Η Εσταυρωμένη Εκκλησία μας

Το θέμα του σκληρού πολέμου ενάντίον της Αγίας μας Εκκλησίας δεν είναι τωρινό φαινόμενο.Αρχίζει από την ιστορική αντίδραση μερικών Καθολικών Επισκόπων στα ευτράπελα της Αης Συνόδου του Βατικανού,πού έδωσε ένα βαθύ τραύμα στη καρδιά της πορείας της Ενώσεως,το οποίον και αποτέλειωσε η Βα Σύνοδος του Βατικανού με την υιοθέτηση προτεσταντικών ,νεο-μοντερνιστικών μεθόδων,δηλ,μιας μεταβολής της καθολικής Εκκλησίας στην σκληρή αίρεση των διαμαρτυρομένων.Πάντοτε υπήρχε και θα υπάρχει ο πόλεμος ενάντια στην αλήθεια,της μερικότητος εναντίον της ολότητας,της σχετικότητος εναντίον της καθολικότητος.Ουσιαστικά η Ενιστάμενη Εκκλησία μας διαθέτει βιώνει και αποδέχεται ένα σταυρικό ήθος.- Η Εκκλησία μας είναι πάντοτε μια εσταυρωμένη Εκκλησία και η εκπεσούσα Εκκλησία της Ρώμης είναι ο σταυρωτής της. Αλλά σε όλους μας είναι γνωστό πώς ο υπέρτατος Κανόνας της Χριστιανικής ζωής είναι το διαρκές και σκληρό μαρτύριο. Ο ΄Ιδιος ο Κύριος ήπιε το ποτήριο του Μαρτυρίου.Ο ΄Ιδιος είπε στους μαθητές του : "Δύνασθε πιείν το ποτήριον ό εγώ πίνω ?" Και μετά τους διαβεβαίωσε ότι " το ποτήριον ό εγώ πίνω πίεσθε ( Μάρκ ι΄,32-41 ). Σήμερα βαδίζουμε την μετα-μοντέρνα εποχή με τα μαρτύρια που επιβάλλει ο άκρατος εκσυγχρονισμός,η υψηλή τεχνολογία,η αμφισβήτιση της ανθρώπινης οντότητος στην ζωή ,στην παραγωγή στην ύπαρξη.Πολλές μορφές πάλης προδώθηκαν,ακυρώθηκαν μπήκαν στο ράφι της Ιστορίας, μετασχηματιζόμενες άλλες σε κάτι άλλο,που προκαλέι γίνεται δυσπεπτο και υπάρχει. Ο Χριστιανισμός νικήθηκε από την αμαρτία,την παράληψη την άκρατη εκκοσμίκευση με αποτέλεσμα να τμηθεί σε πολλά τεμάχια το Αγιο σώμα Του.Η Εκκλησία της Ρώμης είναι μια δεσπόζουσα οικονομικώς Εκκλησία με πλούτο,δύναμη και πολιτική.Εχει θεσμούς που μπορούν επιβάλλουν αυτό που θέλει και επιθυμεί,και να επειρεάσει κράτη.Δεν διαθέτει καθαρό λόγο,κρυστάλλινη γλώσσα ,απεναντίας έχει μια τρομερή καταμαύρη διπλωματία με όργανα σκληρά και απάνθρωπα.Οι δημοκρατικές διαδικασίες είναι ανύπαρκτες. Ετσι λοιπόν κατέστη η ζωή μας μέσα στην Εκκλησία μας σταυρική.βασανισμένη διωγμένη υβρισμένη για αυτό είναι καισταυρωμένη ,αλλά διαθέτει μια ,..αποφατική Θεολογία,χωρίς να αποδεσμεύεται από την καταφατική-με λίγα λόγια είναι ο "Γολγοθάς της νοήσεως ". Η οργάνωση της Εκκλησίας μας δεν γίνεται με ανθρώπινα κριτήρια,αλλά είναι έκφραση της αγάπης,που είναι η κένωση,με την θεία Λειτουργία να είναι για μας ολοκληρωτική προσφορά.Η Εκκλησία υφίσταται έστω και τραυματισμένη μεταμορφώνοντας τις εξωτερικές της αισθήσεις,με μια πνευματικότητα συνδεομένη με την υψοποιό ταπείνωση,με τον εκούσιο θάνατο (Αρχ.Βασιλείου Εισοδικόν 1978 σελ.9 ). Αυτή η μικρή μα τεράστια στη πίστη Εκκλησία δέχεται πάντοτε τον διωγμό,και αφήνοντας όλα στην κρίση και στο έλεος του Θεού. Μια και η Εκκλησία μας είναι εσταυρωμένη κα ι για αυτό αναστημένη.