή την ιερότητα,αλλά την ασκηση μιας αισχρής εξουσίας και ενός σατανικού οικονομικού κέρδους.Μέσ εκεί δέχεται την θυσία,όπου βλέπει σχίσματα και ζηλοφθονία και κακότητα μίσος και συκοφαντία αποστρέφει τους οφθαλομους Του σε κλειστές κοινωνίες και άβατα διασαλεύται κάθε τί ,το ορθόν και πρέπον. Ο Κύριος δεν κοιτάζει τα χέρια μας τις καρδιές μας κοιτάζει .Οπου βλέπει αγάπη εκεί δέχεται την θυσία ( In Epist Joan.V8 ) . Παράδειγμα αυτό συνέβη με την θυσία του αδελφοκτόνου Καίν που ο Θεός απέρριψε την θυσία του. Τέλος η εκστατική αγαλλίαση του προσερχομένου στο Ποτήριο δεν είναι άλλο παρά το αποκορύφωμα της αγάπης του αγαπώντος προς τον Αγαπώμενον Θεόν ,την πηγην της Αγάπης. Αυτές μου οι απόψεις ας εισακουσθούν εις κωφεύοντες κληρικούς της Καθολικής Εκκλησίας ,που δυστυχώς δεν μετανοούν δια τας αισχράς τους πράξεις εναντίον μας και της Εκκλησίας μας εν γένει. Και σε σένα φίλτατε αδελφέ Επίσκοπε της Κ.Ε, Ιωάννη Σπιτέρη,σου λέγω : " την πληρότητα της ιερωσύνης και μόνο ο Επίσκοπος,ο οποίος είναι είς τυπον Χριστού και κατέχει τον τόπον του Χριστού"Αυτά για να θυμάσαι όσα ξέχασες !

αντιμετώπιση της εγκληματικής βίας

Προκειμένου να αντιμετωπισθούν τα φαινόμενα αυτής της αισχρής εγκληματικής βίας που δυσφημεί τη χώρα μας και θέτει σε κίνδυνο της ανθρώπινες ζωές πρέπει: 1.Η ΕΛΑΣ να αυξήσει τις Μονάδες κατστολής σε προσωπικό και μέσα ( θωρακισμένα αυτοκίνητα και οπλισμένα ) 2.Ο εξοπλισμός τους να εξιχρονισθει μεν αλλά και να προστεθούν και πυροβόλα όπλα που να επιρρίπτουν ελαστικά βλήματα 3.Τα οχήματα που καλούνται ¨αύρες ¨να αυξηθούν 4.Η Δικαιοσύνη να επιβάλλει σοβαρές ποινές που να μην μετατρέπονται δηλ.όταν λέμε ισόβια να είναι ισόβια.Οταν λέμε 20 χρόνια φυλάκιση να είναι 20 συναπτά έτη. 5.Αντε στα τσακίδια οι Παρασκευόπουλοι και όλοι αυτοί οι κερατάδες της πολιτικής. 6.Να αρθούν άμμεσα οι διαθεσιμότητες των Αστυνομικών που αδίκως ελέγχονται και διώκονται όταν αυτοί ασκούσοαν το καθήκον τους και στο τέλος δε,αστυνομικοί νοσηλεύονται και όχι τα καθάρματα Επιτελους ας απαγορευθούν μερικές ομάδες που δημιουργούν προβ΄ληματα ,αναρχικοί κλπ.Ειδάλλως ας νομιμοποιηθεί και η Μαφία και οι Ναζήδες.Και όλοι αυτοί της απεχθούς ιστορίας. Να μην επιτρέπουν σε κάθε πολιτικάντη να λέγει αηδίες και να προκαλεί το κοινό αίσθημα όπως ο βλαμμένος Βουλευτής Δρίτσας που τάχει χαμένα . 7.Να επανεξετασθούν και οδηγηθούν στην Δικαιοσύνη αυτοί που πρόδωσαν την χώρα ,με τίς αντι-πατριωτικές και προδοτικές τους ενέγειες π.χ Κοτζιας ,Τσίπρας κλπ. Επιτέλους κάντε κάτι !!!!!

Η κρίση της εποχής και η υπερβασή της,....

Η μετα-μοντέρνα εποχή υποφέρει από άγχος κατάθληψη και μελαγχολία.Τα ψυχωνευρωτικά συμπτώματα επηρεάζουν γενικά την υγεία και μάιστα σ μεγάλο και γενικευμένο βαθμό ( καρδιολογικά,νευρολογικά κλπ ).Συναντούμε επ΄αυτού ενα κλίμα χαλαρώσεως διαφένεται σε διάφορα συγγραφικά πονήματα μεθόδους και διαδικασίες σαν τον υπερβατικό διαλογισμό,την άσκηση zen-Zazen .Αυτή όμως η καταθληπτική ατμόσφαιρα επιδεινώνεται από την φρικτή πανδημεία του SARS Covid,την οικονομική κρίση ,τον ψυχρό ιδεολολοκοινωνικό πόλεμο,την πανδημεία . Γίνονται προσπάθειες από την ιατρική επιστήμη με την εφαρμογή σκληρών μα αναγκαίων μέτρων για τον περιορισμό των μολύνσεων ,διότι ο ιός αυτός είναι πανταχούν παρών,μολύνει και σκοτώνει τους παντες και τα πάντα και δυστυχώς μικρά μωρά ολίγων ημερών ζωής. Η μάχη δυστυχώς είναι δύσκολη γιατί ο κόσμος κουράσθηκε ,αδυνάτισαν οι οικονομίες ,και δυστυχώς κάποιοι βρίσκουν την ευκαιρεία να διασαλευσούν τη τάξη και τον νόμο .Η δικαιοσύνη έρμαιο των λαθεμένων πολιτικών αποφάσεων,κάποιων πονηρών πολιτικών κομμάτων είναι ανήμπορη να επιβάλλει τη δέουσα ποινή στους παραβάτες .Ενα παράδειγμα είναι η θεώρηση ότι οι εμπριστικές φρικτές βόμβες Μολότωφ δεν έιναι όπλο θανάτου και καταστροφής ,και πρέπει ο αμυνόμενος ,αστυνομικός να μην κάνει χρήση του νομίμου οπλισμού του.Φανταστείτε έναν διαδηλωτή που ήρθε σε εμπλοκή με αστυνομικούς που εκτελούσαν το έργο τους,όταν χτυπήθηκε ασφαλώς ,έγινε ζήτημα στα ΜΜΕ και τελικά είδαμε σοβαρούς τραυματισμούς αστυνομικών από τα λεφούσι της αναρχίας.Μέσα στην Βουλή ,λέγονται πράγματα που προκαλούν ανατριχίλα και μάλιστα από τους εκπροσώπους της αντιπολήτευσης. Αυτά είναι ζητήματα φθοράς του ψυχισμού του πολίτη. Εδώ βλέπουμε πώς η χαλάρωση του χαρμοσύνου ύφους του χριστιανού οφείλεται σε μια βασική άγνοια :ότι ο Χριστιανισμός ( αντ.χριστιανική πίστη δια της διδασκαλίας ) μας προσφέρει πέρα από την φθαρτότητα και αστάθεια των επιγείων το μένον,την αιώνια ζωή. Και η Ευχαριστία ως ανάμνηση και συμμετοχή στην Ανάσταση Του,μας κάνει να προσευγευώμεθα από τώρα αυτή την αιώνια ζωή.Και η επανάληψη του Πάσχα,δηλ.της νίκης κατά του θανάτου και του κακού μπορεί να γίνεται πίο συχνά σε σχέση με την ουσία της μεταλλήψεως . Ο Ιερός Χρυσόστομος μας διαβεβαιώνει :"Οσάκις πλέον έχει το εν τω Πάσχα Μυστήριον ,ου νυν τελουμένου,εν έστι και το αυτό.Η αυτή του πνεύματος χάρις.Αεί το Πάσχα ( βλ. Sources Chretiennes N0 27 ,Homelies Pascales p. 132-34 ) και τελικά η Ενωσή μας με τον Χριστό,το "εν Χριστώ είναι " αποτελεί το βαθύτερο πόσθο του κάθε πιστού χριστιανού (Γαλ2 :20 ).- Μας δίνεται η δυνατότητα να έχουμε ολόκληρος τον Χριστό πάνω στην Αγία Τράπεζα πρός θυσίαν,με μαρτυρίαν την των διακόνων-τύπων και μαρτύρων ,συμβολιζόντων τις αόρατες εκείνες δυνάμεις που ευρίσκονταν εκεί τότε που πραγματοποιήθηκαν τα ζωοποιά Πάθη προσφερόντων των υπηρεσιών τους ( Ομιλίες Κατηχήσεψς 15,25 εν Roman Tonneau-Raoult Devreesse : Les Homelies catechetiques de theodore de Mopsueste -Rome 1949 ,p.503 sqq ) H θεία Ευχαριστεία μορφώνει τον άνθρωπο,τον κανει να μην ζή μόνο για τον εαυτό του.Πράγματι στην Ενορία ο κάθε άνθρωπος γνωρίζει όλους τους αγαπά,τους θεωρεί αδελφούς του.Και αυτό είναι το μήνυμά Του,μήνυμα χαράς ,συμφιλίωσης και θριάμβου. Ο Χριστός έννοικος-οι πιστοί σύσσωμοι και σύζωοι . Η μυστική αυτή αγάπη,ο θείος έρωτας των Νηπτικών,η διαρκής παραμονή του Χριστού μέσα μας είναι τόσο αισθητή και οντολογική,ώστε ¨σύσσωμοι Αυτώ γινόμεθα σύζωοι και μέλη " κατά τον λειτουργιολόγο Νικόλαο Καβάσιλα. Η ορθή εν Χριστώ ζωή είναι πλήρης ειρήνης και χαράς,συμπόνοιας και αγάπης .Είναι η άμυνα στην επέλαση του Πονηρού που εξακοντίει τις ορδές τους ( όπως χθές το βράδυ )να κάψουν ,να λεηλατήσουν να σκοτώσουν.Είναι αυτοί οι οπαδοί του απεχθούς αρχοντος του σκότους,που δεν έχουν όρια μήτε ήθος ,μήτε αξιοπρέπεια ,αναίσθητα άτομα έρμαια κακών σατανικών πολιτικών και τρομοκρατικών ιδεολογιών.Μαχητές και υπερασπηστές ενός τιμωρημένου εγκληματία,ενός φονιά αμετανόητου ενός καθάρματος,που ακόμη και τη ζωή του δώρο του Θεού δεν σέβεται ,απαιτώντας και εκβιάζοντας τους πάντες με διασάλευση,καταστροφή και αιματοχυσία. Ποιός λοιπόν θα μας σώσει από τους σωτήρες μας ,αυτούς που διεκδεικούν τα όνειρά μας ?Ποιός είναι αυτός.Είναι αυτοί που για κάποια χρόνια περιφρόνησαν τον Χριστό?Που θύμωσαν με την Εκκλησία,που συμμάχησαν με το κακό ?Που σήμερα ορμούν με λύσσα κακιά ενάντια σε ότι έχει απομείνει από τα αδηφάγα δόντια τους.? Για μας όμως οι οπαδοί Του,έχουμε μπροστά μας την αρχή και αφορφή αγώνων και πάλι.Για μας καμμια δύναμη δεν είναι τόσο επαναστατική στην ηθική σφαίρα όσο η χριστιανική πίστη και η λειτουργική μας ζωή.Εμείς έχουμε ελπίδα λύση και προοπτική.Αυτοί έχουν το σκοτάδι το έραιβος και τον πόνο. Λυπηθείτε τους !!!! +Γεώργιος Παπαθανασίου

μόνο η παράνοια τους δικαιολογεί τελικά.

