Κοντά στους μαχόμενους Μοναχούς μας ,...

Εχω αναφερθεί πολλές φορές για την αξία των μοναχών μας,στο ευαγγελισμό,την βαθειά προσευχή ,και την λητή ζωή.Απεναντίας κατέκρινα τους ψευδομοναχούς ,που ζούν μέσα στίς πολυτέλείς Μονές που κάθε άλλο ιερές δεν τις λές,διάγουν βίο πλούσιο και προκλητικό.Μονές που κατέχουν πακτωλό χρημάτων ,προσδεμένοι στον Πονηρο Μαμωνά. Θα συναντήσεις τέτοιους και στα δύο κύρια δόγματα της Ανατολής και της Δύσης. Στή μια και ισχύει ο πολυκερματισμός του μοναστικού βίου σε Μοναστικά Τάγματα ( π.χ βενεδικτίνοι Φραγκισκανοί Ιησουϊτες κλπ),σε τέτοιο αριθμό που καταντά μη -υπολογίσιμος,και ουσιαστικά μητε η Αγία ΄Εδρα της νεο-μοντέρνας καθολικής Εκκλησίας έχει γνώση και έλεγχο επ΄αυτών. Από την άλλη έχουμε μια σχετική ομοιογένεια με τα Μοναστήρια της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας που άλλα είναι ζηλωτικά ,άλλα πιο ήπια και άλλα εντελώς μοντέρνα .Βεβαίως ,οι διαφορές στα ράσα ,την λειτουργία κι δεν κατάργησε τον μοναχισμό και το κανόνα είναι κοινά και αυτό είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα της Ορθοδόξου Εκκλησίας .Βέβαια,ύστερα από την διαβολική διαίρεση,η μαλλον από την απομάκρυνση της Δύσης από την Ανατολική Θεολογία και την ζωή των Αγίων τηςΠατέρων,δέχθηκε ένα μεγάλο χτύπημα και ο μοναχισμός,μια και το ήθος και το δόγμα περιχωρούνται. Οι αιρετικοί προτεστάντες αφού διέγραψαν την Ιερά Παράδοση μια και έξω αχρήστευσαν και τον μοναχισμό.Η παπική Εκκλησία μια και δέχθηκε μέσω της Βας Βατικανής Συνόδου την πρακτική και λειτουργική των προτεσταντών ουσιαστικά απεξένωσε ριζικά τον μοναχισμό από το πραγματικό μεγαλείο.Με αποτέλεσμα να βλέπεις όλα αυτά τα φρικτά και άπρεπα ,ήτοι μοναχοί εξω από το ράσο τους ,να ζούν μέσα στίς μεγαλουπόλεις ,να φέρονται άπρεπα κ.α.Με λίγα λόγια η Αγία ΄Εδρα αφήρεσε την "καρδιά " του αφήνοντας μόνο τα άκρα του,αποξενώνοντας από την προσευχή και λατρεία δίδοντας έμφαση στην κοινωνική δράση. Ευτυχώς η ορθόδοξη Εκκλησία με την πατερική της Θεολογία βιώνει πέρα από κάθε άνθρωπο το δράμα της πτώσης του Αδάμ και τον σοβαρό κίνδυνο της εκπτώσεως από την Θεία Χάρη,και αυτή η απομάκρυσνση είναι το πραγμαικό δράμα του ανθρώπου και τούτο το δράμα μαστίζει τους λαούς της Δύσης με ευθύνη και μόνο της παπικής Εκκλησίας ,κάτι όμοιον πράττουν και ζούν οι μοναχοί μας . Ο μοναχισμός δεν είναι ξένος πρός την Εκκλησία,μητε υποκαθιστά αυτήν..