Και σας δηλώνω απερίφραστα ,εγώ που βίωσα όλες τις σκληρές διώξεις από τους Παπικούς δυνάστες ,ότι αυτό είναι το κρητήριο της γνησιότητας,δηλ,συνδεομένη με τον Εσταυρωμένο μα και Αναστάντα Χριστό. Και βεβαίως για τους ΄Αρχοντες της Ρώμης,είναι σε όλους γνωστό :΄Οταν μια Εκκλησία αποδιώκη το μαρτύριο,την εκούσια Σταύρωση και ζητά την επίγεια δόξα ,την κοσμική προβολή με δηλώσεις σκάνδαλα και πράξεις διαστροφής,όταν διακατέχετα από το πάθος να σταυρώνη και όχι να σταυρώνεται,δείχνει ότι έχασε την πραγματική της κοινωνία με τον Χριστό,ο οποίος προσφέρθηκε χωρίς καμμια αντίσταση στο μαρτύριο Του. Για μας,μέλη της Εσταυρωμένης Εκκλησίας ,ο Σ τ α υ ρ ό ς είναι ένας διαρκής και αδυσώπητος αγώνας για την απαλλαγή μας από την εσωτερική τυραννία των παθών,την μεταμόρφωση του εσωτερικού μας κόσμου αυτού που αυτοι ( οι σταυρωτές ) δεν κατέχουν,ώστε όλες μας οι δυνάμεις να υπηρετούν τον Θεό και μόνον,και πράγματι η υπηρεσία στον Μαμωνά είναι αμαρτία και σφάλμα μέγιστο,οδηγον στην επάρρατη Κόλαση των ψυχών τους. Η διδαχή που πρέπει να επαναευαγγελισθεί σε αυτούς της Ν.Κ.Ε,είναι ότι ο Σταυρός που μας προσέφεραν είναι η αγάπη που πρέπει να λέγουμε στους άλλους,γιατί η αγάπη από τη φύση της είναι η υπέρβαση του εγώ,κένωση ,σταυρός.Είμεθα άοπλοι και οπλισμενοι γιατί είμεθα σταυρωμένοι πάνω στο ξύλο της αγάπης,της ορθής πίστης,υπεροπλούμε την αγάπη πολεμούμε με αυτή.Είμαστε πραγματικά ελεύθεροι πάνω στο ξύλο της σταύρωσης κατέχοντες μεγάλυτερη δύναμη,από τα μυριάδες ακίνητα το χρυσόν και τις επίγειες εξουσίες . Δεν έχουμε άρχοντες,υπουργούς και κυβερνητικές δομές ,δεν έχουμε ματωμένη προϊστορία σε βάρος ανθρώπων,αθώων ανθρώπων άλλης σκέψης και πίστης.Δεν μας πνίγει το άλικο αίμα των σγαφμένων Ουγενότων,μήτε των Καθαρών,μήτε των αδίκως συκοφαντημένων αθωών θυμμάτων της ανίερης Ιεράς Εξετάσεως.Απεναντίας υπάρχουμε στο πέρασμα του χρόνου μικροί μινορίτεςστη ζωή μα μαξιμαλιστές στην ορθή πίστη και τα έργα.,,αναζητώντας στο πέρασμα του χρόνου την κάθαρση,την εμπειρία της θεώσεως ,τη ματυρία του μαρτυρίου,σταθεροί σε μια ποιμαντική των μετανοούντων ώς δίδαξε ο Μεγας Βασίλειος. Οι ιερές Μονές μας υπέφεραν τα πάνδηνα μια και η Παπική Εκκλησία,αφού η Εκκλησία της Ρώμης διέγραψε την Ιερά Παράδοση αποδεχόμενη τον προτεσταντισμό ουσιαστικά αχρήστευσαν τον πραγματικό μοναχισμό,αποξενώνοντας απο το πραγματικό του μεγαλείο,αφαιρώντας την καρδιά του τον άφησε μόνο με τα άκρα του.Η ασκητική είναι μια μορφή μομφής και τρέλας,αν βέβαια μιλήσεις για τον αδελφό Λεόνε ,και τον π.Ουμπερτίνο,αυτούς τους φραγκισκανούς που μετουσίωσαν την ύλη σε πνεύμα...Αντίθέτως αποξενουν τον μοναχισμό από την δυναμική της προσευχής και της σωστής λατρείας.Οι διαμαρτυρόμενοι τον διέγραψαν τον αχρήστευσαν,οι παπικοί τον αποξένωσε από την σωστή προσευχή και λατρεία,με τις ποικίλες δράσεις.