Ομολογούμε πώς οι σχέσεις μας με την μέχρι τούδε ηγεσία της ΙΣΚΙΕ δεν ήταν καλές.Και τούτο οφειλόταν στίς λυσσαλέες αντιδράσεις του μέχρι τούδε Επισκόπου Ι.Σπιτέρη .Τώρα που οφειλόταν αυτή του η αντίδραση το έχουμε αναλύσει διεξοδικώς.Αυτό που θέλω να πώ είναι ότι ,η παράνοια ήταν το ζήτημα που τους χαρακτηρίζει και βεβαίως η παράνοια είναι ότι το υποκείμενο ταυτίζεται με το αντικείμενο της θέλησης του ΄Αλλου!Πέρα από κάθε λογική οι παρανοϊκοί αυτοί γνωρίζουν πολύ καλά για μια υποτιθένη απειλή από κάποιον άλλον του ιδίου η περίπου ίδίου χώρου.Αυτή παρανοϊκή γνώση για αυτούς οφείλεται σε διάφορες ενγρηγόρσεις ,ενθυμούμενοι την διελθούσα ζωή τους ,την δήθεν θυσία τους αλλά και τα τρομερά καταπιεσμένα παιδικά και εφηβικά χρόνια τους.Φρονούν ότι ο άλλος εμφορείται από κακόβουλα σχέδια ,που είναι ικανά να δημιουργείσουν σύγχυση σε ένα υποτιθέμενο ανατγωνισμό αξιών.Συναντούμε μέσα από τις περίεργες συμπεριφορές τις αποφυγές ευθυνών τα ψεύδη ,μια εμπειρία ¨ψυχοκτονίας ".Με λίγα λόγια ο Θεός τους κλέβει μια πτυχή του αισθήματος ζωής τους αφηνοντά τους σαν ουσιαστικά ζωντανούς νεκρούς σε ένα κόσμο που καταρρέει,σε ένα κόσμο ψευδαισθήσεων.Φανταστείται τον άγαμο κληρικό ,να τον αποκαλούν συχνά "πάτερ "-"πατέρα ",όταν ο ίδιος ουδεμία σχέση έχει με την ευθύνη και το ζωοποιό αίσθημα της πατρότητας.Και με αυτήν παθητικοποιημένη τους στάση ,που εν αρχή εκφράσθηκε με επίθεση γραπτή-προφορική-παγιδευμένοι βυθίζονται μέσα σε μια αίσθηση διαχωρισμού που φέρνει την απελπισία.Δηλ.ενώ από κοινού αποφάσισαν να επιτεθούν στην Εκκλησία μας και σε μένα προσωπικά,αποκαλώντας με τα χείριστα,εν τούτοις την ίδια μέρα διαχώρισαν τις θέσεις τους ρίχνοντας ο ένας την νομική ευθύνη στο άλλον,μια και η αελφότητα για αυτούς είναι ανύπαρκτη .Εκείνο που ταράσσει είναι ενώ είναι μέλη της καθολικής Εκκλησίας αγνοούν τις δομές της ώς και κάθε τί επίσημο.Απλά καλούνται καθολικοί κληρικοί χωρίς τίποτα παραπάνω.Σε ερώτημά μας για τον καρδινάλιο Α.Ilarri αναφερόμενος και στο Anuario Pontificio 2007, αυτοί τον αγνόησαν ζητώντας από εμάς να τους ,...φωτίσουμε.Συναντούμε ενα σαφές παραλήρημα ,που ευθύνεται η παράνοιά τους.Δεδομένου δε ,η βασική για τη δομή της παράνοιας τους είναι η θέση τους ώς ενός αθώου θύμματος που αμφισβητείται ,καταπιέζεται έχει λειψά δικαιώματα σε σχέση με την επικρατούσα επίσημη Ορθόδοξη Εκκλησία.Είναι σε σχέση με μας εξοργισμένοι ,σε σχέση με τους Ορθοδόξους παραπονούμενοι.Είναι ένα καλοστημένο ζιπ-ζαπ μια αρρωστημένης κλίκας ανθρώπων που πιθανόν να βιώνουν μια απόγνωση. Δεν μπορέσαμε εν τούτοις ν΄αναλύσουμε την ένταση αυτών των ουρλιαχτών εκ μέρους τους.Σήμερα υπέργηροι ,ασθενείς και αδύναμοι οδεύουν κατ΄ευθείαν σε κάποιο άσυλο αναξιοπαθούντων γερόντων έχουν και τον φόβο συνοδό για το επόμενο δευτερόλεπτο διαύγειας .Σήμερα ,σχεδόν όλα αυτά τα μέλη της ΙΣΚΙΕ έχουν παραιτηθεί και αντικατασταθεί με νεώτερα.Ολοι αυτοί και είναι φυσικό εκτός από την ζοφερή ψυχολογική τους κατάσταση,έχουν όλες αυτές τις αδυναμίες του γήρατος π΄χ ασθένειες -'αννοια ,γεροντική κατάθλιψη φόβος θανάτου κ.α.Σε αυτά τα άτομα ,το ψυχρό δωμάτιο του ασύλου θυμίζει τον προ-αιώνιο τάφο τους.Βροντερή η σιωπή,ζωη συνετριμένη.Επομένως ο τιμωρός χρόνος ,που φούντωσε την μοναξιά τους ,μαζί με τους φοβερούς εφιάλτες τους,ουσιαστικά δημιουργούν αισθήματα λύπης για αυτούς ακόμη και συγνώμης. Βεβαίως εμείς διδαχθήκαμε από αυτούς αποφύγαμε τα χειρότερα δεν μολυνθήκαμε από ιό της αμαρτίας και του ψεύδους δεν κατηχηθήκαμε με αισθήματα μίσους για τους άλλους Τελικά τα καταφέραμε καλά,και είμαστε καλά Δόξα τω Θεώ. Ελπίζουμε ο καύσος και το βάσανο αυτό που τους περιμένει να αμβλύθεί για να περάσουν το κατώφλι του χρόνου σε ένα χώρο κρίσης και τιμωρίας. Εκείνος εκεί πάνω το γνωρίζει !

