Οι ποιμένες και το έργο τους.Μια προσέγγιση στην ορθή ιερωσύνη και ένα όχι στον καιροσκοπισμό και την διαστροφή.

Πολλές φορές αναφέρομαι στην έννοια της μεταμοντέρνας εποχής .Μίλησα για τα βιώματά μας ,ακόμη και για τον ρόλο που καλούνται να διαδραματίσουν οι ποιμένες της Εκκλησίας .Μέσα στίς έννοιες αυτές εισέρχεται η έννοια του υπερτάτου καθήκοντος και της θυσίας .Συζητήθηκε σε πολλά φόρουμ ο όρος "εκκοσμίκευση ",που πολλοί δυσκολεύονται να κατανοήσουν ή και να αποδεχθούν.Για μένα και το έχω ματαπεί,πώς ο όρος αυτός σημαίνει εκείνο τον προσανατολισμό που ερμηνεύει την πραγματικότητα και δομεί τον ανθρώπινο βίο δίχως να αντλεί κανονιστικές αρχέςαπό οιανδήποτε πίστη σε θεό ή από την αποδοχή οιανδήποτε μετεφυσικής αναφοράς .Χριστολογικά θα έλεγα πώς θα μπορούσε ν΄ορισθεί συνοπτικά και σύντομα σαν την προσπάθεια του κόσμου να αντλήσει νόημα από τον εαυτό του. Σήμερα η μετα-μοντέρνα εποχή γέννησε και την φρικτή νεο-μοντέρνα Καθολική Εκκλησία της Ρώμης ,την Εκκλησία των Συνοδικών της Βας Βατικανής Συνόδου.Εκει ο αντίστροφος μαξιμαλισμός τείνει πρός τα κάτω,αγγίζοντας το μείον άπειρον,ξεπερνώντας ακόμη και το μηδέν.Εκεί συναντάς την καθολική διαστροφή του πνεύματος συνάμα με την διαστροφή των ηθών.Η Κοινωνία βασανίζεται και ωχριά από πράξεις βλεδυρές και ανυπόστατες εγκληματικές παγκοσμίως.Το έργο του ποιμένα γίνεται έργο αποστροφής,διότι ώς καθημαρμένος ιός ,οι πράξεις αυτές των κληρικών-δαιμόνων έχουν μολύνει το μέγιστον της Εκκλησία.Τόσοι και τόσοι ρέπουν στην αθεϊα και τον αγνωστικισμό,άλλοι σε άλλα δόγματα και θρησκείες με δημοφιλείς την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία.Αλλοι γίνονται πιο γραφικοί μεταβαίνοντες στον Μορμονισμό ,τους Μάρτυρες του Ιεχωβά κλπ,μά και άλλοι προχωρούν παραπέρα γοητευόμενοι από τον Βουδισμό ,Ινδουϊσμό πρακτικές Ζεν-Ζαζεν και μερικοί ακόμη και στο Ισλάμ. Αυτή η πρόκληση μας αναγκάζει ,να σκεφθούμε να ευρευνίσουμε και να μιλήσουμε με καθαρά λόγια. Εγώ προσωπικώς ενέσκυψα και πάλι στην διδαχή του Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη.Ο λόγος του αποκαλυπτικός μεστός κρυστάλλινος διάφανος.Ο Αγιος Σιλουανός αναφέρεται με πολύ αγάπη για τους ποιμένες και είναι "ανεκτικός " σε πολλές παραλήψεις αυτών ,έχει την δέουσα ανοχή. Λοιπόν ,μετά την Ανάληψη του Χριστού οι Αγιοι Απόστολοι επέστρεψαν στην Ιερουσαλήμ με μεγάλη χαρά (βλ. Λουκα κδ' 52 ).Ο Κύριος γνωρίζει την χαρά αυτή και μάλιστα με την χαρά αυτή πλημυρίζει τις ψυχές τους.Και η αρχική χαρά ήταν η γνωριμία με τον Ιησού Χριστό με ακόλουθη την χαρά της Αγάπης Του.Και βέβαίως τρίτη χαρά την γνώση της ουράνιας και αιωνίας ζωής και τέλος την τετάρτη χαρά τον πόθο της σωτηρίας του κόσμου όπως ακριβώς βίωσαν την δική τους.Και τέλος χαιρόντουσαν και δόξαζαν τον Επουράνιο πατέρα για το Υπέρτατο δώρο του αφ΄ενός τον Ιησού Χριστό αφετέρου την δωρεά του Αγίου Πνεύματος.Οι Απόστολοι του Χριστού δεν μέτρησαν κόπο θυσίες πόνους και βάσανα ,απεναντίας περιόδευαν σε όλη τη γή κηρύσοντας το χαρμόσυνο μήνυμα για τον Χριστό και την Ουράνεια Βασιλεία .