Οι πατέρες Βενεδικτίνοι ,στίς Μονές τους σήμερα τους συγκλονίζουν η απόμάκρυνση από την Θεία Χάρη,ζούν και βιώνουν αυτό το ανθρώπινο δράμα.Οι πατέρες καπουκίνοι στην Morgon-France,βιώνουν την στενή και τεθλιμμένη οδό της μετάνοιας που ακολουθούν δια βίου ( βλ.Οσιος Γρηγόριος σελ΄65 ).Η αποδέσμευση από τον γύρω του κόσμο ο μοναχισμός δίδει τρείς βασικές υποσχέσεις και όρκους,ενα δόσιμο στο θεό και μόνο.Μόνο στο Θεό Πατέρα ,μόνο στο Χριστό με την θυσία.Από την απάρνηση των εγκοσμίων έρχεται η άρση του σταυρού και η μαθητεία . Βέβαια και πρέπει να το τονίσω αυτό ότι ο μοναχισμός για μας δεν έρχεται σε αντίθεση με τον γάμο μήτε υποτιμάται το ιερόν τούτο μυστήριον.Κάθε άλλο.Για μας υπάρχει μια μυστική αλληλοπεριχώρηση μεταξύ των δύο αυτών μορφών ζωής.Οι πατέρες για αυτό τον λόγο ερμηνεύουν και βλέπουν τον μοναχισμό μέσα από τη μορφή του γάμου.Βλέπουμε και εμείς ,δηλαδή την ένωση της ψυχής με τον Θεό που παρουσιάζεται με σχήματα και καταστάσεις παρμένες από έγγαμη ζωή.Και βεβαίως αντίθετα το γάμο τον βλέπουμε ώς οι νηπτικοί πατέρες μέσα από τη ζωή της παρθενίας. Για τον λόγο αυτό οι έγγαμοι καλούνται από τον Απ.Παύλο να ζούν "ως μη έχοντες " Τελικά ο μοναχισμός και ο γάμος είναι δύο τρόποι ζωής και οι δύο δρόμοι οδηγούν στη σωτηρία. Ο Σκοπός του ανθρώπου δεν είναι να παντρεύεται η να μην παντρεύεται,αλλά να συναντήσει τον Θεό να ενωθεί μαζί Του,να γίνη κατα χάρη Θεός.Ο ένας το επιτυγχάνει με την υπέρ φύσιν κατάσταση της εν ΧΤΩ παρθενίας και ο άλλος με την κατά φύσιν κατάσταση του εν ΧΤΩ Γάμου. Το υπέρ φύσιν και κατά φύσιν έννοιες συμπλέουσες συμβατές και υπαρκτές για αυτούς που ζούν ώς Χριστιανοί με Χριστό. Θα έπερεπε οι κληρικοί της Ν.Κ.Ε της Ρώμης να γίνουν πιστοί ακόμη και οι μοναχοί τους,πιστή με όλη τη σημασία της λέξης δηλ.χαρισματούχοι θεοείκελοι θεοειδείς,ανερχόμενοι " επί των θείων και αγαθών ακτίνων υψηλοτέρας ανανήυσεως απολαμβάνοντας "της νηφαλίου Μέθης και της θερχικής φωτοδοσίας ( Αγ.Διονύσιος Αρεοπαγιτης ) και δεν αρνούμστε πώς οι Αγιοι Πατερες και οι ησυχαστές μεταμόρφωσαν κα τον χρόνο και τον χώρο,μια και οι μοναχοί πρέπει να είναι " διάπυροι ερασταί του Ουρανού." Δια εμάς το Ποτήριο δεν είναι ανυπόφορο,θανατηφόρο γιατί ανήκουμε εξ΄ολοκλήρου στον Χριστό.Και για τον αληθεινούς μαθητές και αδελφούς του Χριστού είναι Ποτήριον Χαράς ,και αυτή η χαρά ζωοποιεί σώζει ,δίνει χαρά και ευτυχία. Βλέπουμε τον Χριστό κάθε στιγμή εμπρός σε αυτούς που τον καταδίκασαν σε θάνατο ώς " αμνός εναντίον κείροντος αυτόν άφωνος " ( Ησαϊα νγ¨,7). Και πώς να μην ακούσεις τον Αγιο Μάξιμο και τον Αγιο Μάρκο τον ασκητή που λέγουν ¨πάς φιλόθεος εστί και φιλόπονος " Είθε η Ανάσταση του Χριστού να γεμίσει τις σκληρές καρδιές με Αγάπη και Ειρήνη Pax et Bonum +Γεώργιος Παπαθανασίου Αρχιεπίσκοπος κ