Bα Σύνοδος του Βατικανού-μια προσφορά στις απαιτήσεις της διαμαρτύρησης

1) Σύγκληση, συγκρότηση και λειτουργία της Συνόδου Η αιφνιδιαστική ανακοίνωση από τον πάπα Ιωάννη ΚΓ’ (1958-63) της αποφάσεώς του να συγκαλέση μια «Γενική σύνοδο για την Οικουμενική Εκκλησία» (25 Ιαν. 1959), τρεις μήνες μετά την εκλογή του, δεν ήταν βεβαίως αναμενομένη, αφού η Α' Βατικανή σύνοδος (1870) είχε ήδη επιβάλλει την απόλυτη αυθεντία του πάπα να αποφαίνεται αλαθήτως (ex sese) για όλα τα ζητήματα πίστεως, τα οποία ανήκαν στην κανονική αρμοδιότητα των «Γενικών συνόδων» της Δύσεως. Ωστόσο, η Α’ Βατικανή σύνοδος δεν είχε ολοκληρώσει το έργο της για τη ρύθμιση του ζητήματος της σχέσεως του πάπα προς το σώμα των επισκόπων, το οποίο παρέμενε ανοικτό ήδη από τη σύνοδο του Τριδέντου (1545-63), καίτοι η συνοδική αναγνώριση του υποχρεωτικού κύρους των δογματικών αποφάσεων του πάπα ex sese και όχι ex consensu Ecclesiae, παρά τις έντονες αντίθετες προτάσεις, περιόριζε τον ρόλο της συνόδου σε ένα απλό συμβουλευτικό όργανο του πάπα. Βεβαίως, οι προκάτοχοι του Ιωάννου ΚΓ' πάπες Πίος ΙΑ’ (1922-39) και Πίος ΙΒ’ (1939-58) αντιμετώπισαν με ευνόητη επιφύλαξη ή και φοβία την ιδέα της συγκλήσεως μιας Γενικής συνόδου σε μία εποχή επικινδύνων πολιτικών, ιδεολογικών, πνευματικών και κοινωνικών συγχύσεων, οι οποίες προκάλεσαν τους δύο παγκοσμίους πολέμους του Κ’ αιώνα (1914-18, 1939-45) και έκαναν επαχθέστερες τις συνέπειες τους στη ζωή όχι μόνο των χριστιανικών λαών της Ευρώπης, αλλά και όλων των λαών του κόσμου. Η ραγδαία λοιπόν κατάρρευση του αποικιοκρατικού συστήματος κατά τον ΙΘ’ αι., η επιβολή μετά το τέλος του Α’ παγκοσμίου πολέμου (1918) και η επικίνδυνη επέκταση του Κομμουνιστικού καθεστώτος της Σοβιετικής Ενώσεως στους λαούς της ανατολικής και της κεντρικής Ευρώπης, στην Κίνα και στη νοτιοανατολική Ασία μετά το τέλος του Β’ παγκοσμίου πολέμου (1945), η δυναμική εμφάνιση στη διεθνή σκηνή των λαών του λεγομένου τρίτου κόσμου, η εντυπωσιακή βιομηχανική και οικονομική ανάπτυξη του χριστιανικού κυρίως κόσμου, με την άκριτη μάλιστα εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγών πηγών των παλαιών αποικιών, και η ιδεολογική διάσπαση των λαών σε δύο ανταγωνιστικούς ιδεολογικούς σχηματισμούς, τον δυτικό και τον σοβιετικό, διαμόρφωσαν ένα νέο επαχθές πλαίσιο όχι μόνο για τη συνεπή λειτουργία των διεθνών σχέσεων, αλλά και για την άσκηση της αποστολής της Εκκλησίας στη νέα πραγματικότητα του κόσμου. Συνεπώς, η νέα αυτή πραγματικότητα επέβαλλε αφ’ ενός μεν την ανανέωση της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας (aggiornamento), αφ’ ετέρου δε την ένταξή της ή μη στην Οικουμενική κίνηση για την ενότητα των χριστιανών. Άλλωστε, η Ορθόδοξη Εκκλησία είχε ήδη λάβει πρώτη τα μηνύματα των καιρών, ιδιαίτερα δε μετά την επιβολή του Σοβιετικού καθεστώτος στη Ρωσία (1917), γι' αυτό το Οικουμενικό πατριαρχείο προέτεινε την άμεση συνεργασία των χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών με την περίφημη Πατριαρχική εγκύκλιο του 1920 για την κοινή αντιμετώπιση της προφανούς πλέον κοινής απειλής, ενώ οι τραγικές συνέπειες του Β’ παγκοσμίου πολέμου κατέστησαν επιτακτικότερη την ανάγκη για όλους τους λαούς της Ευρώπης, ιδιαίτερα δε για τους ορθοδόξους λαούς. Η πρόταση αυτή δικαιώθηκε, παρά την αρχική αλαζονική ή επιφυλακτική στάση της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας (1928), αφού βρήκε άμεση απήχηση στον προτεσταντικό κυρίως κόσμο και ενίσχυσε τις παλαιότερες πρωτοβουλίες για τη θεσμική οργάνωση μιας Οικουμενικής κινήσεως για την ενότητα των χριστιανών, η οποία, όπως θα δούμε, προετοιμάσθηκε στην περίοδο του μεσοπολέμου (1920-39) και οδήγησε τελικώς στην ίδρυση του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (1948). Η σύγκληση λοιπόν της Β’ Βατικανής συνόδου (1962-65) αποσκοπούσε όχι μόνο στη συμπλήρωση του ατελούς έργου της Α’ Βατικανής συνόδου (1870) για την εσωτερική οργάνωση της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, αλλά και στην αντιμετώπιση των νέων προκλήσεων, οι οποίες προέκυψαν από το Β' παγκόσμιο πόλεμο (1939-45) και ήσαν πλέον επαχθείς και για τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Η έναρξη των εργασιών της συνόδου κηρύχθηκε από τον πάπα Ιωάννη ΚΓ’ στις 11 Οκτ. 1962, συνεχίσθηκε σε τέσσαρες περιοδικές συνεδρίες (11 Οκτ.-8 Δεκ. 1962, 29 Σεπτ. – 4 Σεπτ. 1963, 14 Σεπτ.-21 Νοεμ. 1964, 14 Σεπτ.-7 Δεκ. 1965) και παρήγαγε αξιόλογο θεολογικό έργο για τα επιλεγέντα θέματα. Ήσαν όμως ευνόητες οι δυσκολίες κυρίως για την άρση των αντιρρόπων βιολογικών προσεγγίσεων περί της φύσεως και της αποστολής της Εκκλησίας από τους υποστηρικτές και τους πολεμίους της αποκαταστάσεως των εκκλησιολογικών κριτηρίων της πρώτης χιλιετίας στην οργάνωση και στη λειτουργία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Οι αντιπαραθέσεις αυτές κατά τη συζήτηση των σχεδίων δογματικών κειμένων (περί της θ. Λειτουργίας, περί των πηγών της Αποκαλύψεως, περί της Εκκλησίας) στην πρώτη συνεδρία της συνόδου (11 Οκτ.-8 Δεκ. 1962) εξηγούν την απόφαση του πάπα Ιωάννη ΚΓ’ να περιορισθούν τα θέματα από 70 σε 17, ήτοι είτε με τη συγχώνευση των σχεδίων κειμένων ή και με την κατάργηση ορισμένων θεμάτων, ώστε να επιταχυνθή η ολοκλήρωση του έργου της συνόδου. Τα νέα σχέδια κειμένων ετοιμάσθηκαν υπό την εποπτεία μιας Συντονιστικής επιτροπής και απεστάλησαν στα μέλη της συνόδου (Μάιος 1963), αλλ' ο αιφνίδιος θάνατος του πάπα (3 Ιουν. 1963) και η εκλογή του διαδόχου του Παύλου ΣΤ' (21 Ιουν. 1963) δεν επηρέασαν αρνητικά τον προγραμματισμό του έργου της συνόδου. Ο αριθμός των συμμετασχόντων στη σύνοδο ρωμαιοκαθολικών επισκόπων από τις πέντε ηπείρους κυμάνθηκε μεταξύ των 2427 της εναρκτήριας συνεδρίας και των 2251 της συνεδρίας της 23 Οκτ. 1962, ήτοι συμμετείχαν 835 επίσκοποι από την Ευρώπη, 790 από τη Β. και Ν. Αμερική, 290 από την Ασία, 273 από την Αφρική και 63 από την Ωκεανία. Στη σύνοδο προσκλήθηκαν και εκπρόσωποι άλλων Εκκλησιών ή Ομολογιών ως παρατηρητές. Το Οικουμενικό πατριαρχείο δεν αποδέχθηκε την αποσταλείσα πρόσκληση, ενώ το πατριαρχείο Ρωσίας απέστειλε δύο εκπροσώπους μόνο στην εναρκτήρια συνεδρία της συνόδου. Αντιθέτως, παρατηρητές απέστειλαν η Αγγλικανική Κοινωνία, η Ευαγγελική Εκκλησία της Γερμανίας, οι Παγκόσμιες Συνομοσπονδίες Λουθηρανών και Μετερρυθμισμένων και το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, οι οποίοι ανήρχοντο σε 100 περίπου κατά την τέταρτη συνεδρία της συνόδου και ελάμβαναν όλα σχεδόν τα συνοδικά κείμενα. Ωστόσο, καίτοι δεν είχαν δικαίωμα παρεμβάσεων στις «Γενικές συνελεύσεις» της συνόδου, είχαν μία εποικοδομητική συνεργασία με τη μόνιμη Συνοδική γραμματεία για την ενότητα των χριστιανών και διατύπωναν παρατηρήσεις ή προτάσεις κατά την επεξεργασία των σχεδίων κειμένων κοινού ενδιαφέροντος. Υπό την έννοια αυτή, ιδιαίτερα σημαντική υπήρξε η άμεση ή και η έμμεση επιρροή της ορθοδόξου θεολογίας κυρίως για τη βελτίωση των σχεδίων κειμένων περί της Εκκλησίας, της θείας λατρείας, της λειτουργικής εμπειρίας, της ασκητικής πνευματικότητας και τον οικουμενικού διαλόγου για την ενότητα των χριστιανών, η οποία αναγνωρίσθηκε επισήμως και στα σχετικά συνοδικά κείμενα. Η οργανωτική προετοιμασία του έργου της συνόδου ανατέθηκε σε μια «Προκαταρκτική επιτροπή» (Μάιος 1959) με πρόεδρο τον καρδινάλιο Ταρντίνι, γραμματέα του κράτους του Βατικανού, και μέλη τους γραμματείς των διαφόρων υπηρεσιών της Παπικής αυλής (Curia romana), η οποία είχε ως αποστολή να συγκεντρώνη τις προτάσεις των επισκόπων, των μοναστικών ταγμάτων