Δεν είναι μια αίρεση που εισχωρο΄ντας στο σώμα της Εκκλησίας συνιστώντας μια εκτροπή,΄ώς υποστηρίζουν κάποιοι υπερ-σύγχρονοι διανουούμενοι, αν είναι, της εποχής μας . Ο σωστός μοναχισμός στηρίζεται και μετα δύο πόδια του ,την μετάνοια και την προσευχή.Και η μετάνοια είναι ευαγγελική και Κυριακή πρόσκληση πρός τον άνθρωπο.Ο δρόμος πρός τον Θεό γίνεται χαώδης αδιάβατος χωρίς την μετάνοια .Ετσι λοιπόν την στενή και τεθλιμένη οδό καλείται να ακολουθήσει δια βίου ο μοναχός ( βλ.Αρχ.Γ.Καστάνη Οσιος Γρηγόριος σελ 65 ). Ο μοναχισμός στηρίζεται σε καθαρα ΕΥαγγελικές αρχές ,με τρείς ουσιαστικές υποχέσεις :την ακτημοσύνη,την υπακοή και την παρθενία.Δηλ.είναι η οριστική αποδεσμευση από τον γύρω κόσμο ακόμη και από τον εαυτόν του και το αποκλειστικό δόσιμο στον Θεό.Κατα συνέπειαν είναι ανακόλουθον και στρεβλόν,η επιβολή του καθεστώτος της αγαμίας στον ενοριακό κλήρο οιανδήποτε βαθμού ιερωσύνης .Ο κληρικός ζεί και εργάζεται μέσα στην ζωή ,σε κοινωνικό περιβάλον μέσα στον κόσμο,με όλες της προκλήσεις και προβλήματα.Δεν αποτελεί στοιχείου ενός μοναχικού αβάτου,μήτε κάποιου μοναστικού Κανόνα ζωής.Δεν πρέπει να αναμυγνύεται ο κοσμικός λαικός κληρικός με τον μοναχό είτε είναι μοναχός απλός αδελφός είτε ιερομοναχος .Οι ιερομόναχοι πρέπει αποκλειστικά να ζούν μέσα στις Μοναστικές κοινότητες ,και όχι έξω από αυτές στις Ενορίες .Είναι ασύμβατη αυτή η ζωή .Δεν μπορεί να βιώσει στην κοινωνία μόνος ο Ιερομόναχος χωρίς την κοινότητά του μια και δεν έχει οικογένεια.Στο πρόβλημα της ασυμβατότητος είναι και η άγαμοι Επίσκοποι που βιώνουν την μοναξιά και την βροντερή σιωπή χωρίς οικογένεια μέσα στην τραυματική σιγή των Επισκοπικών Μεγάρων τους.Είναι ζωές τραυματισμένες ,ψυχές καταπισμένες ανήμπορες για το κάθε τί. Η αποκαθαρμένη ουσιαστικά ζωή του μοναχού στερουμένη ολων των μορφών της υπερηφάνειας και της σαρκικής απολάυσεως όποια και αν είναι,ουσιστικά είναι κατάστάσεις που οδηγούν σε δεσμεύσεις ,και αποκρούσεις λογικής . Η ανυπακοή και η απόκτηση αγαθών έξω από την ευλογία του θεόυ στον Αδάμ έπεφεραν την έξωση και τον θάνατο.Κα οι μοναχοί οι σωστοί μοναχοί βιώνοντας τον Αδαμιαίο θρήνο,επιδιώκουν την αποδέσμευση από τα τυραννικά δεσμά της ύλης,του εγωισμού και της σαρκός ,για να σωθούν και μόνο.Αγωνίζονται δε ενάντιον τυ σαρκικού και κοσμικού φρονήματος ,επομένως ο εξαναγκασμός για μια εξω-μοναστηριακή ζωή είναι αποτροπαια πράξη με όλες τις επιπτώσεις .Από την απάρνηση των δεδομένων της ζωής ο μοναχός θα άρη τον σταυρόν και θα δεχθεί την Θεία Χάρη και την μαθητεία. Από την αποταγή έρχεται η υποταγή στον Χριστό.,της οποίας εύχημος καρπός είναι η εν Χριστώ ζωή.