Και οι ψυχές δεν είχαν φόβο θανάτου,γιατί ποθούσαν να συναντηθούν με τον Κύριο,αψηφώντας και τον ίδιο τον θάνατον και κάθε μαρτύριον.Και αν ζούσαν και επέμειναν καρτερικά το μαρτύριον πάνω στη γή ήταν αυτή η υπερβατική αγάπη για χάρη του λαού.Και ο Κύριος έδωσε την μεγάλη Αποστολή την φώτιση των λαών και τον αγώνα για την απελευθέρωση από τα πάθη την κακία και την διαστροφή,ολές τις αμαρτίες τους. Στο χώρο αυτό της ποιμαντικής ζωής δεν είναι αμέτοχοι και οι μοναχοί,αυτοί που δοκιμάζουν και δοκιμάζονται από την αγάπη του Θεού,την οποία και αποζητούν προσευχόμενοι νύκτα και μέρα,βοηθώντας έτσι τον κόσμο. Οι παρεκλίσεις της μοναστικής ζωής,οφείλονται ουσιαστικά στις προκλήσεις της μετα-μοντέρνας εποχής και της αποδοχής της εν αρχή αναφερομένης εκκοσμίκευσης .Τα ασκηταριά και οι σκήτες σύν τω χρόνω χάνονται,οι ερημίτες μοναχοί κοσμούν και μόνο την ιστορία και στην θέση αυτών συναντάς υπέρλαμπρα Μοναστήρια ,πάμπλουτα,προκλητικά και απαίσια.Βλέπεις την συμμαχία και τον εναγγαλισμό με τον Πονηρό Μαμωνά που τους στραγγαλίζει.Η προσευχή αντκατεστάθη με το εμπόριο.Η κοινωνία έχει κατακλησθεί με προϊόντα, αν είναι Ιερών Μονών,ακόμα και τα ιερά κομποσχοίνια κάποιες βιοτεχνίες τα παραγάγουν ώς και τις άγιες εικόνες ,θυμιάματα κλπ.Μυριάδες ακίνητα ,με πακτωλό ενοικίων στις μεγαλουπόλεις και σε εμπορικούς και πανάκριβους μαχαλάδες..΄Ομως ο θεός έδοσε με την Χάρη Του στους ποιμένες της Εκκλησίας για να μεταδώσουν αυτό το Θείο χάρισμα στους ανθρώπους και όχι την πρόκληση και την αηδία του Μαμωνά. Ο Κύριος σοφά πράττων έκρυψε αυτό το μεγαλείο της Θείας χάρητος για να μην υπερυφανεύονται οι λειτουργοί Του,αλλά να σώζονται με ταπείνωση ( βλ.Αγιος Σιλουανός : για τους ποιμένες σελ436 ) Τους Επισκόπους τους καλεί ο Κύριος να ποιμάνουν το ποίμνιό Του δίδοντας δωρεάν τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος.Το ΄Αγιον Πνεύμα ώς λέγει η Αγία Γραφή ( Πράξ.κ΄28 )τοποθέτησε τους Επισκόπους στην Εκκλησία ,κατέχοντες την εξουσίαν δεσμείν και λύειν αμαρτίες.και ουχί δημιουργούς των αμαρτιών -εργο δε είναι του πονηρού διαβόλου και μόνον. Αυτοί ως διάδοχοι των Αποστόλων και με την Χάρη του αγίου Πνεύματος που τους δόθηκε οδηγούν όλους μας στο Χριστό και στην δύσβατη ατραπό Του,ανεβαίνοντας μετά από το κάλεσμα τους να ανεβούμε στο ύψος του ταπεινού πενύματος του Χριστού.Οι Επίσκοποι έχουν υπέρτατο και άγιο καθήκον να συγκαλούν στην αυλή της Αγίας Εκκλησίας τα θλιμμένα και σκορπισμένα πρόβατα του Χριστού αναζητώντας ανάπαυση στην εν Θεώ ζωή. την Ειρήνη κατην ελευεθερία. Αντ΄αυτού όμως βλέπουμαι μια εκπεσούσα Εκκλησία έρμαιο των δαιμονικών δυνάμεων του σκότους,εναγκαλιζομένη τον Μαμωνά και τον φρικτό εκ των έργων του διάβολον,δαισπείρουσα την διαστροφή και την ανωμαλία καταστρέφοντες ψυχές ατόμων τρυφερής ηλικίας ,καταστρατηγώντας της έννοιες την αγάπης ,της ελευθερίας και της ορθής πίστης. ΄Ομως οι Επίσκοποι εκ της χειροτονίας τους γνώρισαν τον Κύριον με το Αγιον Πνεύμα μάλιστα όπως οι ΄αγελλοι που θωρούν ευλαβικά και νοερά τον Θεόν.