και των ρωμαιοκαθολικών πανεπιστημίων για τα θέματα της συνόδου. Οι απαντήσεις (2109) περιείχαν πολλές σχετικές ή και άσχετες προς τα θέματα ή την αποστολή της συνόδου εισηγήσεις ή προτάσεις (8972), οι οποίες εντάχθηκαν από την Επιτροπή σε θεματικές ενότητες και συμπεριλήφθηκαν στους 15 τόμους της προπαρασκευής της συνόδου (Acta antepreparatoria). Η ολοκλήρωση του προκαταρκτικού έργου της Επιτροπής (Ιούν.1960) άνοιξε την κύρια περίοδο της προπαρασκευής του έργου της συνόδου με τη συγκρότηση δέκα (10) Προπαρασκευαστικών επιτροπών και τριών (3) Γραμματειών. Η συγκρότηση των Επιτροπών είχε ήδη προετοιμασθή από την Παπική αυλή (Curia romana) με σχετικούς καταλόγους, αλλ’ η Σύνοδος τους απέρριψε για να αποφασίση η ίδια τη συγκρότησή τους, γι’ αυτό η ένταση αυτή μεταξύ της πλειονοψηφίας της Συνόδου και της παπικής αυλής συνεχίσθηκε σε όλους τις περιόδους των εργασιών και έγινε αίτια πολλών διαδικαστικών αντιπαραθέσεων. Οι Προπαρασκευαστικές επιτροπές είχαν ως αποστολή να επεξεργασθούν τα σχέδια κειμένων (schemata) για τα θεολογικά, τα κανονικά, τα λειτουργικά, τα ιεραποστολικά, τα εκπαιδευτικά και τα ποιμαντικά θέματα της ημερησίας διατάξεως της συνόδου, ενώ από τις τρεις Γραμματείες η μια, υπό την προεδρία του καρδιναλίου Αυγουστίνου Μπέα (Bea), είχε ως αποστολή την επεξεργασία προτάσεων για την ενότητα των χριστιανών, σε συνεργασία μάλιστα με τους παρατηρητές των άλλων Εκκλησιών, γι’ αυτό έγινε τελικώς Συνοδική επιτροπή, ενώ οι άλλες δύο Γραμματείες αντιμετώπιζαν αντιστοίχως τα οικονομικά ή τα τεχνικά ζητήματα και τα Ανακοινωθέντα τύπου της συνόδου. Η συγκρότηση των Επιτροπών αυτών ήταν πολυμελής (715 το 1960 και 900 το 1962), αλλά τα μισά μέλη κάθε Επιτροπής προήρχοντο από τα μέλη της συνόδου και τα άλλα μισά από εγκρίτους θεολόγους και κανονολόγους, χωρίς να αποκλείεται η προσθήκη και νέων μελών. Στις εργασίες κάθε Επιτροπής σημαντική ήταν η συμβολή και των στελεχών της παπικής αυλής όχι μόνο για την υποστήριξη του έργου των Επιτροπών, αλλά και για την τελική διατύπωση των σχεδίων κείμενων, η σύνταξη των οποίων μπορούσε να ανατεθή και σε ομάδες ειδικών, πριν όμως από τη συζήτησή τους στην ολομέλεια κάθε Επιτροπής. Το έργο των Επιτροπών συντονιζόταν από μια Κεντρική επιτροπή της συνόδου, η οποία συνεδρίαζε υπό την προεδρία του πάπα και είχε ως μέλη τους προέδρους όλων των Συνοδικών επιτροπών και τους προέδρους όλων των υφισταμένων Επισκοπικών συνελεύσεων, ήτοι ο αριθμός των μελών της Κεντρικής Επιτροπής κυμαινόταν μεταξύ 85 και 102 επισκόπων. Η όλη οργάνωση των εργασιών της συνόδου για την αξιοποίηση των σχεδίων κειμένων από τις Συνοδικές επιτροπές καθορίσθηκε στον ειδικό «Κανονισμό της συνόδου», ο οποίος δημοσιεύθηκε στις 2 Σεπτ. 1962, ήτοι πριν από την επίσημη έναρξη των εργασιών της συνόδου (11 Οκτ. 1962). και ίσχυσε μέχρι την περάτωσή τους (7 Δεκ. 1965), με σημαντικές όμως τροποποιήσεις στη δεύτερη και στην τρίτη συνέδρια προς διασάφηση ή και διευκόλυνση των πολυπλόκων διαδικασιών. Ο Κανονισμός αυτός όριζε ως μέλη της συνόδου με δικαίωμα ψήφου, εκτός από τους ποιμαίνοντες επισκόπους, όλους τους τιτουλάριους επισκόπους και τους γενικούς ηγουμένους των μοναστικών ταγμάτων, καθόριζε τις αρμοδιότητες των οριζομένων από τον πάπα ειδικών συμβούλων ως εμπειρογνωμόνων για τα θέματα (201 στην πρώτη, 449 στην τέταρτη συνεδρία) και των προσωπικών θεολογικών συμβούλων των επισκόπων, ενώ περιέγραφε λεπτομερώς τις διαδικασίες συγκροτήσεως και λειτουργίας των μονίμων Συνοδικών επιτροπών. Τα σχέδια κειμένων (schemata) ήσαν συνήθως εκτενή και αντλούσαν το περιεχόμενό τους από τη διαχρονική θεολογική και συνοδική παράδοση της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας για κάθε συγκεκριμένο θέμα και από τις σχετικές παπικές Εγκυκλίους, είχαν δε ήδη ολοκληρωθή και εγκριθή από την Κεντρική επιτροπή στα μέσα του 1962 για να παραπεμφθούν στη σύνοδο 69 σχέδια κειμένων, τα οποία τυπώθηκαν σε ειδικό τόμο και απεστάλησαν στους επισκόπους πριν από την έναρξη των εργασιών της συνόδου. Η δημοσίευση όμως των σχεδίων κειμένων προκάλεσε νέες έντονες ή και εύλογες αντιδράσεις πολλών επισκόπων και θεολόγων όχι μόνο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, άλλα και των άλλων χριστιανικών Εκκλησιών ή Ομολογιών. Οι αντιδράσεις ήσαν εύλογες, γιατί τα κείμενα παραθεωρούσαν τις εκπεφρασμένες προσδοκίες του εκκλησιαστικού της σώματος για την αναθεώρηση ή έστω για τη συμπλήρωση της αποφάσεως της Α’ Βατικανής συνόδου (1970) περί του παπικού πρωτείου και αλαθήτου (Pastor aeternus), με την προτεινομένη μάλιστα διακήρυξη περί της συλλογικής ευθύνης του όλου σώματος των επισκόπων (collegialitas) σε ζητήματα πίστεως και ζωής της Εκκλησίας. Ήσαν όμως και έντονες, γιατί δεν κάλυπταν τις νέες προοπτικές της αποστολής της Εκκλησίας για την αντιμετώπιση των εντεινόμενων πολιτικών, ιδεολογικών, πνευματικών και κοινωνικών προκλήσεων του συγχρόνου κόσμου. Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι όλα τα σχέδια κειμένων των Προπαρασκευαστικών επιτροπών, καίτοι είχαν εγκριθή από την Κεντρική επιτροπή, χρησιμοποιήθηκαν στις εργασίες της συνόδου ως απλά κείμενα βάσεως και αναμορφώθηκαν πλήρως από τις αντίστοιχες Συνοδικές επιτροπές, με εξαίρεση τα σχέδια κειμένων των Επιτροπών για τη θεία λατρεία, τον μοναχισμό και τον ρόλο των λαϊκών. Οι διαδικασίες επεξεργασίας των κειμένων από τις Συνοδικές επιτροπές οργανώθηκαν σε δύο επίπεδα. Τα σχέδια κειμένων των Προπαρασκευαστικών επιτροπών εισήγοντο κατ’ αρχήν σε Γενικές συνελεύσεις όλων των εχόντων δικαίωμα ψήφου μελών της συνόδου για την αξιολόγηση, τροποποίηση και συμπλήρωση του περιεχομένου τους. Οι Γενικές συνελεύσεις (Congregationes generales) συνεδρίαζαν υπό την εκ περιτροπής προεδρία των οριζόμενων από τον πάπα (10) καρδιναλίων-προέδρων, αλλ’ από τη δεύτερη συνεδρία των τεσσάρων (4) καρδιναλίων-συντονιστών, ενώ οι πρόεδροι καρδινάλιοι με τα μέλη της Συντονιστικής επιτροπής συγκροτούσαν το Συμβούλιο Προεδρίας της συνόδου και λειτουργούσαν ως ένα επιτελικό της συνόδου όργανο κατ’ αναφοράν προς τη Γενική γραμματεία της συνόδου. Η Γενική συνέλευση μπορούσε να αποδεχθή το εισαγόμενο σχέδιο κειμένου με πλειοψηφία των 2/3 των μελών της ή να το απόρριψη με απλή πλειοψηφία. Αν όμως το απέρριπτε, τότε κατά τη συζήτηση έπρεπε να διατυπώνη τις προτάσεις των αναγκαίων τροπολογιών (modi) και να το παραπέμπη για περαιτέρω επεξεργασία στην αρμόδια Συνοδική επιτροπή, η οποία ήταν αντίστοιχη προς την Προπαρασκευαστική επιτροπή και όφειλε να διαμορφώση την τελική μορφή του σχετικού κειμένου. Οι Συνοδικές επιτροπές συγκροτούντο από 25 και μετά την τρίτη συνεδρία της συνόδου από 31 περίπου αρχιερατικά μέλη της συνόδου, τα 2/3 των οποίων εκλέγοντο από τη σύνοδο και το 1/3 οριζόταν από τον πάπα, συνεδρίαζαν δε υπό την προεδρία του οριζομένου από τον πάπα καρδιναλίου και είχαν το δικαίωμα να συγκροτούν Υποεπιτροπές για την πληρέστερη ενσωμάτωση των τροπολογιών (modi) στα κείμενα ή και για την αιτιολογημένη αντίρρηση για όσες τροπολογίες υπήρχαν θεολογικές ή άλλες επιφυλάξεις. Τα τροποποιημένα κείμενα, τα οποία είχαν λάβει την πλειοψηφία των 2/3 των μελών της Γενικής συνελεύσεως, προτείνοντο για την οριστική συνοδική αποδοχή και την παπική επικύρωση, ώστε να εκδοθούν τα σχετικά «συντάγματα» ή «διατάγματα» των οριστικών αποφάσεων της συνόδου. Κατά τις τέσσαρες λοιπόν περιοδικές συνεδρίες της συνόδου (φθινόπωρο των ετών 1962, 1963, 1964, 1965), εκτός από τις εργασίες των μονίμων Συνοδικών επιτροπών, συγκλήθηκαν 168 Γενικές συνελεύσεις των μελών της συνόδου και πραγματοποιήθηκαν 10 δημόσιες Συνεδρίες της συνόδου, ενώ έγιναν δεκτά από τη σύνοδο 4 Συντάγματα (Constitutiones), 9 Διατάγματα (Decreta) και 3 Διακηρύξεις (Declarationes). Βεβαίως, τα Συντάγματα αναφέρονται κυρίως σε δογματικά και εκκλησιολογικά ζητήματα (περί της θ. Αποκαλύψεως, περί της Εκκλησίας, περί της ποιμαντικής αποστολής της Εκκλησίας, περί της θ. λατρείας), τα Διατάγματα αναφέρονται κυρίως σε ειδικότερα κανονικά, ποιμαντικά και εκκλησιαστικά ζητήματα (περί του Οικουμενισμού, περί των Ανατολικών Εκκλησιών, περί της ποιμαντικής ευθύνης των επισκόπων, περί του λειτουργήματος των κληρικών, περί της θρησκευτικής ζωής, περί της ιεραποστολικής δράσεως, περί των μέσων επικοινωνίας με την κοινωνία κ.