Αντίθετα η ανηπακοή του Αδάμ επέφερε τον θάνατο.Για τον λόγον αυτό η μοναχική πολιτεία κατά τον Αγιον Γρηγόριο τον Παλαμά,είναι "η ιδανική μορφή πραγματώσεως επί της γής της ζωής του ουρανού,είναι μετοχή της ζωής της Παναγίας Τριάδος και μια κατέξοχήν ενός εσχατολογικού βιώματος " Οι Καπουκίνοι Φραγκισκανοί στην Μοργκον της Γαλλίας ,εφαρμόζουν τον Κανονισμό ως Μοναχοί αφιερωμένοι στον Χριστό μακρυά από κάθε εκκοσμίκευση της ζωής των .Είναι εντός του Αγίου τους ράσου,σε μια ζωή απκλειστική στην ζωή μέσα στην Ειρήνη και Καλό ( Pax et Bonum ) ,ως ο Αγιος Φραγκίσκος επέβαλε αφ΄ενός στον ευατόν του αφετέρου στους μονάζοντες μέσα σε τόπους ( loci ) και ασκηταριά στερούμενοι τα πάντα. Δυστυχώς οι Μοναχοί της Νεοκαθολικής Εκκλησίας δεν είναι Μοναχοί δεν είναι ασκητές ,είναι αυτό που δεν θέλει ο αφιερωμένος Μοναχός.Ζούν μέσα στον κόσμο και της προκλήσεις των απολαμβάνοντες όλα τα δέοντα της τεχνολογίας και της μετα-μοντέρνας εποχής.Το αγιο Ράσο τους το τρώγει ο σκόρος στα ερμάρια,και σε πολλούς έχει καταργηθεί.Βλέπεις καλόγριες να ενδύονται ώς λαϊκές χωρίς κάτι το διακρητικό μήτε τον άγιο σταυρό δεν φέρουν επί του στήθων των.Οι τετρωμένες από τον θείο έρωτα ψυχές που καταφεύγουν στα γαλήνια λιμάνια τα Μοναστήρια και τα ασκηταριά ,δεν το κάνουν από δειλία,ούτε από περιφρόνιση της ζωής μήτε από κάποιο εσωτερικό καπιεστικό πρόβλήμα της μέχρι τούδε ζωής των.φεύγουν για να αποφύγουν τον κίνδυνο από τα τυραννικά πάθη και τις ανάγκες απολυτοποιήσουν την ζωή τους και να την ειδωλοποιήσουν ,καθημαρμένοι από το μαρτύριο των τυραννικών παθών,ώστε να αγαπήσουν τον κόσμο απαθώς, με μια μακαρία απάθεια .και όλα αυτά ωφελούν και την κοινωνία και την Εκκλησία.Και αυτό πρέπει να επιδειώκουν οι Μοναχοί μας και μόνο. Και να μην λησμονούμε και τούτο είναι μια θεϊστική αρχή πώς η μυστηκιστική ιδέα του ΄Οντος δίδει το μεγαλείο του υπερφυσικού.Και η υπερβατική οντότητα στην μοναστική κοινωνία είναι ¨αιτίαν γεννώσαν " σε ταλαιπωρίες και βάσανα και θλίψεις. Ας θυμηθούν πια και οι εκπεσώντες πλέον μοναχοί την εντολή του Χριστού για την αγάπην προς τον Θεό " εξ όλης της καρδίας και εξ΄όλης της διανοίας",και ας δεχθούν ότι ο Χριστός στερέωσε στις ψυχές μας τη σταθερή ελπίδα για μια ευλογημένη αιωνιότητα στο Θείον Φώς........... Και ας δώσουμε με την καρδιά μας όλοι μας ,κληρικοί και μοναχοί λαϊκοί και αφιερωμένοι της ζωήρυτες ευχές ο ένας στον άλλον,που είναι το στήριγμα στην ζωή. + Γεώργιος Παπαθανασίου Αρχιεπίσκοπος