Αυτοί έχουν τη δύναμη να αποσπάσουν και το δικό μας νού από την γή προσηλώνοντας στον μοναδικό Επουράνιο Πατέρα μας. Αυτοί πρέπει να θλίβονται και όχι να θλίβουν όταν εμείς προσβάλουμε τον θεό παρεμποδίζοντες την κατοικία εντός μας του Αγίου Πνεύματος. Οι Ποιμένες ως και οι επίσκοποι πρέπει να τους βαρύνουν οι θλίψεις όλης της γής,προσευχόμενοι και μόνο αδιακόπως για την παρηγορία στις θλίψεις των ανθρώπων,ελπίζοντες την ειρήνη και το καλό....Και όχι να συκοφαντούν ,υβρίζουν απειλούν και καταμάχομενοι την πονηράν διαστροφήν είς βάρος άλλων αδελφών τους,που αποδέχθηκαν την παραδοσιακή πίστη διαχωριζόμενοι από ατον αιρετικό νεο-μοντερνισμόν. Ο Χριστός δεινοπάθησε επί του Σταυρού του Μαρτυρίου του με πάθη γιγάντια για την ανθρώπινη λογική.Το ίδιο πρέπει να πάσχουν οι ποινένες ως εσταυρωμένοι και ουχί ως σταυρωτές των ανθρώπων,γιατί οι άνθρωποι αγαπούν τους ποιμένες τους τους εμπιστέυθηκαν τα παιδιά τους τις ψυχές τους τα βάσανα και τις θλήψεις των. Στους ταπεινούς ποιμένες,συνιστά ο Αγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης να παραμείνουν υπάκουοι και αγαπητοί ,αποδεχόμενοι την δωρεά του αγίου πνεύματος εξ΄αυτών. Ο ιερέας μεγάλο πρόσωπο λειτουργός του Αγίου Θυσιαστηρίου του θεού και όποιος τον προσβάλει ,ουσιαστικά περιφρονεί το Αγιο Πνεύμα που ζεί σε αυτόν.Στούς δε Επισκόπους δόθηκε η μεγάλη χάρη του Αγίου Πνεύματος.Αυτοί είναι τοποθετημένοι υπεράνω ως αετοί ανεβαίνοντες στα ύψη που στερεώματος, διάστημα και με θεολογική γνώση ποιμένοντες ορθά αποκλειστικά ορθά την του Χριστού ποίμνη. Και όχι να σέρνονται στον βούρκο της αμαρτίας και της βρωμιάς μυαροί ,καταπιστές και φασίστες ,και βασανιστές σταυρωτές των αθώων ψυχών.Απλόχερα τους δόθηκε η Χάρη του Αγίου Πνεύματος αλλά μερικοί εξ΄αυτών πούλησαν και μάλιστα φθηνά την ψυχή και το σώματους στον διάβολον πράττωντες ανομήματα και διαστροφές. Και δυστυχώς αναφέροι ο Αγιος Σιλοανός οι Αρχιερείς καίτοι έχουν την Δωρεάν του Αγίο Πνεύματος δεν πράττουν σωστά και οφείλουν να μετανοήσουν την ώρα της ανάγκης ζητώντας την εκ Θεού θείαν φώτιση. Ο Κύριος είπε : " Επικαλέσαι με εν ημέρα θλίψεως και εξαιλούμαι σε δοξάσεις με " ( ψαλμ μθ΄15) και είναι είς άπαντεας γνωστό ότι πρίν της ελεύσεως του αγίου Πνεύματος μήτε οι Απόστολοι ήταν ισχυροί και σοφοί και ο Χριστός ,τους έλεγε : " Εως ποτε ανέξομαι υμών " ( Ματθ ιζ΄17 ).Ο ί επί του θανάτου και ο ιδιος ο Αναστημένος Χριστός είναι ο νικητής,ο δυνατός ερχόμενος τροπαιοφόρος,μετά τον θρίαμβό του,λαφυραγογώντας τον σκοτεινό Αδη.Εδώ ας προβληματισθούμε με την αναστάσιμη θρηαμβευτική υμνολογία της θείας λειτουργίας ,όπου ο άδης θρηνεί την ήττα του και την κατάλυση του βασιλείου του. Ο Αναστάσιμος Χριστός άπλωσε τα χέρια Του τα αμόλυντα Του χέρια πάνω τον Σταυρό μαζεύοντας όλα τα έθνη λέγει ο ψαλμωδός το πρωϊ της Μ.Παρασκευής. Και δηλώνω σε όλους αυτούς τους πεπτωκότας της πίστεως ότι :Ο αναστάς και θριαμβεύσας είναι για πάντα σταυρωθείς και αποδεχθείτε επιτέλους πώς η Αγάπη υπάρχει ως θυσιαστική κίνηση ως στάση αυτού που σταυρώνεται και όχι που σταυρώνει . +Γεώργιος Παπαθανασίου Αρχιεπίσκοπος