λπ.) και οι Διακηρύξεις αναφέρονται κυρίως στη θέση της Εκκλησίας για σύγχρονα ζητήματα κοινού ενδιαφέροντος (περί της θρησκευτικής ελευθερίας, περί της χριστιανικής παιδείας, περί των μη χριστιανικών θρησκειών και του Ιουδαϊσμού). Στην πρώτη περίοδο (1962), η Σύνοδος, μετά την απόρριψη των συνταχθέντων από την παπική αυλή (curia romana) καταλόγων των μελών των Συνοδικών επιτροπών, προέβη στην εκλογή των μελών τους, περιόρισε τα 70 θέματα σε 17 περίπου, με την προσθήκη μάλιστα και του θέματος για τη σχέση Εκκλησίας και κόσμου στην εποχή μας, ενώ συζήτησε τα σχέδια κειμένων (schemata) για τη θ. Λειτουργία, τη θ. Αποκάλυψη και την Εκκλησία. Στη δεύτερη περίοδο (1963), η Σύνοδος μελέτησε κυρίως τα κείμενα για το θέμα περί της Εκκλησίας, στο οποίο αποφάσισε για πρώτη φορά να μεταφέρη και το θέμα για την παρθένο Μαρία (Μαριολογία), ήτοι από τη Χριστολογία στην Εκκλησιολογία, όπως επίσης και για τον Οικουμενισμό, ενώ ψήφισε το σύνταγμα για τη θ. Λειτουργία (Sacrosanctum concilium) και το διάταγμα για τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας (Inter mirifica). Στην τρίτη περίοδο (1964), η Σύνοδος συζήτησε τα κείμενα για την Εκκλησία και για τη θ. Αποκάλυψη (Dei verbum), αλλά, υπό την πίεση του πάπα Παύλου VI (Nota praevia), υποχρεώθηκε να δεχθή σημαντικές τροποποιήσεις τόσο στο δογματικό σύνταγμα περί της Εκκλησίας (Lumen gentium), όσο και στο συνοδικό διάταγμα περί του Οικουμενισμού (Unitatis redintegratio), ενώ το διάταγμα για τις Ουνιτικές Εκκλησίες της Ανατολής (Orientalium Ecclesiarum) εγκρίθηκε χωρίς σημαντικές αντιδράσεις. Στη τέταρτη περίοδο (1965), η Σύνοδος επεξεργάσθηκε την τελική μορφή των κειμένων για τη θ. Αποκάλυψη, για την Εκκλησία και για τη θρησκευτική ελευθερία, τα οποία ψηφίσθηκαν μαζί με άλλα συνοδικά συντάγματα και διατάγματα, όπως το σύνταγμα για την Εκκλησία στον σύγχρονο κόσμο (Gaundium et spes), τα διατάγματα για την ποιμαντική αποστολή των επισκόπων (Christus dominus), για το λειτούργημα των Πρεσβυτέρων (Presbyterorum ordinis), για τη μόρφωση των κληρικών (Optatam totius) και για την αποστολή των λαϊκών (Apostolicam actuositatem), τις διακηρύξεις για τη Θρησκευτική ελευθερία (Dignitatis humanae), για την Εκκλησιαστική παιδεία (Gravissimum educationis) και για τις άλλες θρησκείες (Nostra aetate). Συνεπώς, το συνολικό έργο της Συνόδου ήταν πολύ σημαντικό αφ’ ενός μεν γιατί αξιοποίησε στα συνοδικά κείμενα τις ανανεωτικές τάσεις από τις τελευταίες δεκαετίες του ΙΘ' αιώνα στη βιβλική, πατερική και λειτουργική θεολογία της ρωμαιοκαθολικής παραδόσεως για να ανασυνδεθή με την κοινή εκκλησιαστική παράδοση των πρώτων αιώνων, αφ' ετέρου δε γιατί αναζήτησε νέα εκκλησιολογικά σχήματα στην ορθόδοξη θεολογία των νεωτέρων χρόνων, ιδιαίτερα δε στην ευχαριστιακή εκκλησιολογία των σλαβόφιλων ορθοδόξων θεολόγων, για να αποσυνδεθή από την αποκλειστική εκκλησιολογία των μεγάλων συνόδων τόσο του Τριδέντου (1545-63), όσο και του Βατικανού (1869-70), η οποία απέκλειε τη συμμετοχή της στον Οικουμενικό διάλογο για την ενότητα των χριστιανών, αφού είχε ήδη καταδικασθή με την Εγκύκλιο του πάπα Πίου ΙΑ’ (Mortalium animos, 1928). Η αποσύνδεση λοιπόν από τα αποκλειστικά όρια της θεολογίας και της εκκλησιολογίας της συνόδου του Τριδέντου διακηρύχθηκε σαφώς από τη Β' Βατικανή σύνοδο (1962-65) τόσο με την απόρριψη του θεματολογίου και των σχεδίων κειμένων, τα οποία είχαν προετοιμασθή από την παπική αυλή με βάση τριδεντινή αντιπροτεσταντική θεολογία, όσο και με τις νέες θεολογικές προτάσεις της όχι μόνο στα δογματικά συντάγματα περί της θ. Αποκαλύψεως, της Εκκλησίας και της θ. Λειτουργίας, αλλά και στο διάταγμα περί του Οικουμενισμού, στη διακήρυξη περί της θρησκευτικής ελευθερίας κ.ά. Οι προτάσεις αυτές ανακαθόρισαν τα εκκλησιολογικά κριτήρια τόσο για τη ταυτότητα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, όσο και για τις σχέσεις της με την Ορθόδοξη Εκκλησία και με τις άλλες χριστιανικές Εκκλησίες ή Ομολογίες. 2) Το έργο της Β' Βατικανής συνόδου υπό μια ορθόδοξη θεώρηση Οι σημαντικότερες από τις νέες εκκλησιολογικές συνοδικές προτάσεις προς αξιολόγηση υπό μία ορθόδοξη προοπτική είναι οι ακόλουθες: Πρώτον, η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία δεν ταυτίζεται πλέον αποκλειστικά με τη μία, αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία, η οποία βεβαίως «υπόκειται σε αυτή» ( subsistit in), αλλά προφανώς και σε άλλες χριστιανικές Εκκλησίες (Lumen gentium, 8), ήτοι τελείως μεν στην Ορθόδοξη Εκκλησία, ατελώς δε στις προτεσταντικές εκκλησιαστικές κοινότητες (Unitatis redintegratio, 3-4). Δεύτερον, εισάγεται μια άκριτη Θεολογική αποσύνδεση του έργου του αγίου Πνεύματος από το έργο του Χριστού στην εποχή της Εκκλησίας, με βάση τη σχολαστική εκκλησιολογία του «μυστικού σώματος Χριστού» (corpus Christi mysticum), αφ’ ενός μεν για να αποκλεισθή η χριστοκεντρική οντολογία της Εκκλησίας της κοινής μέχρι τον ΙΑ' αιώνα παραδόσεως, η οποία δεν ήταν συμβατή με την εικονική τυπολογία της σχολαστικής θεολογίας (corpus Christi mysticum), αφ’ ετέρου δε για να υποστηριχθή μια πλασματική διάκριση των ευρυτέρων δήθεν χαρισματικών ορίων της ενεργείας του αγίου Πνεύματος και πέραν από τα κανονικά όρια της Εκκλησίας, η οποία κρίθηκε αναγκαία για να διευκολυνθή ο Οικουμενικός διάλογος με τους Προτεστάντες. Τρίτον, δίδεται ιδιαίτερη έμφαση στον χαρακτηρισμό του εκκλησιαστικού σώματος ως «λαού του Θεού» για να μετριασθή η προτεινομένη διάκριση της «μυστηριακής ιερωσύνης» του ιερατείου, με κέντρο τον επίσκοπο και τους περί αυτόν πρεσβυτέρους, από την προτεσταντική «γενική ιερωσύνη» όλων των λαβόντων το Βάπτισμα πιστών, γι’ αυτό και η τριδεντινή εκκλησιολογία της τελείας κοινωνίας του «οργανικού σώματος» υποκαταστάθηκε πλέον από την εκκλησιολογία της κοινωνίας, η οποία υπερτονίζει την τυπολογική τριαδολογική διάσταση του μυστηρίου της Εκκλησίας για να σχετικοποιήση τη χριστοκεντρική οντολογία της ιστορικής της σαρκώσεως. Τέταρτον, τονίζονται ιδιαιτέρως τόσο η σχέση της θ. Ευχαριστίας προς τη μοναδική και εφ’ άπαξ γενομένη θυσία του Χριστού, όσο και η εσφαλμένη αποσύνδεση της θυσίας της θ. Λειτουργίας από την κοινωνία των πιστών (Sacrosanctum concilium, 55), για να εκτονωθούν προφανώς οι προτεσταντικές αντιθέσεις στον χαρακτηρισμό της θ. Ευχαριστίας ως ιλαστήριας θυσίας. Πέμπτον, σημαντική είναι η ιδιαίτερη προβολή του Λόγου του Θεού ως μιας μοναδικής εκφράσεως της αγάπης του Θεού προς τους ανθρώπους, η οποία κορυφώθηκε στο μυστήριο της εν Χριστώ θείας οικονομίας με τη σάρκωση του Λόγου του Θεού (Deum verbum, 2 κέξ.) και μαρτυρείται κατά τρόπο αυθεντικό κυρίως στην Αγία Γραφή, γι’ αυτό η παραδοσιακή περί δύο πηγών της θ. Αποκαλύψεως (Αγ. Γραφή- Ι. Παράδοση) διδασκαλία της συνόδου του Τριδέντου υποβαθμίσθηκε για να ικανοποιηθή η προτεσταντική αξίωση για το αποκλειστικό κύρος της Αγίας Γραφής (sola Scriptura), χωρίς όμως να αμφισβητηθή η αυθεντία του πάπα, του ιερατείου και της ι. παραδόσεως. Έκτον, αποσυνδέεται η ρωμαιοκαθολική Μαριολογία από την Χριστολογία και συνδέεται με αναφορά της στην Εκκλησιολογία για να εκτονωθούν για διαφορετικούς λόγους οι θεολογικές αντιθέσεις τόσο των ορθοδόξων, όσο και των προτεσταντών στην παπική διακήρυξη ως δόγματος πίστεως της ασπίλου συλλήψεως της Θεοτόκου (1854) κ.ά. Εν τούτοις, η Β’ Βατικανή σύνοδος, παρά τις σημαντικές παραχωρήσεις προς τους προτεστάντες, με τις νέες προτάσεις των αποφάσεών της, όχι μόνο δεν μείωσε, αλλ' αντιθέτως πολλαπλασίασε τις εκκλησιολογικές συγχύσεις της σχολαστικής παραδόσεως, χωρίς μάλιστα να διευκολύνη και έναν εποικοδομητικό θεολογικό διάλογο με τους προτεστάντες. Είναι προφανές ότι σημαντικότερα κείμενα για μία ορθόδοξη αξιολόγηση για τις διεκκλησιαστικές σχέσεις είναι αφ’ ενός μεν το δογματικό σύνταγμα περί της Εκκλησίας (Lumen gentium), γιατί ορίζει τις βασικές εκκλησιολογικές αρχές για τη σύγχρονη ταυτότητα, τις δομές και τη λειτουργία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, αφ’ ετέρου δε το διάταγμα περί του Οικουμενισμού (Unitatis redintegratio), γιατί προβάλλει τα εκκλησιολογικά και τα εκκλησιαστικά κριτήρια των σχέσεών της τόσο προς την Ορθόδοξη Εκκλησία, όσο και προς τις «Προτεσταντικές κοινότητες», υπό τη προοπτική βεβαίως του Οικουμενικού διαλόγου για την ενότητα των χριστιανών. Κοινός τόπος των δύο κειμένων είναι η προφανής θεολογική προσπάθεια, αφ’ ενός μεν για μία συγκλίνουσα κίνηση προς τα εκκλησιολογικά κριτήρια της ορθοδόξου παραδόσεως, χωρίς όμως να θιγούν οι διαμορφωμένες μετά την Α’ Βατικανή σύνοδο (1870) παποκεντρικές θεσμικές δομές της, αφ ετέρου δε για μία σχετικοποίηση της ανελαστικής αποκλειστικότητας των κανονικών ορίων της Εκκλησίας για να μην αποκλεισθούν τελείως οι «Προτεσταντικές κοινότητες» από το αγιαστικό έργο του άγιου Πνεύματος στη ζωή της Εκκλησίας, χωρίς όμως να ορίζονται σαφώς τα κριτήρια της διακρίσεως των προτεινομένων χαρισματικών ορίων από τα καθιερωμένα κανονικά όρια της Εκκλησίας. Υπό την έννοια αυτή, καίτοι προβλήθηκε με ιδιαίτερη έκφαση η ορθόδοξη θεολογική παράδοση για την άρρηκτη συζυγία του έργου του Χριστού και του έργου του αγίου Πνεύματος στην όλη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, ήτοι η προβολή της άρρηκτης σχέσεως της εκκλησιολογίας με τη χριστολογία και με την πνευματολογία, εν τούτοις δεν αποκλείσθηκε η έστω ατελής αγιαστική ενέργεια του αγίου Πνεύματος και έξω από τα κανονικά όρια της Εκκλησίας , τουλάχιστον σε όσους έχουν λάβει έγκυρο Βάπτισμα, οι οποίοι εντάσσονται εφεξής στα προτεινόμενα χαρισματικά όρια της Εκκλησίας. Συνεπώς το μυστήριο της Εκκλησίας δεν περιορίζεται πλέον από τη Σύνοδο μόνο στα παραδοσιακά κανονικά όρια της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, αφού η αγιαστική ενέργεια του αγίου Πνεύματος είναι τελεία (όπως λ.χ. στην Ορθόδοξη Εκκλησία) ή έστω ατελής (όπως λ.χ στις προτεσταντικές κοινότητες) και έξω από τα όριά της, τα οποία προφανώς βεβαιώνουν ως τελεία την ενέργεια του αγίου Πνεύματος στο δικό της εκκλησιαστικό σώμα. Βεβαίως, η Β’ Βατικανή σύνοδος προέτεινε μια νέα θεολογική ερμηνεία των ορίων της Εκκλησίας όχι βεβαίως για να αμφισβητήση την παραδοσιακή ταύτισή της με τη μία, αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία, αλλά κυρίως για να διευρύνη τα όρια των σχέσεών της με τις άλλες χριστιανικές Εκκλησίες ή Ομολογίες. Η Σύνοδος λοιπόν επέλεξε για πρώτη φορά μια αμφίσημη ορολογία τόσο για τα κανονικά όρια της Εκκλησίας, όσο και για τη σχέση της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας με τη μία, αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία, η οποία «υπάρχει ή υπόκειται» (subsistit in) όχι μόνο στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, αλλά προφανώς και στην Ορθόδοξη Εκκλησία (Lumen Gentium, 8), αφού διακηρύχθηκε επισήμως από τη Σύνοδο η αυθεντική και αδιάκοπη συνέχεια σε αυτή της αποστολικής διαδοχής πίστεως και τάξεως όχι μόνο στη θεολογική της παράδοση, αλλά και στη μυστηριακή της ζωή. Ωστόσο, η σύνοδος προέβαλε ακρίτως ως ευρύτερα τα χαρισματικά όρια της Εκκλησίας, αφ’ ενός μεν για να σχετικοποιήση τον αποκλειστικό χαρακτήρα των καθιερωμένων κανονικών ορίων, αφ’ ετέρου δε για να δηλώση την αποδοχή της έστω και ατελούς ενεργείας του αγίου Πνεύματος και έξω από τα κανονικά όρια της Εκκλησίας. Η διάκριση αυτή κρίθηκε αναγκαία για να αξιολογήση η Σύνοδος τις «Προτεσταντικές κοινότητες» κατ' αναφοράν τόσο προς τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, από την οποία αποσχίσθηκαν, όσο και προς τη μία, αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία, αφού αναγνωρίσθηκε επισήμως τόσο το κύρος του τελουμένου σε αυτές Βαπτίσματος, όσο και η ατελής έστω αγιαστική ενέργεια του αγίου Πνεύματος στα μέλη τους. Εν τούτοις, η διπλή η ερμηνεία των ασαφών νέων εκκλησιολογικών όρων (subsistit in..., Αδελφές Εκκλησίες, χαρισματικά όρια κ.λπ.) προκαλεί επικίνδυνες συγχύσεις όχι μόνο στην εσωτερική λειτουργία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, αλλά και στις διεκκλησιαστικές σχέσεις, όπως συνάγεται και από τις αντιφάσεις μεταξύ της παπικής Εγκυκλίου Ut unum sint (1995) και της διευκρινιστικής Εγκυκλίου Dominus Jesus (1999). Προφανώς, η Β’ Βατικανή σύνοδος αγνόησε τις θεμελιωμένες προτάσεις εγκρίτων ρωμαιοκαθολικών θεολόγων για την ανακάθαρση της ρωμαιοκαθολικής εκκλησιολογίας από τα διχοτομικά σχήματα των εσφαλμένων σχολαστικών ερμηνειών του όρου «corpus Christi mysticum» του ι. Αυγουστίνου, οι οποίες προέκυψαν, όπως είδαμε, από την περίφημη θεολογική έριδα των φράγκων θεολόγων των Θ' και ΙΑ' αιώνων (Αμαλαρίχου, Ρατράμνου, Πασχασίου Ραδβέρτου, Βερεγγαρίου, Λακράνκ, Ανσέλμου κ.ά.) για την ερμηνεία της τριπλής χρήσεως στην Καινή Διαθήκη του όρου «σώμα Χριστού» (corpus Christi), ήτοι: α) για το ληφθέν από την παρθένο Μαρία ιστορικό σώμα, β) για το ευχαριστιακό σώμα, και γ) για το εκκλησιαστικό σώμα Χριστού (corpus triformus). Η άκριτη λοιπόν υιοθέτηση από τη σχολαστική θεολογία της ορολογίας της διακρίσεως των τριών σωμάτων, καίτοι η ορολογία αυτή είχε ήδη καταδικασθή επισήμως και συνοδικώς από τον παπικό θρόνο (Β. I. Φειδά, Εκκλ. Ιστορία, ΙΙ, 462 κέξ.), εξηγεί τις συγχύσεις της τόσο ως προς την εικονική σχέση (imago, figura) του ευχαριστιακού προς το εκ της παρθένου Μαρίας ληφθέν ιστορικό «σώμα Χριστού», όσο και ως προς τον προτεινόμενο ρόλο του αγίου Πνεύματος για την εικονική ή τυπολογική προέκτασή του και στο σώμα της Εκκλησίας με την Εγκύκλιο Una sancta του πάπα Βονιφατίου Η' (1302). Το συνοδικό λοιπόν σύνταγμα περί της Εκκλησίας (Lumen gentium), παρά τη φαινομενική Θεολογική σύγκλισή του προς την άλλωστε ασαφή για το ζήτημα αυτό ορθόδοξη «ευχαριστιακή εκκλησιολογία», δεν θεράπευσε το εκκλησιολογικό έλλειμμα της συνοδικής αποφάσεως, αφού επικύρωσε τις υφιστάμενες διχοτομικές προτάσεις της σχολαστικής θεολογίας, ήτοι για την αβάσιμη διάκριση όχι μόνο του ιστορικού «σώματος τον Χριστού» από το σώμα Χριστού της Εκκλησίας, αλλά και για τη λειτουργία των υποστατικών ρόλων του Χριστού και του αγίου Πνεύματος στη άρρηκτη συνεργία τους για τη συγκρότηση του εκκλησιαστικού σώματος. Εν τούτοις, όπως είδαμε, κατά την πατερική παράδοση τόσο το ευχαριστιακό, όσο και το εκκλησιαστικό σώμα Χριστού καθίστανται με τη μυστική ενέργεια του αγίου Πνεύματος όχι απλώς αυθεντικές εικόνες ή τύποι της πραγματικής ή της πνευματικής σχέσεώς τους με τον σαρκωθέντα Λόγο του Θεού, αλλ' αυτό τούτο το ιστορικό σώμα του Χριστού, με το οποίο ενώνονται διά της μυστικής ενεργείας του αγίου Πνεύματος, γι’ αυτό οι διχοτομικές αυτές θεολογικές διακρίσεις της σχολαστικής θεολογίας δεν είναι συμβατές προς την ορθόδοξη παράδοση για την χριστοκεντρική οντολογία της Εκκλησίας. Υπό την έννοια αυτή, η μη ταύτιση των τριών σωμάτων σχετικοποιεί την κοινή παράδοση των πρώτων αιώνων για την χριστοκεντρική οντολογία τόσο του ευχαριστιακού, όσο και του εκκλησιαστικού σώματος, ενώ αποκλείεται η κοινή ταύτισή τους με το ληφθέν από την παρθένο Μαρία ιστορικό σώμα Χριστού, όπως αυτή διακηρύχθηκε τόσο στην Ανατολή, όσο και στη Δύση από τους εγκρίτους Πατέρες στην ομόφωνη θεολογική ερμηνεία της μυστηριακής ζωής της Εκκλησίας μέχρι το σχίσμα του ΙΑ' αιώνα. Πράγματι, η σχετική πατερική παράδοση εκφράζει ομοφώνως τη χριστοκεντρική οντολογία τόσο του μυστηρίου της Εκκλησίας, όσο και της όλης μυστηριακής εμπειρίας του εκκλησιαστικού σώματος, για την άρρηκτη συνεργία του Υιού και του αγίου Πνεύματος τόσο στο μυστήριο της εν Χριστώ θείας οικονομίας, όσο και στην όλη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας. Η αποσύνδεση λοιπόν στο δογματικό σύνταγμα περί της Εκκλησίας (Lumen gentium) της ενεργείας του αγίου Πνεύματος από τη συνεχή σάρκωση του Χριστού στη μυστηριακή ζωή για τη συγκρότηση της Εκκλησίας, καίτοι αποσκοπούσε στην πλασματική διεύρυνση των κανονικών ορίων για την προβολή των χαρισματικών ορίων του εκκλησιαστικού σώματος, εν τούτοις ήταν κοινή συνείδηση ότι η επιλογή αυτή εισήγαγε νέες σοβαρές συγχύσεις στη θεολογική ερμηνεία τόσο της χριστοκεντρικής οντολογίας της Εκκλησίας, όσο και της συνεργίας του Υιού και του αγίου Πνεύματος στη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας. Η επιλογή όμως αυτή υποστηρίχθηκε σε μία άκριτη επίκληση και αποσπασματική προβολή της σχετικής μαρτυρίας του αγίου Ειρηναίου Λυώνος (Β' αι.),κατά την οποία «όπου είναι το Πνεύμα του Θεού, εκεί είναι η Εκκλησία» (ubi Spiritus Dei, ibi Ecclesia), για να συναχθή, με τη μέθοδο της «λήψεως του ζητούμενου», το επιθυμητό συμπέρασμα, ότι δηλαδή η αγιαστική ενέργεια του αγίου Πνεύματος εκτείνεται και έξω από τα κανονικά όρια του σώματος της Εκκλησίας, «ήτις εστί σώμα Χριστού». Εν τούτοις, το πλήρες κείμενο της συγκεκριμένης μαρτυρίας τονίζει, με σαφή μάλιστα και περιεκτικό τρόπο, την κοινή ομόφωνη και αδιαμφισβήτητη εκκλησιαστική παράδοση των πρώτων αιώνων, ότι δηλαδή η αγιαστική χάρις του αγίου Πνεύματος πηγάζει από το λυτρωτικό έργο του Χριστού και ενεργεί πάντοτε κατ’ αναφοράν προς την Εκκλησία με τη συνεργία του αγίου Πνεύματος. Πράγματι, το πλήρες κείμενο της μαρτυρίας τονίζει, ότι «όπου είναι η Εκκλησία, εκεί και το Πνεύμα του Θεού, και όπου το Πνεύμα του Θεού, εκεί η Εκκλησία και η χάρις του Κυρίου» (ubi Ecclesia, ibi Spiritus et ubi Spiritus Dei, illic Ecclesia et Dominis gratia, Adv. Haer., III, 10) Συνεπώς, η αντιστροφή των όρων ( Εκκλησία-άγιο Πνεύμα) στη συγκεκριμένη διπλή περιγραφή της σχέσεως Εκκλησίας και αγίου Πνεύματος ήταν αναγκαία τόσο για την ανάδειξη της άρρηκτης συζυγίας του έργου του Χριστού και του έργου του αγίου Πνεύματος στην ιστορία της σωτηρίας, όσο και για τη βεβαίωση της συνεχούς προεκτάσεως του «σώματος Χριστού» και της θείας χάριτος στη ζωή της Εκκλησίας. Η αληθής λοιπόν έννοια της μαρτυρίας αυτής είναι, καθ’ ημάς, ότι ούτε η Εκκλησία χορηγεί την αγιαστική θεία χάρη, η οποία απορρέει από το λυτρωτικό έργο του Χριστού, χωρίς το άγιο Πνεύμα, αλλ’ ούτε και το άγιο Πνεύμα χορηγεί την αγιαστική θεία χάρη τον Χριστού, χωρίς την Εκκλησία, στην οποία προεκτείνεται η σάρκωση του Χριστού με τη συνεργία του αγίου Πνεύματος στη θ. Ευχαριστία και στην όλη μυστηριακή ζωή του εκκλησιαστικού σώματος. Υπό το πνεύμα αυτό ερμηνεύθηκε πάντοτε στην πατερική θεολογία η άρρηκτη συνεργία του Υιού και του αγίου Πνεύματος στην ιστορία της σωτηρίας, αφού το μεν άγιο Πνεύμα καθιστά δυνατή τη σάρκωση του Υιού και Λόγου του Θεού, η δε σάρκωση του Υιού καθιστά δυνατή την επιφοίτηση του αγίου Πνεύματος, γι' αυτό προεκτείνεται συνεχώς η συνεργία αυτή στο μυστήριο της σαρκώσεως του Χριστού και στη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας. Η παράδοση αυτή, η οποία, όπως είδαμε, κωδικοποιείται από τον Ιωάννη τον Δαμασκηνό (P.G. 94, 1136-1154), είχε ήδη προβληθή με έξοχο τρόπο στην περιεκτική διακήρυξη του Μ. Αθανασίου, ότι στην όλη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας φανερώνεται πλήρως η άρρηκτη συνεργία του Χριστού και του αγίου Πνεύματος: «το Πνεύμα φωτιζομένων ημών, Χριστός εστιν ο εν αυτώ φωτίζων... Πάλιν δε του Πατρός όντος πηγής, του δε Υιού ποταμού λεγομένου, πίνειν λεγόμεθα το Πνεύμα... Το δε Πνεύμα ποτιζόμενοι, τον Χριστόν πίνομεν… Υιοί ποιούμενοι δε τω Πνεύματι, δήλον ότι εν Χριστώ χρηματίζομεν τέκνα Θεού...Έπειτα, ζωής ούσης του Υιού,...ζωοποείσθαι λεγόμεθα εν τω Πνεύματι....ζωοποιουμένων δε ημών εν τω Πνεύματι ζην αυτός ο Χριστός εν ημίν λέγεται...» (Προς Σεραπίωνα, Επιστ. 1,19. PG 26,573-576). Συνεπώς, τόσο η σύγχυση μεταξύ της υποστατικής ενεργείας και της επιφοιτήσεως του αγίου Πνεύματος, όσο και η αυτονόμηση της ενεργείας του αγίου Πνεύματος από τα κανονικά όρια της Εκκλησίας στο δογματικό σύνταγμα περί της Εκκλησίας της Β' Βατικανής συνόδου όχι μόνο δεν θεράπευσαν τις παλαιές συγχύσεις της σχολαστικής θεολογίας, αλλ’ αντιθέτως κατέστησαν επαχθέστερες τις εκκλησιολογικές τους συνέπειες. +Γεώργιος Παπαθανασίου Αρχιεπίσκοπος

Η Θεότητα του Αγίου Πνεύματος

Η Βα Οικουμενική Σύνοδος και ήρε κάθε αμφισβήτηση της εποχής εκείνης ,ότι τον Αγιον Πνεύμα είναι Θεός.Τα τρία αναφερόμενα επίθετα ήτοι "άγιον ","κυριον " και " ζωοποιόν "δείχνουν την Θεότητα του Αγίου Πνεύματος.Ετσι λοιπόν η Αγία Τριάς πληρούται δια του Αγίου Πνεύματος ,μαζί με τον Θεό Πατέρα ,Υιόν τον Χριστόν . Πόσες φορές στην Αγία Γραφήδεν αναφέρεται : "Η χάρις του ΚΗΙΧ και η Αγάπη του Θεού και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος μετά πάντων υμών " Βα Κορθ.ιγ" ,13 ). Εδώ που δημιουργεί πολλά προβλήματα είναι η αναφορά : "Το εκ του Πατρός εκπορευόμενον " Ο Υιός γεννάται και το Αγιον Πνεύμα εκπορεύεται εκ του Πατρός.Και αυτό διαφένεται καθαρά στην Ιωαν: ιε',26 ητοι : " όταν δε έλθη ο Παράκλητος όν εγώ πέμψω υμίν παρά του Πατρός,το Πνεύμα της αληθείας ό παρά του πατρός εκπορεύεται,εκείνος μαρτυρήσει περί εμού " Τι συμβαίνει με την Καθολική Εκκλησία.Εντελώς αυθαίρετα πρόσθεσαν στον Σύμβολον Πίστεως,το συζητημένο επί μακρός το Filioque,μεταξύ των λέξεων ¨Πατρός ¨και ¨εκπορευόμενον ".Τούτο είναι μέγα λάθος διότι ασεβούν στα ειρημένα εκ της Γης Οικουμενικής Συνόδου,όπου τονίζει πώς δεν πρέπει να προστεθεί αφαιρεθεί ούτε μια συλλαβή από το Σύμβολον Πίστεως.Και βεβαίως η προσθήκη αυτή γεννά διδασκαλία που υποτιμά την αξία του Αγίου Πνεύματος και μάλιστα διαλύει την Αγία Τριάδα μια και θεωρεοται εδώ υποδιαίστερον.Η Θεολογία του Filioque,οφείλεται στην αποδεσμευση από την εμπειρική θεολογία της Εκκλησίας ,χάνοντας τίς προυποθέσεις της ορθής πίστης ,αλλαοιώνοντας τον τρόπο με τον οποίο φθάνουμε σε κοινωνία με τον θεό,κηρύσοντας ότι η στοχαστική τους θεολογία είναι καταφανώς ανωτέρα από την θεολογία των Αγίων Πατέρων . Ο Χριστός δε αποστέλλει το Αγιον Πνεύμα και το Αγιον Πνεύμα μορφώνει στίς καρδιές μας τον Χριστό.Διότι ενωμένοι με τον Χριστό αισθανόμαστε τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος.

Επιστημονικότητα μα προσέγγιση στην αθεϊα !

Υπάρχουν επιστήμονες που θεωρούν τον εαυτό τους ώριμο οι οιποίοι δεν πιστεύουν στην ύπαρξη του Θεού.Η απάντησή μου έγκειται στο ακριβώς αντίθετο.Αυτό που γνωρίζω είναι ότι ο κάθε επιστημονας συνειδηοποιεί ότι ουσιαστικά ένω πίστευε ότι τα γνωρίζει όλα συμβαίνει το αντίθετο-πλέοντας σε πελάγη άγνοιας στο ζήτημα αυτό.Πρέπει να κατανοήσουν ότι ή επιστήμη δεν μπορεί να αποδείξει την ανυπαρξία του Θεού αποδεχόμενοι ότι η πίστη στη Θρησκεία και την επιστήμη είναι έννοιες συμβιβαστές. Εγώ δέχομαι επί πλέον ότι η πίστη στην θρησκεία είναι συνεπής με την πίστη στην επιστήμη.Γνωρίζω πολλούς και καλούς επιστήμονες που πιστεύουν στον Θεό και είναι η δράση τους στην επιστήμη είναι εξ΄ίσου συνεπής με την πίστη τους στην θρησκεία. Θυμάμαι ένα νεαρό ,σε μια ομιλία μου στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο,που έθεσε θέμα ανυπαρξίας του Θεού ζητώντας από μένα τις δέουσες αποδείξεις της ύπαρξης Του.Το ερώτημά του ήταν :"Υπάρχει ή μή Θεός ?"και βέβαια το πήγε πιο κάτω :"πόσο σίγουρος είμαι ( εννοεί εμένα ) 'οτι υπάρχει Θεός ?"Δηλαδή ο νέος αυτός φοιτητής προσπαθεί να εξακριβώσει με μια απόλυτη βεβαιότητα σε πιό σημείο της κλίμακας πρέπει να τοποθετήσει τη πεποίθησή του.Και τούτο γιατί γνωρίζει ότι η γνώση του βρίσκεται και πρέπει σε κατάσταση αβεβαιότητας ....Πρέπει να αποφασίσει με ποσοστά πάνω -κάτω δηλ.μισά -μισά 50% με 50% η 90% με 10%.Και ξαφνικά κάποιες έννοιες βάσης πάνω στην μετ΄΄α θάνατο ζωή και για την ζωή του Χριστού τον πάνε παραπέρα και λιγότερο αρχίζει δυναμικά να αμφιβάλει για την ύπαρξη του θεού.Εδώ λοιπόν του ζητώ μια αυτο-εξέταση μια ενδοσκόπιση,ή άλλο σχετικό και βλέπω πώς προσεγγίζει τη βεβαιότητα πώς υπάρχει ο θεός μετα΄απαλληνδρομεί και λέγει λιγο το αντίθετο με το προφώνημα "μα". Βέβαια ο νεαρός μας έχει μια δυσκολία αποδοχής αφού έτσι και αλλοίως η σύγκρουση ανάμεσα στην επιστήμη και την θρησκεία υφίσταται. Βέβαια ο Αρσενιεφ της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ διεκήρυτε πώς όταν η επιστήμη μεγαλοπρετώς εξέρχεται της θύρας ,η θεολογία πηδα από το παράθυρο. Εγώ προσπάθησα με ένα κάλεσμα ,στον νεαρό αμφισβητία μας ,να βιώσει την χριστιανική ζωή στον δρόμο των ιδεών ,της ανθρωπιάς της συγχώρησης και ουχί του απολύτου.Μια ζωή εν Χριστώ,μέσα σε κανόνες πίστης και μόνο όχι μια εκκλησιαστική ζωή με όλες τις προκλησεις και διαστρεβλώσεις .Τότε θα έχει την άποψη ,τη γνώση και στο τελος όλες οι παρατηθέμενες αθεϊστικές θεωρήσεις θα τον οδηγίσουν σε ένα δέος και μυστήριο ,και θα βρεθεί και πάλι χαμένος μέσα στη αβεβαιότητα.Και αυτή η θρησκευτική εμπειρία δεν μπορεί να δοθεί από την εκκλησία και τους θεσμούς της.Εγώ του υπερτόνισα πώς ο Θεός στον οποίο πιστεύω είναι η πάλη ανάμεσα στο καλό και στο κακό,με επικράτηση του καλού. Οι έννοιες της βεβαιότητος και αβεβαιότητος είναι υπαρκτές και χρησσιμοποιη΄σιμες στην θεωρητική -μαθηματική φυσική και κοινα αποδεκτές . Γιατί με όποιο ποσοστοστό αβεβαιότητος προτάσει κάποιος για την ανυπαρξία του Θεού,αλλο τόσο βεβαιότητος υφίσταται σην ύπαρξή Του. Αυτά τα λίγα από τις εμπειρίες μου κάποτε!!

μερικά ψυχακαλυτικά ψήγματα !

Οι πίο πολύπλοκοι και μπερδεμένοι όροι της ψυχολογίας δεν είναι άλλοι από :τον φόβο,το αγχος ,τη φοβία,την ανησυχία και την νευρικότητα! Με ρωτούν πολλοί και με αγωνία αναζητούν αφ΄ενός ανάλυση αιτιών και θεραπεία .Αλλοικαταφεύγουν στο ψυχναλυτικό ντιβάνι,άλλοι στα φάρμακα,άλλοι σε διάφορες δυστυχώς ψυχοτρόπες ουσίες ,άλλοι το αποδέχονται.Δυστυχώς έχουμε και απενενοημένα παραδείγματα ανθρώπων που δεν αντέχουν κάτι από αυτά ή και όλα μαζί και οδηγούνται στην τρέλα και την κατάθλιψη κλπ. Ας τα πάρουμε ένα -ένα ,και πιθανώς με την έννοια της γνώσης να μπορέσω κάτι να προσφέρω και εγώ ο ασήμαντος. ΦΟΒΟΣ Οταν γνωρίζουμε τι μας φοβίζει αυτός είναι ο φόβος.Μπορεί να φοβάσαι τα ύψη,την απώλεια εργασίας ,το ασανσέρ κλπ.Μπορεί ακόμη να φοβάστε και το αίσθημα του φόβου ( φόβους του φόβου ).Οταν λοιπόν κάποιος γνωρίζει τί είναι αυτό που φοβάται,λέμε ότι βιώνει κάποιον η κάποιυς φόβους . ΑΓΧΟΣ Το αντίθετο,με τον φόβο ,όταν δεν ξαίρετε τι βοφάστε ,νοιώθετε άγχος.Το αγχος είναι ασυνείδητη κατάσταση.Μερικές φορές το αγχος μπορεί να λειτουργίσει και σαν φόβος.Επομένως αν ο φόβος συγκεκριμένα είναι και μόνον σαν ένα αίσθημα απειλής από μια αιτία που αντιλαμβανόμαστε,στην αντίπερα το αγχος το αντιλαμβανόμαστε σαν αίσθημα απειλής από μία μη αντιληπτή αιτία.Ενα παράδειγμα.Νοιώθω μια ένταση επειδή αύριο έχω εξετάσεις ή θα πάω στο οδοντογιατρό!!! ΦΟΒΙΑ Η φοβία είναι ένας συνδιασμός φόβου και άγχους Προκύπετει όατν δεν ξέρετε τι είναι αυτό που φοβάστε αλλά νομίζετε πώς ξέρετε.Υποθέστε ότι φοβάστε το ασανσέρ.Αυτό μπορεί ναναι φόβος ,αλλά το να το αποφεύγεις είναι φοβία δηλ φοβάσαι να μην φοβηθείς .ηλαδή ένας παράλογος φόβος μπορεί α ορισθεί ώς φοβία. ΑΝΗΣΥΧΙΑ ΚΑΙ ΝΕΥΡΙΚΟΤΗΤΑ Η ανησυχία και η νευρικότητα είναι ιδιαίτερα είδη φόβου,με την σαφή έννοια ότι εχουν μεγάλη διάρκεια και σπάνια καταλαγιαζουν..Το άτομο ( και όχι οα σθενής ) ξέρει τι φοβάται,μα δεν μπορεί να το ξεχάσει.Εγώ προσωπικά έπαθα μια κρίση υπογλυκαιμίας μπροστά σε ένα πολυκατάστημα,και το αίσθημα ήταν φοβερό.Για ενα μεγάλο διάστημα απόφευγα τα πολυκαταστήματα γιατί που δημιουργούσαν ανησυχία και νευρικότητα ,μέχρι που έθεσα την εκλογίκευση μπροστά .και γλύτωσα.Κάποιος όμως που ανησυχεί εστιάζεται σε ότι τον φοβίζει και δεν βγάζει το φόβο από την σκέψη του.Τον σκέφτεται συνέχεια ,τον επεξεργάζεται με το μυαλό του ,με λίγα λόγια ανησυχεί παράλογα.Ενα παράδειγμα είναι πώς ένας άνθρωπος πηγαίνοντας για ψωνια στην αγορά για κάποιο λόγο που αξίζει να αναλυθεί παθαίνει μια κρίση πανικού.Το αίσθημα είναι φρικτό με αποτέλεσμα ο άνθρωπος από εκέι και πέρα να βιώνει το σύνδρομο της αγοροφοβίας κλπ. Οιπέντε καταστάσεις που αναλύσαμε είναι παραλλαγές του φόβου.Οι τρείς είναι συνηδειτές ( ο φόβος ,η νευρικότητα ,η ανησυχία ),οι δύ ασυνείδητες ( το αγχος ,και η φοβία ) και βέβαια η μια ειναι επίσης συμβολική ( φοβία ). Να ξεκαθαρισθεί πώς το α΄σιθημα μιας κρίσης άγχους είναι τόσο δυνατό που ο άνθρωπους νοιώθει ότι θα τρελαθεί.Κάποτε μια κυρία πανικόβλητη μου είπε :δεν μπορώ να ησυχάσω,είναι φρικτό αίσθημα η κρίση άγχους θα τρελαθώ.Τηα απάντησα πώς για είκοσι κια πλέον χρόνια παθαίνεετε κρίσεις άγχους και δεν τρελαθήκατε ,γιατί να τρελαθείτε ή να πεθάνετε τώρα ? Αν λοιπόν στα τελευταία είκοσι χρόνια είχατε μια κρίση την ημέρα τότε συνολικά θα είχατε 7.300 κρίσεις αγχους και σας βλέπω μια χαρά.Και να ξέρετε ότι το να φοβασε και το να είσθε ψυχωσική είναι δύο διαφορετικά πράγματα.και μάλιτα οι νευρωσικοί είναι πολύ φυσιολογικοί άνθρωποι.Ετσι η σμπαθής κύρια με καταλάβε τι της έλεγα και σιγά -σιγά έδινε ολιγότερη σημασία στις κρίσεις άγχους μέχρι ΄στο σημείο που αποδέχθηκε πώς το βασανιστικό όριο στις κρίσεις αγχους ήταν τελικά ο αριθμός 7.301 και αυτό ήταν το μέγιστο όριο που ποτε δεν θα το ξεπερνούσε.Αρα το κλειδί στίς αντιδράσεις φόβου είναι απλά να μηντις αντιμετωπίσετε. Ελπίζω να υπήρξα σαφής !